Lekha Books

“அது உண்மையிலேயே ஒரு கஷ்டகாலம்தான்.”

“பிள்ளைகளை நீங்க அழைச்சிட்டுப் போறீங்களா அப்பா?”

“அடியே மகளே, இவங்களை நான் அங்கே அழைச்சிட்டுப் போனால் இவங்களுக்கு நான் எதைத் தருவேன்? அங்கேயும் ஆறு ஏழு பேர் இருக்காங்களே! போதாக்குறைக்கு உன் அம்மாவுக்கு இப்போ கடுமையான காய்ச்சல் வேற... வைத்தியர் சொன்ன எல்லா மருந்துகளையும் நான் வாங்கிக் கொடுத்துட்டேன். அப்படியும் காய்ச்சல் குறையிறமாதிரி தெரியல. என் விஷயத்தை எடுத்துக்கிட்டா, பென்ஷன் வாங்க இன்னும் ஒரு மாதம்தான் இருக்கு.... பிள்ளைங்க அச்சுதனோட தேநீர்க் கடைப்பக்கம் போறது இல்லையா?”

“ம் அந்தப் பக்கம் போனாலும்....”

லட்சுமிக் குட்டியின் மூத்த மகன் சொன்னான்:

“நான் நேற்று அச்சு மாமாவோட தேநீர்க் கடைக்குப் போயிருந்தேன் தாத்தா.”

“அப்படியா? உனக்கு ஏதாவது தந்தானா?”

“நான் போனப்போ, அத்தை தோசை சுட்டுக்கிட்டு இருந்தாங்க. நான் பக்கத்துல போனப்போ, அத்தை “நீ ஏன்டா இங்கே வந்தே? இங்கேயிருந்து போடா”ன்னு சத்தம் போட்டாங்க. நான் அந்த நிமிடமே அங்கேயிருந்து கிளம்பிட்டேன்.”

“அப்போ அச்சுதன் அங்கே இருந்தானா?”

“இருந்தாரு தாத்தா.  என்னை வெளியே போடான்னு சொன்னதை மாமா கேட்டுக்கிட்டுதான் நின்னாரு.”

லட்சுமிக்குட்டி வருத்தத்துடன் சொன்னாள்.

“அவளும் நான்கு பிள்ளைகளைப் பெத்தவதானே அப்பா? இப்போகூட வயித்துல ஒரு குழந்தை இருக்குல்ல? இருந்தும் என் பிள்ளையைப் பார்த்து வெளியே போடான்னு சொல்லியிருக்காளே! சுட்டு வச்சிருக்குற தோசையில் கொஞ்சம் பிச்சிகொடுக்கணும்னு அவளுக்குத் தோணலையே!”

“அவளைக் குற்றம் சொல்லக்கூடாது மகளே. அங்கேயும் நாலு பிள்ளைகள் பசியுடன் இருக்காங்களே! சரி.... நான் நாளைக்கு தோசை வாங்கிட்டு வர்றேன்.”

“நாளைக்கு எப்போ தோசை வாங்கிக்கிட்டு வருவீங்க தாத்தா? எத்தனை தோசைகள் வாங்கிக்கிட்டு வருவீங்க தாத்தா?”

லட்சுமிக் குட்டி சொன்னாள்:

“அப்பா, இப்போ நீங்க சொல்லிட்டீங்கள்ல! பிள்ளைகள் எப்போ தோசை  வாங்கிட்டு வருவீங்கன்னு எதிர்ப்பார்த்துக்கிட்டு இருப்பாங்க.”

“வாங்கிட்டு வரறேன் மகளே.  நாளைக்கு ராத்திரி நான் நீதிமன்றத்துல இருந்து வர்றப்போ இந்த வழியா வர்றேன்.”

“வாங்கிட்டு வரணும் தாத்தா” பிள்ளைகள் ஒரே குரலில் சொன்னார்கள்.

சங்கரன் நாயர் சிந்தனையில் மூழ்கினார். அவர் மெதுவான குரலில் கூறினார்:

“தவறு செய்தவன் நான்.... நான்தான் மகளே.... தவறு செய்தது...”

“அப்பா, நீங்க என்ன தவறு செஞ்சிங்க?”

கவலையுடன் அவர் சொன்னார்:

“என் அனுபவம் என் பிள்ளைகளுக்கும்.”

எல்லாவற்றையும் கேட்டுக்கொண்டு, எதையும் கேட்காத மாதிரி காட்டியவாறு ஜோதிடர் நாராயணப் பிள்ளை சொன்னான்:

“எல்லா மனிதர்களும் தங்களின் தலைகளில் எழுத்துக்களுடன் பிறக்கிறார்கள். அந்தத் தலையில் இருக்கும் எழுத்தை யாராலும் மாற்ற முடியாது.”

அதைக் கேட்டு சங்கரன் நாயருக்கு கோபம் உண்டானது. அவர் கேட்டார்:

“எல்லோருடைய தலைகளிலும் இப்படி எழுதுறது யார்? அவனை நான் கொஞ்சம் பார்க்கணுமே!”

“எல்லாராலும் எப்போதும் பார்க்க முடிகிறவனும், யாராலும் எந்தச் சமயத்திலும் பார்க்க முடியாதவனுமான ஒருத்தன் இருக்கான்.  அவன்தான் எல்லாரின் தலைகளிலும் எழுதுறவன்.”

