Lekha Books

பெரிய அளவில் வியாபாரம் பண்ணிய கடத்தல்காரன். இப்போது அவன் பற்கள்போன சிங்கம். ஒரு கேங்கிலும் அவன் உறுப்பினராக இல்லை. திருடினான். வெளியே போக வேண்டியதாயிடுச்சு. கேங்க்ல முன்னாடி இருந்த ஆட்கள் லோனனோட முதுகுல இன்னும் கத்தியைச் சொருகாம இருக்காகங்கன்னா, அதற்குக் காரணம் லோனனின் ஜாதக விசேஷம்தான். இப்போ அவன் ஒரு விலை மதிப்பை இழந்துவிட்ட குண்டன். அவன்கூட மூணு நாலு ஜால்ராக்கள் இருக்காங்க. இப்போ இந்த விலைமதிப்பு இல்லாதவன் நம்ம கேங்க்கிட்டயும் மூஸாவோட கேங்க்கிட்டயும் கப்பம் வாங்குறான். ஒவ்வொரு நாளும் அவனுக்கு நானும் மூஸாவும் ஐம்பது ரூபா வீதம் தந்தாகணும். என்ன... சரியா?’’

‘‘அந்த ஆளை நேருக்கு நேரா சந்திக்க வேண்டியதுதானே? தரமாட்டேன்னு சொல்ல வேண்டியதுதானே?’’ - நான் கேட்டேன்.

‘‘நடக்காத விஷயம்’’ என்று சொன்ன பப்பூஸ் தொடர்ந்து சொன்னான்: ‘‘இன்னைக்கு நம்மளை விரட்ட அவனால் முடியும். மட்டாஞ்சேரி நிறுத்தத்திற்கு அடுத்து இருக்குற சின்ன பாலத்துல அந்த தடியன் உட்கார்ந்திருக்குறதைப் பார்த்திருந்தால் ஒரு மாதிரியானவங்கள்லாம் பயந்து போயிடுவாங்க.’’

‘‘கழுகு மூஸா கூட?’’

‘‘லோனனோட பெயரைக் கேட்டால் அவனுக்கு காய்ச்சலே வந்துடும். தெரியுதா?’’

‘‘அந்த அளவுக்கு பயங்கரமான அந்த ஆளை... அந்த லோனனை... நான் பார்க்கணுமே பப்பூஸ்...?’’

‘‘போய் பாரு, ஜோசப்.’’

‘‘பார்ப்பேன். ஒரு வழி பண்ணுவேன்.’’ - நான் வீராவேசத்துடன் சொன்னேன்: ‘‘நான் லோனனை ஒரு வழி பண்ணினா என்ன தருவே?’’

‘‘என்ன வேணும்?’’

‘‘எதுவும் வேண்டாம். முன்னாடி இருந்தது மாதிரி நம்ம கேங்க்கும் மூஸாவோட கேங்க்கும் ஒண்ணு சேர்ந்தா போதும்.’’

5

லோனனைப் பார்ப்பதற்காக நான் புறப்பட்டேன்.

சாயங்கால நேரம்.

அந்தச் சிறிய பாலத்தில் அவன் உட்கார்ந்திருந்தான். மூன்று ஆட்கள் சேர்ந்தால் எப்படி இருக்கும்? அதைவிட பெரிய அளவு உடம்பைக் கொண்டவன். பெரிய மீசை. சிவந்த கண்கள். அவனுக்கு அருகில் மூன்று மனிதர்கள் நின்றிருந்தார்கள். பார்ப்பதற்கு ரவுடிகளைப் போல் இருந்தார்கள். லோனனின் ஜால்ராக்கள்.

சற்று தள்ளி நின்றுகொண்டு நான் லோனனைப் பார்த்தேன். நான் அவனுடைய கண்களில் பட்டேன்.

‘‘யார்டா அவன்?’’ - லோனன் ஜால்ராக்களிடம் கேட்டான்.

‘‘புதுமுகம்!’’ - ஒருத்தன் சொன்னான்.

‘‘அவனை இங்கு கூப்பிடுடா’’- லோனன் கட்டளையிட்டான். ஒரு ரவுடி என்னை நோக்கி ஓடிவந்தான். அவன் என்னைப் பிடித்து இழுத்துக் கொண்டு போனான். லோனனுக்கு முன்னால் அவன் என்னைக் கொண்டுபோய் நிறுத்தினான்.

மீசையை முறுக்கிக் கொண்டே லோனன் என்னையே வெறித்துப் பார்த்தான். ‘‘டேய், ரப்பாயி! சரியான ஆளா இருப்பான் போல இருக்கே! ஆள் எப்படின்னு நான் பார்க்கணுமே!’’

என்னைப் பிடித்து இழுத்துக்கொண்டு சென்றவனும் இன்னொரு ரவுடியும் என்னுடைய பெல்ட்டைக் கழற்றினார்கள். நான் அணிந்திருந்த கால்சட்டையை கீழ்நோக்கி இழுத்தார்கள். என்னுடைய பின்பாகம் இப்போது வெளியே தெரிந்தது. எனக்கு வெட்கமும் கோபமும் உண்டாயின.

‘‘திருப்பி நிறுத்துங்கடா! நான் சரியா பார்க்கணும்’’- லோனன் உரத்த குரலில் சொன்னான்.

‘‘ச்சீ... நாய்களா!’’ - நான் துப்பினேன்.

அந்த நேரத்தில் என் அப்பா ராக்கி கேரியரில் வைக்கப்பட்டிருந்த சலவைத் துணிகள் அடங்கிய பெரிய கட்டுடன் அந்த வழியாக சைக்கிளை உருட்டிக்கொண்டு வந்தார்.

