Lekha Books

“யாரோடவா? யாரோட விருப்பத்துக்காகன்னா கேக்குறீங்க? என்கிட்ட வர்றப்போல்லாம் நான் சொல்வேன்ல?”

“அப்படின்னா, இனிமேல் நான் உன்கிட்ட வரமாட்டேன். உன்கூட பேசவும் மாட்டேன்.”

“இதேமாதிரி முன்னாடியும் நீங்க சொல்லியிருக்கீங்கள்ல?”

“அப்போ சொன்னது மாதிரி இல்லைடி இப்போ சொல்றது.”

“அவங்க இனிமேலும் வருவாங்க. கருணை மனம் கொண்டவங்க அவங்க.”

“இனிமேல் வர்றப்போ, பிள்ளைகளுக்கு ஏதாவது வாங்கிட்டு வந்தாலும் வருவாங்க.”

“அவங்க நல்லவங்க. பிள்ளைங்க மீது அவங்களுக்கு ரொம்ப பிரியம்.”

“நீ ஒரு காரியம் செய்யணும். அவங்ககிட்ட நூறு ரூபாய் கடன் கேளு. நூறு ரூபாய் இருந்தால், நம்ம வியாபாரத்தைப் பெருசா ஆக்கலாம். புட்டு, பழம், வடை, வாழைக்காய் வறுவல் எல்லாம் இருந்தால்தான் ஆளுங்க வருவாங்க.”

“நான் கேக்குறேன். தருவாங்களோ என்னவோ!”

“தருவாங்கடி. நீ கேளு.”

“அவங்க பெரிய பண வசதி படைச்சவங்களா இருக்கணும், ரூபாய் நோட்டுகளை அப்படியே தோல்பையில அடுக்கி வச்சிருந்தாங்க.”

“நீ கேளு நூறு ரூபாய் கேட்டால் ஐம்பது ரூபாயாவது தருவாங்க.”

“நான் கேக்குறேன்.”

ஒரு வாரம் கடந்தது. ஒருநாள் காலையில் தேநீர்க் கடையில் அச்சுதன் நாயர் தேநீர் குடித்துக்கொண்டு நின்றிருந்தான். பாதையில் வெள்ளை நிறப் புடவையணிந்த பெண் தேநீர்க் கடையை திரும்பித் திரும்பிப் பார்த்தவாறு நடந்து போய்க் கொண்டிருப்பதை அவன் பார்த்தான். ஆர்வத்துடன் அவன் கேட்டான்:

“இங்கே வரலையா?”

“வர்றேன். திரும்பி வர்றப்போ வர்றேன்” என்று கூறியவாறு அவள் நடந்து சென்றாள்.

ஒரு மணி நேரம் ஆனவுடன், அவள் திரும்பி` வந்து தேநீர்க் கடைக்குள் நுழைந்தாள். பிள்ளைகள் ஓடி வந்து அவளைச் சுற்றி நின்றார்கள். அச்சுதன் நாயர் சொன்னான்:

“உள்ளே வந்து உட்காருங்க.”

சங்கரி வெளியே வந்து அந்தப் பெண்ணை உள்ளே அழைத்துக்கொண்டு சென்றாள். தடுக்கில் அந்தப் பெண்ணை உட்கார வைத்தாள். அந்தப் பெண் சொன்னாள்:

“இந்தப் பிள்ளைகளுக்கு தோசையும் தேநீரும் கொடுங்க.”

“பிள்ளைகளுக்கு வாங்கித் தர்றீங்க. உங்களுக்குன்னு ஒரு தேநீர்கூட குடிக்காம இருக்குறதுக்குக் காரணம்?”

அச்சுதன் நாயர் உள்ளே வந்துகொண்டே சொன்னான்:

“தைத்தான் நானும் கேக்குறேன்.  உங்களுக்குன்னு நல்லா இருக்குறது மாதிரி ஒரு தேநீர் போடட்டுமா?”

“ம்.... போடுங்க”

அச்சுதன் நாயர் தேநீர் தயாரிக்கச் சென்றான்.  சங்கரி தோசை, சட்னி ஆகியவற்றை எடுத்துக்கொண்டு வந்து பிள்ளைகளுக்குக் கொடுத்தாள்.  அவள் சொன்னாள்:

“எங்க வியாபாரம் ரொம்பவும் மோசமா இருக்கு. புட்டோ, அப்பளமோ, வடையோ உண்டாக்கி வச்சாத்தான் ஆட்கள் வருவாங்க.  வியாபாரத்தை நல்லா வர்ற மாதிரி செய்யணும். நல்லா கொண்டு வரணும்னு மனசுல நினைக்கிறேன்.  இதுல லாபம் கிடைச்சாத்தானே பிள்ளைகளுக்குக் கஞ்சி வச்சித் தரமுடியும்?”

“பிறகு ஏன் வியாபாரத்தை நல்லா நடத்தல?”

“நல்லா நடத்தனும்னா அதுக்கு பணம் வேண்டாமா? நூறு ரூபாயாவது இருந்தால்தான் சரியா வரும். எங்களுக்கு ஒரு நூறு ரூபாய் கடனாகத் தர முடியுமா? மூணு, நாலு மாதங்கள் கழிச்சு நாங்க அதைத் திருப்பித் தந்திடுறோம்.”

