Lekha Books

‘‘விற்பதற்கு எதுவும் இல்லாமல் சும்மா ஏன் கடையைத் திறந்து வைக்கணும்?’’

‘‘கடையை இனிமேல் திறக்க வேண்டாம் செல்லப்பா. வேறு ஒரு நல்ல பிசினஸ ஆரம்பி. அதற்கான பணத்தை நான் தர்றேன்னு சொன்னேன்ல? செல்லப்பா, நீ இப்போ இங்கேயிருந்து கிளம்பு.’’

‘‘அப்படின்னா நாளைக்கு நான் இங்கே வர்றேன்.’’

‘‘நாளையோ நாளை மறுநாளோ... இல்லாவிட்டால் பத்து பனிரெண்டு நாட்கள் கடந்து வந்தாலும் சரிதான்.’’

அதற்குப் பிறகும் செல்லப்பனின் முகம் வாடியது. அவன் சிறிது நேரம் தலையைக் குனிந்து கொண்டு நின்றிருந்தான்.

‘‘நான் பிறகு வர்றேன் சங்கரன்குட்டி’’ - அவன் திரும்பி வேகமாக நடந்தான்.

‘‘எங்களைக்கூட கார்ல ஏற்றுவீங்களா சங்கரன்குட்டி அண்ணா?’’ - இன்னொரு சிறுவன் கேட்டான்.

‘‘போடா இங்கேயிருந்து!’’ - குஞ்ஞுலட்சுமி கத்தினாள்.

‘‘அடிச்சிடுவாங்கடா. இங்கேயிருந்து போயிடு’’ - பின்னாலிருந்து ஒரு சிறுவன் சொன்னான்.

ஒரு சிறுவன் கூவினான். எல்லா பிள்ளைகளும் ஒன்று சேர்ந்து கூவினார்கள். அவர்கள் கூவியவாறு அங்கிருந்து ஓடினார்கள். ஒரு சிறுவன் உரத்த குரலில் கத்திச் சொன்னான்:

‘‘உங்களுடைய ஒரு லட்சம் எங்களுக்குப் புல்!’’

வீட்டிற்குப் பின்னால் இருந்த பலாமரத்திற்குக் கீழே ராஜம்மாவும் ரத்னம்மாவும் அமர்ந்திருந்தார்கள். ரத்னம்மா சொன்னாள்:

‘‘பணத்தை வங்கியில் போட்டுவிட்டால் பிறகு மூன்று வருடங்கள் கழிச்சுத்தான் எடுக்க முடியும். அப்படித்தானே அக்கா?’’

‘‘இருக்கலாம்.’’

‘‘அப்படின்னா அதை எதற்கு அண்ணன் வங்கியில போடணும்?’’

‘‘ம்... நீ போய் கேளு...’’

‘‘அக்கா, உங்களுக்கு என்ன பெரிய அளவுல கோபம்?’’

‘‘கோபமா? அண்ணனுக்கு லாட்டரிச் சீட்டுல பரிசு கிடைத்தது நம்முடைய அதிர்ஷ்டத்தாலும்தானே?’’

‘‘வெள்ளாயினி பகவதியின் அருள் இருக்கு. நம் எல்லாருடைய அதிர்ஷ்டமும் இருக்கு.’’

‘‘சரி... அண்ணன் பணத்தை வங்கியில் கொண்டு போய் போட்டால் நம்முடைய காரியங்கள் எப்படி நடக்கும்?’’

‘‘அதைத்தான் நானும் கேக்குறேன். நிலம் வாங்க வேண்டாமா? வீடு கட்ட வேண்டாமா? அக்கா, உங்களுடைய கல்யாணத்தை நடத்த வேண்டாமா?’’

‘‘உன் கல்யாணத்தை நடத்த வேண்டாமா?’’

‘‘அதுதான் நான் சொல்றேன். பணத்தை வங்கியில் போட்டுவிட்டு, அண்ணன் உறங்கிக் கொண்டிருந்தால் காரியங்கள் எப்படி நடக்கும்?’’

‘‘அந்தக் கிழவி வந்து நின்றுகொண்டு சொன்னதைக் கேட்டப்போ, என் தோல் உரிஞ்சு போனதைப்போல எனக்கு இருந்தது ரத்னம்மா.’’

‘‘அவங்கதான் சொன்னங்கள்ல... ஓலைக்கான காசு கிடைத்த பிறகுதான் அவங்களோட சின்ன பிள்ளைகளுக்கு கஞ்சி காய்ச்சித் தர முடியும்னு!’’

இரண்டு பேரும் சிறிது நேரம் அமைதியாக இருந்தார்கள். ரத்னம்மா கேட்டாள்:

‘‘நாளைக்குத்தானே அண்ணனுக்கு வரவேற்பு விழா நடத்தப் போறாங்க?’’

‘‘நூல் நிலையத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் வரவேற்பு தரப்போவது என்னைக்கு?’’

‘‘அதுவும் நாளைக்குத்தான் இருக்கும்.’’

‘‘நம்மை அழைச்சிட்டுப் போவாங்களாடீ ரத்னம்மா?’’

‘‘எனக்கு அந்தக் காரில் ஏறணும்னு ஒரு ஆசை! அண்ணன் வரவேற்பு விழாவிற்கு காரில்தானே போகிறார்?’’

‘‘கார்ல போறதுன்னா, ஓட்டுனர் வேண்டாமா?’’

‘‘அது உண்மைதான். ஓட்டுனர் கோவிச்சிட்டுப் போயிட்டாரு. அந்த ஆளு இனிமேல் வரமாட்டாரு.’’

