Lekha Books

ஆனால், திருமணம் செய்யாமல், அவர்கள் இருவரும் இப்படி பல விஷயங்களையும் பேசி இன்பம் கண்டுகொண்டிருப்பது தேவையில்லாத பல பிரச்சினைகளுக்கும் மூல காரணமாக இருந்துவிடாதா? இனிமேல் வரக்கூடாது என்று அவளிடம் சொல்லவும் முடியாது.  என்ன இருந்தாலும் அவன் சங்கரன் நாயரின் மருமகனாயிற்றே!

ஒருநாள் கவுரியம்மா சங்கரன் நாயரிடம் சொன்னாள்:

“சில நேரங்கள்ல கிருஷ்ணன் இங்கே வர்றான்.”

“அவன் ஏன் இங்கே வர்றான்?”

“மாமாவைப் பார்க்க வந்தேன்னு சொல்றான்.”

“நான் இல்லாத நேரத்துலயாடி என்னைப் பார்க்க வர்றது?”

“அதை நீங்க அவன்கிட்ட கேளுங்க...”

“அவன் வந்தால், பொம்பளைப் பசங்கக்கிட்ட பேசுறது உண்டா?”

“ராதாம்மாகூடத்தான் பேசுவான்.”

“அவனை ஏன் நீ விளக்குமாத்தை எடுத்து அடிக்கல?”

“உங்க மருமகன் அவன். அவனை நான் விளக்குமாத்தை எடுத்து அடிச்சா, தேவையில்லாத பிரச்சினைகள் வராதா?”

“இல்லடி... இல்ல... பொம்பளைப் பசங்களைக் கெடுக்கணும்னு வர்றவனை விளக்குமாத்தாலேயே அடிக்கணும்.”

“அப்படின்னா.... நான் ஒரு விஷயம் சொல்லட்டுமா?”

“ஒரு விஷயமும் சொல்ல வேண்டாம். அவன் இங்கே வர்றப்போ, இனிமேல் இங்கே வரக்கூடாதுன்னு நான் சொன்னதா அவன்கிட்ட சொன்னால் போதும்.”

“அவன் வந்தவுடனே, ராதாம்மா அவன்கூட போயிடுறா....”

“அதுதான்டி நான் சொன்னேன்.... அவன் இனிமேல் இங்கே வரக்கூடாதுன்னு...”

“அவனுக்கு அவள்மீதும் பிரியம் இருந்ததுன்னா....”

“அடியே... அதனாலதான் நான் சொன்னேன்.... அவன் இங்கே வரக்கூடாதுன்னு...”

“வரவேண்டாம்னு சொல்றதைவிட அவங்களுக்கு நாம கல்யாணம் பண்ணி வச்சிடலாமே!”

“இனிமேல் இங்கே யாரோட கல்யாணமும் நடக்க நான் சம்மதிக்க மாட்டேன்டி.... சம்மதிக்க மாட்டேன்.”

“பொம்பளைப் பசங்க வயசுக்கு வந்துட்டாங்கன்னா, கல்யாணம் பண்ணி வைக்காம இருக்க முடியுமா?”

“கல்யாணம் பண்ணிக் கொடுத்துட்டா, பிள்ளை பெற ஆரம்பிச்சுடுவாங்களேடி...”

“பொம்பளைப் பசங்கன்னா பிள்ளை பெறாம இருக்க முடியுமா?”

“முடியும்டி.... திருமணம் செய்யாமலும் இருக்க முடியும் பிள்ளை பெறாமலும் இருக்க முடியும்.”

“நீங்க என்ன சொல்றீங்க? கல்யாணம் ஆகலைன்னாக்கூட, பொம்பளைப் பசங்க சில நேரங்கள்ல பிள்ளைகளைப் பெத்துடுவாங்க.”

“என் மகள்கள் அப்படிப் பெத்தா அவங்களைக் கொன்னுட்டுத்தான் நான் மறுவேலை பார்ப்பேன்.”

ராதாம்மாவும் சுமதியும் அந்த உரையாடலைக் கேட்டுக் கொண்டு நின்றிருந்தார்கள். சுமதி, ராதாம்மாவிடம் சொன்னாள்:

“கிருஷ்ணன் அத்தானை இனிமேல் இங்கே வரக்கூடாதுன்னு சொல்லுங்க அக்கா.”

“வந்தால் என்ன?”

“அப்பா சொன்னது காதுல விழலையா?”

“கிருஷ்ணன் அத்தான் இங்கே வந்துட்டா, நான் பிள்ளை பெத்துடுவேனா?”

“அப்படித்தானே அப்பா சொல்றாரு?”

“நீ கொஞ்சம் சும்மா இருடி சுமதி. அப்பாவுக்கு பயம். நாம எங்கே பிள்ளை பெத்துடுவோமோன்னு அவர் மனசுல நினைப்பு...”

ஒருநாள் பலபலவென்று வெளுத்தபோது ஜோதிடர் நாராயணப் பிள்ளை, சங்கரன் நாயரைப் பார்ப்பதற்காக வந்தான். அவன் சொன்னான்:

“முக்கியமான ஒரு விஷயத்தைச் சொல்றதுக்காகத்தான் நான வந்தேன்.”

“அந்த அளவுக்கு என்ன முக்கியமான விஷயம்?”

“ஒரு திருமண ஆலோசனை வந்திருக்கு.”

