Lekha Books

7

அச்சுதன் நாயரின் தேநீர்க் கடையில் சில முன்னேற்றங்கள் உண்டாயின. காலையில் புட்டும், கடலையும், அப்பளமும், தேநீரும்.  மதிய நேரம் முடிந்த பிறகு ஊற வைத்த அவலும், பருப்பு வடையும், அதிரசமும், தேநீரும். புதிய ஓலை வாங்கி தேநீர்க் கடையை அவன் வேய்ந்தான். ஆட்கள் தேநீர் குடித்துக் கொண்டிருக்கும்போது, பிள்ளைகள் இப்போதெல்லாம் வந்து நின்றுகொண்டு பார்ப்பதில்லை.  பிள்ளைகளும் தாயும் புதிய ஆடைகளை அணிந்திருந்தார்கள்.

ஊர்க்காரர்களுக்கு மத்தியில் அது ஒரு பேசப்படும் விஷயமாக ஆனது.  பலரும் பலவற்றையும் சொன்னார்கள். சிலர் அச்சுதன் நாயர் எங்கிருந்தோ திருடியிருக்கிறான் என்று சொன்னார்கள். வேறு சிலர் யாரிடமோ கடன் வாங்கியிருக்கிறான் என்றார்கள். அதைப் பெரும்பாலானவர்கள் ஒப்புக் கொள்ளவில்லை. அந்த ஊரில் அச்சுதன் நாயருக்குக் கடனாக பணம் தருவதற்கு யார் இருக்கிறார்கள்? வேறு சிலரோ அச்சுதன் நாயருக்கும், வெள்ளை நிறப் புடவை அணிந்த பெண்ணுக்குமிடையே என்னவோ இருக்கிறது என்றார்கள்.  அதனால்தான் இரண்டு மூன்று தடவை அந்தப் பெண் தேநீர்க் கடையைத் தேடி வந்தாள் என்றார்கள் அவர்கள். அந்தப் பெண்தான் அச்சுதன் நாயருக்குப் பணம் தந்திருக்கிறாள் என்றார்கள் அவர்கள்.  அதைப் பற்றி பலருக்கும் பலமான கருத்து வேறுபாடு இருக்கவே செய்தது.  அழகான தோற்றத்தைக் கொண்டவளும், பணவசதி படைத்தவளும், நிறைய படித்தவளுமான ஒரு பெண்ணுக்கு அச்சுதன் நாயருடன் என்னவோ இருக்கிறது என்று சொன்னால், அதை நம்புவது என்பது எவ்வளவு கஷ்டமான ஒரு விஷயம்? ஆனால், அவள் அச்சுதன் நாயரின் தேநீர்க் கடைக்கு இரண்டு மூன்று முறை வந்ததற்கும், பிள்ளைகளுக்குத் தேநீரும் தோசையும் வாங்கிக் கொடுத்ததற்கும் காரணம் என்னவாக இருக்கும்? அச்சுதன் நாயரிடம் சிலர் ரகசியமாக இதைப் பற்றிக் கேட்டதற்கு அவன் “கடவுள் கொடுத்தார்” என்று சொன்னான்.

அச்சுதன் நாயரின் வியாபாரத்தில் முன்னேற்றம் உண்டாகி இருக்கிறது என்பதைக் கேள்விப்பட்டு லட்சுமிக்குட்டி, தன் பிள்ளைகளையும் அழைத்துக்கொண்டு விருந்திற்கு வந்திருந்தாள்.  லட்சுமிக்குட்டிக்கும் பிள்ளைகளுக்கும் தேநீரும் பலகாரங்களும் தந்துவிட்டு சங்கரி கேட்டாள்:

“இது எத்தனையாவது மாதம்?”

“எனக்கு இப்போ எட்டு... உங்களுக்கு ஏதாவது உண்டாகியிருக்கா?”

“நான் இதை நிறுத்திட்டேன்.”

“நிறுத்த முடியுமா என்ன? ஆண்கள் பலசாலிகளா இருந்துக்கிட்டு...”

“உண்மைதான். பலசாலிகளா இருக்குற ஆண்கள் வந்து கையைப் பிடிக்கிறப்போ நாம என்ன செய்ய முடியும்?”

“அதைத்தான் நானும் சொல்றேன். என்னை நெருங்கி வரவே கூடாதுன்னு நான் தினமும் சொல்வேன். ஆனா, பக்கத்துல வந்து நிக்கிறப்போ, மனசு இளகிடுது.”

“ஆனா... ஒண்ணு தெரியுமா? நான் ஒரு விஷயத்தைச் சொல்றேன்.  கேக்குறியா?”

“என்ன விஷயம்? சொல்லுங்க. கேக்குறேன்.”

“புடவை அணிந்து இங்கே நடந்து வர்ற ஒரு பெண்ணை நீ பார்த்திருக்கியா? அவங்களைப் பார்க்குறப்பவே தெரியும்.  பெரிய குடும்பத்துல பிறந்தவங்கன்னு...”

“வெள்ளை நிறத்துல புடவை உடுத்தி கடிகாரம் கட்டி வர்றவங்களைத்தானே சொல்றீங்க?”

