Lekha Books

அடுத்த நிமிடம் தலோக்கா ராதாகிருஷ்ணனின் படத்தை ஃப்ரேமை விட்டு வெளியில் எடுத்துக் கொண்டு வந்தான். அதை ஃப்ரேமுடன் அவன் கொண்டு வந்திருக்கலாம். எனினும் தலோக்கா ஒவ்வொரு படத்தையும் ஃப்ரேமைவிட்டு வெளியே எடுத்துக் கொண்டிருந்தான். சிறிது நேரத்தில் படங்கள் இல்லாத ஃப்ரேம்கள் நிறைந்துவிட்டன.

ராணு காலையில் கண் விழித்தபோது, உடம்பு முழுவதும் பயங்கர வலி எடுத்தது. எழுவதற்கே மனமில்லாமல் இருந்தது. என்ன செய்வது? எல்லா வேலைகளும் அப்படியே கிடந்தன. முந்தைய நாள் யாரும் இரவு உணவு சாப்பிடவில்லை. அதனால் காலை உணவு சீக்கிரம் செய்தாக வேண்டும். குதிரைக்குத் தேவைப்படும் தானியத்தைக் குத்தி தயார் பண்ண வேண்டும். சாட்டையை வெளியே எடுத்து வைக்க வேண்டும். தலோக்கா வழக்கம்போல பாதி சுய உணர்வுடன் படுத்துக் தூங்கிக்கொண்டிருந்தான் - பாதி திறந்த கண்களுடனும் முழுவதுமாக திறந்த வாயுடனும். ராணு கையில் விளக்குடன் மீண்டும் தலோக்காவின் அருகில் வந்தாள் - பார்க்க வேண்டும் என்ற ஆர்வத்துடன் மனிதர்கள் மீண்டும் இறந்துபோன பாம்பிற்கு அருகில் வருவதைப்போல.

தலோக்கா கண் விழித்தபோது, ராணு வீட்டு வேலைகளில் பாதியை முடித்துவிட்டிருந்தாள். அவள் கையிலிருந்து குதிரைக்கான உணவை வாங்கியபோது தலோக்காவின் புருவம் சுருங்கியது. முந்தைய நாள் மாலையில் ஏதாவது நடந்ததைப்போல் ராணுவைப் பார்க்கும்போது தோன்றவில்லை. தலோக்கா முந்தைய நாள் இரவு எத்தனையோ தடவைகள் ராணுவிடம் மன்னிப்பு கேட்டு விட்டான். அவளுடைய கால்களைப் பிடித்து விட்டான். எனினும், சூரியன் உதயமானவுடன் அவனுடைய ஆண்மைத் தனம் தலையை உயர்த்தியது. தலோக்காவின் கையிலிருந்த சாட்டை அசைந்தபோது, அதில் தொங்க விடப்பட்டிருந்த சலங்கைகள் ஓசை எழுப்பின. அப்போது அவன் சொன்னான்: “நேற்று இரவு நான் பயந்துட்டேன்னு நினைச்சிடாதே.” ராணு சற்று தள்ளி நின்றுகொண்டு சொன்னாள்: “நான் எப்போ அப்படிச் சொன்னேன்?”

“அலிகள்தான் பொம்பளைகளைப் பார்த்து பயப்படுவாங்க. நான் இன்னைக்கும் சாராயம் கொண்டு வருவேன். நீ தடுக்குறதை நான் பார்க்குறேன்” - தலோக்கா சொன்னான்.

அதற்கு ராணு பதிலெதுவும் கூறவில்லையென்றாலும் தன் மனதிற்குள் அவள் நினைத்துக்கொண்டாள்: ‘இன்னைக்கும் சாராயம் கொண்டு வந்தால், நான் கழுத்துல கயிறைப் போட்டுத் தொங்கி செத்துடுவேன். மான் கொம்பை மார்புல குத்தி இறக்குவேன். அன்னைக்கு நாய்களைக் கொன்ன விஷத்தைத் தின்னு சாவேன். இந்த நாசமாப் போறவன் ‘டப்பு’வைப் போல ஒரு தடவையாவது என்னை பார்ப்பான்ல? எனக்காக இல்லைன்னாலும் குழந்தைகளோட எதிர்காலத்தை நினைச்சாவது வருத்தப்படுவான்ல! இல்ல... இல்ல... நான் செத்துப் போறதுனால மத்தவங்களுக்கு என்ன இழப்பு? என் அப்பனுக்கும் அம்மாவுக்கும்தான் இழப்பு. ஆனா, அவங்க எங்கே? முன்னாலும் இல்ல... பின்னாலும் இல்ல. இல்ல...நான் தற்கொலை செய்துக்க மாட்டேன். செலவே இல்லாம வலை காலியாயிடுச்சுன்னு சொல்லி இங்கே இருக்குறவங்க சந்தோஷப்படுற்துதான் நடக்கும்.’

அந்த நேரத்தில் சிறிதும் எதிர்பார்க்காமல் மங்கல் அந்தப் பக்கமாக கடந்து சென்றான். தன் அண்ணனுக்கு முன்னால் வந்தபோது, அவர்கள் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக்கொண்டார்கள். “ஹும்... நேற்று பெரிய இவன் மாதிரி ஓடி வந்தான்... பிறகு வாலை தாழ்த்திக்கிட்டு ஓடி ஒளிஞ்சிட்டான்...” தலோக்கா தன் தம்பியைக் கிண்டல் பண்ணினான். மங்கல் அதைப் பொருட்படுத்தவில்லை.

