Lekha Books

“எப்போ காணாமப் போனாள்?”

“இன்னைக்கு பொழுது விடியிற நேரத்துல... அவள் படுத்திருந்த பாயில அவளைக் காணோம். இங்கே எல்லா இடங்களையும் தேடியாச்சு. கிடைக்கல...”

“அவளுக்கு என்ன வயது?”

“என்னைவிட ஒண்ணரை வயது குறைவு.”

“அப்படின்னா ஒரு பதினெட்டு வயது இருக்கும். சரியா?”

“ஆமா...”

“காதலன் இருக்கானா?”

“ம்...”

“அவனுக்கு என்ன வேலை?”

“இங்கே இருக்குற பள்ளிக்கூடத்துல ஒரு ஆசிரியர்...”

“அவனோட வீடும் இங்கேதான் இருக்கா?”

“இல்ல...”

“உன் தங்கைக்கு காதலன் இருக்கான்ற விஷயம் உன் அப்பாவுக்குத் தெரியுமா?”

“தெரியாது.”

“வேற யாருக்காவது தெரியுமா?”

“எனக்கு மட்டும்தான் தெரியும்.”

“ஏன் இந்த விஷயத்தை நீ உன் அப்பாக்கிட்ட சொல்லல?”

“அப்பாக்கிட்ட சொன்னா, பெரிய சண்டையே உண்டாயிடும். அவளும் கல்யாணம் பண்ணிக்கிறதை எங்கப்பா விரும்பல.”

“என்ன காரணம்?”

“கல்யாணம் ஆயிட்டா, பிள்ளைகள் பிறப்பாங்கள்ல?”

“கல்யாணம் ஆயிட்டா, பிள்ளைகள் பிறக்கும்னு யார் சொன்னாங்க?”

“யாராவது சொல்லணுமா என்ன? கல்யாணமான பெண்கள் எல்லாருமே பிள்ளைகள் பெறுவதைத்தான் நாம பார்க்கிறோமே! என் மூத்த அண்ணன் கல்யாணம் பண்ணினார். அஞ்சு பிள்ளைகள் பிறந்தாங்க. அக்காவுக்குக் கல்யாணம் ஆனது நாலு பிள்ளைகள் பறந்தாங்க. ஐந்தாவது குழந்தை வயித்துல இருக்கு.”

“நீங்க எத்தனை சகோதர, சகோதரிகள்?”

“ஏழு பேர்.”

“உங்க அம்மா எங்கே?”

“இறந்துட்டாங்க.”

“நீங்க எப்படி வாழ்றீங்க?”

“எனக்குத் தெரியாது. பட்டினிதான்...”

“உன் தங்கைக்கு மட்டும்தான் காதலன் இருக்கானா?”

ராதாம்மா கூச்சத்துடன் சொன்னாள்.

“எனக்கு... என் அப்பாவோட மருமகன். இப்போ இங்கே வர்றது இல்ல...”

“என்ன காரணம்?”

“வந்தால், என் அப்பா அடிச்சு விரட்டிடுவாரு.”

“கல்யாணம் ஆயிட்டா பிள்ளை பிறக்கும்னு அப்பா பயப்படுறாரு... அப்படித்தானே?”

“ஆமா...”

“அப்படின்னா நான் ஒரு விஷயம் சொல்றேன். கல்யாணம் ஆனால் கூட பிள்ளைகள் பிறக்க மாட்டாங்க.”

“பிள்ளைகள் பிற்ககாம இருக்கணும்னா, கல்யாணம் செய்துக்காம இருக்கணும்.”

வெளியே ஓடிச் சென்ற சங்கரன் நாயர் திரும்பி வந்தார்.

“போயிட்டா மகளே. அவள் இனிமேல் வரமாட்டாள். அந்த வாத்தியார்தான் அவளை இழுத்துட்டுப் போயிருக்கான்.”

அவர் அடுத்த நிமிடம் அங்கு நின்றுகொண்டிருந்த அந்தப் பெண்ணைப் பார்த்துவிட்டு கேட்டார்:

“நீங்க யாரு? எதுக்காக வந்திருக்கீங்க? எங்கேயிருந்து வர்றீங்க?”

“நான் கொஞ்சம் தூரத்துல இருக்குற இடத்துல இருந்து வந்திருக்கேன். இந்த வழியே போனப்போ, இங்கே இருந்து வந்த சத்தத்தையும் ஆர்ப்பாட்டத்தையும் பார்த்து வந்தேன்.”

“அடியே ராதாம்மா... அந்தப் பாயையோ, தடுக்கையோ இங்கே எடுத்துட்டு வாடி. பார்க்குறப்பவே தெரியலையா பெரிய குடும்பத்துல பிறந்தவங்க வந்திருக்காங்கன்னு...”

“எனக்கு இப்போ உட்கார்றதுக்கு நேரமில்ல. நான் கிளம்புறேன். என்ன பேரு?”

“என் பேரு சங்கரன் நாயர். முன் சீஃப் நீதிமன்றத்துல வேலை பார்த்தேன். இப்போ பென்ஷன் வாங்கிக்கிட்டு இருக்கேன்... இப்போ எங்கே போறீங்க?”

