Lekha Books

உள்ளே நுழைய முயன்றால், கழுத்தைப் பிடித்து வெளியே தள்ளுவார்கள். அதற்குப் பிறகும் அவன் அங்கு செல்லத்தான் செய்வான். ஒருநாள் அச்சுதன் நாயர், கொதித்துக் கொண்டிருந்த நீரை எடுத்து அவனுடைய தலை வழியாக ஊற்றினான்.  பங்கனுடைய முழு உடம்பிலும் வெந்நீர்பட்டு, அவன் தாங்க முடியாத வேதனையை அனுபவித்தான். அதற்குப் பிறகு, அவன் அங்கு போவதே இல்லை.

சில நேரங்களில் லட்சுமிக் குட்டியின் வீட்டைத் தேடிச் செல்வான்.  அங்கு தின்பதற்கு எதுவும் இருக்காது. லட்சுமிக் குட்டியின் மூத்த மகன் மரக்கொம்பை எடுத்து பங்கனைக் குத்துவான். தின்பதற்கு ஏதாவது கிடைக்கும் பட்சத்தில் குத்து வாங்குவது என்பது அவனுக்கு ஒரு பிரச்சினைக்குரிய விஷயமே இல்லை. தின்பதற்கு எதுவும் இல்லாததால், அவன் அங்கு போவதை நிறுத்திவிட்டான்.

கவுரியம்மா இறந்துவிட்டாள். அவள் இறப்பதற்கு ஏழு நாட்களுக்கு முன்பு, சங்கரன் நாயர் வேலையிலிருந்து ஓய்வு பெற்றார். கண்களில் நீர் ஒழுக சங்கரன் நாயர் சொன்னார்:

“அவள் எங்கோ போய்ச் சேர்ந்துட்டா.... எல்லாத்தையும் என் தலையில வச்சுட்டு....”

சங்கரன் நாயருக்கு பாதி சம்பளமே கிடைக்கும். அதற்கு உத்தரவு வர இன்னும் கொஞ்சம் நாட்கள் ஆகும். கவுரியம்மா இறந்து பதினான்கு நாட்கள் ஆனபோது, அந்த வீட்டில் அடுப்பு புகையவே இல்லை.

ராமு அன்றுதான் சிறையிலிருந்து திரும்பி வந்திருந்தான்.  கொடூரமான ஒரு சிரிப்பைச் சிரித்தவாறு அவன் வீட்டிற்குள் நுழைந்தான். தாங்க முடியாத கவலையுடன் ராதாம்மா கேட்டாள்:

“ராமு அண்ணே, அம்மா இறந்த விஷயம் உங்களுக்குத் தெரியுமா?”

“அம்மா இறந்துட்டாங்களா? - ராமு பயங்கரமான குரலில் சிரித்தான்.”

“இனிமேல் நீங்கள் எல்லாம் சாகுறது எப்போடி?”

அதைக்கேட்டு ராதாம்மா தேம்பித் தேம்பி அழுதாள்.  அப்போது எங்கிருந்தோ ஓடிவந்த பங்கன் கையை நீட்டியவாறு ராமுவிடம் கேட்டான்:

“ராமு அண்ணே, ஒரு காசு”

“போய் சாகுடா...‘  - ராமு ஓங்கி ஒரு அடி கொடுத்தான்.”

உள்ளேயிருந்து சங்கரன் நாயர் உரத்த குரலில் கத்தியவாறு வெளியே வந்தார்.

“வெளியே போடா... என் வீட்டை விட்டு வெளியே போடா... திருடிச் சுத்திக்கிட்டு திரியிறவன் யாரும் என் வீட்டுக்குள்ளே நுழையக் கூடாது...”

“அம்மா போன பின்னாடி நீங்களும் போக வேண்டியதுதானே? ஏன் இன்னும் உயிரோட இருக்கீங்க?

 போவேன்டா... நானும் அங்கே போகத்தான் போறேன். ஆனால், உன்னை நான் இந்த வீட்டுக்குள்ளே நுழையவிடமாட்டேன்.”

“நானும் இந்த வீட்டுக்குள்ளே நுழையிறதா இல்ல.”

“அப்படின்னா வெளியே போடா.”

“இவங்க எல்லோரையும் கொல்லுறதுக்குத்தான் நான் வந்திருக்கேன்.  இவங்க யாரும் இனிமேல் கஷ்டப்படக்கூடாது.”

“நீ பிறந்த பிறகுதான்டா இந்த கஷ்டங்களெல்லாம் வந்ததே”

“என்னைப் பெறுங்கன்னு நான் சொன்னேனா?”

“துரோகி! வெளியே போடா...” - சங்கரன் நாயர் கோபத்தில் கத்தினார்.

“நான் இப்போ வெளியே போறேன். நான் எல்லோரையும் கொல்றதுக்காக திரும்பவும் வருவேன். அப்பா, அம்மா செய்த பாவத்தைத் தீர்க்க நான் திரும்பவும் வருவேன்.  நாங்க எல்லோரும் பாவம்... அம்மா, அப்பா செய்த பாவம்!” ராமு திரும்பி நடந்தான்.

சங்கரன் நாயர் குலுங்கிக் குலுங்கி அழுதார்.

