Lekha Books

‘‘அது சரிதான் கோயிவிள. ஏன்னா, அவங்க எனக்கும் பணம் தரவேண்டாம். நான் அவங்களுக்கும் பணம் தரவேண்டாம்.’’

‘‘நான் சொன்னதன் அர்த்தம் அது இல்ல முதலாளி.’’

‘‘பிறகு என்ன?’’

‘‘விஸ்வநாதனுக்கு வேலை கிடைத்தால் பயன் யாருக்கு? முதலாளி, உங்களுடைய தங்கைக்குத்தானே? பணயத்தில் இருக்குற நிலத்தையும் வீட்டையும் மீட்டால் அவற்றுக்குச் சொந்தக்காரர்கள் யார்? முதலாளி உங்களின் மனைவியும், தங்கையின் கணவரும்தானே? அதனால்தான் நான் சொல்றேன்- முதலாளி, நீங்க குட்டப் பணிக்கருக்கு இருபதாயிரம் ரூபாய் தரவேண்டும் என்று. பிறகு... இரண்டு திருமணங்களையும் ஒரே பந்தலில் நடத்தணும்.’’

‘‘அது நல்ல விஷயம்தான் கோயிவிள. அதைப்பத்தி யோசிப்போம்.’’

மாதவன் எழுந்து கொண்டே சொன்னான்:

‘‘கோயிவிள, இப்போ நீங்க போங்க. நாம பிறகு பார்ப்போம்.’’

6

சங்கரன்குட்டி, வெற்றிலைப் பாக்குக் கடைக்காரன் செல்லப்பனிடம் சொன்னான்:

‘‘எர்ணாகுளத்திற்குப் பேருந்தில் நாங்க போறோம். மாதவன் அண்ணனும் நானும் ஓட்டுநர் சிவராமன் பிள்ளையும். வர்றப்போ காரில் வருவோம்.’’

‘‘நான் சொன்ன விஷயத்தை மறந்துட மாட்டியே சங்கரன்குட்டி?’’

‘‘செல்லப்பா, உனக்குத் தேவையான பணத்தை நான் வாங்கித் தர்றேன்னு சொல்லிட்டேன்ல? நீ கொஞ்சம் அமைதியாக இரு செல்லப்பா... பிறகு... ஒரு விஷயம்...’’

‘‘என்ன சங்கரன்குட்டி?’’

‘‘மாதவன் அண்ணனுக்கு ஐந்நூறு ரூபாய் வேணும். போறதுக்கும் வர்றதுக்கும் ஆகுற செலவு. நான் கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு இங்கே வர்றேன். நீ ஐம்பது ரூபாய் தயார் பண்ணி வைக்கணும்.’’

‘‘சங்கரன்குட்டி வேகமாகத் திரும்பி நடந்தான்.’’

செல்லப்பன் பேந்தப் பேந்த விழித்துக்கொண்டு நின்றிருந்தான். அவன் ஐம்பது ரூபாயை எப்படித் தயார் பண்ணுவான்? வியாபாரம் மிகவும் மோசமான நிலையில் நடந்து கொண்டிருந்தது. வெற்றிலையும், புகையிலையும், பீடியிலையும் சுருட்டும் வாங்க காசு இல்லாமல் மிகவும் அவன் கஷ்டப்பட்டுக் கொண்டிருந்தான். அவை எதுவும் வாங்காமல் வியாபாரம் நடக்குமா? மாதவனுக்கு ப்ளேயர்ஸ் சிகரெட்டையும் சங்கரன்குட்டிக்கு பர்க்கிலி சிகரெட்டையும் அவன் கடனாகத் தருகிறான். முதலீட்டில் இருந்து எடுத்துக் கொடுத்தால் பிறகு வியாபாரம் நாசமாகத்தானே செய்யும்?

ஆனால் சங்கரன்குட்டிக்கு ஐம்பது ரூபாய் கொடுக்கத்தான் வேண்டும். மாதவன் எர்ணாகுளத்திற்குப் போவதற்காகக் கேட்கிறான். ஒரு லட்சம் ரூபாயுடனும் ஒரு காருடனும் எர்ணாகுளத்திலிருந்து திரும்பி வருகிறார்கள். செல்லப்பன் சென்று ஆயிரமோ இரண்டாயிரமோ கேட்டால் மாதவன் புல்லைப் போல எடுத்துக் கொடுக்கவும் செய்வான். நிலைமை அப்படி இருக்கும்போது, எப்படியாவது ஐம்பது ரூபாயைத் தயார் பண்ணிக் கொடுக்கத்தானே வேண்டும்? ஒரு பையனை அழைத்துக் கடையில் உட்கார வைத்துவிட்டு, செல்லப்பன் அங்கிருந்து கிளம்பினான்.

எதிரில் தேநீர்க் கடைக்காரர் குமாரன் நாயர் வந்து கொண்டிருந்தார். அவர் கேட்டார்:

‘‘எங்கே போற செல்லப்பா?’’

‘‘நான் ஒரு முக்கியமான வேலையா போறேன். விஷயம் என்னன்னா.... எனக்கு ஒரு ஐம்பது ரூபாய் வேணும். குமாரன் நாயர், உங்க கையில பணம் இருக்கா? எனக்குக் கொஞ்சம் உதவ முடியுமா?’’

குமாரன் நாயர் சிரித்துக் கொண்டே சொன்னார்:

‘‘உரல் போய் மத்தளத்திடம் சொன்னதைப்போல ஆயிடுச்சே செல்லப்பா! எனக்கு இப்போ ஒரு நூறு ரூபாய் வேணும். அதற்காகத்தான் நான் அலைஞ்சிக்கிட்டு இருக்கேன். செல்லப்பா, உனக்கு இப்போ எதற்கு ரூபாய்?’’

