Lekha Books

இந்த அபாயம் நிறைந்த மனிதன் என்னைத் தேடுகிற மாதிரி அங்கு வந்து தோன்றிய விஷயம் என்னுடைய கூட்டத்தைச் சேர்ந்தவர்களுக்கு உடனடியாகத் தெரியவேண்டும் என்று நான் நினைத்தேன். நான் மதியத்திற்குப்பின் ஓய்வு எடுப்பதற்காகத் தீவிற்குச் சென்றேன். வார்ஃபுகளைச் சுற்றி நடந்தேன். பப்பூஸ் எங்கே? கழுகு மூஸா எங்கே? எப்போதும் இருக்கும் இடங்களில் அவர்கள் இல்லை. நடந்து நடந்து டெர்மினஸுக்குச் சென்று, அங்கு அபுவைத் தேடினேன். அபுவும் இல்லை. இரவு ஒன்பது மணி ஆகியிருக்கும். நல்ல பசி எடுத்தது. நான் சஃபயர் ஹோட்டலை நோக்கி நடந்தேன்.

அங்கு கேபரே நடக்கும் நேரம்.

வெளிச்சம் நன்கு இருந்தபோது, சில மேஜைகளுக்கு அப்பாலிருந்து ஒருவன் கைவீசிக் காட்டுவதைப் பார்த்தேன். முதலில் எதுவும் புரியவில்லை. அந்தக் கையை வீசிக் காட்டும் செயல் எதுவும் புரியவில்லை. அந்தக் கையை வீசிக் காட்டும் செயல் அப்போதும் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது. திடீரென்று நான் அந்த மனிதன் யார் என்பதைப் புரிந்து கொண்டேன் - லட்சுமணப் பணிக்கர்.

நான் அவர் இருந்த மேஜையை நோக்கி நடந்தேன். பணிக்கர் என்னை அன்புடன் வரவேற்றார். அவர் நன்கு குடித்திருந்தார். நல்ல குணத்தைக் கொண்ட ஒரு ‘அங்கிளை’ப் போல அவர் என்னைக் கட்டாயப்படுத்தினார்: ‘‘ஏதாவது குடி...’’

நான் மது அருந்துவதை வழக்கமாகக் கொண்டிருக்கும் மனிதன் இல்லை என்று சொன்னவுடன், என் முதுகில் தட்டிக் கொண்டே பணிக்கர் சிரித்தார்: ‘‘வழக்கம் ஆக்கணும்னு யார் சொன்னது? ஒரு பெக் இல்லாட்டி ரெண்டு பெக் குடிக்கிறதுல கேடு ஒண்ணும் வந்திடாது.’’

அவர் என்னை ‘அளந்து பார்க்கிறார்.’ நான் எதற்குச் சிறு பிள்ளையாக இருக்க வேண்டும்? நான் அவர் சொன்னபடி செய்தேன்.

பேண்ட் வாத்திய இசை.

விளக்குகள் மங்கலாகின்றன.

அறிவிப்பு: ‘தி ஃபென்டாஸ்டிக், ஃபன் லவிங் சில்வியா!’

நான் சில்வியாவின் அசைவுகளைப் பார்த்துக்கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தேன். அப்போது எனக்குத் தெரியாமலே என் கண்ணாடிக் குவளையில் பணிக்கர் மதுவை ஊற்றிவிட்டாரோ?

தலையும் கால்களும் மேகக் கூட்டத்திற்குள்.

சாப்பிட்ட உணவு? ஞாபகத்தில் இல்லை.

பணிக்கரின் வார்த்தைகள் மட்டும் ஞாபகத்தில் இருக்கின்றன. ‘‘வா, ஜோசப்... கார் இப்பவும் ஒர்க் ஷாப்பில்தானே இருக்கு? நான் ட்ராப் பண்ணுறேன்.’’

கார் எங்கெல்லாம் ஓடியது? எவ்வளவு நேரம்? நான் வாந்தி எடுத்தேனோ? தூங்கிவிட்டேனா? கண் விழித்தபோது -

நான் தரையில் கிடந்தேன். ஒரு கோடௌனில்... பெரிய மூட்டைகளுக்கும் பெரிய பீப்பாய்களுக்கும் மத்தியில்.

எனக்கு முன்னால் லட்சுமணப் பணிக்கர்.

அவருடன் லோனனும் இருந்தான். லோனனின் கையில் உயிருள்ள பாம்பு... இல்லை சாட்டை வார்.

பணிக்கர் உரத்த குரலில் கத்தினார்.

‘‘நாயோட மகனே! குடும்பத்தில் பிறந்த பெண்ணை நாசம் பண்ண பார்க்குற ஈனப் பிறவியே! உன்னை இப்போ கொன்னு கடல்ல போட்டால், கடவுளுக்குக்கூட தெரியாது. நான் அந்தக் காரியத்தை ஏன் செய்யல? ஒரு தடவை நீ இந்தப் பணிக்கரோட மானத்தைக் காப்பாற்றியிருக்கே! அந்த ஹோட்டல்ல வச்சு. ஆனா, நீ அதைக் காரணமா வச்சிக்கிட்டு காய்களை நகர்த்தலாம்னு பார்த்தே... உன்னைக் குருடனாக்கி விடணும்னு இந்த லோனன் சொல்றான். லோனன், என் நாயே! டேய் லோனா... நீ ஒண்ணு செய்... இவன் மறக்காத மாதிரி ஒரு விஷயத்தைச் செய்... அதற்குப் பிறகும் இந்தத் தெருப் பொறுக்கிப் பயல் என் மகளைப் பார்க்க முயற்சி செய்தால்... கதையே மாறிடும்.’’

