Lekha Books

“நான்தான் ராமு... கதவைத் திறங்க.”

ராதாம்மா விளக்கைப் பற்ற வைத்தாள். சங்கரன் நாயர் கதவைத் திறந்தார். அவர் கேட்டார்:

“உன்னை சிறையில இருந்து விட்டுட்டாங்களாடா?”

“விடல... தப்பி ஓடி வந்துட்டேன்.... எல்லாரையும் கொல்லுறதுக்கு.. கொன்னுட்டு நான் சீக்கிரமா அங்கே போகணும்....” - ராமு, பிசாசைப் போல உரத்த குரலில் கத்தினான்.

சங்கரன் நாயர் இடறிய குரலில் சொன்னார்:

“அப்படின்னா... எங்க எல்லோரையும் கொன்னுட்டு சீக்கிரமா அங்கே போ மகனே. ஆனா, எங்களை எதுக்காக கொல்றேன்றதை முன்கூட்டியே சொல்லிட்டா நல்லா இருக்கும்.”

“எதுக்கா? நீங்க என் அப்பாவா இருக்குறதுனால... புரியுதா?”

“புரியுது மகனே. நீ என்னைக் கொல்லணும். உன் கையால நான் சாகணும். ஆனா, இவளை எதுக்காக கொல்ற?”

“இவ எதுக்காக வாழணும்? இவ இனிமேலும் கஷ்டப்பட வேண்டாம்.  இவளையும் கொல்லணும்.”

“அப்படின்னா கொல்லு... கொன்னுட்டு சீக்கிரமா அங்கே போ.”

“நான் சொல்ல வேண்டியதை முழுசா சொல்லல. சொல்லி முடிச்சிட்டுக் கொல்றேன். என் சம்மதமே இல்லாமத்தானே என்னைப் பெத்தீங்க? நான் பட்டினி கிடந்துதானே வளர்ந்தேன்? திருடியும் வழிப்பறி செய்தும்...” - ராமுவின் குரல் இடறியது. இடறிய குரலில் அவன் தொடர்ந்து சொன்னான்:

“அடி, உதைகள் வாங்கி வாங்கி என் எலும்புகளெல்லாம் நொறுங்கிப் போச்சு. சிறையில கிடந்தே நான் செத்துப் போவேன். சாகுறதுக்கு முன்னாடி...” - அவன் குலுங்கிக் குலுங்கி அழுதான்.

“கொல்லு மகனே, என்னைக் கொல்லு... நான்தான் தவறு செய்தவன்.”- அவர் தன் மகனைக் கட்டிப் பிடித்துக்கொண்டு தேம்பி தேம்பி அழுதார்.

“முடியாது.... என்னால் முடியாது...” அவன் தன் முகத்தை மூடிக் கொண்டு அடக்க முடியாமல் அழுதான்.

“அவள் ஒன்பது பிள்ளைகளைப் பெத்தாடா. தவறு செய்தவன் நான்தானே? என்னைக் கொல்லு மகனே... கொல்லு...”

“நான் அங்கே போறேன். நான் இனிமேல் வர மாட்டேன். வர முடியாது. என்னால வரமுடியாது...’ - அவன் உரத்த குரலில் அழுதவாறு ஓடினான்.

ராதாம்மா திகைத்துப் போய் நின்றிருந்தாள்.

பொழுது புலர்ந்தது. சங்கரன் நாயர் வாசலில் நின்று கொண்டு சூரியனைப் பார்த்து சொன்னார்.

“இறந்தவங்க எல்லாரும் புண்ணியம் செய்தவங்க இறக்காதவங்க எல்லாரும் பாவம் செய்தவங்க.”

அதைத் காதில் வாங்கியவாறு வந்த ஜோதிடர் நாராயணப்பிள்ளை சொன்னான்:

“பிறப்பதற்கும் இறப்பதற்கும் கடவுள் நேரத்தை முடிவு செய்து வைத்திருக்காரு. அந்த நேரத்துல பிறப்பாங்க. அந்த நேரத்துல இறப்பாங்க.”

சங்கரன் நாயர் அதைக் காதிலேயே வாங்கிக் கொள்ளவில்லை.  நாராயணப் பிள்ளை தொடர்ந்து சொன்னான்.

“பிறக்குறப்போ சந்தோஷப்பட வேண்டாம். இறக்குறப்போ கவலைப்பட வேண்டாம்.”

சங்கரன் நாயர் அதையும் காதில் வாங்கிக் கொண்ட மாதிரி காட்டிக் கொள்ளவில்லை. நாராயணப் பிள்ளை வாசலில் நின்று கொண்டு தொடர்ந்தான்.