‘‘மாதவன் முதலாளிக்கு எர்ணாகுளத்திற்குப் போறதுக்கு ஐந்நூறு ரூபாய் தேவைப்படுது. நான் ஐம்பது ரூபாய் தரணம்னு சங்கரன்குட்டி வந்து சொல்லிட்டுப் போயிட்டான். கொடுக்காமல் இருக்க முடியுமா குமாரன் நாயர்?’’

குமாரன் நாயர் அதைக் கேட்டுக் குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரித்தார்.

‘‘அதற்காகத்தாண்டா நான் அலைஞ்சிக்கிட்டு இருக்கேன் செல்லப்பா. நான் நூறு ரூபாய் தரணும்னு சங்கரன்குட்டி வந்து சொல்லிட்டான். நான் இப்போ எங்கேயிருந்து நூறு ரூபாய் தயார் பண்ணுவது?’’

‘‘அதையேதான் நானும் கேட்கிறேன். நான் எங்கே போய் ஐம்பது ரூபாய் தயார் பண்ண முடியும்?’’

‘‘ஆனால் ஒரு விஷயம் இருக்கு செல்லப்பா. ஒரு லட்ச ரூபாயை வாங்கிக் கொண்டு வந்துவிட்டால், நம்மோட கஷ்டங்களெல்லாம் தீர்ந்திடும். பத்தோ, ஆயிரமோ, இரண்டாயிரமோ கேட்டால் எடுத்துத் தருவாரு.’’

‘‘மாதவன் முதலாளி கூலி வேலைக்குப் போன ஆள்தானே? இல்லாதவர்களுடைய கஷ்டம் அவருக்கு நல்லாத் தெரியுமே! நான் என் வீடு வரை கொஞ்சம் போயிட்டு வரட்டுமா குமாரன் நாயர்?’’ செல்லப்பன் நடக்க ஆரம்பித்தான்.

‘‘வீட்டில் ரூபாய் இருக்குதா செல்லப்பா? இருந்தால் எனக்கு நூறு ரூபாய் தா.’’

என் தங்கையின் கழுத்தில் ஒரு மாலை இருக்கு. அதை அடகு வைக்கலாம்னு நினைச்சு நான் போறேன்.’’

‘‘என் சகோதரி கழுத்திலும் ஒரு மாலை இருக்கு.’’

இரண்டு பேரும் சிரித்துக்கொண்டே பிரிந்து சென்றார்கள்.

சங்கரன்குட்டிக்கு மொத்தம் எழுநூறு ரூபாய் கிடைத்தது. செல்லப்பன் தன் தங்கையின் கழுத்தில் கிடந்த தங்கச் செயினை அடகு வைத்து ஐம்பது ரூபாய் வாங்கிக் கொண்டு வந்து சங்கரன்குட்டியின் கையில் கொடுத்தான். குமாரன் நாயரும் அடகு வைத்து வாங்கிய நூறு ரூபாயைக் கொண்டு வந்து தந்தார்.

மளிகைக் கடைக்காரர் மாத்தச்சன் திருவனந்தபுரத்தில் இருக்கும் சாலைக்குச் சென்று சாமான்கள் வாங்குவதற்காக முந்நூறு ரூபாய் வைத்திருந்தார். அதிலிருந்து இருநூறு ரூபாயை சங்கரன்குட்டிக்கு அவர் கொடுத்தார்.

மரவள்ளிக்கிழங்கு வியாபாரி அஹம்மதிற்குக் கொஞ்சம் பணம் தந்து உதவுவதாக சங்கரன்குட்டி கூறியிருந்தான். அது கிடைக்கும் என்ற எதிர்பார்ப்பில் அவன் எர்ணாகுளம் பயணத்திற்கு ஐம்பது ரூபாய் கொடுத்தான்.

பரமேஸ்வரன் பிள்ளையிடம் சங்கரன்குட்டி முந்நூறு ரூபாய் வாங்கினான். அவரும் மிகவும் சிரமப்பட்டுத்தான் முந்நூறு ரூபாயைத் தயார் பண்ணிக் கொடுத்தார். பணத்தைத் தந்துவிட்டு அவர் சங்கரன்குட்டியிடம் கூறினார்:

‘‘சங்கரன்குட்டி, கேட்டுக்கோ, மாதவனிடம் எனக்கு உதவச் சொல்லு. இரண்டு பிள்ளைகள் கல்லூரியில் படிக்கிறார்கள். மூன்று பேர் உயர்நிலைப்பள்ளியில் படிக்கிறார்கள். அதனால்தான் சாலைக்கு அருகில் இருக்கும் மனை இடத்தை விற்றுவிடலாம் என்று நினைக்கிறேன். மாதவனுக்கு வீடு கட்டுவதற்கு சரியான இடம் அது. மூன்றரை ஏக்கர் இருக்கு. தென்னை இருக்கு... மாமரம் இருக்கு... பலா இருக்கு.... பாக்கு மரம் இருக்கு...’’

‘‘அதை மாதவன் அண்ணனை வாங்க வைக்கிற பொறுப்பு என்னைச் சேர்ந்தது’’- சங்கரன்குட்டி உறுதியான குரலில் சொன்னான்.

அந்த வகையில் எழுநூறு ரூபாய் கிடைக்கும்படி சங்கரன்குட்டி செய்தான். இருநூறு ரூபாயை வீட்டிற்கு எடுத்துச் சென்று தன் தாயின் கையில் கொடுத்தான். ஐந்நூறு ரூபாயுடன் மதியத்திற்குப் பிறகு மாதவனின் வீட்டிற்கு வந்தான். மாதவன் கேட்டான்:

‘‘பணம் கிடைச்சதா சங்கரன்குட்டி?’’