சங்கரன் நாயர் அதற்குப் பிறகு எதுவும் பேசவில்லை. திரும்பி நடந்துகொண்டே, அவர் மெதுவான குரலில் முணுமுணுத்தார்:

“இனிமேல் நான் தவறு செய்ய மாட்டேன்.”

“அப்பா, நீங்க என்ன சொல்றீங்க? நீங்க அப்படி என்ன தவறைச் செய்தீங்க?”

சங்கரன் நாயர் திரும்பி நின்று சொன்னார்.

“நான் செய்த தவறா? உனக்குக் கல்யாணம் செய்து வைத்தேன்ல! அதுதான் நான் செய்த தவறு. இனிமேல் நான் அந்தத் தப்பைச் செய்ய மாட்டேன் மகளே. ராதாம்மாவிற்கும் சுமதிக்கும் திருமணமே வேண்டாம். நாய், குட்டிகள் போடுறது மாதிரி அவங்களும் பிள்ளைகளைப் பெற்றால்...”

லட்சுமிக் குட்டி இடையில் புகுந்து சொன்னாள்:

“வயசுக்கு வந்த பெண் பிள்ளைகளை வீட்டுல நிறுத்துறதுன்றது ஆபத்தான ஒரு விஷயம் அப்பா.”

“வேண்டாம்டி.... வேண்டாம். அந்தக் கல்யாணமே பண்ணிக்க வேண்டாம். அவங்க பிள்ளை பெறவேண்டாம். அவங்க பிள்ளைங்க இப்படி ஏங்கி ஏங்கி நடக்குறதைப் பார்க்குறதுக்கான சக்தி எனக்கு இல்ல.”

நாராயணப்பிள்ளை லட்சுமிக் குட்டியிடம் கேட்டான்:

“ராதாம்மாவிற்கும் சுமதிக்கும் திருமணம் செய்து வைக்கிறதா இல்லையான்றதுதான் உங்க கருத்தா?”

“நான் சொன்னதைக் கேட்டேல்ல? பிறகு எதுக்கு என்கிட்ட கேக்குற?”

“திருமணம் ஆகலைன்னாலும், பெண்கள் பிள்ளை பெறுவார்கள்.  ஒவ்வொரு பெண்ணும் எத்தனை பிள்ளைகளைப் பெற்றெடுக்கணும்னு அவங்க தலையிலேயே எழுதி வச்சிருக்கு. அவ்வளவு பிள்ளைகளையும் பெற்றெடுக்கத்தான் வேணும்.”

“திருமணம் ஆகாமல் பிள்ளை பெறுபவள் இல்ல என் தங்கைகள்...”

“கடவுளோட தீர்மானத்தை யாராலும் மீற முடியாது.”

அதைக்கேட்டு லட்சுமிக் குட்டிக்குக் கோபம் வந்துவிட்டது.

“இங்க பாருங்க. தேவையில்லாமல் என்னைப் பேச வச்சிடாதீங்க.  பிள்ளைகள் பட்டினி கிடந்து ஏங்கிக்கிட்டு திரியணும்ன்றதுதான் கடவுளோட தீர்மானமா? எனக்கு நாலு பிள்ளைகள். என் அண்ணனுக்கும் நாலு பிள்ளைகள். மூணு நாலு மாசங்கள் ஆனா, அதுவே அஞ்சு ஆயிடும்.”

“குழந்தைகள் பாக்யம் இருக்கே... அதுதான் எல்லா பாக்யங்களையும் விட பெரிய பாக்யம். பிள்ளைகளையும்,  பிள்ளைகளின் பிள்ளைகளையும் அவர்களின் பிள்ளைகளையும் பார்த்துக்கொண்டே சாகறது.... அதுதான் உண்மையிலேயே சொர்க்கம்!”

“அந்த சொர்க்கம் எனக்கு வேண்டவே வேண்டாம்.  நான் இன்னொரு விஷயம் சொல்றேன். இனிமேல் என்கிட்ட நீங்க வரவே கூடாது.”

“என்ன... என்ன சொன்னே? கணவன் மனைவிக்கிட்ட வரக்கூடாதா? பாவம்... பாவம்...”

“புண்ணியம்... புண்ணியம்.... இனிமேல் என்கிட்ட வாங்க அப்போ பார்ப்போம்...”

மறுநாள் காலையில் நீதிமன்றத்திற்குச் சென்றபோது, சங்கரன் நாயர் தன் மகனுடைய தேநீர்க் கடைக்குள் நுழைந்தார். அச்சுதன் நாயர் தன் தந்தையை வரவேற்று உட்காரச் சொன்னான். தோசை சுட்டுக் கொண்டிருந்த  சங்கரி எழுந்தாள்.  அச்சுதன் நாயர் அவளிடம் சொன்னான்.

“அப்பாவுக்கு இரண்டு தோசைகள் எடுத்துக் கொண்டு வாடி...”

சங்கரி இரண்டு தோசைகளையும் சட்னியையும் எடுத்தாள். அவற்றை சங்கரன் நாயருக்கு முன்னால் கொண்டுபோய் வைத்தாள்.  உள்ளே நின்றிருந்த பிள்ளைகள் “தாத்தா... தாத்தா...” என்று அழைத்தவாறு அவரை நெருங்கி வந்தார்கள். அவர்கள் சங்கரன் நாயரின் கையைப் படித்தார்கள். அச்சுதன் நாயர் அவர்களை அங்கிருந்து போகச் சொன்னான்.