“பிறப்பையும் இறப்பையும் மருந்து மூலம் தடுக்கலாம்னு சிலர் சொல்றாங்க. அவங்க கடவுளுக்கு எதிரானவங்க. அப்படிச் சொல்றவங்க,  இந்த வீட்டுக்குள்ளேயும் நுழைஞ்சிருக்காங்க.  மிகவும் கவனமா இருக்கணும். வீட்டுக்குள்ளே திருடன் நுழைஞ்சிருக்கான்...”

சங்கரன் நாயர் கோபத்துடன் சொன்னார்:

“காலை நேரத்துல வந்து நீ என்ன சொல்றே? வீட்டுக்குள்ளே திருடன் நுழைஞ்சிருக்கான்னா, நீ அவனைப் பிடிச்சு போலீஸ்கிட்ட ஒப்படை...”

“நான் சொன்னதோட அர்த்தம் உங்களுக்குப் புரியல... அப்படித்தானே? உங்க மூத்த மகன் அச்சுதன் நாயர் ஒரு திருடன். அவனோட பொண்டாட்டி சங்கரியும் ஒரு திருடி... என் பொண்டாட்டி லட்சுமிக்குட்டியும் திருடியா ஆயிட்டா.”

“நீ இங்கேயிருந்து போறியா இல்லியா?”

“இந்தக் குடும்பத்துக்கு அழிவு வரப்போகுது.”

“நாங்க நாசமாப் போறோம். நீ ஒண்ணும் எங்களைக் காப்பாற்ற வேண்டாம்.”

அச்சுதன் நாயரும், கிருஷ்ணன் நாயரும், ஸ்ரீதரன் பிள்ளையும் சேர்ந்து வாசலை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தார்கள். சங்கரன் நாயர் உரத்த குரலில் கத்தினார்.

“வந்துட்டாயாடா? நீ திரும்பவும் வர்றியா?”

கிருஷ்ணன் நாயர் அமைதியான குரலில் சொன்னான்:

“மாமா, நீங்க ஏன் எப்ப பார்த்தாலும் இப்படி கோபம் வந்து குதிக்கிறீங்க? பங்கனும் ராஜனும் இறந்துட்டாங்கன்னு கேள்விப் பட்டேன். வந்தேன்.”

“ஆமாடா... ஆமா... அந்தக் காரணத்தை சொல்லிக்கிட்டு நீ ஏன் வந்திருக்கேன்னு எனக்கு நல்லாவே தெரியும்டா...” அவர் ஸ்ரீதரன் பிள்ளையின் முகத்தைப் பார்த்துக் கோபத்துடன் கத்தினார்.

“நீயும் இங்கே வந்திருக்கியாடா! என் மகளைக் கடத்திட்டுப் போனவன்தானே நீ?”

தன் தந்தைக்கு முன்னால் வரத் தயங்கி, மரத்திற்குப் பின்னால் நின்றிருந்த சுமதி வாசலை நோக்கி வேகமாக வந்தாள். அவள் தைரியத்தை வரவழைத்துக்கொண்டு சொன்னாள்.

“அப்பா, என்னால இதைப் பொறுத்துக்கிட்டு இருக்கமுடியாது. என் கணவரை அவமானப்படுத்தினால்...”

“ப்பூ! யார்டி உன் கணவன்? கண்டவன்கூட - ஓடினவள் தானேடி நீ?”

“நான் என் கணவர்கூடத்தான் போனேன்.”

“நீ ஏதுவும் போசாம இருடி சுமதி. எல்லா விஷயத்தையும் நான் சரி பண்ணுறேன்” - அச்சுதன் நாயர் சூழ்நிலையைச் சரி செய்ய முயன்றான்.

“அச்சுதா, நீ ஏன்டா சரி பண்ணப் போறே. தங்கை கண்டவன்கூட ஓடினதை எதுக்கடா சரி செய்யணும்?”

அச்சுதன் நாயர் உறுதியான குரலில் சொன்னான்:

“ராதாம்மா, சுமதி இரண்டு பேர்களோட கல்யாணமும் இப்போ இங்கே நடக்கப் போகுது.”

“யார்டா கல்யாணத்தைப் பண்ணி வைக்கப் போறது?”

“நான்தான் பண்ணி வைக்கப் போறேன். உங்களோட மூத்த மகனான நான் என் தங்கைகளின் கல்யாணத்தை நடத்தப் போறேன்.”

“இப்பவா? என் வீட்டில் வைத்தா? நடக்காதுடா அச்சுதா, நடக்காது.  அப்படி ஒண்ணு நடக்குறதுக்கு முன்னாடி, உன்னைக் கொன்னுட்டு நானும் செத்துப் போவேன்.”

வெளியிலிருந்து பெண் டாக்டர் சிரித்துக்கொண்டே வந்தாள். அவள் கேட்டாள்:

“என்ன சங்கரன் நாயர், இங்கே சண்டை?”

“என் வீட்டில் எனக்கு அதிகாரமா, இல்லாட்டி என் மகனுக்கா?”

“அதிகாரம் யாருக்குன்னு சண்டையா?”