Lekha Books

நான் ஃப்ளாட் வாடகைக்கு எடுத்த விஷயம் எலியாஸ் அண்ணனுக்கு எப்படித் தெரியும்? எப்படியோ தெரிந்திருக்கிறது! தெரிந்ததுகூட நல்லதுதான் என்று ஆரம்பத்தில் நினைத்தேன். என்னுடன் தோழரும் புத்தகங்களும். எலியாஸ் நல்ல அறிவாளியாக இருந்தார். என்னுடைய வாழ்க்கைப் பயணத்தில் உண்டான மாற்றத்திற்குப் பின்னால் என்ன இருக்கிறது என்பதை அண்ணன் நன்கு புரிந்து கொண்டிருக்க வேண்டும். ஒருநாள் அண்ணன் சொன்னார்: ‘‘இந்தச் சொத்து திருட்டுச் சொத்து.’’

‘‘அப்படின்னா?’’

‘‘முதலுக்குப் பின்னால் திருட்டுத்தனம் இருக்குன்னு அந்தக் காலத்துல ஒரு புரட்சியாளர் சொல்லியிருக்காரு.’’

அதற்குமேல் எலியாஸ் எதுவும் சொல்லவில்லை. தேவையில்லாமல் எதையும் கேட்கவும் இல்லை.

பாதாளம் காலனியில் இருந்த வீட்டில் நான் ஒரு பூனையை முன்பு வளர்த்தேன். அதுவாகவே வந்த பூனை. அப்போது எனக்குப் பன்னிரண்டு அல்லது பதின்மூன்று வயது இருக்கும். நான் என் பூனையிடம் பல கேள்விகளையும் கேட்பேன். அதற்கு ஒரு வார்த்தைகூட அது பதில் கூறாது. ‘ம்யாவ்’ என்ற சத்தத்தைக் கூட எழுப்பாது.

அப்படிப்பட்ட பூனைதான் எலியாஸ் அண்ணன் என்று நான் முடிவு செய்தேன்.

சுமதியைப் பற்றிக் கூற ஆரம்பித்த நான் எலியாஸுக்கு நன்றி கூறுவது எதற்காக? சொல்லப் போனால் எலியாஸின் பசிக்குத்தான் நன்றி கூற வேண்டும்.

பகல் நேரத்தில் நல்ல சாப்பாடு வேண்டும் என்று கூறுவார் எலியாஸ். பகல் சாப்பாட்டுக்கு முன்னால் பீர் வேண்டும் என்பார். நானும் சரி என்று அதற்குச் சம்மதித்தேன்.

எலியாஸ் அண்ணன் மூன்று பீர்களைக் குடித்தார். நான் எதுவும் குடிக்கவில்லை. பாரிலிருந்து வெளியே வந்த நாங்கள் ரெஸ்டாரண்டிற்குச் சென்றோம். அங்கு அப்படியொன்றும் பெரிய கூட்டமில்லை. ஒரு மேஜையில் இரண்டு அழகான பெண்கள் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். அதில் ஒருத்தி மிகச் சிறந்த அழகியாக இருந்தாள். இன்னொரு மேஜையில் இரண்டு இளைஞர்கள் இருந்தார்கள். அவர்கள் அந்த இளம்பெண்களைக் கிண்டல் பண்ணிக் கொண்டிருந்தார்கள். அதைக் காதில் வாங்கிக் கொண்டே நாங்கள் அருகிலிருந்த மேஜையைத் தேடிச் சென்றோம். பரிமாறுபவன் வந்தான். எலியாஸ் நல்ல சாப்பாட்டுக்கு ஆர்டர் கொடுத்தார். அப்போதும் அந்த இளைஞர்களின் கிண்டல் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது. அது படிப்படியாக ஆபாசத்தில் போய் விழுந்தது. அந்த இளம்பெண்கள் இப்படியும் அப்படியுமாக நெளிந்தார்கள். எலியாஸுக்கு நியாயமான கோபம் உண்டானது. பீர் தன் வேலையைச் செய்தது.

எலியாஸ் என்னிடம் மெதுவான குரலில் முணுமுணுத்தார். ‘‘அந்த இளைஞர்களோட கிண்டல் பேச்சைக் கேட்டேல்ல? உன்னால அவன்களின் கிண்டலை நிறுத்த முடியாதா ஜோசப்?’’

‘‘தேவையா? நமக்கு அதுல என்ன சம்பந்தம் இருக்கு?’’

‘‘அப்படின்னா, நான் தலையிடுறேன்...’’ - எலியாஸ் எழுந்தார். அதை ஒரு தமாஷாகத்தான் நான் அப்போது எடுத்துக் கொண்டேன். ஆனால்...

எலியாஸ் மெதுவாக ஆடிக்கொண்டே அந்த இளைஞர்கள் உட்கார்ந்திருந்த மேஜையை நெருங்கினார்.

‘‘ஆபாசமா பேசுறதை நிறுத்துங்கடா’’ - எலியாஸ் உரத்த குரலில் கத்தினார்.

‘‘போடா கிழவா! அந்தப் பெண்கள் உன் பிள்ளைகளாடா? அப்படின்னா, அவங்களை எங்கக்கிட்ட அனுப்பி வை’’ ஒரு இளைஞன் சொன்னான். அதைக் கேட்டு இன்னொரு இளைஞன் உரத்த குரலில் சிரித்தான்.

