Lekha Books

“இங்கே சீரகம் இல்ல அக்கா.”

சங்கரன் நாயர் சொன்னார்:

“இல்லைன்னா வெறும் பச்சத் தண்ணியை சுட வச்சுக் கொடுடி.  இல்லாட்டி போய்த் தொலையட்டும். பிள்ளைகளை அடுத்தடுத்து பெத்துவிட்டுட்டு இவள் போய்ச் சேரலையா?”

“அடுத்தடுத்து பிள்ளைகள் பிறந்ததுனாலதான் அம்மா செத்தாங்க.” லட்சுமிக்குட்டி சொன்னாள்.

“நீங்க எல்லாரும் பிள்ளைகள் பெத்துப் பெத்து சாகுங்கடி... இதையெல்லாம் பார்க்குறதுக்கும் கேக்குறதுக்கும் என்னால முடியவே முடியாது.”

லட்சுமிக்குட்டி மெதுவான குரலில் முணுமுணுத்தாள்:

“போன பிறவியில செய்த பாவம்...”

“பாவம் செய்தவங்க எல்லாரும் இந்த வீட்டுல எப்படிடீ வந்து பிறந்தாங்க?”

“எப்படியோ?”

ராதாம்மா லட்சுமிக்குட்டியைக் கோபித்தாள்.

“அக்கா நீங்க போங்க. இந்த கவலையான சூழ்நிலையில் இன்னொரு சண்டையை உண்டாக்காம நீங்க போங்க.”

“நான் போறேன். இனிமேல் நான் இந்த வீட்டு வாசல்ல கால் வைக்க மாட்டேன்.”

“போடி .... போய்த் தொலை....”

“நான் எங்கே போவேன். எனக்குப் போறதுக்கு ஒரு இடமும் இல்லையே!” - ராதாம்மா குலுங்கிக் குலுங்கி அழுதாள்.

ராஜனுக்குக் காய்ச்சல் அதிகரித்தது.  அவன் சுய உணர்வு இல்லாமல் வாய்க்கு வந்ததைப் பேசிகொண்டிருந்தான். ராதாம்மாவிற்குக் கவலையாக இருந்தது. அவள் சங்கரன் நாயரிடம் சொன்னாள்:

“வைத்தியரை அழைச்சிட்டு வாங்க அப்பா.”

“நான் கூப்பிட்டால் அந்த ஆளு வரமாட்டார் மகளே. இங்கே வந்தால் எதுவுமே கிடைக்காதுன்னு அந்த ஆளுக்கு நல்லா தெரியும்.  வைத்தியர்மார்களுக்கு ஏதாவது தராமல், அவங்க நோயைக் கவனிக்க மாட்டாங்க. இருந்தாலும் நான் அந்த ஆளைக் கொஞ்சம் பார்த்துட்டு வர்றேன்.”

அவர் மெதுவாக நடந்தார். அவருக்கு நடப்பதற்கு சக்தியே இல்லை.  அவர் கஞ்சி குடித்து இரண்டு நாட்களாகிவிட்டன. விளைந்திருந்த சேம்பை வேக வைத்துத் தின்று, பச்சைத் தண்ணீரைக் குடித்து அவர்கள் வாழ்ந்து கொண்டிருந்தார்கள்.

பங்கன் பலபலவென்று விடிகிற நேரத்தில் வீட்டை விட்டு வெளியேறிச் செல்வான்.  தேநீர்க் கடையிலும், மாலை நேரச் சந்தையிலும் போய் நிற்பான். தின்பதற்கு ஏற்றபடி எது இருந்தாலும், அவன் போய் அதை எடுப்பான். அடியும் இடியும் வாங்குவான். அடி வாங்கிக்கொண்டே அவன் அதைத் தின்பான்.

மாலைநேரம் ஆனபோது, வழக்கம்போல பங்கன் வீட்டிற்கு வந்தான்.  இருட்டென்றால் அவனுக்கு பயம். அதனால் சாயங்காலம் ஆகிவிட்டால் அவன் வீட்டிற்கு வந்துவிடுவான். சமையலறைக்குச் சென்று பார்ப்பான். அங்கு ஏதாவது இருப்பதைப் பார்த்தால், அதை எடுத்துச் சாப்பிடுவான். எதுவும் இல்லாவிட்டால், போய் படுத்துத் தூங்கிவிடுவான்.

அன்றும் அவன் சமையலறைக்குள் சென்று பார்த்தான். அடுப்பில் நெருப்பு எரிந்த அடையாளத்தைப் பார்த்தான். ஆனால், தின்பதற்கு எதுவும் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. ஒரு பாத்திரத்தில் சிறிது வெந்நீர் மட்டும் இருந்தது.

ராஜன் படுத்திருந்த கட்டிலின் தலைப்பகுதியில் இரண்டு தாள் பொட்டலங்கள் இருந்தன. பங்கன் இரண்டு பொட்டலங்களையும் எடுத்துப் பரித்துப் பார்த்தான். ஒரு பொட்டலத்தில் மூன்று மாத்திரைகள் இருந்தன. பங்கன் அதைத் தன்னுடைய வாய்க்குள் போட்டு மென்றான். இன்னொரு பொட்டலத்தில் ஒரு பொடி இருந்தது. அவன் அதையும் வாய்க்குள் போட்டான். கட்டிலுக்குக் கீழே ஒரு புட்டி இருப்பதைப் பார்த்தான். அதை எடுத்துத் திறந்து பார்த்தான். மெதுவாக அதை  குலுக்கினான். அதிலிருந்ததைக் கொஞ்சம் வாயில் ஊற்றிப் பார்த்தான். இனிப்பாக இருந்தது. அவன் அது முழுவதையும் குடித்தான்.

