Lekha Books

அதற்குப் பிறகு ஸ்ரீதரன் பிள்ளை அங்கு போவதே இல்லை. எனினும், அவனுக்கும் சுமதிக்குமிடையே இருந்த காதலுக்கு எந்தக் குறையும் உண்டாகவில்லை. அது நாட்கள் ஆக ஆக அதிகரிக்கவே செய்தது.  காதலுக்கு உரமே அதற்கு இருக்கும் எதிர்ப்புதானே!

சங்கரன் நாயர் தன் மகள்களுக்குத் திருமணம் செய்யப் போவதில்லை என்று எடுத்திருக்கும் முடிவை ஸ்ரீதரன் பிள்ளை அறிந்தான்.  அதற்குப் பிறகு ஸ்ரீதரன் பிள்ளை கடுமையான ஏமாற்றத்துடன் வாழ்க்கையை ஓட்டிக் கொண்டிருந்தான். சுமதியும் கடுமையான கவலையில் மூழ்கிவிட்டிருந்தாள்.

இப்படிப்பட்ட சூழ்நிலை நிலவிக் கொண்டிருக்கும்போது, ஸ்ரீதரன் பிள்ளைக்கு அவனுடைய ஊருக்கே இடம் மாற்றம் கிடைத்தது.  அதைத் தொடர்ந்து தன்னுடைய இதயம் சுக்கு நூறாக உடைந்து விட்டதைப் போல அவன் உணர்ந்தான்.

இடமாற்றத்தைப் பற்றி அறிய நேர்ந்தபோது, சுமதி உடைந்தே போய்விட்டாள். ஒருநாள் முழுவதும் அவள் பாயை விட்டு எழுந்திருக்கவே இல்லை. சங்கரன் நாயர் கேட்டதற்கு தனக்கு தலைவலி இருப்பதாக அவள் கூறிவிட்டாள். சுமதிக்கு இருக்கும் நோய் தலைவலி அல்ல என்ற உண்மை ராதாம்மாவிற்குத் தெரியும் என்றாலும், தலைவலிதான் என்று அவளும் தன் தந்தையிடம் கூறினாள்.

ஸ்ரீதரன் பிள்ளை தன் ஊருக்குக் கிளம்புவதற்கு முந்தைய நாள் இரவு, இறுதியாக விடைபெற்றுக் கொள்வதற்காக அவன் சுமதியின் வீட்டிற்குச் சென்றான். எல்லோரும் நல்ல உறக்கத்தில் இருந்தார்கள்.  கதவைத் தட்டுவதற்கு அவனுக்கு பயமாக இருந்தது. சங்கரன் நாயர் எழுந்து வந்து கதவைத் திறக்கும்பட்சம், அது ஒரு ஆபத்தான விஷயமாக ஆகிவிடாதா? சுமதியிடம் சொல்லாமல் இங்கிருந்து போகவும் முடியாது.

திறந்து கிடந்த சாளரத்திற்கு அருகில் போய் அவன் நீண்ட நேரம் நின்றிருந்தான். அப்படி நின்றிருந்தபோது அவனுக்கு இருமல் வந்துவிட்டது. அடக்க முயன்றும், அடங்காமல் இருமல் தொடர்ந்து வந்து கொண்டிருந்தது. தூக்கம் வராமல் புரண்டு கொண்டிருந்த சுமதி எழுந்து சாளரத்திற்கு அருகில் வந்தாள். அவள் மெதுவான குரலில் கேட்டாள்:

“யாரு?”

“நான்தான்.”

“நான் அந்த வழியா வர்றேன்.”

வீட்டிற்குப் பின்னால் இருந்த கதவைத் திறந்து, சுமதி வாசலுக்கு வந்தாள். அவள் ஸ்ரீதரன் பிள்ளைக்கு அருகில் வந்தாள். இரண்டு பேரும் சிறிது நேரம் அமைதியாக நின்றிருந்தார்கள். கடைசியில் ஸ்ரீதரன் பிள்ளை இடறிய குரலில் சொன்னான்:

“நாளைக்குக் காலையில் நான் புறப்படுறேன்.”

“அதற்கு முன்னால் நான் போயிடுவேன்.”

“எங்கே?”

“என் அம்மா போன இடத்துக்கு நானும் போறேன்.”

“அப்படின்னா... நாம சேர்ந்தே போவோம்.”

“அது தேவையில்ல... என்னைவிட ஒரு நல்ல பெண் உங்களுக்குக் கிடைக்க மாட்டாளா?”

“உனக்கு என்னைவிட ஒரு நல்ல ஆண் கிடைக்கமாட்டானா?”

“இதைவிட நல்ல ஆண் எனக்குக் கிடைக்க மாட்டான்.”

“இதைவிட நல்ல பெண் எனக்குக் கிடைக்க மாட்டாள்.”

“அப்படின்னா...”

“நாம சேர்ந்தே போவோம்...”

“இப்பவேவா?”

“ஆமா.... இப்பவேதான். சலவை செய்த முண்டும் ப்ளவ்ஸும் இருக்கா?”

“சலவை செய்து வச்சிருக்கு.”

“அப்படின்னா.... அதை எடுத்து உடுத்திக்கிட்டு வா.”