தனக்கு முன்னால் பார்த்த காட்சி என் அப்பாவை பைத்தியம் பிடிக்கச் செய்துவிட்டதோ? சைக்கிளை நிறுத்திவிட்டு அப்பா கேட்டார்: ‘‘என்ன ஆச்சு ஜோசப்?’’

ரப்பாயி என்ற பெயரைக் கொண்டவன் என்னிடமிருந்து நகர்ந்து, என் தந்தையை நெருங்கினான்: ‘‘நீ யாரு?’’

‘‘ராக்கி... இவனோட அப்பா.’’

லோனன் குலுங்கி குலுங்கிச் சிரித்தவாறு உரத்த குரலில் சொன்னான்: ‘‘இந்தக் கருப்பன் இந்த வெளுத்த குண்டனோட அப்பனா? நம்பவே முடியல...’’

‘‘சரி... அது இருக்கட்டும். இந்தக் கிழவன் நமக்கு கப்பம் கட்டாமல் சரக்கு கொண்டு போறது சரியா?’’ - ரப்பாயியின் நண்பனான ரவுடி கேட்டான்.

‘‘கப்பத்தை வாங்குடா’’ - லோனன் உத்தரவு போட்டான்.

ரவுடிகள் என் தந்தையைப் பிடித்தார்கள். அவர் உரத்த குரலில் கத்தினார். அவர்கள் சைக்கிளைத் தரையில் வீசி எறிந்து மிதித்தார்கள். சலவைத் துணிகள் இருந்த கட்டை கீழே எறிய, அது பிரிந்து நாலா பக்கங்களிலும் சிதறியது. கையைக் கூப்பிக்கொண்டு அழுதவாறு நின்றிருந்த என் தந்தையின் வயிற்றிலும் தொடை இடுக்கிலும் அவர்கள் மிதித்தார்கள்.

அவர்களுக்கு ஐம்பது ரூபாய் வேண்டும்.

கப்பம்!

நான் அமைதியாக நின்றிருந்தேன்.

அதிர்ஷ்டம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்! கப்பல்படை இருக்கும் இடத்திற்குச் சென்று கொண்டிருந்த ஒரு மிலிட்டரி ஜீப் அந்த வழியே வந்தது. நான் அதன் முன்னால் கையை வீசியவாறு போய் விழுந்தேன்.

‘‘க்யா பாத்ஹே?’’- ஒரு மிலிட்டரி போலீஸ்காரன் கேட்டான். நான் எனக்குத் தெரிந்த இந்தியில் பதில் சொல்ல ஆரம்பித்தபோது லோனனும் அவனுடைய ஆட்களும் ஓடி மறைந்துவிட்டார்கள்.

லோனனை அடக்க வேண்டும். இல்லாவிட்டால் வாழ்ந்து பிரயோஜனமே இல்லை. இந்த எண்ணம் வளர்ந்து என்னால் வெறுமனே இருக்க முடியவில்லை.

ஆனால், அந்த ஆபத்தான மனிதனை எப்படி அடக்குவது?

நான் பாதாளம் காலனியிலேயே இருந்தேன். ஆயிரம் வழிகளை நான் யோசித்தேன்.

திடீரென்று ஒருநாள் கண்களில் பிரகாசம் உண்டானது.

பத்ரோவும் அவனுடைய கவணும்தான் எனக்கு வழிகாட்டினார்கள். முன்பு எத்தனையோ தடவை பத்ரோ தன்னுடைய கவணைப் பயன்படுத்தி காகங்களை வீழ்த்துவதை நான் பார்த்திருக்கிறேன். எத்தனையோ தடவை தெரு நாய்களைக் கவண்மூலம் அவன் விரட்டுவதைக் கண்டிருக்கிறேன். கல் உடலில் பட்டவுடன் அவை ஊளையிட்டவாறு ஓடும். அப்போது பத்ரோ கைகளைத் தட்டிக் கொண்டு சிரிப்பான். ஒருநாள் அவன் தாண்டம்மாவின் அகலமான பின்பாகத்திலும் கவணைப் பயன்படுத்தினான். அய்யோ... தாண்டம்மா உரத்த குரலில் ஓலமிட்டதைப் பார்க்க வேண்டுமே! அவள் பத்ரோவைப் பிடித்து நன்கு உதைத்துவிட்டுத்தான் வேறு வேலைகளைப் பார்த்தாள்.

சமீபத்தில் பத்ரோ, கையில் கவணை வைத்துக் கொண்டு காகங்களுடன் போர் செய்தபோது, எனக்கு எது ஞாபகத்தில் வந்தது தெரியுமா? என் தந்தை எனக்குக் கூறிய பைபிள் கதைதான் - தாவீதும் கோலியாத்தும்.

நான் பத்ரோவை எளிதில் என் கைக்குள் கொண்டுவந்து, அவனை சம்மதிக்க வைத்தேன். கவணுக்கு விலை சொன்னேன். அவன் தரமாட்டேன் என்று கூறிவிட்டான். ‘‘அப்படின்னா, வாடகைக்குத் தா’’ என்றேன் நான். அரை ரூபாய் வாடகை. நான்கு மணி நேரம் கவண் எனக்குச் சொந்தமானது. பத்ரோ சம்மதித்தான். நான் கவணில் கல்லை வைத்துக் கண்களில் தெரிந்தவற்றையெல்லாம் எறிந்து பார்த்தேன்.