Lekha Books

தலோக்கா இப்படிப்பட்ட காரியங்களைச் செய்தது சௌதரி மெஹர்பான்தாஸுக்கும் அவனுடைய சகோதரனான கணஷ்யாமிற்கம் மட்டும் தான் அதைச் செய்ததற்காக அவனுக்குக் கிடைத்த வெகுமதி என்ன? எப்போதாவது கிடைக்கும் ஒரு புட்டி சாராயம்!

‘கோட்லா’ ஒரு புண்ணியம் இடம். சௌதரியின் வீட்டிற்கு அருகில் ஒரு தேவியின் ஆலயம் இருக்கிறது. ஒரு காலத்தில் தேவி, பைரவனின் பிடியிலிருந்து விடுபட்டு அந்தக் கிராமத்தில் அபயம் தேடினாள். அதற்குப் பிறகு அவள் அங்கிருந்து ஓடி நேராக ஸ்யால்காட் வழியாக ஜம்முவைக் கடந்து இமயமலையில் மறைந்தாள். இப்போதுகூட தெளிவாக இருக்கும் காலைப் பொழுதில் கோட்லாவிலிருந்து வடமேற்குத் திசையைப் பார்த்தால் விஷ்ணுதேவியின் மலை தெரியும்.

தலோக்கா இன்று சௌதரி மெஹர்பான்தாஸின் தர்மசாலையில் கொண்டு போய்ச் சேர்த்த இளம்பெண்ணுக்கு அதிகபட்சம் பன்னிரெண்டோ.... பதின்மூன்றோ வயதுதான் இருக்கும். பைரவனின் தலையை வெட்டி, தன்னைத் தானே காப்பாற்றிக் கொள்வதற்கு விஷ்ணுதேவியிடம் திரிசூலம் இருந்தது. ஆனால், கள்ளங்கபடமில்லாத அந்தப் புனித பயணத்திற்கு வந்த இளம்பெண்ணிடம் பைரவனுக்கு முன்னால் கைகூப்பி நிற்பதற்கு அழகான இரண்டு கைகள் மட்டுமே இருந்தன. தவிர, அவனை எதிர்த்து நிற்பதற்கான சக்தியெல்லாம் அவளிடம் இல்லை. காய்ந்த மிளகாயின் கத்தியிடமிருந்து தப்ப முடியாது என்பதென்னவோ உண்மை. அதனால்தானோ என்னவோ அன்றைய சூரியன் கோபத்தால் தன் முகத்தைச் சிவப்பாக்கிக்கொண்டு வேகவேகமாக தன்னுடைய ரதத்தைச் செலுத்தியவாறு, அருகிலிருந்த பருத்தி வயலுக்குப் பின்னால் போய் மறைந்து, சந்திரனுக்காக இடம் ஒதுக்கிக் கொடுத்தான்.

தர்மசாலைக்கு அருகிலிருக்கும் ஒப்பந்தக்காரரின் வீடு சமீபத்தில்தான் கட்டப்பட்டது. செங்கல்களுக்கு நடுவில் பூசப்பட்டிருந்த சாந்து அந்த இருட்டு வேளையிலும் சிரித்துக் கொண்டிருப்பதைப் போலிருந்தது. இருட்டு கோட்லாவிலிருந்த எல்லா மரங்களையும் மூடி விட்டிருந்ததது. நதிக்கு அருகில் பாபா ஹரிதாஸின் பர்ணசாலையின் மேற்கூரையாக இருந்த ஆலமரத்தில் இருந்த இலைகள் சத்தம் உண்டாக்கிக் கொண்டிருந்தன.

தலோக்கா வேலை செய்த கிராமத்தில் ஒரு கடையும் தானியங்களைப் பொடியாக்கும் ஒரு அரவை மில்லும் மட்டுமே இருந்தன. அந்த மில்லுக்கு முன்னாலிருந்த ஒரே காய்கறி கடை தேலம் ராயணி என்ற பெண்ணுக்குச் சொந்தமானது. தலோக்கா அந்த வழியாகச் செல்லும்போது, கடைக்காரி மட்டுமே இருந்தாள். அவளைப் பார்த்து அவன் கேட்டான்:

“ஏய்... தேலம்... என்ன சொல்ற?” கிராமத்திலுள்ள எல்லோரும் ‘அக்கா’ என்று அழைக்கும் தேலம் தலோக்காவை திரும்பிக்கூட பார்க்காமலே சொன்னாள்: “எல்லாம் உங்க அம்மா செய்த குற்றம், தலோக்கா! நீங்க பிறக்குறதை அவங்க தடை செய்திருக்கணும்...”

அதைக் கேட்டு தலோக்கா சிரித்துக்கொண்டே கடந்து போனான். அவன் வீட்டை அடைந்தபோது, இரட்டைக் குழந்தைகள் இரண்டும் வேப்ப மரத்திற்குக் கீழே கரியால் கட்டம்போட்டு விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். ஒருவன் திருட்டு விளையாட்டு விளையாடினான். அத்துடன் இன்னொருவன் மகாபாரதத்தை ஆரம்பித்தான். அவர்கள் அர்த்தம் தெரியாமல் வயதானவர்கள் பயன்படுத்தும் கிராமத்து மொழியில் ஒருவரையொருவர் வாய்க்கு வந்தபடி திட்டிக்கொண்டிருந்தார்கள். தங்களின் தந்தையின் காலடிச் சத்தத்தைக் கேட்டதும் அவர்கள் இருவரும் புத்தகத்தை எடுத்துக்கொண்டு தீபத்தின் முன்னால் போய் உட்கார்ந்து படிக்கத் தொடங்கினார்கள்.

