Lekha Books

8

சாயங்காலம் ஆனது. மேற்குப்பக்க வீட்டில் ஒரு பெண்கள் மாநாடு நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தது. பக்கத்து வீடுகளில் பெண்கள் எல்லாரும் அங்கு கூடியிருந்தார்கள். ஓலை வியாபாரம் செய்யும் கிழவியும் இருந்தாள். தாய்மார்களின் பேச்சைக் கேட்பதற்காக சில பிள்ளைகளும் அங்கு வந்திருந்தனர்.

நாராயணி சொன்னாள்:

‘‘ஒரு லட்ச ரூபாய் கிடைத்தாலும், கார் கிடைத்தாலும், அரண்மனையில் வாழ்ந்தாலும் மனிதன் மனிதனாக இல்லாமல் போய் விடுவானான்னு நான் கேட்கிறேன்.’’

‘‘லாட்டரிச் சீட்டுல பரிசுப்பணம் கிடைத்த பிறகு குஞ்ஞுலட்சுமி அக்கா இந்த வீட்டுப் பக்கமே காலடி எடுத்து வைக்கல. அந்தப் பெண் பிள்ளைகள் பார்த்தால் பேசுறது இல்ல. இன்னைக்குக் காலையில நான் கையால மேல் நோக்கிப் பார்த்தப்போ, பெண்பிள்ளைகள் இரண்டு பேரும் வாசல்ல நின்னுக்கிட்டு இருந்தாங்க. ‘ஒரு லட்சமும் காரும் கொண்டு வந்தாச்சடீ ராஜம்மா?’ என்று நான் கேட்டேன். அதற்கு முனகிட்டு தலையை வெட்டித் திரும்பிக்கிட்டு சமையலறைக்குள்ளே அவள் போயிட்டா.’’

‘‘அதுல ஒரு விஷயம் இருக்குடீ கார்த்தியாயினி. ஒரு லட்சத்துல இருந்து நாம யாராவது எதையாவது கேட்டுடப் போறோமோன்னு பயந்துதான் அவங்க பேசாமலும் பார்க்காமலும் இருக்காங்க.’’

‘‘உனக்கு ஒரு விஷயம் தெரியணுமா? இங்கே... யசோதரனின் அப்பா மரவள்ளிக்கிழங்கைப் பிடுங்கிக் கொண்டு நிற்கிறாரு. அதைப் பார்த்துட்டு குஞ்ஞுலட்சுமி அக்கா இங்கே வந்தாங்க. நான் குஞ்ஞுலட்சுமி அக்காவுக்கு ஒரு செடியின் கிழங்கைக் கொடுங்கன்னு யசோதரனின் அப்பாக்கிட்ட சொன்னேன். ஒரு செடியில் இருந்த மரவள்ளிக் கிழங்குகள் எல்லாவற்றையும் அவர் கொடுத்துட்டாரு. எட்டு அல்லது ஒன்பது ராத்தல் எடை வரும். குஞ்ஞுலட்சுமி அக்கா தாங்கிப் பிடித்துக் கொண்டு போனாங்க. ஆனா கேளு. நேற்று நான் சந்தைக்குப் போய் மீன் வாங்கிட்டு வர்றேன். குஞ்ஞுலட்சுமி அக்கா ஒற்றையடிப் பாதையில நின்னுக்கிட்டு இருக்காங்க. நான் கேட்டேன், ‘ஒரு லட்சம் ரூபாயை வச்சு என்ன செய்ய போறீங்க’ன்னு. ‘அதெல்லாம் மாதவனுக்குத் தெரியும்’னு சொல்லிட்டுத் திரும்பி நடகக ஆரம்பிச்சிட்டாங்க.’’

‘‘நீ ஏதாவது கேட்டுடப் போறியோன்னு பயந்துதான்...’’

‘‘என் நாய்க்குக்கூட வேண்டாம்’’ - கார்த்தியாயினி காரித் துப்பிவிட்டுத் தொடர்ந்தாள்:

‘‘ஒரு லட்சம் ரூபாயை வாங்கிட்டு வந்துட்டு ஓலை வாங்கியதற்குக் காசு தராதவங்கதானே அவங்க! நாய் கடலுக்குப் போனாலும் நக்கித்தான் குடிக்கும். தெரியுமா?’’

