Lekha Books

‘‘ஜோசப், உன் காதல் ஆபத்தை வரவழைக்கும் என்று எனக்குப் படுது. உன்மேல அவளுக்குக் காதல் எதுவும் இல்லை என்றால்....?’’ - எதிர் வாதங்களைப் படைக்க எலியாஸ் தயாரானார். எனினும், இறுதியில் நான் சொன்னதற்குக் கீழ்படிந்தார்.

நான்கே நான்கு நாட்களுக்குள் என் இதயத்தைக் குளிரச் செய்யும் செய்தியுடன் எலியாஸ் திரும்பி வந்தார்.

‘‘எனக்கு டி.எ.டி.எ. வகையில் நீ பெரிய அளவுல பணம் தர வேண்டியதிருக்கும் மகனே. எது எப்படியோ, நான் கண்டேன் பத்மாவை... அவள் மூலம் நான் சுமதியைச் சந்தித்தேன். நீ கிறிஸ்துவனா இருந்தாலும், சுமதிக்கு உன்மேல தாங்க முடியாத காதல் இருக்கத்தான் செய்யுது. புரியுதா? ஒவ்வொரு நாளும் அவள் உன்னைத் தேடி அலைஞ்சிருக்கா. இதோ... அவளுடைய கடிதம்...’’ - எலியாஸ் சுமதியின் கடிதத்தை என்னிடம் தந்தார்.

இப்படித்தான் காதல் தொடங்கியது - எலியாஸ், பத்மா ஆகியோரின் உதவியுடன்.

என்னுடைய ப்ளாட்டில் நானும் சுமதியும் சந்தித்தோம். என் ஜாதி, நான் சிறிதளவில் வெளிப்படுத்திய என்னுடைய வாழ்க்கைச் சூழல்... இவை எதுவும் அவளுக்குப் பிரச்சினையாக இருக்கவில்லை.

ஆனால், தன் தந்தை பணிக்கரிடம் அவளுக்கு மிகுந்த பயம் இருக்கிறது என்பதை நான் புரிந்து கொண்டேன்.

அந்த விஷயத்தை நான் கூறியபோது, நான் சந்தோஷப்பட வேண்டும் என்பதற்காக அவள் சிரித்து என்னிடமிருந்து நகர்ந்து சென்றாள்.

‘‘நான் உன் அப்பாவைப் பார்க்கணும். என்ன சொல்ற?’’ - நான் ஒருநாள் கேட்டேன்.

‘‘அதனால் என்ன?’’ - அவள் சொன்னாள்.

ஆச்சரியம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். ஒருநாள் தன் தந்தை பணிக்கருடன் அவள் என் ப்ளாட்டிற்கு வந்தாள். நான் அவர்களை மகிழ்ச்சியுடன் வரவேற்றேன்.

தரை டிக்கெட் அளவில் இருக்கும் ஒரு மனிதன் பணக்கார வேடம் போட்டால் எப்படி இருக்கும்? அப்படியிருந்தார் பணிக்கர். குள்ளமான மனிதர். கைகளில் தடித்துக் காணப்பட்ட நரம்புகள்...

அவர் என்னை அளவு எடுத்துக் கொண்டிருக்கிறாரோ?

உரையாடல் மிகவும் நட்புணர்வுடன் இருந்தது என்பதைக் கூறித்தான் ஆகவேண்டும்.

பணிக்கர் சொன்னார்: ‘‘நான் முன்னாடியே வந்திருக்கணும். ரெஸ்ட்டாரெண்டில் நடைபெற்ற சம்பவங்களை சுமதி என்கிட்ட சொன்னாள். எப்படி நன்றி சொல்றதுன்னு எனக்குத் தெரியல. உங்களைப் போன்ற தைரியம் உள்ள இளைஞர்கள் பத்து பேர் இருந்தாங்கன்னா, இந்த ஊரு எவ்வளவு நல்லா இருக்கும்! என்னைப் பற்றி நீங்க கேள்விப்பட்டிருக்கலாம்... எனக்குச் சில வியாபாரங்கள் இருக்கின்றன. நாம முதல் தடவையாகப் பார்க்கிறோம். ம்... பேர் என்ன?’’

‘‘ஜோசப்.’’

ஜோசப் என்ற பெயரைக் கேட்டபோது, பணிக்கரிடம் ஏதோ வேறுபாடு தெரிந்ததோ? ஒருவேளை எனக்கு அப்படித் தோன்றியிருக்கலாம்.

நாங்கள் பலவற்றைப் பற்றியும் பேசிக் கொண்டிருந்தோம். என் தொழில், குடும்ப உறவுகள் போன்றவற்றைப் பற்றி பணிக்கர் என்னிடம் கேட்டபோது, நான் தெளிவற்ற பதில்களைக் கூறினேன். மறுநாள் தன்னுடைய பங்களாவிற்கு டின்னர் சாப்பிட வரவேண்டுமென்று பணிக்கர் அழைத்தார். விடைபெற்றுக் கொண்டு புறப்பட்ட பணிக்கரையும் சுமதியையும் லிஃப்ட்டில் தரைத் தளம் வரை நான் கொண்டுபோய் விட்டேன்.

‘‘நானோ சுமதியோ வர்றோம்... அழைச்சிட்டுப் போறதுக்கு...’’ - பணிக்கர் சொன்னார்.

‘‘நல்லது. எனக்கு வழி தெரியாதே! என் கார் ஒர்க் ஷாப்ல வேற இருக்கு’’ - நான் பொய் சொன்னேன்.