லோனன் என்னைச் ‘சரியாக கவனித்தான்.’

பிறகு நினைவு வந்தபோது, நான் அரை நிர்வாணக் கோலத்தில் கிடந்தேன். டெர்மினஸ் ஃப்ளாட்ஃபாரத்தில்.

காதில் விழுந்த சத்தம் என்ன? புகை வண்டியின் கூக்குரலா? பத்ரோவின் காகங்கள் உண்டாக்கும் ஓலமா?

என்னைப் பார்த்தது போர்ட்டர் அபுதான். என்னை பாதாளம் காலனியில் கொண்டுபோய் சேர்த்ததும் அபுதான்.

என் தந்தை ராக்கியும் தாய் கத்ரீனாவும் என்னிடம் ஆயிரம் கேள்விகளைக் கேட்டிருப்பார்கள். ஒரு கேள்விக்குக்கூட நான் ஒழுங்கான பதிலைச் சொல்லவில்லை. என் உடம்பில் ஏராளமான காயங்களும் நீளமான கீரல்களும் இருந்தன. தாண்டம்மா என்னைக் கவனமாகப் பார்த்துக் கொண்டாள். பிறகு பப்பூஸ் வந்தான். மூஸா வந்தான். அவர்கள் என்னை ஒரு தனியார் மருத்துவமனையில் சிகிச்சைக்காகக் கொண்டுபோய் சேர்த்தார்கள். அதற்குப் பிறகு மூன்று வாரங்கள் கழித்து நான் ஃப்ளாட்டிற்குத் திரும்பி வந்தேன்.

நடந்த விஷயங்களை எலியாஸ் தெரிந்து வைத்திருந்தார். அபு கூறியிருக்கலாம். என்னை ஒன்றிரண்டு தடவைகள் பத்மா தேடி வந்தாளாம். ‘ஏன் அது?’ என்று எலியாஸின் கேள்விக்கு நான் எந்த பதிலும் சொல்லவில்லை.

நான் ஒரு விஷயத்தை ஏற்கெனவே முடிவு செய்திருந்தேன்.

பணிக்கரைப் பழிக்குப் பழி வாங்க வேண்டும்.

எப்படி?

அந்த மனிதருக்குத் தெரியாமலே சுமதியை...

இந்த விஷயத்தைச் சொன்னபோது எலியாஸ் தடுத்தார்:

‘‘வேண்டாம்... ஆபத்தானது...’’

ஆபத்து! அப்படியொன்று இல்லையென்றால் வாழ்க்கைக்கு அர்த்தம்தான் என்ன? நான் எல்லோரையும் மீறினேன்.

பணிக்கரின் பங்களாவிற்கு இரவு நேரத்தில் நான் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட தடவைகள் சென்றேன். குரைத்துக் கொண்டிருந்த நாயும் தூங்கிக் கொண்டிருந்த கூர்க்காவும் மட்டும்தான் அங்கு இருந்தார்கள்.

சுமதியும் பணிக்கரும் எங்கு போனார்கள்? அவளை அவர் வேறு ஊருக்குக் கடத்திச் சென்றுவிட்டாரோ?

ஃப்ளாட்டிற்கு மீண்டும் வந்த பத்மாதான் விஷயத்தைச் சொன்னாள். களமசேரிக்கு அருகில், நான்கு ஏக்கர் பரப்பளவில் இருக்கும் நிலத்தில் பணிக்கருக்கு ஒரு காட்டேஜ் இருக்கிறது. அங்கு சுமதி மட்டும் தனியாக கைதியைப் போல் வைக்கப்பட்டிருக்கிறாள்.

பழிக்குப் பழி வாங்க வேண்டும் என்ற வெறியின் அளவு குறைந்தது.

சுமதியைப் பார்க்க வேண்டும். அவளை அங்கிருந்து விடுதலை செய்ய வேண்டும்.

நான் தேடினேன். காட்டேஜைக் கண்டுபிடித்தேன். மாமரங்களுக்கும், தென்னை மரங்களுக்கும் மத்தியில் இருக்கும் சிறை.

8

இரவு நேரத்தில் சாளரத்தை உடைத்துதான் நான் காட்டேஜுக்குள் நுழைந்தேன். சுமதி திகைத்துப் போய் நின்றாளா இல்லாவிட்டால் சந்தோஷம் கொண்டாளா?

பல மணி நேரங்கள் கடந்தன.

ஒரு காரின் சத்தம்.

அது பணிக்கரின் கார்தான் என்பதை சுமதி அதன் சத்தத்தை வைத்துக் கண்டுபிடித்தாள். அங்கிருந்து தப்பித்துச் செல்லும்படி என்னை அவள் கெஞ்சிக் கேட்டுக் கொண்டாள். நான் பிரித்த சாளரத்தின் வழியாக வெளியே போயிருக்க முடியாதா? என்ன காரணத்தாலோ, அந்த எண்ணம் எனக்குத் தோன்றவில்லை.

கதவில் சாவியை நுழைக்கும் சத்தம்.

கதவு திறக்கப்படுகிறது.