Lekha Books

அவள் ராணுவின் கைகளில் இருந்த கண்ணாடி வளையல்களை அடித்து உடைத்தாள். பூரண்தேயி ஓடிவந்து ஒரு குடம் நிறைய நீரை மொண்டு ராணுவின் தலையில் ஊற்றினாள். அதற்குப் பிறகும் ராணுவின் மூளை நேரான முறையில் இல்லை. அவள் சாமான்கள் போட்டு வைத்திருக்கும் அறைக்குள் நுழைந்து, அங்கு ஒளித்து வைக்கப்பட்டிருந்த சம்மட்டியை எடுத்துக் கொண்டு வந்து எல்லோரும் பார்த்துக்கொண்டிருக்க தலோக்காவின் இறந்த உடலை நோக்கி அதை நீட்டியவாறு தன் மகள் படியைப் பார்த்துச் சொன்னாள்: “இடி, மின்னல் பட்டு பலரும் செத்திருக்காங்க. அம்மைநோய் வந்தும் இறக்குறாங்க. ஆனா, நீ மட்டும் ஏன் இறக்கல?”

வித்யா ஒடிவந்து படியைக் காப்பாற்றிவிட்டு, ராணுவிடம் சொன்னாள்: “இந்த அப்பிராணி செய்த பாவம்தான் என்ன?”

“இவள் எதற்கு கடமையைச் செய்யாத மனிதனின் மகளாகப் பிறந்தாள்?” - இதைச் சொன்ன ராணுவிற்கு அழவேண்டும் என்ற நினைப்பு வந்தது. ‘அழு! அழு! இல்லாவிட்டால் உலகம் உங்களைக் கேலி பண்ணும்.’ ஆனால், அழுகை வரவில்லை. ராணுவிற்கு தன்னுடைய சொந்த வீடும், குழந்தைகளும், கணவனும் வேறு யாருக்கோ சொந்தம் என்பதைப் போல் தெரிந்தார்கள். அழுகை வரவேண்டும் என்பதற்காக, கண்ணில் வெங்காய நீரை ஊற்றிக்கொள்ள அவள் சமையலறையைத் தேடி ஓடினாள். ஆனால், வெங்காயத்தின் தேவையே இல்லாமற்போனது. முந்தைய நாள் இரவு தலோக்கா சாராயத்துடன் சேர்த்து சாப்பிடுவதற்காக கொண்டு வந்திருந்த தக்காளி ராணுவின் பார்வையில் பட்டது.

ராணுவின் கண்ணீர் மதகை உடைத்துக்கொண்டு வெளியே வந்தது. அவள் தன் மார்பில் அடித்துக்கொண்டு அழ ஆரம்பித்தாள். கிராமத்திலிருந்த மற்ற பெண்கள் தேம்பித் தேம்பி அழுதவாறு ராணுவிற்கு ஆறுதல் கூற முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். ராணுவின் அழுகைச் சத்தம் ஏழு ஆகாயங்களையும் பாதித்தது. மங்கல் ‘அம்மா’ என்று அழைத்தவாறு சுவரில் தன் தலையை மோதிக் கொண்டு அழுதான். ராணு தன் அழுகையைத் தொடர்ந்தாள். “அடியே! ராணு! உனக்கு இனிமேல் முன்னாலும் இல்ல... பின்னாலும் இல்ல... அடியே... விதவையே! உன் உருவம் இனிமேல் பஸாஸாரில்கூட இருக்க முடியாதே!”

3

சௌதரி மெஹர்பான்தாஸ், அவனுடைய தம்பி கணஷ்யாம், பாபா ஹரிதாஸ் ஆகியோருக்கு ஏழு வருடங்கள் வீதம் கடும் தண்டனை விதிக்கப்பட்டது. கோவிலுக்கு வந்த பக்தையான சிறுமியின் சகோதரனுக்கும் அதே அளவு தண்டனை கிடைத்தது. கிராமத்தின் தலைவன் தாராசிங்கும் ஹவல்தார் ஜஹான்கனும் அங்கு வந்து சேர்வதற்கு முன்பே மக்கள் தலோக்காவின் இறந்த உடலை அங்கிருந்து அகற்றியிருந்தார்கள். அதன்மூலம் ப்ராஸிக்யூஷன் தரப்பில் குற்றத்தை நிரூபிக்க கஷ்டமாக இல்லை. ஆனால், பாபா ஹரிதாஸூக்கு இந்த அளவிற்கு கடும் தண்டனை ஏன் வழங்கப்பட்டது?

அவன் அணிந்திருந்த இரும்பு கோவணம் பழைய துணியால் ஆன கோவணமாக இருந்தது என்பதுதான் காரணம். பாபா ஹரிதாஸுக்கு ஏழு வருட கடுங்காவல் தண்டனை அளிக்கப்பட்டிருக்கிறது என்ற விஷயம் தெரிந்ததும் கோட்லாவைச் சேர்ந்த பெண்கள் ஆச்சரியப்பட்டார்கள். அவர்கள் ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்த்து என்னவோ விசாரித்துக் கொண்டார்கள். ஆனால், அதிகம் பேசக்கூடிய பூரண்தேவி தான் பெரிதும் பாதிப்படைந்தாள். அவளுடைய கண்களில் கண்ணீரும், முகத்தில் அமைதியும் இருப்பதை எல்லோரும் பார்த்தார்கள்.