“அவன் சொன்னதுதான் உண்மை. நானும் அவளும் பாவிகள்தான்...”

ஐந்தாறு நாட்கள் ஓடி முடிந்தன. இதற்கிடையில் ஊரில் பல இடங்களிலும் திருட்டுச் சம்பவங்கள் நடந்தன. திருடன் ராமுவைப் பற்றித்தான் எல்லோரும் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். ராமுவைப் பகல் நேரங்களில் யாரும் பார்க்கவில்லை. இரவு நேரத்தில் கோவில் பக்கமாக ராமு போய்க் கொண்டிருப்பதை யாரோ பார்த்திருக்கிறார்கள். தண்ணீர்ப் பந்தலுக்குக் கீழே ராமுவைப் போல ஒரு ஆள் உட்கார்ந்திருப்பதை வேறொரு ஆள் பார்த்திருக்கிறான்.  ஒரு இரவு வேளையில் ராமு மண்டபத்தின்மீது சாய்ந்தவாறு நின்றுகொண்டிருப்பதை வேறொரு மனிதன் பார்த்ததாகச் சொன்னான்.

பல வீடுகளிலிருந்து பணமும் நகைகளும் ஆடைகளும் திருட்டுப் போயின. சில வீடுகளில் அரிசியும் வேறு சில பொருட்களும் காணாமல் போயின. எல்லோரும் காவல் நிலையத்திற்குச் சென்று புகார் சொன்னார்கள். போலீஸ்காரர்கள் ராமுவைப் பிடிப்பதற்காக தீவிரமாகத் தேட ஆரம்பித்தார்கள்.

இரண்டு முறை போலீஸ்காரர்கள், சங்கரன் நாயரின் வீட்டிற்குச் சென்றார்கள். வீடு முழுவதையும் சோதனை செய்தார்கள். ராமு எங்கு இருக்கிறான் என்பதைச் சொல்லாவிட்டால், அவர்கள் எல்லோரையும் கொண்டுபோய் லாக் அப்பில் போடப்போவதாக போலீஸ்காரர்கள் பயமுறுத்தினார்கள். சில இரவு வேளைகளில் போலீஸ்காரர்கள் சங்கரன் நாயரின் வீட்டிற்குச் சென்று அவரைத் தட்டி எழுப்புவார்கள்.  வீட்டிற்குள் நுழைந்து சோதனை இடுவார்கள். தொடர்ந்து எச்சரித்துவிட்டுச் செல்வார்கள்.

சங்கரன் நாயரும் பிள்ளைகளும் பயந்து நடுங்கி வாழ்ந்து கொண்டிருந்தனர். அவர்கள் வீட்டைவிட்டு வெளியிலேயே வரவில்லை. முட்டாளான பங்கன் மட்டும் மாலைச் சந்தையிலும் தேநீர்க் கடைகளிலும் திருடிச் சாப்படுவதற்காகப் போவான்.

ஒருநாள் இரவு நேரத்தில் சங்கரன் நாயரும் பள்ளைகளும் பச்சைத் தண்ணீர் மட்டும் குடித்துவிட்டுப் படுத்திருந்தார்கள். நள்ளிரவு தாண்டியபோது, வெளியிலிருந்து ஒரு சத்தம் கேட்டது.

“கதவைத் திறங்க.”

“ராமு இங்கே வரல”- என்று சங்கரன் நாயர் உள்ளே இருந்தவாறு சொன்னார்.

“வரலைன்னா விடுங்க கதவைத் திறங்க.”

சங்கரன் நாயர் மண்ணெண்ணெய் விளக்கைப் பற்ற வைத்துக் கொண்டு கதவைத் திறந்தார். ஒரு சாக்கு மூட்டையைத் தலையில் வைத்துக்கொண்டு வாசலில் ஒரு மனிதன் நின்றிருந்தான். அந்த மூட்டையைத் திண்ணையில் வைத்துவிட்டுச் சொன்னான்.

“ராமு கொடுத்து அனுப்பினாரு”- அவன் அதைக் கூறிவிட்டு வேகமாக ஓடிவிட்டான்.

ராதாம்மாவும் சுமதியும் சாக்கு மூட்டையின் அருகில் சென்றார்கள்.  சங்கரன் நாயர் அவர்களைத் தடுத்தார்.

“தொடாதே மகளே... தொடாதே, திருட்டுப் பொருள் அது. நம்மளை ஒரு வழி பண்ணணும்ங்கறதுக்காக அந்தத் துரோகி அதை இங்கே கொடுத்து விட்டிருக்கான்...”

சுமதி சொன்னாள்:

“அரிசின்னு நினைக்கிறேன்.”

“அரிசியா இருந்தாலும், தங்கமா இருந்தாலும் அது நமக்கு வேண்டாம்.”

“பிறகு இதை என்ன செய்றது அப்பா? போலீஸ்காரங்க வந்து பார்த்தால்...” -  ராதாம்மா தான் சொல்ல வந்ததை முழுமையாகக் கூறவில்லை.

“நீ சொல்றதும் சரிதான். நம்மளை நல்லா மாட்டிவிடுறதுக்குத்தான் அந்தத் துரோகி இதைச் செய்திருக்கான். அப்படின்னா, இதை என்ன செய்றது மகளே?”