தலோக்கா சொன்னான்:

“படிங்க... படிங்க... திருட்டுப் பயல்களே! எனக்கு எல்லா விஷயங்களும் தெரியும்...” - அப்போது இளைய மகன் யாரிடம் என்றில்லாமல் உரத்த குரலில் சொன்னான்: “கொஞ்சம் பேசாம இருங்க...”

தன்னுடைய பிள்ளைகளின் படிப்பை சிகிச்சையற்ற ஒரு நோயாக மனதில் எண்ணிக்கொண்டு தலோக்கா அமைதியாக இருந்தான். தலோக்காவின் இரட்டைப் பிள்ளைகளின் பெயர்கள் ‘பந்தா’ என்றும் ‘ஸந்தா’ என்றும் இருந்தன. அவர்களைவிட மூத்த ஒரு பெண்ணும் இருந்தாள். அழைப்பதற்கு ஏற்றபடி இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக தலோக்காவும் ராணுவும் அவளுக்கு ‘படி’ என்று பெயரிட்டார்கள். வீட்டு வேலைகளில் தன்னுடைய தாய்க்கு உதவியாக இருப்பதுதான் படியின் வேலை. ஓய்வு நேரம் கிடைத்தால் ஒரு வயது கொண்ட தன்னுடைய தம்பியைக் கையில் தூக்கிக் கொண்டு அவள் பக்கத்து வீடுகளைச் சேர்ந்த பிள்ளைகளுடன் விளையாடப் போய்விடுவாள். தன்னுடைய வீடும் பக்கத்து வீடுகளும் மட்டுமே கள்ளங்கபடமற்ற அந்தச் சிறுமியின் உலகமாக இருந்தது. எனினும், அந்த வீட்டில் வேறொரு மனிதன் படுவேகமாக வளர்ந்துகொண்டிருந்தான். மங்கல் - தலோக்காசிங்கின் தம்பி - ராணுவின் கணவனுடைய சகோதரன் - படியின் சித்தப்பா.

வேலை எதுவும் இல்லாத, கெட்ட பழக்கங்களை ஏராளமாகக் கொண்ட மங்கல் பகல் நேரம் முழுவதும் மற்றவர்களுடன் சண்டை போட்டுக்கொண்டும், வசைகள் பாடிக்கொண்டும் இருந்துவிட்டு வீட்டிற்குத் திரும்பி வந்தான். அவன் உணவு கேட்பதைப் பார்க்கும் போது, அந்தக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த எல்லோரும் அவனை நம்பித்தான் இருக்கிறார்கள் என்று எல்லோருக்கும தோன்றும். அண்ணனுடைய மனைவியான ராணுவின் மனதில் கோபம் உண்டானாலும் அதை வெளியே காட்டிக்கொள்ளாமல் அன்பு இருப்பதைப் போல் காட்டிக் கொண்டு அவள் கூறுவாள்: “இந்தாங்க சாப்பாடு. உங்களுக்காகத்தானே இது எல்லாத்தையும் சமையல் பண்ணி வச்சிருக்குறதே!”

மங்கலுக்கு ஐந்தோ ஆறோ வயது இருக்கும்போதுதான் தலோக்கா ராணுவைத் திருமணம் செய்தான். அவளுடைய பெற்றோர்கள் மிகவும் வறுமையில் சிக்கியவர்களாக இருந்தார்கள். அதனால்தான் அவர்கள் தங்களின் கிழிந்த துணியால் மூடப்பட்டிருந்த மகளுக்கு ராணி என்று பெயரிட்டார்கள். ராணு திருமண வயதை அடைந்தபோது அவளுடைய தாயும் தந்தையும் சாப்பாடும் ஆடைகளும் கிடைக்கும் என்ற நம்பிக்கையில் தலோக்காசிங்கின் கைகளில் அவளை ஒப்படைத்தார்கள். ராணுவிற்குத் திருமணமான சில நாட்களிலேயே அவளுடைய தாயும் தந்தையும் இந்த உலகத்தை விட்டுப் போய்விட்டார்கள்.

தன் பெற்றோர்கள் இந்த உலகைவிட்டுச் சென்றது ராணுவை மிகவும் வேதனைப்பட வைத்தது. காரணம் அவள் பிறந்து வளர்ந்த வீட்டின் நிலைமையும், திருமணமாகி நுழைந்த வீட்டின் நிலைமையும் மிகவும் மோசமாகியருந்ததே. பெண்கள், கீழே விழுந்த பிறகு பின்னால் திரும்பிப் பார்க்கிறார்கள். அப்படித் திரும்பிப் பார்க்காத அவளுக்கு எதிர்காலம் எப்படி இருக்கும் என்பதையே தெரிந்துகொள்ள முடியாது.

ராணு ஒரு மனைவியாக கோட்லாவிற்கு வந்து சேர்ந்ததிலிருந்து தன்னுடைய மாமியார் இடத்திற்கு ஐந்தானேயும், தாய்-தந்தையின் இடத்திற்கு ஹுஸூர் சிங்கும் கிடைத்தார்கள். கணவனின் சகோதரனான மங்கல் அந்தச் சமயத்தில் குழந்தையாக இருந்தான். ராணு தன்னுடைய மகளுக்கு பால் தரும்போது மங்கலும் பால் குடிக்க வேண்டும் என்று பிடிவாதம் பிடிப்பான்.

ஒருநாள் ராணு மங்கலை அழைத்து மடியில் உட்கார வைத்து தன்னுடைய மார்பின் காம்புப் பகுதியை எடுத்து அவனுடைய வாய்க்குள் வைக்க முயன்றாள்.