பக்கத்து வீட்டிலிருந்து கொஞ்சம் அரிசி வாங்கிக் கொண்டு வருவதற்காகப் போயிருந்த ராதாம்மா திரும்பி வந்தாள். அவள் மண்ணெண்ணெய் விளக்கைப் பற்ற வைத்தாள். கட்டிலுக்கு அடியில் வைக்கப்பட்டிருந்த புட்டி காலியாக இருந்தது. அவள் பதைபதைத்துப் போய்க் கேட்டாள்:

“இதுல இருந்த அதிர்ஷ்டத்தை யார் எடுத்துக் கீழே ஊற்றியது?”

“கீழே எதையும் ஊத்தல. நான் அதை எடுத்துக் குடிச்சிட்டேன்” -  பங்கன் சொன்னான்.

“அய்யோ! ராஜனுக்கு கொடுக்குறதுக்காக வைத்தியர் கொடுத்தனுப்பின மருந்தாச்சே அது! அதை எடுத்துக் குடிச்சால்...”

முட்டாள்தனமாக சிரித்துக்கொண்டே பங்கன் சொன்னான்:

“பொட்டலத்துல இருந்ததையும் நான் எடுத்து தின்னுட்டேன்.”

“மோசம் பண்ணிட்டியே!”

“என்னடி என்ன?”  - என்று கேட்டவாறு சங்கரன் நாயர் ஓடி வந்தார்.

“ராஜனுக்குத் தர்றதுக்காக வாங்கி வச்சிருந்த மருந்து முழுவதையும் பங்கன் எடுத்துத் தின்னுட்டான்....”

“தின்னுட்டானாடி? தின்னுட்டானா?... சாகட்டும். இரண்டு பேரும் சாகட்டும். ஒருத்தன் மருந்தைத் தின்னு சாகட்டும்! இன்னொருத்தன் மருந்தைச் சாப்பிடாம சாகட்டும்!”

நள்ளிரவு நேரமானது. ராஜனுக்குக் காய்ச்சல் மேலும் அதிகமாகியது.  அவன் தொடர்நது சுய உணர்வை இழந்து கொண்டேயிருந்தான்.  எதையோ கூற முயற்சிப்பதைப்போல உதடுகளை அவன் அசைத்துக்கொண்டேயிருந்தான். மண்ணெண்ணெய் விளக்கை எரிய வைத்துக்கொண்டு ராதாம்மா கட்டிலுக்குப் பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருந்தாள். பக்கத்து அறையில் படுத்திருந்த பங்கன், முனகுவதும் பற்களைக் கடிப்பதுமாக இருந்தான். தாங்க முடியாத வேதனை காரணமாக அவன் இப்படியும் அப்படியுமாக உருண்டு கொண்டிருந்தான்.

திண்ணையில் போடப்பட்டிருந்த கட்டிலில் சுருண்டு படுத்திருந்த சங்கரன் நாயர் கேட்டார்:

“யாருடி முனகுறதும் பற்களைக் கடிக்கிறதுமா இருக்கிறது?”

“பங்கன்...”

“அரிஷ்டம், பொடி, மாத்திரைகள் எல்லாத்தையும் எடுத்து சாப்பிட்டிருக்கான்ல! இப்போ என்ன செய்யறது? யார்கிட்ட சொல்றது?”

பங்கன் உரத்த குரலில் கூப்பாடு போட்டான்:

“அய்யோ! என் அம்மா! நான் இப்போ சாகப் போறேன்.”

“கொஞ்சம் தண்ணியை எடுத்துக் கொடுடி... நான் எங்கே போவேன்? யார்கிட்ட சொல்லுவேன்?”

பச்சைத் தண்ணீரைத் தவிர, வீட்டில் வேறு எதுவும் இல்லை.  ராதாம்மா ஒரு பாத்திரத்தில் நீரை எடுத்து பங்கனிடம் கொடுத்தாள்.  அவன் அது முழுவதையும் குடித்து தீர்த்தான். அதற்குப் பிறகும் அவன் இப்படியும் அப்படியுமாக உருண்டு கொண்டேயிருந்தான். உரத்த குரலில் கூப்பாடு போட ஆரம்பத்தான்.

திடீரென்று ஒரு வாந்தி! தொடர்ந்து மலம் வெளியேறியது. ராதாம்மா ஓடிச்சென்று அவனைப் பிடித்தாள். அவன் திரும்பித் திரும்பி முனகியவாறு உருண்டு கொண்டிருந்தான். ராதாம்மாவின் உடல் நடுங்க ஆரம்பித்தது. பங்கனின் வாயிலிருந்தும், ஆசனப் பகுதியிலிருந்தும் விடாமல் ஓழுகிக் கொண்டேயிருந்தது. அதில் கிடந்து அவன் உருண்டு கொண்டேயிருந்தான். ராதாம்மாவிற்கு முச்சு அடைத்தது. அவள் வெளியே ஓடினாள்.

“அப்பா... பங்கன்...”

“தொலைஞ்சிட்டானாடி...? தொலைஞ்சிட்டானா?” சங்கரன் நாயர் குலுங்கி குலுங்கி அழுதார்.