Lekha Books

அவள் அமைதியான குரலில் சொன்னாள்:

‘‘கிழவி, இங்கேயிருந்து போ. நாளைக்குக் காசைத் தர்றேன்.’’

‘‘எனக்கு என்னோட காசு இப்பவே கிடைக்கணும். என் காசை இப்போ தரலைன்னா உன் குடிசைக்கு நான் நெருப்பு வைப்பேன்.’’

‘‘அம்மா, கிழவியின் காசை இப்போ நாம கொடுத்திடுவோம்’’- மாதவன் உள்ளேயிருந்து சத்தம் போட்டுச் சொன்னான்.

‘‘குஞ்ஞுலட்சுமி உள்ளே போய், நான்கு ரூபாய்களுடன் வெளியே வந்தாள்.’’

‘‘இந்தா... ஓலைக்கான காசு.’’

‘‘கிழவி ரூபாய்களை வாங்கி எண்ணிப் பார்த்துவிட்டுச் சொன்னாள்:’’

‘‘இன்னும் அரை ரூபாய் தரவேண்டியது இருக்கு. அதை நான் விட்டுத் தர்றேன். ஏன் தெரியுமா? நீங்க லட்சாதிபதிகள் ஆச்சே! அந்தப் பணத்துடன் என்னோட அரை ரூபாயும் இருக்கட்டும்!” கிழவி திரும்பி நடந்தாள்.

ஒற்றையடிப் பாதையில் நின்றிருந்த சிறுவர்கள் கூவ ஒரு சிறுவன் உரத்த குரலில் சொன்னான்:

‘‘பரிசு கிடைத்த கார் செத்துப் போன கார்டா.’’

அவர்கள் அதற்குப் பிறகும் கூவிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

‘‘தெரியுமா மாதவன் அண்ணே, தெரியுமா?’’- வெளியே போயிருந்த சங்கரன்குட்டி மாலை கடந்த பிறகு ஓடி வந்து மாதவனிடம் கூறினான்.

‘‘என்ன சங்கரன்குட்டி!’’

‘‘நடுப்பகல் பொழுதில் சூரியன் மறைஞ்சிடுச்சுன்னு வச்சுக்கோங்க. அதைப்போலத்தான் இப்போ உங்களுடைய நிலைமையும் இருக்கு மாதவன் அண்ணே.’’

‘‘அதாவது - நீங்க சமுதாயத்திற்குப் பெருமை என்று செக்ரட்டரி சொன்னாரா?’’

‘‘ஆமா...’’

‘‘ஊருக்கு அலங்காரம் என்று நூலகத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் சொன்னாங்களா?’’

‘‘ஆமா...’’

‘‘ஆனால் இப்போ நீங்க சமுதாயத்துக்கும் ஊருக்கும் அவமானச் சின்னமாம்.’’

‘‘அப்படி யாரு சொன்னாங்கடா சங்கரன்குட்டி?’’

‘‘பெருமைன்னும் அலங்காரம்னும் சொன்னது யாரு? அவங்களேதான் இப்போ அவமானச் சின்னம் என்று சொல்லிக் கிட்டு இருக்காங்க.’’

‘‘நடுப்பகல் நேரத்தில் சூரியன் மறைஞ்சிடுச்சுன்னு நீ சொன்னதற்கான அர்த்தம் இப்போத்தான் எனக்குப் புரியுது.’’

‘‘முழுசா புரியல மாதவன் அண்ணே.’’

‘‘அப்படின்னா புரியாததையும் நீ சொல்லிடு.’’

‘‘பெருமையாகவும் அலங்காரமாகவும் இருந்த மாதவன் அண்ணன் என்ன காரணத்தால் அவமானச் சின்னமா ஆகிவிட்டார்?’’

‘‘என்ன காரணத்தால்?’’

‘‘மாதவன் அண்ணே, உங்களுக்குக் கிடைத்த ஒரு லட்ச ரூபாயை மூணு வருடங்களுக்கு வங்கியில் போட்டிருக்கீங்கள்ல?’’

‘‘அப்படி வங்கியில போடலைன்ற விஷயம் உனக்குத் தெரியாதா?’’