“அவங்களைத்தான். அவங்க சில நேரங்கள்ல இங்கே வருவாங்க.  வர்றப்பல்லாம் பிள்ளைகளுக்கு தோசை, தேநீர்னு வாங்கிக் கொடுப்பாங்க. பிள்ளைகளோட அப்பாக்கிட்டயும் என்கூடவும் பேசுவாங்க. அவங்க யார்னு தெரியுமா?”

“யாரு?”

“டாக்டராம்... டாக்டர்...”

“எனக்கும் மனசுல ஒரு சந்தேகம் இருந்தது. ஏன்னா, ஒவ்வொண்ணா கிளறிக் கிளறிக் கேட்பாங்க. அது சரி... டாக்டர்னா, அவங்க ஏன் இங்கே நடந்து திரியணும்? அவங்க மருத்துவமனையில இருந்தா போதாதா? நோய் இருக்குறவங்க எல்லோரும் அங்கே போவாங்களே!”

“அதுல ஒரு விஷயம் இருக்கு. அது ரகசியம்...”

“அப்படின்னா?”

“அப்படின்னா... யார்கிட்டயும் சொல்ல மாட்டேன்னு சத்தியம் பண்ணினா, நான் சொல்றேன்.”

சங்கரி, லட்சுமிக்குட்டியின் காதில் என்னவோ முணுமுணுத்தாள்.  லட்சுமிக்குட்டி கேட்டாள்:

“நீங்க சொல்றது உண்மையா?”

“நான் எதுக்கு உன்கிட்ட பொய் சொல்லணும்? அவங்க சொன்னதைக் கேட்டு நடந்தா, பிறகு பிள்ளைகளே பிறக்காது.”

“அப்படின்னா நான் ஒரு விஷயம் சொல்றேன். அவங்க ஒருநாள் எங்க வீட்டுக்கு வந்தாங்க.  பிள்ளைகளுக்கு மிட்டாயோ என்னவோ கொடுத்தாங்க. அதற்குப் பிறகு என்னைப் பார்த்து, இனிமேல் பிள்ளை பெறக்கூடாதுன்னு சொன்னாங்க. நான் மட்டும் நினைச்சால் பிள்ளை பெறாம இருக்க முடியுமான்னு நான் கேட்டேன். பிறகு, இன்னொரு நாள் வர்றேன்னு சொல்லிட்டு அவங்க போயிட்டாங்க.  அவங்க வெறுமனே பேச்சுக்காக சொல்லியிருக்காங்கன்னு நான் நினைச்சேன்.  அப்படின்னா, அவங்க சொன்னது உண்மைதான். அப்படித்தானே?”

“அது எப்படித் தெரியுமா? சின்ன கத்தி மாதிரி இருக்குற ஒரு கருவியால ஒரு கீறு கீறுவாங்க...”

“எங்கே கீறுவாங்க?”

“சொல்லக் கூடாத இடத்துலதான் கீறுவாங்க. அப்பவே மருந்து வச்சு அங்கே கட்டிடுவாங்க.”

“உள்ளே சாப்பிடுற மாதிரி ஏதாவது மருந்து கொடுப்பாங்கன்னு நான் நினைச்சேன்.”

“எல்லாத்துக்கும் மருந்து இருக்குன்னு அவங்க சொன்னாங்க.  அவற்றோட பெயர்கள் எனக்கு ஞாபகத்துல இல்ல.”

“அப்படின்னா... பிள்ளைகள் பிறக்காமல் இருக்க, ஆம்பளைகளைத்தான் கீறுறது, அறுக்குறது எல்லாம்... அப்படித்தானே?”

“பெண்ணுக்கும் அது இருக்கு... அது எல்லாத்தையும் டாக்டர் சொல்லித் தருவாங்க.... அதற்குப் பிறகு இன்னொரு விஷயம் இருக்கு...”

“என்ன விஷயம்?”

“பணமும் தருவாங்க.”

“பணமே தரலைன்னாலும் பரவாயில்ல... என்னால இனிமேல் பிள்ளைகள் பெறமுடியாது.”

“அந்த உரையாடல் இப்படியே நீண்டுகொண்டு போனது. இறுதியில் லட்சுமிக்குட்டி சொன்னாள்.

“அப்படின்னா...”

“நீ என்ன சொல்லப் போறேன்னு என்னால புரிஞ்சிக்க முடியுது,  ராதாம்மா, சுமதி ஆகியோரின் திருமண விஷயத்தைப் பற்றித்தானே நீ சொல்ல வர்ற?”

“அதேதான்... கல்யாணம் ஆயிட்டா, நாய் குட்டி போடுறதைப்போல பிள்ளைகள் தொடர்ந்து பிறக்கும்னுதானே பொதுவா அப்பா சொல்லுவாரு?”

“அவரு விஷயத்தைக் கேட்கணுமா? அவர் ஒருநாள் இங்கே வந்து வாய்க்கு வந்தபடி அசிங்கமா பேசின பேச்சுக்குக் கையோ கணக்கோ எதுவுமே இல்லை. நீ கல்யாணம் பண்ணியதுனாலதானடா இந்தப் பிள்ளைகள்லாம் பிறந்தாங்க - இந்தப் பிள்ளைகளைப் பார்த்த பிறகு இங்கு தேநீர் குடிக்க ஆம்பளைங்க யாரும் வருவாங்களாடா.  அது இதுன்னு சொல்லி குதிக்க ஆரம்பிச்சிட்டாரு.”