ஓலை வியாபாரம் செய்யும் கிழவி எழுந்து வெறிபிடித்தவளைப் போல சொன்னாள்:

‘‘நான் வாங்குவேன்டீ கார்த்தியாயினி. என் ஓலைக்கான காசை நான் வாங்குவேன். இல்லாவிட்டடால் நான் அவனோட குடிசைக்கு நெருப்பு வைப்பேன். தெரியுமா?’’

‘‘வீட்டை இடிக்கப் போறதா சொல்லிக்கிட்டு செல்லப்பன் நடந்து திரியிறாரு’’ - லட்சுமி சொன்னாள்.

‘‘எந்த செல்லப்பன்?’’ - நாராயணி கேட்டாள்.

‘‘வெற்றிலைப் பாக்குக்கடை செல்லப்பன். அந்த ஆளோட வெற்றிலைப் பாக்குக் கடையை மூடியாச்சு...’’

‘‘எப்படி?’’

‘‘விற்பதற்கு எதுவும் இல்லைன்னு ஆன பிறகு, சும்மா எதற்கு கடையைத் திறந்து வைக்கணும்?’’

‘‘விற்பதற்கு எதுவும் இல்லைன்ற நிலை எப்படி வந்தது?’’

‘‘சங்கரன்குட்டி எல்லாவற்றையும் கடனுக்கு வாங்கிக் கொண்டு போய்விட்டான் - மாதவனின் பெயரைச் சொல்லிச் சொல்லியே கடைசியில எர்ணாகுளத்திற்குப் பரிசுப் பணத்தை வாங்கப் போறதா சொல்லி ஐம்பது ரூபாய் வாங்கிக் கொண்டான். தன் தங்கையின் கழுத்தில் கிடந்த மாலையை அடகு வச்ச செல்லப்பன் ஐம்பது ரூபாய் வாங்கிக் கொடுத்திருக்காரு. நான் இங்கே வர்றப்போ அந்தப் பெண் அங்கே உட்கார்ந்து அழுது கொண்டிருக்கா.’’

‘‘சங்கரன்குட்டி போய் கேட்டப்போ செல்லப்பன் பணம் தந்தது எதற்கு?’’

‘‘அதில் ஒரு விஷயம் இருக்கு. ஒரு லட்ச ரூபாய் வந்தவுடன் செல்லப்பனுக்கு மூவாயிரம் ரூபாய் தர்றதா சொல்லியிருக்கான் - வியாபாரத்துக்கு. நிலைமை அப்படி இருக்குறப்போ ஐம்பதல்ல நூறு ரூபாய் கேட்டாலும் கொடுக்கத்தானே செய்வார்!’’

‘‘கொடுப்பாங்கடீ லட்சுமி... கொடுப்பாங்க. நானாக இருந்தாலும் கொடுப்பாங்க.’’

‘‘இன்னும் கேளு. இன்னைக்குக் காலையில் செல்லப்பன் போய் பணத்தை கேட்டிருக்காரு. அப்போ சொல்லி இருக்கான். ஒரு லட்ச ரூபாயைக் கொண்டுபோய் வங்கியில போட்டிருக்கிறதா. மூணு வருடங்கள் தாண்டின பிறகுதான் எடுக்க முடியுமாம்.’’

‘‘பொய்டீ லட்சுமி... அது பொய். பணம் மாதவனின் கையில இருக்கு. அதனால்தான் அவன் வீட்டுக்குள்ளே ஒளிஞ்சிருக்கான்.’’

‘‘எனக்கு ஒரு சந்தேகம்’’ - கார்த்தியாயினி கேட்டாள்.

‘‘மாதவனுக்கு முதல் பரிசு கிடைச்சிருக்குன்றது உண்மையா?’’

‘‘அது பொய் இல்லை கார்த்தியாயினி அக்கா. பத்திரிகையில் வந்திருந்ததே!’’

‘‘பத்திரிகையில் வர்றதெல்லாம் பொய்டீ லட்சுமி!’’

‘‘பிறகு எப்படி கார் கிடைச்சது?’’