“இங்கே பக்கத்துல ஒரு விஷயத்துக்காக நான் போயிக்கிட்டு இருக்கேன்.”

“என் மகளைப் பற்றி ஏதாவது தகவல் கிடைச்சா, எனக்குச் சொல்லுங்க.”

“பொம்பளைப் பசங்க வயசுக்கு வந்துட்டா,  அவங்களுக்குக் கல்யாணம் பண்ணி வைக்கிறதுதான் நல்லது.”

“அய்யோ... அப்படிச் சொல்லாதீங்க. நான் ஒரு பாவி. என் ரெண்டு பிள்ளைகளும் கூட பாவம் செய்தவர்கள்தான். இனி இருப்பவர்களாவது நரகத்துல கிடந்து புரளக்கூடாதுன்னு நான் நினைக்கிறேன்.”

“கல்யாணம் பண்ணுறது நரகமா சங்கரன் நாயர்?”

“கல்யாணம் பண்ணினா, பிள்ளைகள் பிறக்கும். பிள்ளைகள் பிறக்குறதுதான் நரகம்னு நான் சொல்லுறேன்.”

“கல்யாணம் ஆனா பள்ளைகள் பொறக்கணும்னு இல்லையே!”

“என்கிட்டயே சொல்றீங்களா? என் கவுரிக்குட்டி ஒன்பது பிள்ளைகளைப் பெத்தவ.”

“சரி... இருக்கட்டும். நான் இன்னொரு நாள் இங்கே வர்றேன். இப்போ கிளம்பட்டுமா?”  - அவள் வெளியேறி நடந்தாள்.

சங்கரன் நாயர் உரத்த குரலில் அவளிடம் சொன்னார்:

“என் மகளை எங்கேயாவது பார்த்தா எனக்குத் தகவல் கொடுங்க.

5

அச்சுதன் நாயரின் தேநீர்க் கடையில் சங்கரி தோசை சுட்டுக் கொண்டிருந்தாள். குழந்தையை ஒரு தடுக்கில் படுக்கப் போட்டிருந்தாள். மீதி நான்கு பிள்ளைகளும் அடுப்பைச் சுற்றி உட்கார்ந்திருந்தார்கள்.

தேநீர் குடிப்பதற்காக வந்திருந்த இரண்டு பேர் பெஞ்சில் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். தேநீர்ப் பாத்திரங்களைக் கழுவி வைத்துக்கொண்டிருந்தான் அச்சுதன் நாயர். அவன் சொன்னான்:

“சீக்கிரமா தோசை சுடுடி சங்கரி. தேநீர் குடிப்பதற்காக ஆட்கள் வந்திருக்குறதை நீ பார்க்கலையா?”

“வாசல்ல கிடக்குற தேங்காய் ஓட்டை எடுத்து அடுப்புல வைடி...”

“காயாத தேங்காய் ஓட்டை எடுத்து அடுப்புல வச்சா எரியுமா? ஊதி ஊதி என் கண்ணும் முகமும் வீங்கிப் போச்சு.”

சங்கரி தீயை ஊதி ஊதி இரண்டு தோசைகளைச் சுட்டாள். மூத்த பையன் ஒரு தோசையை எடுத்துக்கொண்டு ஓடினான். சங்கரி உரத்த குரலில் சத்தம் போட்டாள்:

“சுட்டு வச்ச தோசையை எடுத்துட்டு ஓடுறான்.”

பையன் தோசையை எடுத்துக்கொண்டு பாதை வழியே ஓடினான். ஓடுவதற்கு நடுவில் அவன் தோசையைத் தின்னவும் செய்தான். அச்சுதன் நாயர் அவனை விரட்டிக்கொண்டு ஓடினான். அவன் ஓடிச்சென்று தன் மகனைப் பிடித்தான். இரண்டு அடிகள் கொடுத்துவிட்டு, அவன் தின்றது போக மீதியிருந்த தோசையை அவனிடமிருந்து பிடுங்கினான். அவனை வேகமாகத் தள்ளினான். அடுத்த நிமிடம் சிறுவன் மல்லாக்கப் போய் விழுந்தான். அச்சுதன் நாயர் தேநீர்க் கடையை நோக்கி நடந்தான்.

அந்த வெள்ளை நிறப் புடவை அணிந்த பெண், அந்தச் சம்பவங்களைப் பார்த்தவாறு வந்துகொண்டிருந்தாள். அவள் ஓடி வந்து சிறுவனைப் பிடித்துத் தூக்கினாள்.

“எதுக்கு உன்னை அவர் அடிச்சாரு?”

“நான் ஒரு தோசையை எடுத்துட்டேன்” - அவன் அழுதுகொண்டே சொன்னான்:

“அவர் உன் அப்பாதானே?”

“ஆமா...”

அவள், அவனைக் கையில் பிடித்துக்கொண்டே தேநீர்க் கடைக்குள் நுழைந்தாள். அவள் அச்சுதன் நாயரிடம் கேட்டாள்: