Lekha Books

“இங்கேயிருந்து போங்க பிள்ளைகளா....!”

“பிள்ளைகளா, தாத்தாவைச் சாப்பிட விடமாட்டீங்களா?” சங்கரி அவர்களைத் திட்டினாள்.

சங்கரன் நதயர் எதுவும் பேசவில்லை. அவர் தோசை முழுவதையும் பிய்த்துப் பிய்த்துப் பிள்ளைகளுக்குக் கொடுத்தார். அச்சுதன் நாயர் தேநீர் கொண்டு வந்து தன் தந்தைக்கு முன்னால் வைத்தான்.  சங்கரன் நாயர் கொஞ்சம் தேநீரைக் குடித்துவிட்டு, மீதியைப் பிள்ளைகளுக்குக் கொடுத்தார்.  அவர் கேட்டார்:

“இங்கே தேநீர் குடிக்க வருபவர்களுக்கு முன்னால், இந்தப் பள்ளைகள் இப்படித்தான் பார்த்துக்கிட்டு இருப்பாங்களாடா?”

“அப்படிப் பார்த்துக்கிட்டு நிற்கக் கூடாதுன்னு நான் சொல்லிட்டேன் அப்பா.  அதற்குப் பறகும் வந்து பார்த்துக்கிட்டுத்தான் இருக்காங்க.”

“பிள்ளைகள் இப்படிப் பார்த்துக்கிட்டு நின்னா அவங்களால எப்படிடா தேநீர் குடிக்க முடியும்?”

“பிள்ளைகளுக்குப் பசி எடுக்கறதுனாலதான் இப்படிப் பார்த்துக்கிட்டு நிற்கிறாங்க” சங்கரி சொன்னாள்.

“பிள்ளைகளுக்கு ஏதாவது கொடுக்கணும்டி....”

“இல்லாததை எப்படிக் கொடுக்க முடியும்? தோசையையும் தேநீரையும் பிள்ளைகளுக்குக் கொடுத்தால், பிறகு தேநீர் குடிக்க வர்றவங்க கையில இருந்து காசு வாங்கித்தானே, அரிசி வாங்கி கஞ்சி உண்டாக்கி பிள்ளைகளுக்குத் தரமுடியும்? முன்னாடி தேநீர் குடிக்க அங்கே வந்தவங்க யாரும் இப்போ வர்றதே இல்ல”.

“எப்படி வருவாங்கடி? பிள்ளைகள் வாயைப் பார்த்துக்கிட்டு நின்னா, யாராவது வருவாங்களா?” -  அச்சுதன் நாயர் சொன்னான்.

“நாய், குட்டிகளைப் போடுறது மாதிரி பிள்ளைகளைப் பெத்துப் போட்டிருக்கேல்லடி? அதுனாலதான் இந்த நிலைமை...” சங்கரன் நாயர் சொன்னார்.

“பிள்ளைகளை அதிகமா பெத்ததுக்குக் காரணம் நானா?”

“பிறகு யாருடி?”

“கேளுங்க. உங்க மகன்கிட்ட கேளுங்க”.

அச்சுதன் நாயர் சொன்னான்:

“அப்பா நான் உங்க மகன்தானே?”

“உண்மைதான்டா. நான்தான் தவறு செய்தவன்.”

3

ராமு திருடனாகவும், பணத்தைக் கொள்ளையடிப்பவனாகவும் இருந்தான். விற்பதற்கு ஏற்றபடி ஏதாவது வீட்டில் இருந்தால் அவன் அதை எடுத்துக்கொண்டு போய் விற்றுவிடுவான். ஒரு குடத்தைக் கொண்டுபோய் விற்றான். ஒரு அண்டாவைக் கொண்டு போனான்.  இரண்டு தலையணைகளைக் கொண்டு போனான். அவற்றிலிருநத பஞ்சை எடுத்து விற்றான்.  பிறகு கொண்டு போவதற்கு வீட்டில் எதுவும் இல்லாமலிருந்தது.

ராதாம்மா, சுமதி இருவரின் காதுகளிலும் இரண்டு சிறிய கம்மல்கள் இருந்தன. ஒருநாள் ராமு, ராதாம்மாவிடம் சொன்னான்:

“இங்கே பக்கத்துல வாடி...”

அவள் அருகில் வந்தாள்.

“உன் காதுல கிடக்கிற கம்மலைக் கழற்றிக் கொடு.”

“எதுக்கு?”

“கழற்றித் தான்னு சொன்னேன்.”- ராமு உரத்த குரலில் கத்தினான்.

ராதாம்மா கம்மலைக் கழற்றிக் கொடுத்தாள். ராமு அதை எடுத்துக்கொண்டு நடந்தான். சுமதி தன்னுடைய காதுகளில் கிடந்த கம்மலைக் கழற்றி ஒளித்து வைத்தாள். இன்னொரு நாள் ராமு சுமதியிடம் கேட்டான்.

“உன் காதுல கிடந்த கம்மல் எங்கேடி?”

“அது காணாமல் போச்சு.”

“கம்மலை எடுத்துட்டு வாடி...” - ராமு உரத்த குரலில் கத்தினான்.

கம்மல் காணாமல் போச்சுன்னு சொன்னேன்ல!”

ராமு, சுமதியின் கன்னத்தில் ஒரு அடியைக் கொடுத்துவிட்டு சொன்னான்:

“எடுத்துட்டு வாடி...”