“அதுக்கு நான் என்ன செய்யணும்?”

“ராதாம்மாவைப் பொண்ணு கேட்டு என்னைத் தேடி வந்திருந்தாங்க.”

“எவன் பொண்ணு கேட்டு வந்திருக்கான்?”

“ஒரு ஆரம்பப் பள்ளிக் கூடத்துல ஆசிரியரா வேலை பார்க்கும் ஆள்.  நல்லா படிச்சவர். நல்ல குணங்கள் இருக்குற ஆளு...”

“அப்படின்னா ராதாம்மா அவனைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கத் தயாரா இல்லைன்னு சொல்லிவிடு!”

“ராதாம்மா கல்யாணம் பண்ணிக்கிறதா இல்லைன்னு சொல்ல வேண்டியது...”

“நான்தான்.... நான்தான் சொல்லணும். ராதாம்மா கல்யாணம் பண்ணிக்க மாட்டாள்னு நான் சொல்றேன்.”

“ராதாம்மா கல்யாணம் பண்ணிக்கலைன்னா, சுமதியைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கட்டும்.”

“சுமதியும் கல்யாணம் பண்ணிக்க மாட்டாள்.”

“பிறகு அவங்களை என்ன செய்யப் போறீங்க?”

“அதை நீ தெரிஞ்சு என்னடா செய்யப் போற? உனக்கு ஒரு மகளைக் கல்யாணம் பண்ணித் தந்தேன்ல? அவள் இப்போ நரகத்துல கிடந்து கஷ்டப்படுறதை நான்தான் பார்க்குறேனே?”

கவுரியம்மா இடையில் புகுந்து சொன்னாள்:

“கஷ்டப்படுவாங்கன்னு நினைச்சு பொம்பளைப் பசங்களுக்குக் கல்யாணம் பண்ணி வைக்காம இருந்தா நல்லாவா இருக்கும்னு நான் கேக்குறேன்.”

“மாட்டேன்டி.... நான் கல்யாணம் பண்ணிக் கொடுக்க மாட்டேன்.... ரெண்டு பிள்ளைகளை நரகத்துக்கு அனுப்பியாச்சு. இனி இருக்குறவங்களையும் நரகத்துக்கு அனுப்ப மாட்டேன்டி...”

“கஷ்டப்படுறதும் கஷ்டப்படாமல் இருக்குறதும் தலையெழுத்துப்படிதான் நடக்கும்...‘ - நீ உன் வழியைப் பார்த்துப்போ...‘

அதைக் கேட்டுக் கொண்டு நின்றிருந்த ராதாம்மா, சுமதியிடம் சொன்னாள்:

“அப்பாவுக்கு விருப்பமில்லைன்னா, நான் இனிமேல் கிருஷ்ணன் அத்தான்கிட்ட பேசமாட்டேன்.”

4

பங்கன் ஒரு முட்டாள். பிறப்பிலேயே அவன் முட்டாளாகப் பிறந்தவன்.  எதைக் கண்களில் பார்த்தாலும் அவன் அதை எடுத்துத் தின்ன ஆரம்பித்துவிடுவான். அது யாருக்குச் சொந்தமாக இருந்தாலும் அதை எடுத்துச் சாப்பிடுவான். எது சரி, எது தவறு என்பதையெல்லாம் உணரக்கூடிய சக்தி அவனுக்குக் கொஞ்சமும் கிடையாது.  பசிக்கும்போது சாப்பிடவேண்டும். அது ஒன்று தான் அவனுடைய ஒரே கொள்கை. அவனுடைய பசி எந்தச் சமயத்திலும் அடங்கவே அடங்காது.

வீட்டில் கொடுப்பதையும், திருடி எடுப்பதையும் தின்று கொண்டு அவன், தன் பசியைத் தீர்த்துக்கொண்டிருந்தான். தேநீர்க்கடைகளுக்கு முன்னால் போய் அவன் நிற்பான். யாரும் எதுவும் கொடுக்கவில்லையென்றால், அவனே உள்ளே நுழைந்து திருட ஆரம்பித்து விடுவான். அடித்தால் உரத்த குரலில் சத்தம் போடுவான்.  அதற்குப் பிறகும் திருடுவான்.

சாயங்கால வேளைகளில் மாலைச் சந்தைக்குச் செல்வான்.  மரவள்ளிக் கிழங்கு வியாபாரிக்கு அருகில் போய் நிற்பான். திடீரென்று ஒரு மரவள்ளிக் கிழங்கை எடுத்துக்கொண்டு ஓடுவான்.  ஓடுவதற்கிடையில் மரவள்ளிக் கிழங்கைக் கடித்துத் தின்பான்  வியாபாரி அவனை விரட்டிக் கொண்டு வந்து பிடித்து அடிப்பான்.  அவன் உரத்த குரலில் ஓலமிடுவான். 

நான்கு பேரிடமாவது அடி வாங்காமல் ஒருநாள்கூட அவன் தூங்கியதில்லை. எவ்வளவு அடிகள் கிடைத்தாலும், தின்பதற்கு உணவு கிடைத்ததற்காக அவன் மகிழ்ச்சியுடன் சிரிப்பான்.

பங்கன் சில நேரங்களில் அச்சுதன் நாயர் தேநீர்க் கடைக்குச் செல்வான். அங்கு போனால், அவனை உள்ளே விடமாட்டார்கள்.