எல்லாவற்றையும் கேட்டுக் கொண்டிருந்த ஒரு சிறுவன் உரத்த குரலில் கத்தினான்:

‘‘அந்தக் கார் செத்த கார். அது ஓடாது.’’

‘‘உண்மைதான்டி லட்சுமி. எங்கேயிருந்தோ ஒரு செத்துப்போன காரைத் தள்ளிக்கொண்டு வந்துட்டு, பரிசு கிடைச்சிருக்குன்னு பொய் சொல்லிக்கிட்டு இருக்குறாங்க.’’

‘‘கடன் வாங்கினால் கொடுக்க வேண்டாமா மகனே?’’ - குஞ்ஞுலட்சுமி மாதவனிடம் கேட்டாள்.

‘‘கடன், வாங்கினால் கொடுக்கணும். கொடுக்க மாட்டேன் என்று நான் சொன்னேனா?’’

‘‘முன்னாடியே நீ கொடுத்திருந்தால் அவங்க இங்கே வந்து அவமானப்படுற மாதிரி பேசியிருப்பாங்களா?’’

‘‘அவங்க கடன் தந்தது எதற்குன்னு உங்களுக்குத் தெரியுமா அம்மா?’’

‘‘எதுக்கு?’’

‘‘என்னை காக்காய் பிடிக்கிறதுக்கு. அதாவது - அவங்க எல்லோரும் எனக்குக் கடன் தந்தது - என்கிட்ட கடன் வாங்குறதுக்குத்தான்.’’

‘‘அதனால்தான் நான் சொன்னேன்... எச்சரிக்கையா இருக்கணும்னு.’’

‘‘நான் எச்சரிக்கையா இருப்பேன் அம்மா... எச்சரிக்கையாகத்தான் நான் இருக்கேன்.’’

‘‘ஆனால் நாம வாங்கின பணத்தைக் கொடுக்க வேண்டாமா மகனே? பணத்தை வங்கியில போட்டுட்டு கடன் வாங்கினவங்கக்கிட்ட தவணை சொல்லிக்கிட்டு இருக்கலாமா?’’

‘‘பணத்தை வங்கியில் போட்டிருக்கிறதா சும்மா சொன்னோம் அம்மா’’ - தலையணைக்கு அடியில் இருந்து ஒரு தாள் பொட்டலத்தை எடுத்து, அதிலிருந்து ஒரு லட்சத்துக்கான காசோலையை எடுத்துத் தன் தாயிடம் காண்பித்துவிட்டு அவன் சொன்னான்:

‘‘இதோ எனககுக் கிடைத்த ஒரு லட்சம்... இதை வங்கியில் கொடுத்தால்தான் பணம் கிடைக்கும்.’’

‘‘இதை அங்கே கொடுத்த உடனே, ஒரு லட்சத்தை எண்ணிக் கொடுத்திடுவாங்களா?’’

‘‘நமக்குத் தேவைப்படும் பணத்தை மட்டுமே வாங்கணும். மீதி இருப்பதை வங்கியிலேயே போட்டு வச்சிருக்கணும்.’’

‘‘பிறகு... எப்போ போய் கேட்டாலும் தருவாங்களா?’’

‘‘தருவாங்க.’’

‘‘அப்படின்னா... அது போதும்.’’

வெளியே ஒரு கூச்சல்...

‘‘ஓலைக்கான காசை இங்கே தர்றியா? குடிசைக்கு நெருப்பு வைக்கவா?’’

குஞ்ஞுலட்சுமி வெளியே வந்தாள். ஓலை விற்கும் கிழவி, ஒரு பந்தத்தை எரிய வைத்துப் பிடித்துக்கொண்டு வாசலில் நின்று கொண்டு கூச்சல் போட்டுக் கொண்டிருந்தாள்.’’

‘‘என் ஓலைக்கான காசை எனக்குத் தர்றியாடீ குஞ்ஞுலட்சுமி? இல்லாவிட்டால்... நான்...’’ - கிழவி பந்தத்தை உயர்த்திப் பிடித்துக் கொண்டு குடிசையை நெருங்கினாள்.

‘‘குஞ்ஞுலட்சுமி வாசலுக்கு வேகமாக வந்தாள். கிழவியின் கையில் இருந்த பந்தத்தைத் தட்டிப் பறித்தாள்.