அவள் மெதுவாக உள்ளே சென்று ஆடைகளை மாற்றிக்கொண்டு வெளியே வந்தாள். அவளுடைய கையைப் பிடித்துக்கொண்டு அவன் நடந்தான். பாதையில் கால் வைத்தபோது அவள் கேட்டாள்:

“நாம எங்கே போறோம்?”

“என் வீட்டுக்கு”

அவர்கள் நடந்தார்கள். இப்படித்தான் சுமதி ஸ்ரீதரன் பிள்ளையுடன் சென்றாள். 

சங்கரன் நாயர் பல இடங்களிலும் தேடினார். கண்ணில் பார்ப்பவர்களிடமெல்லாம் கேட்டார். அந்த வகையில் ஊரில் இருந்த எல்லோருக்கும் சுமதி யாருடனோ வீட்டை விட்டு ஓடிவிட்டாள் என்ற விஷயம் தெரிந்துவிட்டது. ஸ்ரீதரன் பிள்ளையுடன்தான் அவள் ஓடியிருக்கிறாள் என்பது பின்னால் தான் அவர்களுக்குத் தெரிந்தது.   சாயங்காலம் ஆனதும் சங்கரன் நாயர் திரும்ப வந்து திண்ணையில் போய்ப் படுத்துவிட்டார். இடையில் அவ்வப்போது ஒரு நீண்ட பெருமூச்சை அவர் விடுவார். கம்மிய குரலில் அவர் சொன்னார்:

“அவள் அதிர்ஷ்டம் செய்தவள். இப்படிப்பட்ட விஷயங்களைப் பார்க்காமலே, கேட்காமலே அவள் இங்கேயிருந்து போயிட்டா... கவுரி, உன் பின்னாடி நானும் வர்றேன்.”

உள்ளே படுத்திருந்த ராதாம்மா எழுந்து திண்ணைக்கு வந்தாள். அவள் கேட்டாள்:

“சுமதி எங்கேயிருக்கான்னு தெரிஞ்சதா அப்பா?”

“அவள் அந்த வாத்தியார்கூட ஓடிப்போயிட்டா. அந்த ஆளு அவளைக் கடத்திட்டுப் போயிட்டான்”

“அவளை அழைச்சிட்டு வரவேண்டாமா?”

“பத்து, பன்னிரெண்டு மைல்கள் நடக்கணுமே! என்னால முடியாது.  அவள் போனால் போகட்டும். அவளும் நாய் குட்டிகள் போடுற மாதிரி பிள்ளைகளைப் பெத்தெடுக்கட்டும்.”

“ராஜனுக்குக் காய்ச்சல் அடிக்குது அப்பா. தீயா கொதிக்குது.”

“கொதிக்கட்டும். அவன் அப்படியே காய்ச்சல்ல படுத்துக் கிடக்கட்டும்.  நான் என்ன செய்யமுடியும்?”

“கொஞ்சம் நீர் கொதிக்க வச்சுக் கொடுத்தோம்னா...”

“தேவையில்லைடி.  நீர் கொதிக்க வச்சுத்தர வேண்டாம். முடியாது.... இதையெல்லாம் கேட்கவும் என்னால முடியாது.”

“அக்கா வர்றாங்க அப்பா.”

“ஓ! இங்கே அவள் வர்றது ஒண்ணுதான் குறைச்சல்! பிள்ளைகளையும் அழைச்சிட்டா வர்றா?”

“அக்கா மட்டும்தான் வர்றாங்க.”

லட்சுமிக்குட்டி வாசலில் வந்து நின்றாள். அவள் பதைபதைப்புடன் கேட்டாள். 

“ராதாம்மா, சுமதி எங்கேயிருக்கான்னு தெரிஞ்சதா?”

“பொம்பளைப் பசங்க வயசுக்கு வந்து கல்யாணம் பண்ணிக் கொடுக்காம இருந்தா, இதுதான் நடக்கும்.”

“சங்கரன் நாயர் கட்டிலிலிருந்து வேகமாக எழுந்தார்.”

“உன்னைக் கல்யாணம் பண்ணி நான் அனுப்பி வச்சேன். இப்போ நீ எப்படிடீ இருக்கே? தவளைக் குஞ்சுகளை மாதிரி நாலு பிள்ளைகளை நீ பெத்திருக்கேல்ல? ஒரு குழந்தையை வயித்துல சுமந்துக் கிட்டுத்தானே வந்திருக்கே?” -  அவர் கேட்டார்.

“அப்பாவையும் அம்மாவையும் போலத்தான் பிள்ளைகளும் இருப்பாங்க.”

“ஆமாம்டி... நாங்கதான் தவறு செய்தவங்க... உன் அம்மா ஒன்பது பிள்ளைகளைப் பெத்தவ. பிறகு எல்லோரையும் என் தலைமேல வச்சிட்டு அவ போய்ச் சேர்ந்துட்டா.”

“சுமதி இங்கே வருவாள்னு பிள்ளைகளோட அப்பா சொன்னாரு.”

“ஓ... அவன் அப்படிச் சொல்லி அனுப்புனானா?”

ராதாம்மா சொன்னாள்:

“அக்கா, ராஜனுக்குக் காய்ச்சல்.”

“சீரகம் போட்டு நீரைக் கொதிக்க வச்சுக் கொடு.  எனக்கும் சீரகம் தா.  அங்கேயிருக்குற பையனுக்கும் காய்ச்சல் இருக்கு.”