‘‘மூணு வருடங்களுக்கு வங்கியில் போட்டிருக்கிறதா எல்லாரிடமும் சொன்னோம்ல!’’

‘‘சொன்னோம்.’’

‘‘அப்போத்தான் சூரியன் மறைஞ்சிடுச்சு. இப்போ புரியுதா?’’

‘‘புரியுது... புரியுது..’’

‘‘இன்னொரு விஷயம்...’’

‘‘என்ன?’’

‘‘சமுதாயத்தைச் சேர்ந்தவர்களும் ஊர்க்காரங்களும் உங்களுக்கு வரவேற்பு அளிக்கப் போறதா சொன்னாங்கள்ல?’’

‘‘சொன்னாங்க.’’

‘‘ஆனா, அவங்க உங்களுக்கு வரவேற்பு தர்றதா இல்ல.’’

‘‘தரவேண்டாம்.’’

‘‘பிறகு... இன்னொரு விஷயம்.’’

‘‘சொல்லு.’’

‘‘மாதவன் அண்ணே, நீங்க குட்டப் பணிக்கரின் கடன்கள் எல்லாவற்றையும் அடைத்துவிட்டு அவருடைய மகளைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கப் போறீங்களா?’’

‘‘இல்ல...’’

‘‘செக்ரட்டரியின் வீட்டையும் நிலத்தையும் அவர் சொல்ற விலையைக் கொடுத்து வாங்கப் போறீங்களா?’’

‘‘இல்ல...’’

‘‘அவருடைய பொண்டாட்டியோட பெரியப்பாவின் மகனுக்கு உங்களுடைய தங்கையைக் கல்யாணம் பண்ணித் தரப்போறீங்களா?’’

‘‘இல்ல...’’

‘‘நூலகத்திற்குக் கட்டிடம் கட்டுவதற்காகப் பன்னிரண்டாயிரம் ரூபாய்களைக் கொடுக்கப் போறீங்களா?’’

‘‘இல்ல...’’

‘‘அப்படின்னா, அவங்க எல்லோரும் சேர்ந்து உங்களை இந்த ஊர்ல இருந்து விரட்டியடிப்பாங்க.’’

‘‘அவங்க விரட்டியடிப்பதற்கு முன்பே நான் ஓடிட்டா?’’

‘‘ஓடி எங்கே போவீங்க?’’

‘‘வேறு எங்காவது போய் வசிப்பேன்.’’

‘‘அங்கும் செக்ரட்டரியும் குட்டப் பணிக்கரும் இருப்பார்களே?’’

‘‘யார் இருந்தாலும் என்னுடைய பணம் என் கையில் இருக்கும்டா சங்கரன்குட்டி!’’

‘‘அப்படின்னா... இந்த ஊர்லயே இருந்தாலும் உங்க பணம் உங்க கையில் இருக்கும்ல?’’

‘‘அது உண்மை.’’

‘‘விட மாட்டேன்டா. என் பணத்தைத் தராமல் உன்னை நான் விடமாட்டேன்’’- செல்லப்பன் சங்கரன்குட்டியின் மடியைப் பிடித்துக் கொண்டு கத்திக் கொண்டிருந்தான்.

சங்கரன்குட்டி திகைத்துப் போய்விட்டான். அந்த அளவிற்கு அவன் எதிர்பார்க்கவில்லை. கவலையை வெளிப்படுத்தி இருக்கலாம்; குறை சொல்லி இருக்கலாம்; ஒருவேளை மோசமான வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்தவும் செய்திருக்கலாம். நடுச்சாலையில் வைத்து மடியில் கை வைத்து நிறுத்துவான் என்பதை சங்கரன்குட்டி எதிர்பார்க்கவே இல்லை. அந்த அளவிற்கு செல்லப்பனுக்குத் தைரியம் இருக்கும் என்று அவன் நினைக்கவில்லை.

ஆனால் செல்லப்பனுக்குப் பின்பலம் இருந்தது. தேநீர்க் கடைக்காரர் குமாரன் நாயர் வேகமாக அங்கு வந்தார்.

