அழுக்குப் புடவை - Page 7
- Details
- Category: புதினம்
- Published Date
- Written by சுரா
- Hits: 6496
“தெரியல... ஏன் அவங்க இங்கேயே உத்துப் பார்த்து நிற்கிறாங்க?”... ராணு ஆர்வத்துடன் கேட்டாள்.
“ராத்திரி முழுவதும் கிடைச்ச அடி, உதைகளையெல்லாம் பொறுமையா வாங்கிக்கிட்ட பிறகும் உங்க அழகு முன்னாடி இருந்ததைவிட கூடி இருக்கு. அதைத்தான் அவங்க இங்கே உத்துப் பார்க்குறாங்க.”
“ச்சீ! போடீ... குறும்புக்காரி” - ராணு சன்னுவின் தலை முடியை இழுத்துப் பிடித்தாள். தொடர்ந்து அவர்கள் ஒருவரையொருவர் ‘கிச்சு கிச்சு’ மூட்டி குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரித்தார்கள்.
போலீஸ்காரர்கள் சௌதரி மெஹர்பான் தாஸையும் அவனுடைய தம்பி கணஷ்யாமையும் கைகளில் விலங்குகள் மாட்டி சாலை வழியாக அழைத்துச் சென்றதைப் பார்த்தபோது, ராணுவிற்கு உண்டான மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை. அதே நேரத்தில் அந்தக் கூட்டத்தில் பதினெட்டு அல்லது பதினைந்து வயது இருக்கக்கூடிய ஒரு இளைஞனும் இருந்தான். அவன் அணிந்திருந்த ஆடை இரத்தம் கொண்டு நனைந்திருந்தது. தலையிலிருந்தும், வாயிலிருந்தும் இரத்தம் வழிந்துகொண்டிருந்தது. சுய உணர்வை இழந்த அந்த இளைஞன் ஹவல்தார் ஜஹான்கான், கிராமத்தின் தலைவன் தாராசிங் ஆகியோரின் உதவியுடன் நடந்தான். மெஹர்பான்தாஸின் முகம் மிகவும் கறுத்துப் போயிருந்ததால், அவனுடைய கண்கள் முன்பிருந்ததைவிட அதிகமாக பிரகாசித்தது. கணஷ்யாமின் முகத்தில் நீல நிறத்தில் கோடுகள் தெரிந்தன. தலைப்பாகையை அணிய நேரம் இல்லாததைப் போல, அது தோளில் அவிழ்ந்து கிடந்தது.
“ஹா! கடவுளின் கருணையே கருணை! நான் இன்னைக்கு சர்க்கரை தரப் போறேன் சன்னு” - ராணு சந்தோஷத்துடன் சொன்னாள்: “இவங்க இதுவரை மற்றவர்களைத் துன்புறுத்தக் கூடிய மனிதர்களாக இருந்தாங்க. இப்போ இதோ அரசாங்கத்தின் பிடியில சிக்கின ஆளா ஆயிட்டாங்க” சன்னு பதில் கூறுவதற்கு முன்பே ராணு தன்னுடைய கைகளைத் தட்டி நடனமாட ஆரம்பித்தாள்: “சன்னு! நான் இன்னைக்கு இதயத்தைத் திறந்து நடனமாடுவேன்” என்று கூறிய அவள் தேவி ஆலயத்தை திறந்து நடனமாடுவேன்” என்று கூறிய அவள் தேவி ஆலயத்தை நோக்கித் தன் கைகளைக் கூப்பினாள்: “தேவி! அம்பிகையே! உன்னை வணங்குறேன் இன்னைக்கு நீ என் பிரார்த்தனையை ஏத்துக்கிட்டே என்னைப் பொறுத்தவரை நீ என் மனசுல எங்கோ உயரத்துக்குப் போயிட்டே அம்பிகையே!”
தலோக்காவின் டாங்கா வீட்டு வாசலில் வந்து நின்றது. ஆனால் அதை ஓட்டிக்கொண்டு வந்தது குருதாஸ். “அய்யோ! சன்னு! இது என்ன?” - ராணு டாங்காவைபே பார்த்தாள். அதில் யாரோ காலை நீட்டிப் படுத்திருந்தார்கள். ‘ஒரு வேளை அந்த வலிப்பு நோயால் பாதிக்கப்பட்ட சிறுமியாக இருக்குமோ’ என்று ராணு நினைத்தாள். எல்லோரும் சேர்ந்து அந்த நோயாளியை வண்டியிலிருந்து கீழே இறக்கி வாசலுக்குக் கொண்டு வந்தார்கள். படுத்திருந்த நோயாளியின் முகத்திலிருந்து துணியை நீக்கியபோது ராணு அதிர்ந்துபோய் விட்டாள். உரத்த குரலில் அழுது கொண்டே அவள் வீட்டிற்குள் ஓடினாள். சன்னு மார்பில் அடித்து அழுதவாறு தன்னுடைய வீட்டை நோக்கி ஓடினாள்.
தலோக்காசிங் கொலை செய்யப்பட்டிருந்தான். ‘ஜார’த்திற்கு அருகிலுள்ள கிணற்றுக்குப் பக்கத்தில் வெளியூரிலிருந்து வந்த சிறுமியின் சகோதரன் அவனைத் தாக்கியிருக்கிறான். தலோக்காவின் செவியில் அவன் தன் பற்களைப் பதித்தான். அவனுடைய உடம்பிலிருந்து இறுதி இரத்தத் துளி வெளியே வந்த பிறகுதான் அவன் கடிப்பதையே நிறுத்தினான்.
