Lekha Books

பிறகு... சிலர் மேடையில் ஏறிப் பேசுவாங்க. நான் பெரிய தொழிலாளி, சமுதாயத்திற்கு மரியாதை, நான் அலங்காரம்- இப்படியெல்லாம் பேசுவாங்க.’’

‘‘அது நல்லதுதானே மகனே. பெரிய பெரிய ஆளுங்கெல்லாம் மேடையில் ஏறிப் பேசுறதுன்றது... என் மகன் பெரிய ஆளு...’’

‘‘ஆனால் அதில் ஒரு விஷயம் இருக்கு அம்மா.’’

‘‘என்ன?’’

‘‘என்கூட ஒட்டிகிறதுக்காக. எனக்கு இப்போ ஒரு பரிசு கிடைச்சிருக்குல்ல! அதற்காக அவன்க ஒட்டிக்கிறதுக்காக வர்றாங்க.’’

‘‘உண்மைதான் மகனே. எச்சரிக்கையா இருக்கணும். சமுதாயம் ஊர்க்காரர்கள் எல்லோரும் இப்பத்தானே உண்டாகியிருக்காங்க! அவன்க இதுவரை எங்கே போயிருந்தாங்க? செக்ரட்டரியும் அவருடைய பொண்டாட்டியும்கூட எதற்காக வந்தாங்கன்ற விஷயம் உனக்குத் தெரியுமா?’’

‘‘ஒட்டிக்கிறதுக்கு... அந்த ஆளுடைய புல் முளைக்காத நிலத்தை எனக்கு விலைக்கு விற்பதற்காக அவர் சமுதாயத்தின் பெயரைச் சொல்லிக்கிட்டு வர்றாரு.’’

‘‘பிறகு... இன்னொரு விஷயம்...’’

‘‘அது என்ன?’’

‘‘வனஜாவின் பெரியப்பாவிற்கு கடன் இருக்கிறதாம். பெரியப்பாவின் மகன் எம்.ஏ. படிச்சிருக்கானாம். அவனுக்கு கல்லூரியில் வேலை கிடைப்பதற்கு நாம பணம் தரணுமாம். கடனை அடைத்து வேலை வாங்கிக் கொடுத்தால் அவன் நம்ம வீட்டுல கல்யாணம் பண்ணிக்குவானாம்.’’

‘‘அம்மா, நீங்க அதற்கு என்ன சொன்னீங்க?’’

‘‘மாதவன்கிட்ட சொல்றேன்னு நான் சொன்னேன். எச்சரிக்கையா இருக்கணும் மகனே. எச்சரிக்கையா இருக்கணும்!’’

‘‘யாரோ இங்கே வர்றாங்க அம்மா.’’

குஞ்ஞுலட்சுமி எழுந்து சென்றாள்.

‘‘என்ன... அம்மாவும் மகனும் சேர்ந்து தீவிரமா விவாதத்துல ஈடுபட்டிருக்கீங்க.’’ - இப்படிக் கேட்டவாறு கோயிவிள திண்ணையை நோக்கி வந்தார்.

‘‘நாங்க சும்மா பேசிக்கிட்டு இருந்தோம் கோயிவிள.’’

கோயிவிள நாற்காலியில் உட்கார்ந்தார். கோயிவிள கறுத்து மெலிந்த ஒரு மனிதர். அவருடைய பெயர் என்னவென்று யாருக்கும் தெரியாது. கோயிவிள என்ற ஊரிலிருந்து அந்த ஊருக்கு வந்து வசித்ததால், எல்லாரும் அவரை கோயிவிள என்று அழைக்க ஆரம்பித்து விட்டார்கள். பொருளாதாரம், திருமணம், அரசியல் ஆகிய விஷயங்களில் தரகர் வேலை பார்ப்பது அவருடைய தொழிலாக இருந்தது.

‘‘எர்ணாகுளத்துக்குப் போறது எப்போ?’’ - இப்படி அவர் பேச்சை ஆரம்பித்தார்.

‘‘இன்னைக்கு சாயங்காலம்.’’