தந்தையும் தாயும் அடுத்தடுத்து நின்றிருப்பதைப் பார்த்த ‘படி’ சிறு பிள்ளைகளை பள்ளிக்கூடத்திற்கு அனுப்புவதற்கான வேலைகளில் ஈடுபட்டாள்.

பக்கத்து அறையில் இரவு முழுவதும் தூக்கத்தை இழந்து முக்கிக்கொண்டும் முணகிக்கொண்டும் இருந்த ஹுஸூர்சிங் பொழுது புலரும் நேரத்தில்தான் தூங்கவே ஆரம்பித்தான். ஜந்தான் மெதுவான குரலில் ‘சுப்ஜி’ மந்திரத்தைக் கூறிக்கொண்டிருந்தாள்.

சிறிது நேரம் சென்றதும் தலோக்காவின் ‘டாங்கா’ வாசலில் வந்து நின்றது. ராணு வழக்கம்போல நான்கு தடிமனான ரொட்டிகளை ஒரு பழைய துணியில் சுற்றி தலோக்காவிற்குக் கொடுப்பதற்கு மத்தியில் அவளுடைய பார்வை டாங்காமீது பதிந்தது. பன்னிரெண்டு, பதின்மூன்று வயது இருக்கக்கூடிய ஒரு சிறுமி சுய உணர்வு இல்லாத நிலையில் டாங்காவில் படுத்திருந்தாள். தலோக்கா அவளை சௌதரி மெஹர்பான்தாஸின் தர்மசாலையிலிருந்து நகரத்திற்கு கொண்டு போகிறான்.

ராணு ஆச்சர்யத்துடன் கேட்டாள்: “யார் அது? என்ன ஆச்சு?”

“வலிப்பு நோய்” - தலோக்கா சாட்டை வாரை முறுக்கியவாறு சொன்னான். ராணு தன் மூக்கின்மீது விரலை வைத்துக்கொண்டே மீண்டும் கேட்டாள்:

“வலிப்பு நோயா?”

“ஆமா... வலிப்பு நோய்தான். சாதாரணமா எல்லா பெண்களுக்கும் முதல்முதலா வர்ற நோய். நேற்று ராத்திரி நீயும் அந்த நோயால பாதிக்கப்பட்டேல்ல? அதற்கு மருந்து செருப்புதான். இல்லாட்டி அதோ வாசல்ல வச்சிருக்குற சம்மட்டி நேற்று நத்துகிட்ட சொல்லி இரும்பு ஆணிகள் தயார் பண்ணி வச்சிருக்கேன். அதுதான் இன்னைக்கு உன் முதுகுல பதியப் போகுது.”

அதைக்கேட்ட ராணுவின் பாதங்கள் நடுங்கின. தலோக்கா டாங்காவுடன் பார்வையிலிருந்து மறைந்தவுடன் அவள் அந்தச் சம்மட்டியை எடுத்து மறைத்து வைத்தாள்.

மதியத்திற்கு இன்னும் நேரமிருந்தது. அப்போது சில ஆட்கள் - நவாப், இஸ்மாயில், க்யான்சந்த், திவானா ஆகியோர் ஓடிவந்தார்கள். அவர்கள் தானியம் அரைக்கும் மில்லுக்கு முன்னால் வந்தபோது, நவாப் மில்லின் உரிமையாளரிடம் சொன்னான்: “பண்டிட்ஜி! கேட்டீங்களா?” அதற்குப் பிறகு அவன் அந்த மனிதரின் காதில் என்னவோ மெதுவான குரலில் சொன்னான். தொடர்ந்து அங்கு கூடியிருந்தவர்களிடம் முணுமுணுக்க ஆரம்பித்தான். அவர்கள் எல்லோரும் தலோக்காவின் வீட்டையே உற்று பார்த்தார்கள். தேலம் ராயணியின் தாயான முரார் பக்ஷ் ஒரு கையில் தராசையும் இன்னொரு கையில் எடைக்கற்களையும் வைத்துக்கொண்டு கடையை விட்டு வெளியே வந்து, ‘ஷாஹி ஜட்டை ‘ஜாராம்’ வகை கிணற்றை நோக்கிப் போகாமல் தடுத்து நிறுத்திய பிறகு, அவனுடைய காதில் என்னவோ சொன்னாள். அப்போது ஷாஹி ஜட்டும் மற்றவர்களுடன் சேர்ந்து தலோக்காவின் வீட்டைப் பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருந்தான்.

ராணு கதவின் மறைவில் நின்றுகொண்டு எல்லாவற்றையும் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்.

முந்தைய நாள் இரவு நடந்த சம்பவங்களைப்பற்றி தெரிந்து கொள்வதற்காக வந்த சன்னு ராணுவின் தோளைப் பிடித்து குலுக்கியவாறு சொன்னாள்: “நேற்று என்ன நடந்தது? சொல்லு கேக்குறேன்.”

வீட்டின் முன்னால் நடைபெற்றுக்கொண்டிருந்த ரகசிய மாநாட்டை நோக்கி சன்னுவின் கவனத்தைத் திருப்பிவிட்டவாறு ராணு சொன்னாள்: “இன்னைக்கு ஆம்பளைங்களுக்கு என்ன ஆச்சு? எல்லோரும் இங்கேயே உத்துப் பார்த்துகிட்டு நிக்கிறாங்க.”

சன்னு திரும்பிப் பார்த்துவிட்டு சொன்னாள்: “சரிதான்... அதன் காரணம் என்னன்னு தெரியுமா?”