Lekha Books

“யாரும் பக்கத்துல வராதீங்க.” - ராணு உரத்த குரலில் சொன்னாள்: “உங்களுக்கு இங்கே என்ன வேலை? அவங்கவங்க வேலையைப் பார்த்து போங்க. உங்க வீடுகள்லயும் புருஷன் பொண்டாட்டிக்கு இடையில சண்டை நடக்காதா என்ன? இன்னைக்கு நடக்க வேண்டியதெல்லாம் நடக்கட்டும். இன்னைக்கு தேவியோட கோட்லாவுல புண்ணியம் உண்டாகும். நான் இன்னைக்கு உங்க கையால சாகப் போறேன். சொர்க்கத்திற்குப் போவேன். என் பிள்ளைங்க என்னை நினைச்சு அழுவாங்க...”

அமைதியாக அங்கு நடைபெற்ற சம்பவங்கள் ஒவ்வொன்றையும் பார்த்து நின்றிருந்த மங்கல் ஓடிவந்து தன் அண்ணனின் கையைப் பிடித்தான்: “ச்சீ! ச்சீ! நீங்க என்ன செய்றீங்க? ஒரு பொம்பளைக் கிட்டயா உங்க வீரத்தைக் காட்டுறது? கொஞ்சம்கூட வெட்கம் இல்லாத ஆளு!”

கோபமடைந்த தலோக்கா தன்னுடைய தம்பியை வெறித்துப் பார்த்தாலும், அவனுடைய முகத்தில் தெரிந்த கடுமையைப் பார்த்து அவன் மவுனமாக இருந்தான். அதோடு நிற்காமல் மங்கல் மதுப் புட்டியை தரையில் எறிந்து உடைத்தான். மதுவின் கெட்ட வாசனை நான்கு பக்கங்களிலும் பரவியது. கூட்டமாக அங்கு நின்றிருந்த பெண்கள் தங்களின் மூக்கை மூடிக்கொண்டு அந்த இடத்தைவிட்டு நகர்ந்தார்கள். தலோக்கா தன்னுடைய தம்பியைத் திட்டிக்கொண்டே படுக்கையறையை நோக்கிச் சென்றான். ஏதோ ஒரு புத்தகத்தை வாசிப்பதைப்போல அவன் தனக்குத்தானே புலம்பிக் கொண்டிருந்தான்.

ராணு உள்ளே சென்று ட்ரங்க் பெட்டியில் துணிகளை வைத்துக் கொண்டிருந்தாள். அவள் கிளம்புகிறாள். எங்கே? அது ராணுவிற்கே தெரியாது. எதிரிக்குக்கூட ஒரு பெண் பிறக்கக்கூடாது. கடவுளே! வயதிற்கு வந்துவிட்டால் தாயும் தந்தையும் திருமணம் முடித்து கணவனின் வீட்டிற்கு பெண்ணை அனுப்பி வைத்து விடுகிறார்கள். அங்கு அவர்கள் கோபித்தால், மீண்டும் பிறந்த வீட்டிற்கே அனுப்பி வைத்து விடுகிறார்கள். அய்யோ! துணியால் செய்யப்பட்ட அந்தப் பந்து அதற்குப் பிறகு தன்னுடைய கண்ணீரால் நனைகிறது! அத்துடன் அதை உருட்டக்கூட முடியாமற் போகிறது.

ராணுவிடம் எவ்வளவு ஆடைகள் இருக்கின்றன? ஒரே நிமிடத்தில் அவள் ட்ரங்க் பெட்டியில் துணிகளை வைத்து அறையை விட்டு வெளியே வந்தாள். அவள் தனக்குள் அழுதாள். மற்றவர்களையும் அழவைத்தவாறு அவள் சொன்னாள்: “இதோ பாருங்க... வீட்டைப் பத்திரமா பார்த்துக்கணும். இங்கே நான் மட்டும்தான் வெளியில இருந்து வந்த விருந்தாளி. நான் இதோ போறேன். உங்களோட ஏச்சுப் பேச்சுக்களையும், அடிகளையும் பட்டினியையும் பொறுத்துக்கொண்டு இருக்குறது மாதிரி யாரையாவது கொண்டு வந்து வச்சுக்கோங்க.”

குழந்தைகள் ராணுவின் பார்வையில் பட்டார்கள். கோபத்தாலும் கவலையாலும் ஆக்கிரமிக்கப்பட்ட ராணு தன்னுடைய குழந்தைகளை மறந்துவிட்டாள். குழந்தைகள்! அவள் தனக்குள் கூறிக்கொண்டாள். பிறக்கவே இல்லை என்று நினைத்துக்கொள்ள வேண்டியதுதான். இல்லாவிட்டால் இறந்துபோய்விட்டதாக எண்ணிக்கொள்ள வேண்டியதுதான்.

படி ஓடி வந்து தன் தாயின் துப்பட்டா நுனியைப் பிடித்துக் கொண்டு சொன்னாள்: “அம்மா...!” ராணு தன் மகளின் கையைப் தட்டிவிட்டவாறு கத்தினாள்: “தூரப்போ, பிணமே! ஒருநாள் என் கதியும் இதேதான்.”

ராணு பரந்துகிடந்த உலகத்தை இலக்கு வைத்து வெளியேறி நடந்தாள். இருட்டின் காரணமாக நட்சத்திரங்களைத் தவிர வேறு எதையும் பார்க்க முடியவில்லை. பூமியைவிட பெரிதாக இருந்த ஒவ்வொரு நட்சத்திரமும் மின்னுவதும் மங்கலாவதுமாக இருந்தன. நடுவில் கரிய மேகங்கள் மூடியது காரணமாக சந்திரன் இரண்டு துண்டுகளாகத் தெரிந்தது.