தேவி ஆலயத்தின் நிழல் கிராமத்திற்குத் துணையாக இருக்க, நதிக்கு அருகில் வரும் புறாக்களுக்கு இரக்க குணம் கொண்டவர்களும், தர்மம் செய்யக்கூடியவர்களும் தானியங்களைச் சிதறிவிடும் காலம் இருக்கும் வரை, கோட்லாவிற்கு எந்தவொரு கெடுதலும் உண்டாகவில்லை. இனி அப்படியே உண்டானாலும், அதைச் செய்பவர்களுக்கு பைரவனுக்குக் கிடைத்ததைப் போல சரியான தண்டனை கிடைக்கும் என்பது வயதில் மூத்த பெரியவர்கள் கூறிக்கொண்டிருக்கும் ஒரு விஷயம்.

சௌதரிமார்களின் வீடுகளும், சொத்துகளும் வழக்கிற்காக செலவழிக்கப்பட்டன. தர்மசாலை பஞ்சாயத்துக்குச் சொந்தமாக ஆனது. அன்றைய சம்பவத்திற்குப் பிறகு கிராமத்தைச் சேர்ந்த ஆண்கள் மிகவும் எச்சரிக்கையுடன் இருந்தார்கள். பிற பெண்களின் முகத்தை ஏறெடுத்துப் பார்க்கக்கூட அவர்களுக்குத் தைரியமில்லாமல் போய் விட்டது. கிராமத்தைச் சேர்ந்த பெண்கள் சந்தோஷத்துடன் நடந்து செல்லும்போது, அவர்களின் அசையும் பின்பகுதிக்கு ஏற்றபடி சிலர் தங்களின் பார்வையால் தாளம் போடுவார்கள். சிறிது நேரம் சென்றால் அதற்குக்கூட தைரியம் இருக்காது.

ஹுஸூர்சிங் மெலிந்து எலும்புக் கூட்டைப்போல ஆகிவிட்டான். கிழவியின் ஏச்சுப் பேச்சுக்களை அவன் பொறுத்துக்கொண்டான். கட்டிலிலேயே அவனுடைய வாழ்க்கை ஓடிக்கொண்டிருந்தது. ஜந்தான் ஒவ்வொரு நாளும் ஹுஸூர்சிங்கை அழவைப்பாள். அவன் ஒரு காலத்தில் ஜந்தானை மகாராணியைப் போல மகிழ்ச்சியுடன் வைத்திருந்தான். பெரிய பெரிய நகரங்களுக்கெல்லாம் அவளை, அவன் அழைத்துச் சென்று மிருகக் காட்சி சாலைகளையும், அரண்மனைகளையும் பார்க்கும்படி செய்தான். ஆனால், இப்போது அதே ஹுஸூர்சிங் பூமிக்குப் பாரமாகிவிட்டான். அனாதை ஆகிவிட்டான். வீட்டின் ஒரு மூலையில் படுத்து நரக வேதனையை அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கிறான். மத நூலான ‘க்ரந்தஸாஹி’பின் ஒன்பதாவது அத்தியாயத்தை முணுமுணுத்துக்கொண்டு அவனுடைய நாட்கள் ஓடிக் கொண்டிருக்கின்றன. ஜந்தான் - இரவும் பகலும் கோபப்படுவதும், திட்டுவதும்தான் அவளுடைய தொழிலாக இருந்தது.

ராணுவைப் பார்த்தவுடன் மிளகாய்ப் பொடி பட்டதைப் போல கிழவியின் உடல் எரிய ஆரம்பித்துவிடும். தனக்குத் தெரிந்த கெட்ட வார்த்தைகள் அனைத்தையும் ஜந்தான் ராணுவைப் பார்த்துக் கூறுவாள்: “பேயே! பிசாசே! தேவிடியாளே! என் மகனை விழுங்கிட்டே. இனி எங்களையும் விழுங்கணும்னு வாயைப் பிளந்துகிட்டு நிக்கிறே. வெளியே போ. வேற யார் முகத்துலயாவது கரியைத் தேய்ச்சுக்கோ. இனி இந்த வீட்டுல உனக்கு ஒரு வேலையும் இல்ல.”

ராணு இனிமேல் ஒரு நிமிடம்கூட அந்த வீட்டில் இருக்கக்கூடாது என்று நினைத்தாள். ஆனால், பிள்ளைகள்மீது வைத்திருந்த பாசம் அவளின் கால்களைக் கட்டிப்போட்டு விட்டது. தாய்ப்பாசம் ராணுவை சலனப்படுத்தியது. ஜந்தான் அவளை வாய்க்கு வந்தபடி திட்டி வெளியே போகச் சொல்லும்போது, ராணு அவளுடன் நெருங்கி நிற்க முயற்சித்தாள்.

சிறிதும் எதிர்பாராமல் தன்னுடைய வாழ்க்கை இருட்டாகி விட்டதால் ராணுவின் உடல்நிலை பலமாக பாதிக்கப்பட்டது. ராணுவின் உடலில் தளர்ச்சி உண்டாக உண்டாக, படியின் உடலில் மெருகு ஏறிக்கொண்டிருந்தது. அவள் ஒரு காட்டு மரத்தைப் போல வளர்ந்துக் கொண்டிருந்தாள். ஒரு இதழ் உதிர்ந்து விழுந்தால், அதன் இடத்தில் இரண்டு இதழ்கள் உண்டாயின.

படி தன்னையே மறந்துவிட்ட மான்குட்டியைப் போல துள்ளித் திரிந்தாள். பக்கத்து வீடுகிளிலிருக்கும் சிறுமிகளுடன் சேர்ந்து குளிக்கச் செல்வாள். திரும்பி வர சற்று தாமதமானால் ராணு அவளைப் பலமாகத் திட்டுவாள். சில நேரங்களில் அடிக்கக்கூடச் செய்வாள்.