Lekha Books

“இங்கே வந்து குதிக்க மட்டும் செஞ்சிருக்காரு.  என்னைப் பார்த்து வெளியே போடின்னு சொல்லிட்டாரு. சுமதி யார்கூடவோ ஓடிப்போயிட்டாள்னு தெரிஞ்சதும், விஷயம் என்னன்னு தெரிஞ்சிக்கிடறதுக்காக நான் அங்கே போனேன். தவளைக் குஞ்சுகளைப்போல பிள்ளைகளை அடுத்தடுத்து பெத்தவளடி நீ, உன்னை யார் வரச் சொன்னதுடி, “இங்கேயிருந்து கிளம்புடின்னு சத்தம் போட்டு அவர் கத்தினாரு பாருங்க... நான் அந்த நிமிடமே வீட்டை விட்டு வெளியேறிட்டேன்.”

“அவர் சொன்னது உண்மைதான்றதை நீ கொஞ்சம் சிந்திச்சுப் பாரு.  மூத்த மகனுக்கு ஐந்து பிள்ளைகள். இரண்டாவது மகளுக்கு நாலு பிள்ளைகள். பிறகு ஒண்ணு வயித்துல.. மூணாவது மகன் திருடின குற்றத்துக்காக சிறையில இருக்கான்,  நாலாவது ராதாம்மா... அவள் அப்படியே வயசு ஏறி வீட்டுல உட்கார்ந்துக்கிட்டு இருக்கா.  ஐந்தாவது பெண் ஒருத்தனைக் காதலிச்சு, அவன்கூட சேர்ந்து ஓடிட்டா.  இவை எல்லாவற்றையும் பார்த்துக் கொண்டும், கேட்டுக்கொண்டும் இருக்க எப்படி முடியும்? அவருக்கு பைத்தியம் பிடிக்காம இருக்குறதே ஆச்சரியமான ஒரு விஷயம்!”

லட்சுமிக்குட்டி இடறிய குரலில் கொன்னாள்:

“நீங்க சொல்றது சரிதான். இந்த பூமியில பெண்கள்தான் நரகத்தையே உண்டாக்குறாங்க.”

“அப்படிச் சொல்ல முடியாது. பெண்களும் ஆண்களும் சேர்ந்துதான் நரகத்தை உண்டாக்குறாங்க”

“கடவுள் இதையெல்லாம் பார்க்கலையா? கடவுளுக்குக் கண்ணே இல்லையா?”

அப்போது அச்சுதன் நாயர் பரபரப்புடன் அங்கு வந்தான். அவன் கேட்டான்:

“லட்சுமிக்குட்டி, உனக்கு விஷயம் தெரியுமாடி?  ராஜனுக்கு உடம்புக்கு சரியில்ல..”

“உடம்புக்கு என்ன?”

“என்ன உடம்புக்குன்னு கேட்டால் எனக்குத் தெரியுமா? உடம்புல ஏதோ பெரிய நோய் இருக்குன்னு மட்டும் தெரியுது. அவனுக்கு கொடுக்குறதுக்காக வாங்கி வச்சிருந்த மருந்தை எடுத்து இன்னொருத்தன் தின்னுட்டான்.”

“யாரு? பங்கனா?”

“பிறகு யாரு? சரியான மடையனாச்சே அவன்! வாயிலயும், ஆசனப் பகுதியிலயும் ஓழுகிக்கிட்டே இருக்கு. எல்லாம் முடிஞ்சு, கீழே படுத்து உருண்டுக்கிட்டு இருக்கான்.”

“அங்கே ராதாம்மா இல்லையா?”

“அவள் இருக்கா. அவளுக்கு பைத்தியமே பிடிச்சிடும்னு நினைக்கிறேன்.”

“அவள் என்ன செய்றா?”

“என்னையும் அழைச்சிட்டுப் போக கூடாதான்னு கூப்பாடு போட்டு அழுதுக்கிட்டு இருக்கா.”

லட்சுமிக்குட்டி இடறிய குரலில் சொன்னாள்:

“அம்மா உயிரோட இருந்தப்போ, அப்பாவுக்கு ஒரு கவலையும் இல்லாம இருந்தது.”

“நீ அங்கே போ.  நான் டாக்டரை அழைச்சிட்டு வர்றேன்னு சொல்லிட்டு வந்திருக்கேன்.”

“நாத்தனாரே, நீங்க வரலையா?”

“இவ இப்போ அங்கே வந்தால், இங்கே தேநீர் குடிப்பதற்காக வர்றவங்க என்ன செய்வாங்க? நீ அங்கே போ, நான் பின்னாடி வர்றேன்.”

“நான் இந்தப் பிள்ளைகளை அழைச்சிக்கிட்டு அங்கே போனால்...”

“அது பிரச்சினை ஆயிடும். பிள்ளைகளை அழைச்சிட்டு போகவேண்டாம்.  இவங்க இங்கேயே இருக்கட்டும். சங்கரி கொஞ்சம் அரிசி கொடுத்து அனுப்பு. அப்பாவும் ராதாம்மாவும் பட்டினியா இருக்காங்க.”

அரிசியை வாங்கிக்கொண்டு லட்சுமிக்குட்டி வீட்டை நோக்கி நடந்தாள்.  அச்சுதன் நாயர் டாக்டரை அழைத்து வருவதற்காகச் சென்றான்.