‘‘இங்கேயிருந்து ஒரு காரை ஏற்பாடு பண்ணி அங்கே போறதுதான் நல்லது. இல்லையா? அங்கே போனபிறகு புதிய கார்... அப்படித்தானே?’’

‘‘நாங்க பேருந்தில் போறோம்.’’

‘‘அதுதான் நல்லது. அங்கேயிருந்து இங்கே கார்ல வந்திடலாம். கூட யாராவது வேண்டாமா?’’

‘‘சங்கரன்குட்டி இருக்கான்.’’

‘‘சங்கரன்குட்டியை கூட அழைச்சிட்டுப் போறது நல்லதுதான். ஆனால் ஆட்களுடன் பழக்கங்களும் விவரங்கள் தெரிந்தும் வைத்திருக்கிற ஒரு ஆளாவது கூட இருக்கணும். ஏன் இதைச் சொல்றேன்னா, பெரிய பெரிய பதவிகளில் இருப்பவர்களிடமும் அமைச்சர்களிடமும் பேச வேண்டியதிருக்கும். என் விஷயத்தை எடுத்துக் கொண்டால் எனக்கு இங்கே நூற்றுக்கணக்கான வேலைகள் இருக்கு. பிறகு... ஏன் இதைச் சொல்றேன்னா... மாதவன் முதலாளி, உங்களின் விஷயமாக இருப்பதால், வேணும்னா நானும் வர்றேன். காயம்குளம், கொச்சி, திருச்சூர் என்றெல்லாம் சொன்னால், அவை எனக்கு என்னுடைய சொந்த ஊர் மாதிரி அமைச்சரை எடுத்துக் கொண்டால், அவர் என்னுடைய பழைய நண்பர். முந்தாநாள் நான் திருவனந்தபுரத்திற்கு ஒரு விஷயத்திற்காகப் போயிருந்தேன். நான் சாலையில் போனப்போ, ஒரு கொடி கட்டப்பட்ட கார் வந்து கொண்டிருக்கு. உடனே கார் அந்த இடத்திலேயே நின்னுடுச்சு. அமைச்சர் கார்ல இருந்து இறங்கி என்னை இறுகக் கட்டிப் பிடிச்சிக்கிட்டாரு. ‘கோயிவிள, நாம பார்த்து எவ்வளவு நாளாயிடுச்சு!’ என்று சொன்னார். நூறு ரூபாய் நோட்டை எடுத்து என் கையில் தந்துவிட்டு, கார்ல ஏறி அங்கிருந்து கிளம்பினார். ஏன் தெரியுமா? நான் அவருக்கு பல நேரங்களில் பல உதவிகளையும் செய்திருக்கேன். அப்போ... நாளை மறுநாள் சாயங்காலம் வருவீங்க... அப்படித்தானே?’’

‘‘ஆமாம்.’’

‘‘அப்படின்னா நான் அங்கே... பேருந்து நிலையத்திற்கு வந்திடுறேன்.’’

‘‘வேண்டாம் கோயிவிள... கோயிவிள, நீங்க வரவேண்டாம்.’’

‘‘அதுதான் நல்லது. என் விஷயத்தை எடுத்துக் கொண்டால், எனக்கு இங்கு ஏராளமான வேலைகள் இருக்கு. நான் வர்றேன்னு ஏன் சொன்னேன் தெரியுமா? பரிசுப் பணத்தை வாங்குவதற்காக எர்ணாகுளத்துக்குப் போகும் விஷயம் தெரிஞ்சும் கோயிவிள இந்தப் பக்கம் திரும்பிக்கூட பார்க்கலையேன்னு குற்றம் சொல்லக் கூடிய சூழ்நிலை வரக்கூடாது. அதனால்தான் நான் இப்போ இங்கே வந்தேன்... சரி... தேநீர் எதுவும் இல்லை முதலாளி?’’

‘‘நாங்க இங்கே தேநீர் போடுவதில்லை கோயிவிள.’’

‘‘முதலாளி, நீங்க தேநீர் குடிப்பதை நிறுத்திட்டீங்களா?’’