‘‘அதிர்ஷ்டம் வந்தால் போதாதுடீ ரத்னம்மா. அதிர்ஷ்டத்தை அனுபவிப்பதற்கும் கொடுத்து வச்சிருக்கணும்.’’

இரண்டு பேரும் நீண்ட பெருமூச்சை விட்டார்கள்.

ஒற்றையடிப் பாதையின் வழியாக மாதவனின் வீட்டை நோக்கி விஸ்வநாதனும் ராகவன் பிள்ளையும் ஹுசைனும் வந்து கொண்டிருந்தார்கள். விஸ்வநாதன் சொன்னான்:

‘‘நாம இங்கே நின்னு கொஞ்சம் பேசிட்டுப் போனால் நல்லது.’’

‘‘மூன்று பேரும் நின்றார்கள். ஹுசைன் கேட்டான்.’’

‘‘என்ன பேசுவது?’’

‘‘வரவேற்பு விழாவிற்குச் செலவாகக்கூடிய தொகையை மாதவனிடம் வாங்க வேண்டாமா?’’

‘‘அதுதான் என்னுடைய கருத்தும். அந்த ஆளிடமிருந்து பெரிய ஒரு தொகையை வாங்கணும்’’ - ராகவன் பிள்ளை.

‘‘பெரிய தொகை என்றால், எவ்வளவுன்னு நினைக்கிறீங்க?’’ - ஹுசைன்

‘‘நூலகக் கட்டிடம் கட்டுவதற்கான முழுத் தொகையையும் அந்த ஆளிடமிருந்து வாங்கணும்’’ - ராகவன் பிள்ளை.

‘‘பன்னிரண்டாயிரம் ரூபாய் அல்லவா செலவுத் தொகை?’’

‘‘அந்தத் தொகை முழுவதையும் அந்த ஆளிடமிருந்து வாங்கணும். இல்லாவிட்டால் அந்த ஆள் கட்டிடத்தைக் கட்டித் தந்தால்கூட சரிதான்னு சொல்லணும்’’ - விஸ்வநாதன்.

‘‘தருவாரா?-’’ -ஹுசைன்.

‘‘வாங்கணும்’’ - விஸ்வநாதன்.

‘‘மாதவன் மடையன் இல்லை’’ - ஹுசைன் சிரித்துக் கொண்டே சொன்னான்.

‘‘மடையனாக இல்லாமல் இருப்பதால்தான் அந்த ஆளிடமிருந்து வாங்கலாம் என்று நான் சொல்கிறேன். ஊருக்கு ஒரு அலங்காரம், மதிப்பு, கவுரவம் என்றெல்லாம் சொன்னால் எந்த புத்திசாலியும் விழுந்துவிடுவான் ஹுசைன்!’’

‘‘அதில் சில உண்மைகள் இருக்கின்றன.’’

திடீரென்று அருள் கிடைத்தவனைப் போல விஸ்வநாதன் சொன்னான்:

‘‘நான் ஒரு தந்திரம் சொல்றேன். நம்முடைய நூல் நிலையத்தின் பெயரை மாற்றணும். ‘மாதவன் நினைவு நூல் நிலையம் மற்றும் படிப்பகம்’ என்று பெயரை ஆக்கணும். நாம் அங்கு போனவுடன் மாதவனிடம் இதைச் சொல்லணும்.’’

‘‘அது சரிதான்’’ - ஹுசைனும் ராகவன் பிள்ளையும் சேர்ந்து சம்மதித்தார்கள். ராகவன் பிள்ளை சொன்னார்:

‘‘இந்தப் பெயர் மாற்றத்தை வரவேற்பு விழாவில் கூறப் போகிறோம் என்பதையும் சொல்லிடணும்.’’

‘‘அதுவும் சரிதான். ஆனால், நாம சொல்லி முடித்த பிறகும், அந்த ஆள் பணம் தரலைன்னா?’’ - ஹுசைன்.

‘‘நூலகம் கட்டுவதற்குத் தேவைப்படும் பன்னிரண்டாயிரம் பாயை நான் நன்கொடையாகத் தருகிறேன் என்று மாதவனைச் சொல்ல வைக்கணும்’’ - விஸ்வநாதன்.

‘‘அந்த ஆள் அப்படிச் சொல்லலைன்னா?’’ - ஹுசைன்.

‘‘நாமளும் சொல்ல வேண்டாம்’’ - ராகவன் பிள்ளை.

‘‘அப்படின்னா... நாம போவோம்.’’

அவர்கள் மாதவனின் வீட்டை நோக்கிச் சென்றார்கள்.

‘‘மாதவன் முதலாளி எங்கே?’’ - விஸ்வநாதன் சங்கரன் குட்டியிடம் கேட்டான்.

‘‘தூங்கிக்கிட்டு இருக்காரு.’’

‘‘எப்போ எழுந்திருப்பாரு?’’

‘‘நாங்க எர்ணாகுளத்துல இருந்து வந்தப்போ பொழுது விடிஞ்சிடுச்சு. அப்பவே மாதவன் அண்ணன் படுத்திட்டாரு. இனி மதியத்திற்குப் பின்னால்தான் எழுந்திருப்பாரு.’’

‘‘அப்படின்னா நாங்க பிறகு வர்றோம்.’’

‘‘அதுதான் நல்லது.’’

‘‘நாளைக்கு நூலகத்தில் மாதவன் முதலாளிக்கு வரவேற்பு தரப்போறோம்ன்றதை முதலாளிக்கிட்ட சொல்லிடுங்க.’’

‘‘சொல்லிடுறேன்.’’

அவர்கள் திரும்பி நடந்தார்கள்.