‘‘விடக்கூடாது செல்லப்பா. அவனை விடக்கூடாது’’- சங்கரன்குட்டியின் கையை அழுத்திப் பிடித்துக் கொண்டு அவர் கேட்டார்.

‘‘ஒரு லட்சத்தைக் காட்டி ஊர்க்காரர்கள் எல்லாரையும் ஏமாற்றலாம் என்பது உன்னுடைய எண்ணமும் உன் மாதவன் அண்ணனின் எண்ணமுமாடா?’’

சங்கரன்குட்டி கையை இழுத்தான். குமாரன் நாயர் பிடியை இறுக்கினார்.

‘‘விட மாட்டேன்டா சங்கரன்குட்டி போக விடமாட்டேன்.’’

செல்லப்பன் உரத்த குரலில் கத்தினான்:

‘‘என் வியாபாரம் நாசமாயிடுச்சு. என் வீட்டிற்குள் நுழையவே முடியவில்லை. தங்கையின் கழுத்தில் கிடந்த மாலையை வாங்கி அடகு வச்சு, ஐம்பது ரூபாய் தந்தேன்.’’

மளிகைக் கடைக்காரர் மாத்தச்சன் ஓடிவந்து கொண்டிருந்தார். அவர் சத்தம் போட்டுச் சொன்னார்:

‘‘அவனை விடக்கூடாது செல்லப்பா. அவனும் அவனுடைய மாதவன் அண்ணனும் ஏமாற்றுப் பேர்வழிகள்! திருடர்கள்!’’

பக்கத்தில் இருந்த கடைகளில் இருந்தும் வீடுகளில் இருந்தும் ஆட்கள் வந்து கூடினார்கள். செல்லப்பன் ஊர்க்காரர்களிடம் சொற்பொழிவு ஆற்றினான்.

‘‘நீங்கள்தான் நான் சொல்றதைக் கேட்கணும். விஷயம் என்னவென்றால்- துண்டு பீடி புகைத்துக்கொண்டு திரிந்த மாதவன் இப்போ ப்ளேயர்ஸ் பிடிச்சிக்கிட்டு இருக்கான். இல்லாத காசை தயார் பண்ணி, நான் ப்ளேயர்ஸ் வாங்கிக் கொடுத்தேன். ஆனால் இப்போ என்ன ஆச்சு? எனக்கு வியாபாரம் இல்ல. ஒரு லட்சம் ரூபாயை வாங்கிக்கிட்டு வந்த உடனே, என் பணத்தைத் தந்திடுவாங்கன்னு நினைச்சுத்தான் நான் கடன் வாங்கிக் கடன் கொடுத்தேன்.

ஒரு லட்சம் பணத்தையும் வாங்கிட்டு வந்த பிறகு சொல்றாங்க. வங்கியில போட்டுருக்கோம் என்று. மூணு வருடங்கள் கடந்த பிறகுதான் எடுக்க முடியுமாம்.’’

ஆட்களின் கூட்டத்திற்குப் பின்னால் நின்றுகொண்டு செக்ரட்டரி புருஷோத்தமன் உரத்த குரலில் சொன்னார்:

‘‘இவனும் இவனுடைய மாதவன் அண்ணனும் சமுதாயத்திற்கு அவமானச் சின்னங்கள் செல்லப்பா. இவங்களுக்கு ஒரு பாடம் கற்றுத் தரணும்.’’

‘‘இவங்க இரண்டு பேரையும் சும்மா விடக்கூடாது. இவங்க ஏமாற்றுப் பேர்வழிகள்!’’

ஜமீன்தார் பரமேஸ்வரன் பிள்ளைதான் இப்படிச் சொன்னார்.

ஓர் உரத்த சிரிப்புச் சத்தம்!’’

எல்லாரும் திரும்பிப் பார்த்தார்கள். ஒருவன் சத்தம் போட்டுச் சொன்னான்:

‘‘அதோ ஏமாற்றுப் பேர்வழி மாதவன்!’’

எல்லாரும் கூவினார்கள்.

‘‘கூவுங்கடா... கூவுங்க’’- மாதவன் மக்கள் கூட்டத்திற்குள் வேகமாக நுழைந்தான்.