Lekha Books

இறுதியில் வியாபாரி தலையிட்டதன் மூலம் ஒரு உடன்பாடு உண்டானது. ராமுவிற்கு இரண்டு ரூபாய் கொடுக்க வேண்டும் என்று உடன்பாட்டில் முடிவு செய்யப்பட்டது. அச்சுதன் நாயர் அதற்குச் சம்மதித்தான். ராமுவிற்கு இரண்டு ரூபாய் அவன் தந்தான். ராமு அந்தப் பணத்தை எடுத்துக்கொண்டு தேநீர் குடிப்பதற்காகச் சென்றான்.  வியாபாரி மாமரத்தை வெட்ட ஆரம்பித்தான்.

ஐம்பத்தெட்டு ரூபாயிலிருந்து வீட்டுச் செலவிற்காக கவுரியம்மாவிடம் அச்சுதன் நாயர் மூன்று ரூபாய் கொடுத்தான். மீதியிருந்த ஐம்பத்தைந்து ரூபாய் வைத்து அவன் ஒரு குடிசையைக் கட்டி தேநீர் வியாபாரத்தை ஆரம்பித்தான்.

2

சங்கரன் நாயருடைய மூத்த மகள் லட்சுமிக் குட்டியைத் திருமணம் செய்து கொண்டது ஜோதிடரான நாராயணப்பிள்ளை. 

சமுதாய முறைப்படி அந்தத் திருமணம் நடைபெற்றது. அதாவது - திருமண விஷயமாகப் பேசி, பெண் பார்த்தல் நடந்து, ஜாதகப் பொருத்தங்கள் பார்த்து நடைபெற்ற திருமணம் அது.

ஜோதிடர் நாராயணப்பிள்ளை தன் தொழிலில் நல்ல பண்டிதத் தன்மை உள்ளவன். அதே நேரத்தில் நிரந்தரமான வறுமையில் இருப்பவன்.  அவனுக்குப் பெண்ணைத் தரும் விஷயத்தில் கவுரியம்மாவிற்குச் சிறிதும் விருப்பமில்லை. அதற்கு சங்கரன் நாயர் சொன்னார்.

“அவன் ஒரு பெரிய வித்துவான்டி கவுரி!”

“சுலோகங்கள் சொல்லிக்கொண்டிருந்தால் வயிறு நிறையுமா?”

“திருமணம் ஆயிடுச்சுன்னா, பிறகு செலவுக்குப் பணம் தர வேண்டியது அவன்தானே? அதை அவன் பார்த்துக்குவான்.”

“நான் பெத்த பொண்ணு அவள்.... அவ பட்டினி கிடக்குறதை என்னால பார்த்துக்கிட்டு இருக்க முடியாது.”

“அப்படின்னா நீ போயி ஒரு பணக்காரனைக் கொண்டு வாடி...”

“பணக்காரனா இல்லைன்னாலும், செலவுக்குப் பணம் கொடுக்குற அளவுக்காவது வருமானம் இருக்குற ஒருத்தனா இருக்க வேண்டாமா?”

“அடியே, பொண்ணுங்க வயசுக்கு வந்துட்டா, அதற்குப் பிறகு அவங்களை வீட்டுல வச்சிக்கிட்டு இருக்குறது நல்லதா?”

அந்த கேள்விக்கு கவுரியம்மாவால் பதில் கூற முடியவில்லை.  சங்கரன் நாயர் சொன்னார்.

“ஒரு பொண்ணை ஒருத்தன்கூட அனுப்பி விட்டுட்டோம்னா, நம்ம தொல்லை அந்த அளவுக்குக் குறையுதுல்ல?”

கவுரியம்மா அவர் கூறியதைச் சரியென்று ஒப்புக்கொண்டாள்.  திருமணம் நடந்து முடிந்தது. வீட்டிற்குப் பின்னால் நின்றிருந்த பெரிய பலா மரத்தை வெட்டி விற்றுத்தான், திருமணத்திற்கான செலவுகளை சங்கரன் நாயர் பார்த்துக்கொண்டார்.

அந்தப் பலா மரத்தை விற்பதற்கும் ராமு தடையாக நின்றான்.  அவனை அதிலிருந்து விலகி நிற்கச் செய்ய இரண்டு ரூபாய் கொடுக்க வேண்டி வந்தது.

ஜோதிடர் நாராணயப்பிள்ளை, புகழ்பெற்ற சமஸ்கிருத பண்டிதரான கிருஷ்ணன் ஆசானின் சீடன். அவரிடம் ஜோதிடம், தர்க்க சாஸ்திரம், வேதாந்தம் ஆகியவற்றை நாராயணப்பிள்ளை படித்திருந்தான். அவன் நல்ல வாதத்திறமை உள்ளவனும்கூட. சமஸ்கிருத சுலோகங்களைக் கூறி மிகவும் அழகாக அவற்றுக்கு விளக்கங்கள் கூறுவான். அன்றாட வாழ்க்கையிலிருந்து ஏராளமான உதாரணங்களை எடுத்துக் கூறுவான். அதே நேரத்தில், அவன் பிரசன்னம் வைத்துப் பலன் கூறினால், எல்லாமே தவறுதலாக இருக்கும். ஊர்க்காரர்கள் பொதுவாக இப்படிக் கூறுவதுண்டு.

“நல்ல சொற்பொழிவு கேட்கணும் என்றால், ஜோதிடர் நாராயணப் பிள்ளையைத் தேடிப்போகலாம். பிரசன்னம் பார்க்கணும்னா, வேற யாரையாவதுதான் தேடிப் போகணும்.”