“கடன் தர்றதுக்கு என் கையில் பணம் இல்லையே!”

“ஐம்பது ரூபாய் கொடுத்தால் போதும்.”

“கடன் தர என் கையில் பணமே இல்ல...”

அச்சுதன் நாயர் தேநீர் கொண்டு வந்தான். ஒரு கண்ணாடி டம்ளரை அந்தப் பெண்ணின் கையில் கொடுத்துவிட்டு அவன் சொன்னான்:

“இது உங்களுக்குன்னே தயாரிச்ச தேநீர்.”

அந்தப் பெண் தேநீரை வாங்கிச் சிறிது சிறிதாகக் குடித்தாள்.  அச்சுதன் நாயர் சொன்னான்:

“வியாபாரத்தைக் கொஞ்சம் பெருசா செய்யணும்னு நினைக்கிறோம் ஒரு நூறு ரூபாய் இருந்தா....”

“உங்க மனைவி என்கிட்ட சொன்னாங்க. கடன் தர்றதுக்கு என் கையில பணம் எதுவும் இல்ல.  ஆனா, வேற வகையில் உங்களுக்கு நான் உதவமுடியும்.”

“பிள்ளைகளுக்காகவாவது எந்த வழியிலாவது எங்களுக்கு நீங்க உதவி செய்யணும்.”

“நீங்க நான் இருக்குற இடத்துக்கு வரமுடியுமா?”

“நீங்க எங்கே இருக்கீங்க?”

“மலைக்குப் போற வழியில.... நகரத்தை நெருங்குறப்போ புதிதாக இரண்டு கட்டிடங்கள் கட்டியிருக்குறதைப் பார்த்திருக்கீங்களா?”

“அப்படி ஒரு இடம் இருக்குன்னு மத்தவங்க மூலம் தெரிஞ்சது.  அது ஒரு அலுவலகம்தானே?”

“ஆமா... ஆது ஒரு அலுவலகம்தான். அங்கே வந்தால் என்னை நீங்க பார்க்கலாம்”

“உங்க பேரு?”

“பேரு இப்ப தெரிய வேண்டாம். நீங்க நாளைக்குக் காலையில, எட்டு மணி கடந்த பிறகு அங்கே வந்தால் போதும்.”

அவள் எழுந்தாள். தேநீர், தோசை ஆகியவற்றிற்கான காசைக் கொடுத்துவிட்டு, அவள் அங்கிருந்து சென்றாள். அச்சுதன் நாயர் கேட்டான்:

“அடியே சங்கரி... பணம் தராமல் அவங்க நமக்கு எப்படி உதவ முடியும்?”

“கடையில இருந்து அரிசியும் மற்ற பொருட்களும் வாங்கித் தந்தாலும் தருவாங்க....”

“அப்படி வாங்கிக் கொடுத்தால்கூட சரிதான். ஆனா, எனக்கு ஒரு சந்தேகம்....”

“என்ன சந்தேகம்?”

“எனக்கு அங்கே ஏதாவது வேலை போட்டுத் தந்தாலும் தருவாங்களோ?”

“அப்படின்னா... நாம தப்பிச்சிடலாம்டி சங்கரி...”

6

சுமதிக்கு ஒரு காதலன் இருந்தான். அவனுடைய பெயர் ஸ்ரீதரன் பிள்ளை. அங்கிருந்த ஒரு ஆரம்பப் பள்ளிக்கூடத்தில் அவன் ஆசிரியராகப் பணியாற்றிக்கொண்டிருந்தான். சங்கரன் நாயரின் வீட்டிற்குப் பக்கத்திலிருந்த ஒரு வீட்டில் அவன் இருந்தான்.

காலப்போக்கில் சுமதிக்கும், அவனுக்குமிடையில் காதல் உண்டானது.  சில நேரங்களில் அவன் சங்கரன் நாயரின் வீட்டிற்குப் போவதுண்டு.  சங்கரன் நாயருடன், அவன் நீண்ட நேரம் எதைப் பற்றியாவது பேசிக் கொண்டிருப்பான். இரண்டு முறை சங்கரன் நாயர் அவனிடம் கடன் வாங்கக்கூட செய்திருக்கிறார். அதைத் திருப்பி அவர் தரவும் செய்திருக்கிறார். ஆனால், நாட்கள் கொஞ்சம் கடந்த பிறகு, சங்கரன் நாயருக்கு ஒரு சந்தேகம் உண்டானது. ஒருநாள் அவர் ஸ்ரீதரன் பிள்ளையிடம் சொன்னார்:

“ஸ்ரீதரன் பிள்ளை சார்... ஒரு விஷயத்தை நீங்க புரிஞ்சிக்கணும்.  இங்கே இரண்டு பொம்பளை பசங்க வயசுக்கு வந்து நிக்கிறாங்க.  நீங்க இங்கே வர்றதை யாராவது பார்த்தாங்கன்னா, எதையாவது வாய்க்கு வந்தபடி பேசிக்கிட்டு இருப்பாங்க.  அதுனால சார், நீங்க இனிமேல் இங்கே வர வேண்டாம்...”