சுமதி தான் ஒளித்து வைத்திருந்த கம்மலை எடுத்துக்கொண்டு வந்து கொடுத்தாள். ராமு அதைக் கையில் வைத்துக்கொண்டு நடந்தான்.

கவுரியம்மாவிற்கும் சங்கரன் நாயருக்கும் ராமுவைக் கண்டால் பயம்.  கவுரியம்மா ஏதாவது எதிர்த்துச் சொன்னால், ராமு கேட்பான்:

“என்னை ஏன் பெத்தீங்க? என்னை பெறச் சொல்லி நான் சொன்னேனா?”

சங்கரன் நாயர் ஏதாவது எதிர்த்துச் சொன்னால், அவன் கூறுவான்:

“பிள்ளைகள்னு இருந்தால் செலவுக்குக் கொடுத்துத்தான் ஆகணும்....”

வீட்டிலிருந்து எடுப்பதற்கு எதுவுமில்லை என்று ஆனபோது, அவன் பக்கத்து வீடுகளிலிருந்து திருட ஆரம்பித்தான். சில வீட்டைச் சேர்ந்தவர்கள் அவனைப் பிடித்து அடித்தார்கள். அதைத் தொடர்ந்து பக்கத்து வீடுகளிலிருந்து திருடும் வழக்கம் நின்றது.

ஒருநாள் ஒரு இளம்பெண் தெரு வழியாக நடந்து போய்க் கொண்டிருந்தாள். ராமு அவளுக்குப் பின்னால் நடந்து சென்று, அவளுடைய கழுத்தில் கிடந்த தங்கச் சங்கிலியை அறுத்துக் கொண்டு ஓடினான். அந்த இளம்பெண் உரத்த குரலில் சத்தம் போட்டு ஒரு பெரிய ஆர்ப்பாட்டமே பண்ணிவிட்டாள். ராமு ஒரு ஒற்றையடிப் பாதையில் ஓடித் தப்பிவிட்டான்.

ஒரு வாரம் ஆன பிறகு, ராமுவை போலீஸ்காரர்கள் பிடித்து காவல் நிலையத்திற்கு அழைத்துச் சென்றார்கள். சங்கரன் நாயர் முன்சீஃப் நீதிமன்றத்திற்குச் சென்றபோது, ராமுவைப் போலீஸ்காரர்கள் பிடித்து லாக் அப்பில் அடைத்திருக்கும் செய்தியை அவர் அறிந்தார். திருடிய விஷயத்தை ஒப்புக்கொள்ளச் செய்வதற்காக போலீஸ்காரர்கள் அவனை நன்றாக அடித்து உதைத்தார்கள் என்ற விஷயத்தையும் அவர் அறிந்தார். எனினும், அவர் எதையும் தெரிந்துகொண்டதாகக் காட்டிக்கொள்ளவில்லை.

அவர் அன்று இரவு வீட்டிற்குச் சென்றபோது, தான் கேள்விப்பட்ட தகவல்களைத் தன் மனைவியிடம் சொன்னார். கவுரியம்மா கேட்டாள்:

“போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்குப் போயி அவனைப் பார்த்தீங்களா?”

“நான் அங்கே போனால், அவங்க என்னை உதைப்பாங்கடி. வழிப்பறி கேஸ்...... வழிப்பறி....”

கவுரியம்மா பதைபதைப்புடன் சொன்னாள்:

“அவனைப் பெத்தவ நான்...”

“திருடனையும் வழிப்பறி செய்றவனையும் பெத்தவங்க பாவிங்கடி... நீ சரியான பாவி...”

“அப்படின்னா நீங்களும் பாவிதானே...”

“பாவிதான்டி... நானும் பாவிதான்...” சங்கரன் நாயர் தொண்டை இடறியது.

ராதாம்மாவிற்கு இருபது வயது. சுமதிக்கு பதினெட்டு வயது. சரியான உணவு இல்லையென்றாலும்கூட அவர்கள் இருவரும் நல்ல அழகான தோற்றத்தைக் கொண்டவர்களே.

சங்கரன் நாயருக்கு ஒரு மருமகன் இருந்தான். அவனுடைய பெயர் கிருஷ்ணன் நாயர். நகரத்திலிருந்த ஒரு திரையரங்கில் காவலாளியாக அவன் வேலை பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். எந்த நேரம் பார்த்தாலும் அவன் திரைப்படங்களைப் பற்றியே பேசிக் கொண்டிருப்பான்.  திரைப்படங்களில் வரக்கூடிய பாடல்களையும் பாடிக்கொண்டே இருப்பான்.

அவன் பல நேரங்களில் சங்கரன் நாயரின் வீட்டிற்கு வருவான்.  மாமாவைப் பார்ப்பதற்காக வந்திருப்பதாகக் கூறுவான். ஆனால், சங்கரன் நாயர் வீட்டில் இல்லாத நேரத்தில் மட்டுமே அவன் பொதுவாக வருவான். வந்த பிறகு, ராதாம்மாவுடன் பேசிக் கொண்டிருப்பான். அவன் வரும் நேரங்களில் ராதாம்மாவின் முகத்தில் ஒரு பிரகாசம் உண்டாகும்.

கவுரியம்மாவிற்கு அது ஒரு பிரச்சினையாகவே இருந்தது. கிருஷ்ணன் நாயர் ராதாம்மாவைத் திருமணம் செய்துகொள்வது கவுரியம்மாவிற்குப் பிடித்த ஒரு விஷயமாகத்தான் இருந்தது.