Lekha Books

அவனை ஓட ஓட விரட்டி அடி கொடுத்துக் கீழே தள்ளி விடுற அளவுக்கு அவன் என்ன தப்பு பண்ணிட்டான்?’’

“அவனை அடிச்சது போதாது. கீழே தள்ளிவிட்டதுகூட போதாது. அவனைக் கொல்லணும்...”

“அந்த அளவுக்கு அவன் என்ன பெரிய தப்பைச் செய்துட்டான்னுதான் நான் கேக்குறேன்.”

“இங்க பாருங்க. இவங்க தேநீர் குடிக்கிறதுக்காக வந்திருக்காங்க.  சுட்டு வச்சிருக்குற தோசையை அவன் எடுத்துச் சாப்பிட்டா, இவங்களுக்கு நான் எதைத் தருவேன்?”

“அவன் தோசையை எடுத்து சாப்பிட்டதுக்குக் காரணம் அவனோட பசிதானே?”

“அவனை மாதிரி பசியில இருக்குறவங்கதான் மற்ற பிள்ளைகளும். தோசையையும் தேநீரையும் விற்றுக் கிடைக்கிற லாபத்துலதான் அரிசி கஞ்சி வச்சு பிள்ளைகளுக்குத் தர்றதே...”

“உங்களுக்கு எத்தனை பிள்ளைகள்?”

“அஞ்சு பேர். இந்த வியாபாரத்துல லாபம் சம்பாதிச்சு எழு வயிறுகள் நிறையணும். உள்ளே கொஞ்சம் பாருங்க... வரிசையா எல்லாரும் உட்கார்ந்திருக்குறதை...”

அந்தப் பெண் உள்ளே எட்டிப் பார்த்துவிட்டுக் கேட்டாள்:

“இவங்க எல்லாரும் உங்க பிள்ளைகள்தானா?”

“ஆமா... என் பிள்ளைகள்தான்.”

“இவங்க எல்லாரையும் பெற்றெடுத்தது உங்க மனைவிதானே?”

“ஆமா... அவதான் பெத்தா...”

“நீங்க சங்கரன் நாயரோட மகன்தானே?”

“ஆமா... நான் சங்கரன் நாயரோட மகன்தான். என் அப்பாவை உங்களுக்குத் தெரியுமா?

“தெரியும்.”

“நீங்க எங்கேயிருந்து வர்றீங்க?”

“நான் கொஞ்சம் தூரத்துல இருந்து வர்றேன்.”

“நீங்க எதுக்காக இங்கே வந்தீங்க?”

“இங்கே ஒரு ஆளைப் பார்க்குறதுக்காக வந்தேன்.”

“தேநீர் எதாவது குடிக்கிறதா இருந்தா...”

“ம்... தேநீர் வேணும். தோசையும் வேணும்.”

அவன் உள்ளே பார்த்துச் சொன்னான்.

“அடியே சங்கரி... சீக்கிரமா தோசை சுடு...” - அவன் அங்கு வந்திருந்த பெண்ணிடம் சொன்னான்:

“உள்ளே வந்து உட்காரலாமே!”

அந்தப் பெண் கடைக்குள் வந்தாள். அவள் சுற்றிலும் பார்த்தாள். அவளுடைய முகத்தில் கவலை தோன்றியது.

அழுக்குப் பிடித்த ஒரு கிழிந்துபோன தடுக்கு அங்கு கிடந்தது. அந்தப் பெண் அதில் உட்காரவில்லை. அவள் சொன்னான்:

“நான் இங்கேயே நிக்கிறேன். நீங்க சீக்கிரமா தோசை சுடுங்க.”

“சங்கரி அடுப்பை ஊதி ஊதி இரண்டு தோசைகளைச் சுட்டெடுத்தாள். அதில் சட்டினியை ஊற்றி, அங்கு வந்திருந்த பெண்ணுக்கு முன்னால் வைத்தாள். சங்கரியின் பிள்ளைகள் அதையே பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருந்தார்கள். அந்தப் பெண் சொன்னாள்:

“நீங்க எல்லாரும் இங்கே வாங்க.”

எல்லோரும் அருகில் வந்தார்கள். அந்தப் பெண் சொன்னாள்:

“இதை எடுத்துச் சாப்பிடுங்க.”

பிள்ளைகளால் அதை நம்பமுடியவில்லை. இப்படிப்பட்ட ஒரு அனுபவம் அவர்களுக்கு இதற்கு முன்பு உண்டானதில்லை. அவர்கள் தயங்கியவாறு நின்றிருந்தார்கள். அந்தப் பெண் சொன்னாள்:

“சாப்பிடுங்க... உங்களுக்காக வாங்கியதுதான் இது”

பிள்ளைகள் தோசையை எடுத்துச் சாப்பிட ஆரம்பித்தார்கள். சங்கரி மேலும் இரண்டு தோசைகளைச் சுட்டெடுத்தாள். அந்தப் பெண் சொன்னாள்:

“அந்தத் தோசைகளையும் பிள்ளைகளுக்குக் கொடுங்க.”