மங்கல் ஓடிச் சென்று ராணுவைத் தடுத்தவாறு கேட்டான்: “அண்ணி! நீங்க எங்கே போறீங்க?” தொடர்ந்து அவன் தன்னுடைய தாயின் பக்கம் திரும்பினான்: “அவங்களைத் தடுத்து நிறுத்துங்க, பெரியம்மா” ஜந்தான் வெட்டவெளியை நோக்கி கையைக் காட்டியவாறு சொன்னாள்: “முன்னும் பின்னும் இல்லாதவ எங்கே போவா?”

ஹுஸூர் சிங், “மகளே... ராணு” என்று அழைத்தவாறு தட்டுத் தடுமாறி ராணுவை நோக்கி வந்தான். அடுப்புமீது விழுந்ததால் புண் உண்டான தன்னுடைய முதுகை ராணுவிடம் காட்டியவாறு அவன் சொன்னான்: “என் முதுகைக் கொஞ்சம் பாரு, மகளே...”

ராணு துப்பட்டாவால் தலையையும் முகத்தையும் மறைத்துக் கொண்டு தேம்பித் தேம்பி அழ ஆரம்பித்தாள். அதற்குள் தலோக்காவின் வெறித்தனம் முழுமையாக இறங்கிவிட்டிருந்தது. ஒரு அனாதைச் சிறுவனைப்போல அவன் வாசலைப் பார்த்தவாறு நின்றிருந்தான். ராணுவின் ஆவேசம் சற்று அடங்கிவிட்டது என்பதைத் தெரிந்துகொண்ட அவன் சொன்னான்: “நீ போ... எங்கே போறேன்னு நானும் பார்க்குறேன்.”

“நான் எங்கே வேண்டுமானாலும் போவேன். உங்களுக்கு என்ன? எங்கே போனாலும் வேலை செஞ்சி வாழ்வேன். ஒரு நேர உணவுக்கு இந்த உலகத்துல எந்தப் பிரச்சினையும் இருக்காது. ஊர்ல இடம் கிடைக்கலைன்னா, இருக்கவே இருக்கு தர்மசாலை...”

தர்மசாலையா? தலோக்கா அதிர்ச்சி அடைந்தான்.  அவன் ஓடிச் சென்று ராணுவின் கையைப் பிடித்தான்: “நட என் பின்னால்...”

“பின்னால இல்ல... முன்னால....”

ராணு இப்போது சுதந்திரமானவள். எனினும், தலோக்காவைப் போலவே அவளும் களைத்துப் போயிருந்தாள். ராணு வீட்டிற்குத் திரும்பிச் செல்வதற்கு ஒரு காரணத்தைத் தேடிக்கொண்டிருந்தாள். புட்டிதான் உடைந்து போய்விட்டதே! இனிமேல் போவதால் என்ன பிரயோஜனம்?

2

ஹுஸூர் சிங்கின் உடலில் காயம் உண்டான இடத்தில் மருந்து தேய்த்துவிட்டு, ராணு படுக்கையறைக்குச் சென்றாள். தலோக்கா கையையும், கால்களையும் நீட்டிப் படுத்தவாறு என்னவோ சிந்தனையில் ஈடுபட்டிருந்தான். தூங்கிக்கொண்டிருந்த குழந்தை சம்மு அழ ஆரம்பித்தாலும், தாயின் மார்புக் காம்பு வாய்க்குள் சென்றவுடன் அவன் அமைதியாக இருக்க ஆரம்பித்தான்.

தலோக்கா அப்போது சாயங்காலம் உண்டான சண்டைக்குப் பதிலாக, தர்மசாலையில் தான் கொண்டு போய்விட்ட இளம்பெண்ணைப் பற்றி சிந்தித்துக்கொண்டிருந்தான். அன்று இரவு தலோக்கா தன்னை மெஹர்பான்தாஸாக கற்பனை பண்ணிக்கொண்டு ராணுவை அந்த இளம்பெண்ணாக நினைத்தான். தலோக்கா தன் கையை நீட்டினான். ராணு அதைத் தட்டிவிட்டாள்.

“ஹா... ஹா... குழந்தை உண்மையாகவே நீ குழந்தைதான்.” தலோக்கா பரிதாப உணர்ச்சியுடன் சொன்னான்: “நீ என்ன சின்னக் குழந்தைமாதிரி நடக்குற! கோபம் இன்னும் போகல... அப்படித்தானே?”

தலோக்கா ராணுவை திருப்திப்படுத்தும் செயலில் ஈடுபட்டிருந்தான். சாயங்காலம் நேரம் வந்துவிட்டால் எல்லாவிதப்பட்ட வீரச்செயல்களையும் தாண்டி செயல்படக்கூடிய ஆண்களைச் சேர்ந்தவனாக இருந்தான். அவனும். அவன் எழுந்து பரமசிவன் இருக்கும் படத்தை எடுத்துக்கொண்டு வந்தான். பார்வதி அருகில் நின்றிருந்தாள். தலையின் உச்சியிலிருந்து கங்கை கீழே விழுந்துகொண்டிருந்தது. அவன் அந்தப் படத்தை ராணுவிடம் காட்டியவாறு பார்வதியின் ஆழமான காதலைப் பற்றி வர்ணித்தான். அதைக் கேட்ட பிறகும் ராணு தான் படுத்திருந்த இடத்தைவிட்டு சிறிதும் அசையவில்லை.