வாந்தியும் மலமும்...! பங்கன் அதில் கிடந்து உருண்டு, உருண்டு தாங்க முடியாத நாற்றம் அங்கு இருந்தது. பெண் டாக்டர் உள்ளே நுழைந்த வேகத்திலேயே, வெளியே வந்தாள். “முடியல... இந்த கெட்ட நாற்றத்தை என்னால சகிச்சிக்க முடியல...” என்றாள் அவள்.

ராஜன் உள்ளே கட்டிலில் படுத்திருந்தான். கட்டிலோடு சேர்ந்து ராஜனை வெளியே கொண்டு வரமுடியுமா என்று அந்தப் பெண் டாக்டர் கேட்டாள். சங்கரன் நாயர் திண்ணையில் போடப்பட்டிருந்த கட்டிலில் சுருண்டு படுத்திருந்தார். அவரால் எழுந்திருக்கவே முடியவில்லை.  ராதாம்மா, தன் தாடையில் கை வைத்துக்கொண்டு திண்ணையில் உட்கார்ந்திருந்தாள். அவளுடைய முகத்தில் கவலை முழுமையாக ஆக்ரமித்திருந்தது.

டாக்டர் மீண்டும் கேட்டாள்:

“கட்டிலை வெளியே கொண்டுவர முடியுமா?”

அச்சுதன் நாயர் சொன்னான்:

“ராதாம்மா நீயும் வா.”

“எதுக்கு?”

“கட்டிலை வெளியே எடுக்க.”

“எதுக்கு கட்டிலை வெளியே கொண்டு வரணும்?”

“டாக்டர் அவனைக் கொஞ்கம் பார்க்கணும்.”

“அவன் இறந்துட்டான். இனிமேல் அவனை யாரும் பார்க்க வேண்டாம்.”

“இன்னொருத்தன்...?”

“அவனும் இறந்துட்டான்.”

சங்கரன் நாயர் கண்களைத் திறந்தார். சுற்றிலும் கண்களை விரித்துக்கொண்டு பார்த்தவாறு கேட்டார்:

“யாரு? இங்கே யார் வந்திருக்கிறது?”

“நான்தான்...” பெண் டாக்டர் கட்டிலுக்கு அருகில் சென்றாள்.

“அவங்க ரெண்டு பேரும் அவங்க அம்மா பின்னாடி போயிட்டாங்க.  ராதாம்மா, லட்சுமிக்குட்டி வந்துட்டுப்போயிட்டாளா?”

“இல்ல... கஞ்சி வைக்கிறாங்க.”

“யாருக்கு?”

“உங்களுக்குத்தான்....”

“எனக்கா? எனக்கு கஞ்சி வேண்டாம்.  நான் அவள் இருக்குற இடத்துக்குப் போறேன். மகளே, நீ கஞ்சி குடி.”

பெண் டாக்டர் அமைதியாக நின்றிருந்தாள். அச்சுதன் நாயர் என்னவோ சிந்தித்தவாறு நின்றிருந்தான். திடீரென்று அவன் கேட்டான்:

“கட்டிலை வெளியே எடுக்கணுமா டாக்டர்?”

“வேண்டாம்.”

புடவைத் தலைப்பால் மூக்கைப் பொத்திக்கொண்டு டாக்டர் உள்ளே வேகமாக ஓடினாள். சிறிது நேரம் கழித்து அவள் வெளியே வந்து சொன்னாள்:

“இறந்துட்டாங்க. ரெண்டு பேரும் இறந்துட்டாங்க.”

சங்கரன் நாயர் மெதுவான குரலில் முணுமுணுத்தார்:

“அவங்க கொடுத்து வச்சவங்க. இறப்பவர்கள் எல்லாருமே கொடுத்து வச்சவங்கதான்... நான் சொல்றது சரிதானா?”

பெண் டாக்டர் அதற்கு பதில் சொன்னாற்:

“பிறப்பவர்களும் கொடுத்து வச்சவங்கதான்.”

“ம்... பிறக்க வேண்டிய இடத்தில் பிறக்க வேண்டிய முறையில் பிறந்தால் கொடுத்து வச்சவர்கள்தான். பிறக்கக் கூடாத இடத்தில் பிறக்கக் கூடாத முறையில் பிறந்தால், பிறப்பது அதிர்ஷ்டக் கேடான ஒன்றுதானே?”

“ஆமா... அப்படி அதிர்ஷ்டம் கெட்டவர்கள் பிறக்காம இருக்குறது மாதிரி பார்த்துக்கணும்.  சரி... அது இருக்கட்டும். பிணத்தை அடக்கம் செய்ய வேண்டாமா?”

சங்கரன் நாயர் கட்டிலை விட்டு எழ முயற்சித்தார். அச்சுதன் நாயர் தன் தந்தையைத் தடுத்துவிட்டுச் சொன்னான்:

“அப்பா, நீங்க இங்கேயே படுத்திருங்க. பிணத்தை நான் அடக்கம் செய்றேன்.”

“அவங்க அதிர்ஷ்டசாலிங்கடா, அச்சுதா!”

8

நள்ளிரவு நேரம். எல்லோரும் உறக்கத்தில் இருந்தார்கள். கதவு தட்டப்படும் சத்தம் கேட்டு, சங்கரன் நாயர் எழுந்தார். அவர் கேட்டார்:

“யார் அது?”