நிலைமை மோசமாகிக் கொண்டிருக்கிறது என்று நினைத்து அந்த அழகான இளம்பெண்கள் பயந்திருக்க வேண்டும். உணவை முழுமையாக சாப்பிட்டு முடிக்காமலேயே அவர்கள் உணவு பரிமாறும் மனிதனை அழைத்து, பில் கொண்டுவரும்படிக் கூறினார்கள்.

‘‘தங்கச்சிகளே! நாங்க பணம் தர்றோம்...’’ - அந்த இளைஞர்கள் கிண்டலான குரலில் சொன்னார்கள்.

நிலைமை இந்த அளவுக்கு ஆனவுடன், நான் எழுந்தேன். அந்த இளைஞர்கள் அமர்ந்திருந்த மேஜையை நெருங்கிய நான் மிகுந்த கோபத்தில் இருந்தேன்.

‘‘எழுந்திரிங்கடா கேடுகெட்ட பசங்களா’’ - நான் உரத்த குரலில் கத்தினேன்.

ஒருவன் பதைபதைப்புடன் எழுந்து நின்றான். இன்னொருவன் என்னையே வெறித்துப் பார்த்தவாறு ‘‘மிஸ்டர்... எங்களை எழுந்திரிக்கச் சொல்றதுக்கு நீங்க யாரு?’’ என்றான்.

‘‘உன் அப்பன்’’ என்று சொன்னேன் நான். அத்துடன் நிற்கவில்லை. பாதி சாப்பிட்டு வைத்திருந்த சூப் தட்டை எடுத்து அவனுடைய தலையில் வீசி எறிந்தேன்.

உணவு பரிமாறுபவர்களும் திடீரென்று அங்கு வந்து நின்ற ஃப்ளோர் மேனேஜரும் திகைத்துப்போய் நின்றார்கள்.

நான் ஓரக் கண்களால் பார்த்தேன். இளம்பெண்களுக்கு இனம்புரியாத சந்தோஷம். இரண்டு பெண்களில் பேரழகியாக இருந்தவள் என்னையே வெறித்துப் பார்த்தாள். அவளின் கண்கள் மிகவும் பிரகாசமாக இருந்தன.

நனைந்த கோழிகளைப்போல நின்றிருந்த அந்த இளைஞர்களை நான் அடித்து வெளியேறும்படி செய்தேன்.

எலியாஸுடன் எங்களுடைய மேஜைக்கு வந்த நான் ஃப்ளோர் மேனேஜரிடம் சொன்னேன்: ‘‘அந்தக் கேடுகெட்ட பசங்களோட பில் பணத்தை நானே தர்றேன்.’’

அப்போது கை துடைக்கும் பேப்பர் நாப்கினில் எழுதிய ஒரு செய்தி எனக்கு கிடைத்தது. ‘நன்றி... சுமதி.’

நான் திரும்பிப் பார்த்தேன். பேரழகி சிரித்துக் கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய தோழியும்.

அவர்கள் எழுந்தபோது நான் அவர்களைப் பின்தொடர்ந்தேன். ரெஸ்ட்டாரெண்ட் வாசல்வரை, அதோ... வெளியே கார் நின்றிருந்தது.

சுமதி ட்ரைவிங் இருக்கையில். அவளுக்கருகில் தோழி.

நான் திரும்பி வந்தபோது எலியாஸ் கட்லட்டுகளை ஒரு பிடி பிடித்துக் கொண்டிருந்தார்.

சுமதியை நான் கனவு காண ஆரம்பித்தேன். சதா நேரமும் நான் அவளை நினைத்துக் கொண்டேயிருந்தேன். அவளை இனி எப்போது பார்க்க முடியும்? மாலை நேரங்களில் நான் பூங்காக்களிலும் திரைப்பட அரங்குகளிலும் சுற்றித் திரிந்தேன். அவளை என்னால் பார்க்க முடியவில்லை.

அவளைப் பற்றி நான் பப்பூஸிடமும் மூஸாவிடமும் சொன்னேன். அவர்களுக்கு ஒரு யோசனை தோன்றியது. அவர்கள் அந்த ரெஸ்ட்டாரெண்டில் விசாரித்தார்கள். அவளைப் பற்றிக் கொஞ்சம் தகவல்கள் அவர்களுக்குக் கிடைத்தன.

லட்சுமணப் பணிக்கர் என்ற பெரிய வியாபாரியின் மகள்தான் சுமதி. அன்று அவளுடன் இருந்தவர் கலெக்டர் அலுவலகத்தில் க்ளார்க்காக பணியாற்றும் பத்மா. பணிக்கர் பெரிய பணக்காரர்... இன்று.

ஆரம்பத்தில் அவர் குறிப்பிட்டுக் கூறும் அளவிற்குப் பெரிய மனிதர் இல்லை. தங்கக் கடத்தலில் ஈடுபட்ட பிறகுதான் அவர் பணக்காரராக ஆனார். பல வருடங்களுக்கு முன்னால் அவர் சிறையில் இருந்திருக்கிறார். இப்போது அந்த விஷயங்களையெல்லாம் யார் நினைத்துப் பார்க்கிறார்கள்? இன்று கலெக்டரும் போலீஸ் சூப்ரெண்ட்டும் பணிக்கரின் நட்பை விரும்பும் நண்பர்களாக இருக்கின்றனர்.

ஒரு செய்தியைக் கொண்டுசெல்லும் மனிதராக எலியாஸ் அண்ணனை கலெக்டர் அலுவலகத்திற்க அனுப்பினால் என்ன? பத்மாவைப் பார்க்க முடிந்தால்...