சங்கரி மகிழ்ச்சியுடன் தன் பிள்ளைகளுக்கு தோசைகளைக் கொடுத்தாள். அவள் அந்தப் பெண்ணிடம் கேட்டாள்:

“அப்படின்னா... நீங்க ஒரு தோசையாவது சாப்பிட வேண்டாமா?”

“எனக்கு வேண்டாம். நான் காபி குடிச்சிட்டுத்தான் வந்தேன்.”

சங்கரி அதற்குப் பிறகும் தோசை சுட்டாள். அந்தப் பெண் கேட்டாள்:

“பிள்ளைகளைப் பள்ளிக்கூடத்துக்கு அனுப்புறீங்களா?

“போகச் சொல்லுவோம். இவங்க போகமாட்டாங்க?”

“இந்தச் சின்னப் பிள்ளைக்கு என்ன வயது நடக்குது?”

“இதுக்கு நாலு மாசம் முடிஞ்சிடுச்சு”

“திருமணமாகி எத்தனை வருடங்கள் ஆச்சு?”

“ஏழு...”

“இதற்கிடையில் ஐந்து குழந்தைகள் பிறந்திருக்கு அப்படித்தானே?”

சங்கரி கூச்சத்துடன் சொன்னாள்:

“எனக்கு விருப்பமெதுவும் இல்ல. வந்து படுத்தால் நான் என்ன செய்றது? குழந்தைகள் பிறந்தால், செலவுக்குக் கொடுக்கணும்லன்னு நான் கேட்பேன். அப்போ கடவுள் இருக்காருடின்னு இவர் சொல்வாரு.”

“பிறகு... தெய்வம் உதவி செய்யுதா?”

““நான் சொல்றது என்னன்னா... எல்லாமே தெய்வத்தின் கருணையால் தானே நடக்குது!”

அச்சுதன் நாயர் ஒரு தேநீர் கொண்டு வந்தான். அந்தப் பெண் சொன்னாள்:

“மேலும் மூணு தேநீர் வேணும்.”

அவன் தேநீரைத் தரையில் வைத்துவிட்டு மீண்டும் சென்றான். அந்தப் பெண் சங்கரியிடம் சொன்னாள்:

“நீங்க இனிமேல் பிள்ளை பெறக்கூடாது”

“பிள்ளை பெறக்கூடாதுன்னு என்கிட்ட சொன்னா போதுமா? சொல்ல வேண்டியவங்கக்கிட்ட இல்ல சொல்லணும்!”

“அந்த ஆள்கிட்டயும் சொல்றேன். நான் இன்னொரு நாள் இங்கே வர்றேன்.”

நான்கு தோசைகளுக்கும், நான்கு தேநீருக்கும் உள்ள காசை அச்சுதன் நாயரிடம் கொடுத்துவிட்டு, அவள் பாதையில் இறங்கி நடந்தாள்.

தேநீர் குடித்துக்கொண்டிருந்த ஒருவன் அச்சுதன் நாயரிடம் கேட்டான்:

“இவங்க யாரு?”

“இவங்களா? எனக்குத் தெரியாது. நான் இப்போத்தான் இவங்களையே பார்க்குறேன். பள்ளிக்கூடத்துல ஆசிரியையா “வேலை பார்ப்பாங்களோ என்னவோ... என் அப்பாவை நல்லா தெரியும்னு சொன்னாங்க.”

“எந்த கூச்சமும் இல்லாம நடந்து போறாங்களே!”

“ஆனா, ஏழைங்க மேல கருணை இருக்கு”

தேநீர் அருந்திக்கொண்டிருந்த வேறொரு ஆள் சொன்னான்:

“நான் இவங்கள இதற்கு முன்பு பார்த்திருப்பதைப்போல ஒரு ஞாபகம்”- அவன் எதையோ நினைத்துக்கொண்டு சொன்னான்.

“நீதிமன்றத்துக்குப் போகிற வழியில் இப்போ புதிதாக ஒரு அலுவலகம் திறந்திருக்காங்கல்ல? அது என்ன அலுவலகம்?”

“அது ஏதோ மருத்துவமனையோ என்னவோன்னு சொன்னாங்க...” - இது அச்சுதன் நாயர்.

“இப்போ இங்கே வந்தவங்கள ஒரு நாள் அங்கே நான் பார்த்திருக்கேன்.”

உள்ளேயிருந்து சங்கரி சொன்னாள்:

“இங்கே கொஞ்சம் வாங்க.”

அச்சுதன் நாயர் உள்ளே சென்றான். சங்கரி சொன்னாள்:

“இனிமல் பிள்ளை பெறக்கூடாதுன்னு அவங்க என்கிட்ட சொன்னாங்க.”

“நீ என்ன சொன்னே?”

“நான் விருப்பப்பட்டு பிள்ளை பெறலைன்னு சொன்னேன்?”

“அப்படி சொல்லி, என்னை ரொம்பவும் மோசமானவனா காட்டிட்டியேடி... உனக்கு விருப்பம் இல்லைன்னா பிறகு யாரோட விருப்பத்துக்காக நீ பிள்ளைகளைப் பெத்தெடுக்குறே?”