பிரசன்னம் பார்ப்பதற்குத்தான் பொதுவாக யாரும் ஜோதிடரைத் தேடுவார்கள். அதனால் அந்த விஷயத்துக்காக யாரும் அதிகமாக ஜோதிடர் நாராயணப் பிள்ளையைத் தேடிச் செல்வதில்லை.  அவனுடைய வாய்ச் சவடாலில் மயங்குபவர்கள். பிரசன்னம் பார்ப்பதற்கும் அங்கு செல்வார்கள் என்பதே உண்மை. நல்ல நேரம் எது என்பதைத் தெரிந்து கொள்வதற்கும் ஆட்கள் அவனைத் தேடிச் செல்வதுண்டு.

நாராயணப் பிள்ளை அதிகாலையிலேயே எழுந்து குளித்து, நெற்றியில் திருநீறு, சந்தனம், குங்குமம் ஆகியவற்றைப் பூசி, தேவிக்குப் பூஜை செய்து முடித்து, சுவடி இருக்கும் பையையும் பலகைகையும் எடுத்து வாசலில் வைத்துவிட்டு, ஒரு சிறு புல்லாலான பாயைப் போட்டு உட்காருவான். யாராவது பிரசன்னம் பார்ப்பதற்காக வரலாம். ஏதாவது கிடைக்கலாம். சில நாட்களில் யாருமே வரமாட்டார்கள். எதுவும் கிடைக்காது. அப்படிப்பட்ட நாட்களில் வீடு பட்டினிதான்.

லட்சுமிக்குட்டி நான்கு குழந்தைகளைப் பெற்றெடுத்தாள்.  எல்லோருக்கும் இளைய குழந்தைக்கு மூன்று மாதங்களே ஆகிறது.  மற்ற மூன்று பிள்ளைகளுக்கும் சரியான உணவு இல்லாததால், ஏதாவது கிடைக்காதா என்ற ஏக்கத்துடன் இங்குமங்குமாக நடந்து திரிவார்கள். ‘கேடுகெட்ட சவங்கள்!’ என்றுதான் பொதுவாக நாராயணப் பிள்ளை தன் பிள்ளைகளைப் பற்றிக் கூறுவான். அவர்கள் யாரும் வாசல் பக்கம் வரக்கூடாது என்று கறாரான குரலில் கூறியிருக்கிறான் நாராயணப் பிள்ளை.

பிரசன்னம் பார்ப்பதற்காக யாராவது வந்தால், லட்சுமிக்குட்டி உள்ளேயிருந்தவாறு எட்டிப் பார்ப்பாள். வந்திருப்பவர்கள் நாராயணப்பிள்ளையின் கையில் காசு தருகிறார்களா என்பதைப் பார்ப்பதற்காகத்தான். பிள்ளைகளும் இங்குமங்குமாக மறைந்து நின்றுகொண்டு காசு கிடைக்கிறதா என்று பார்ப்பார்கள்.

பிள்ளைகள் மறைந்து நின்று கொண்டு பார்ப்பதை பிரசன்னம் பார்க்க வந்தவர்கள் சில நேரங்களில் பார்த்துவிடுவார்கள். அந்த பிள்ளைகள் யார் என்று நாராயணப் பிள்ளையிடம் அவர்கள் கேட்கவும் செய்வார்கள். அப்போது நாராயணப் பிள்ளை “பிச்சைக்காரப் பசங்க” என்று கூறுவான். அவன் அப்போது கூறுவான்:

“போங்க பிள்ளைகளே இங்கேயிருந்து.... பீடைகள் பீடைகள்.”

அவர்கள் அங்கிருந்து ஓடிவிடுவார்கள். அவர்கள் அடுத்த நிமிடம் வீட்டிற்குள் நுழைந்து மறைந்துகொண்டு பார்ப்பார்கள். நாராயணப் பிள்ளையின் குரல் உச்சத்தில் ஒலித்துக்கொண்டிருக்கும்போது, அவர்கள் மெதுவாக அவனை நெருங்கிச் செல்வார்கள். மூத்த பையன் கூறுவான்:

“அப்பா, அரிசி வாங்க காசு வேணும்னு அம்மா சொன்னாங்க...”

நாராயணப் பிள்ளை மரணமடைந்த மனிதனைப்போல ஆகிவிடுவான்.  அவன் தன் மனைவியை அழைப்பான்.

“லட்சுமிக்குட்டி...”

“என்ன?”

“உன்கிட்ட சொன்னேன்ல...... பிள்ளைகளை இங்கே விடக் கூடாதுன்னு.....!”

“இப்போ என்னை என்ன செய்யச் சொல்றீங்க? பிள்ளைகளைப் பிடிச்சுக் கட்டிப்போடவா?”

“கட்டிப்போடணும்டி.... கட்டிப்போடணும்..... பீடைகள்! பீடைகள்.”

“பிள்ளைகளுக்கு வயிற்றுப்பசி.... கட்டிப்போட்டா அங்கேயிருந்துக்கிட்டு அவங்க அழுவாங்க.”

எப்போதாவது சங்கரன் நாயர் அங்கு செல்வார். அவர் போனவுடன் அவரைச் சுற்றி வந்து நிற்பார்கள். தின்பதற்கு ஏதாவது வாங்கி வந்திருக்கிறாரா என்று அவரைப் பார்த்துக் கேட்பார்கள்.  லட்சுமிக்குட்டி தன்னுடைய கஷ்டங்களையும், கவலைகளையும் கூறுவாள். சங்கரன் நாயர் அப்போது அவளிடம் கேட்பார்.

“பிரசன்னம் பார்க்க இங்கே யாரும் வராததற்குக் காரணம் என்ன மகளே?”

“இவர் சொல்றது எதுவும் நடக்க மாட்டேங்குதுன்னு எல்லாரும் சொல்றங்க.”