7

பணிக்கரும் சுமதியும் காரில் ஏறினார்கள். சுமதிதான் காரை ஓட்டினாள்.

விளக்கங்கள் வேண்டாம் என்று தவிர்க்கிறேன்.

எங்களுடைய காதல் நன்கு வளர்ந்து கொண்டிருந்தது என்பதை மட்டம் கூறுகிறேன். இதற்கிடையில் பப்பூஸும் மூஸாவும் என்னுடன் சண்டை போட்டார்கள். இந்தக் காதல் உறவை கூறித்தான்.

அவர்கள் தங்களுக்கென்று சில நியாயங்களைக் கொண்டிருந்தார்கள். லட்சுமணப் பணிக்கர் சாதாரண ஒரு ஆள் அல்ல. அவருக்கு ஆயிரம் கண்களும் காதுகளும் இருக்கின்றன. தன் மகளின் காதல் விஷயத்தைத் தெரிந்து கொள்ள நேர்ந்தால், அவர் வெறுமனே இருப்பாரா? அவர் எதையும் செய்யத் தயங்காதவர். சுமதியின் தாயை சில வருடங்களுக்கு முன்னால் அவர் அடித்துக் கொன்று விட்டார் என்றொரு கதை வேறு இருக்கிறது. வழக்கையும் குற்றச்சாட்டுக் கூறியவர்களையும் ஒன்றுமில்லாமல் செய்யவும் அவரால் முடிந்தது. அவருக்கு ஒரு மகன் இருந்தான். சுமதியின் அண்ணன் சொந்தத்தில் பிசினஸ் தொடங்க அவன் விருப்பப்பட்டபோது, பணிக்கர் என்ன செய்தார் தெரியுமா? சாதாரணமான ஒரு தொகையைக் கொடுத்து அவனைப் பாண்டிச்சேரிக்கு விரட்டி விட்டார். பணிக்கரின் ஐலேண்ட் அலுவலகத்தில் பணி செய்யும் சுவாமி, வருமான வரி அதிகாரிகளுக்குச் சில தகவல்களைத் தந்துவிட்டார் என்று பணிக்கர் சந்தேகப்பட்டார். அதற்குப் பிறகு சுவாமியின் இறந்துபோன உடலை பலரும் பார்த்தது, கொச்சி துறைமுகத்தில் இருக்கும் பாஸ்தியார் பங்களாவிற்குப் பின்னாலிருக்கும் கடலில்தான். கள்ளக் கடத்தல் தொழிலில் ஈடுபட்டிருக்கும் சீனியர்கள் அனைவரும் பணிக்கரின் கட்டுப்பாட்டில் இருப்பவர்கள்தான்.

‘‘ஜோசப்... இந்தப் பொண்ணை மறந்திடு. இல்லாட்டி நாம ஒட்டுமொத்தமா அழிஞ்சிடுவோம்.’’ - பப்பூஸ் உறுதியான குரலில் சொன்னான்.

‘‘முடியாது. என்னால அவளை மறக்க முடியாது.’’ - நான் முடிவான குரலில் சொன்னேன்.

இன்னொரு சூழ்நிலையில் எங்களின் காதலின் ஆரம்பத்தைப் பற்றி எலியாஸ் அண்ணனும் எனக்கு எச்சரிக்கை தந்தார். ‘‘இந்தக் காதல் தேவையா மகனே? இந்த உலகத்துல வேற எவ்வளவோ நல்ல இளம்பெண்கள் இருக்குறாங்க. அந்தப் பணிக்கர் பிரச்சினையான ஆளு!’’

பப்பூஸும் மூஸாவும் எலியாஸ் அண்ணனிடம் இப்படிக் கூறும்படிக் கூறியிருப்பார்களோ?

நாட்கள் நகர்ந்து கொண்டிருந்தன. சிறிதும் நினைத்துப் பார்க்காதது நடந்தது.

சுமதியை என்னுடைய ஃப்ளாட்டிலிருந்து கார் நிறுத்தியிருந்த இடத்திற்கு நான் அழைத்துக் கொண்டு போன நேரம்.

அவளுடைய காருக்கு அருகில் ஒரு ஆள் நின்றிருந்தான். ஒரு கண்ணில் கருப்புத் துணியை அவன் சிறிய வட்ட வடிவத் துண்டாகக் கட்டியிருந்தான்.

லோனன்!

நான் அதிர்ந்து போய்விட்டேன். அவனுடைய ஒற்றைக் கண்ணும் என் கண்களும் ஒன்றோடொன்று சந்தித்தன. அவன் பின்னால் திரும்பி நடக்க ஆரம்பித்தான். அவன் அங்கு காத்திருந்த விஷயத்தை சுமதி கவனித்ததாகத் தெரியவில்லை. அவள் காரை ஓட்டிக்கொண்டு சென்றாள்.

இவ்வளவு நாட்களும் லோனன் என்னைப் பின்தொடர்ந்து கொண்டிருந்திருப்பானோ?

சுமதி போன பிறகு நான் அந்த இடத்தைச் சுற்றி நடந்தேன். லோனன் இருக்கும் அறிகுறியே தெரியவில்லை.

லோனனின் வரவு என்னைக் குழப்பமடையச் செய்தது என்பதைக் கூறாமல் இருக்க முடியாது. பப்பூஸும் மூஸாவும் சொன்ன விஷயங்களை நான் ஞாபகப்படுத்திப் பார்த்தேன்.