‘‘நான் தேநீர் கடையில்தான் தேநீர் குடிக்கிறேன்.’’

‘‘இனிமேல் தேநீர்க் கடையில் போய் உட்கார்ந்து தேநீர் குடிப்பது என்பது... முதலாளி, உங்களுடைய தகுதிக்கு சரியா இருக்காது.’’

‘‘சங்கரன்குட்டி வாங்கிட்டு வருவான்.’’

‘‘அப்படின்னா சரிதான். சரி... இனிமேல் ஒரு கல்யாணத்தைப் பண்ணிக்க வேண்டாமா?’’

‘‘ம்... பண்ணிக்கணும்.’’

‘‘முதலாளி உங்களுக்கு எங்கேதான் பெண் கிடைக்காது? வேணும்னா சொர்க்கத்துல இருந்தே பெண்கள் இறங்கி வந்தாலும் வருவாங்க? அந்தக் குட்டப் பணிக்கரின் மகளை... முதலாளி, நீங்க பார்த்திருக்கீங்களா?’’

‘‘ம்...’’

‘‘சொர்க்கத்துல இருந்து ஊர்வசியும் மேனகையும் ரம்பையும் திலோத்தமையும் வந்தாலும்கூட அந்த பெண்ணுக்குப் பின்னால்தான் அவங்க நிற்க முடியும். கல்லூரியில் படிச்சிக்கிட்டு இருந்த பெண். படிப்பை நிறுத்தியாச்சு. ஏன் தெரியுமா? அந்தப் பெண் சாலையில் நடந்து சென்றால் ஆண் பிள்ளைகளுக்கு ஒரு கிளுகிளுப்பு... அதே நேரத்தில் ஆண் பிள்ளைகளைக் குற்றம் சொல்லவும் கூடாது. அந்தப் பெண்ணை யார் பார்த்தாலும் ஒரு மாதிரி ஆகத்தான் செய்வாங்க!’’- மாதவனுக்கு மிகவும் நெருக்கமாக நின்று கொண்டு அவர் மெதுவான குரலில் சொன்னார்.

"முதலாளி, உங்களுக்கு கல்யாணம் பண்ணணும் என்ற ஆசை இருந்தால் நான் குட்டப் பணிக்கரிடம் சொல்லிப் பார்க்குறேன்."

‘‘இப்போ வேண்டாம் கோயிவிள. பிறகு பார்க்கலாம்.’’

‘‘பிறகு கல்யாணத்தை நடத்திக்கலாம். ஆனால், இப்பவே சொல்லி வச்சிடுறது நல்லது. ஏன் தெரியுமா? பல இடங்களில் இருந்தும் பெரிய பெரிய ஆட்களெல்லாம் பெண் கேட்டு வந்துட்டு இருக்காங்க. பிறகு ஒரு ரகசியத்தையும் சொல்லிடுறேன். இப்போ குட்டப்பணிக்கர் கொஞ்சம் உடல்நலம் பாதிக்கப்பட்டு இருக்கிறாரு. நிலம், வீடு எல்லாம் அடமானத்துல இருக்குல்ல! அவை எல்லாவற்றையும் திரும்பவும் வாங்கணும்னா, பதினைந்தாயிரம் ரூபாயாவது வேணும். மகனைத் தெரியும்ல? விஸ்வநாதன்! எம்.ஏ. படித்தவன். செக்ரட்டேரியட்டிலோ கல்லூரியிலோ வேலையில் சேர முயற்சி பண்ணிக்கிட்டு இருக்கான். அதற்கு யார் யாருக்கோ லஞ்சம் கொடுக்க வேண்டியதிருக்கு! நான் நினைக்கிறது என்ன தெரியுமா! முதலாளி, உங்களின் ஒரு தங்கையை விஸ்வநாதனுக்குக் கல்யாணம் பண்ணி கொடுத்துடணும். விஸ்வநாதனின் தங்கையை நீங்க கல்யாணம் பண்ணிக்கணும் முதலாளி.’’