மக்கள் தலோக்காவைக் கொன்றவனைச் சுற்றி வளைத்தார்கள். அப்போது அவன் ஒரு பைத்தியம் பிடித்த மனிதனைப்போல குதித்து ஓடினான். கோவிலை நோக்கித் தன் கைகளை உயர்த்தியவாறு அவன் சொன்னான்: “தேவி! உன் முன்னாடி இது நடக்குது. உன் முன்னாடி...” மக்கள் அவனை அடித்து, உதைத்து, இழுத்துக்கொண்டு போன போதும் அவன் தேவியின் பெயரைக் கூறிக்கொண்டே இருந்தான்.
“மாதாராணி தெ தர்பார் ஜ்யோதியாம் ஜக்தியாம்
மய்யாராணி தேர்பார் ஜ்யோதியாம் ஜக்தியாம்”
(தேவி அன்னையின் சந்நிதியில் தீபங்கள் ஒளிர்ந்து கொண்டிருக்கின்றன)
அந்தத் தீப வெளிச்சம் அவனுடைய கண்களில் தெரிந்தது. அவ்வப்போது அவனுடைய முகம் வியர்த்து சிவந்து கொண்டிருந்தது. மக்களுடன் சேர்ந்து அந்த இளைஞன் கோவிலை நெருங்கியபோது, குதித்து ஓடினான். நடனம் ஆடியவாறு பாடத் தொடங்கினான்.
“ஹெ! மய்யானெம் ஸதெ பஹினாம் கோரியாம்
ஸிர்லால் ஃபுலோம் தெஜ்ருடியாம்
மய்யாராணி தெ தர்பார் ஜ்யோதியாம் ஜக்தியாம்”
(தேவி! அன்னையே! நீங்கள் ஏழு சகோதரிகளும் வெண்மை நிறம் கொண்டவர்களாக இருந்தாலும், உங்களுடைய தலையில் சிவப்பு நிற மலர்கள் அலங்கரித்துக் கொண்டிருக்கின்றன. தேவியின் தர்பாரில் தீபங்கள் ஒளிர்ந்து கொண்டிருக்கின்றன.)
தொடர்ந்து அவன் தான் அணிந்திருந்த ஆடையைப் பிழிந்து வழிந்த இரத்தத்தைத் தன்னுடைய தலையில் தடவ ஆரம்பித்தான். தேவியின் ஆத்மா அந்த இளைஞனிடம் எழுந்த பழிவாங்கும் ஆவேசத்தைப் பார்த்து பைரவனையோ, தலோக்காவையோ தேடிக்கொண்டிருக்கும் என்பது மாதிரியான சூழல் அங்கு உண்டானது.
தலோக்காவைக் கொலை செய்த அந்த இளைஞன் கோவிலுக்கு நேராக தன் உடம்பை முழுமையாகக் கிடத்தி வணங்கியதைப் பார்த்து மக்கள் பயந்துபோய் விலகி வந்தார்கள்.
வேண்டுமென்றால் அவன் அப்போது அங்கிருந்து ஓடி தப்பிக்க முடியும். தேவியின் பெயரை உச்சரித்துக்கொண்டே அங்கிருந்து அவனால் போய்விட முடியும். ஆனால், அவன் அப்படி எதுவும் செய்யாமல் கிராமத்தின் தலைவனான தாராசிங்கிற்கு அவன் அடிபணிந்து நின்றிருந்தான். அது அவனுடைய ஆவேசத்தின் இன்னொரு வெளிப்பாடாக இருக்கலாம்.
அருகிலிருந்த கிராமங்களெல்லாம் அமைதி ஆயின. கோட்லா கிராமம் இருட்டில் மூழ்கிவிட்டதைப் போல் இருந்தது. கரியமேகம் சூரியனின் ஒளியைச் சற்று மறைத்து குறைத்தது. எப்போதையும்விட சற்று முன்பே இருள் வந்து பரவியது. விஷ்ணுதேவி ஆலயம் தலோக்காசிங்கின் வீட்டை எட்டிப் பார்க்கத் தொடங்கியது. வேப்ப மரம் தன் இலைகளைச் சுருட்டிக்கொண்டது. டப்பு குரைக்கவோ, ஊளையிடவோ செய்வதற்குப் பதிலாக வாலைச் சுருட்டிக்கொண்டு படுத்திருந்தது.
மகனின் இறந்த உடலைப் பார்ப்பதற்காகக் கடவுள் ஹுஸூர்சிங்கின் கண்களுக்குத் தற்சமயத்திற்குப் பார்வை சக்தியைத் தந்தது. ஜந்தான் சில நிமிடங்களுக்கு சுய உணர்வு இல்லாமலிருந்தாள். குழந்தைகள் எல்லோரும் சேர்ந்து அழுது நேரத்தைச் செலவிட்டார்கள். ராணு முதலில் அறைக்கு உள்ளேயும், பிறகு வெளியிலும் ஓடினாள். தான் என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதே அவளுக்குத் தெரியவில்லை. என்ன காரணத்தாலோ தன்னுடைய எல்லா ஆடைகளையும் நகைகளையும் எடுத்து அணிய வேண்டும்போல ராணுவிற்கு இருந்தது. அவள் அதற்கு தயாரானபோது, சன்னு அதைத் தடுத்தாள்.