Lekha Books

மனதில் ஆனந்தம் குடிகொள்ள வியப்புடன் தம்புரானின் முகத்தையே வைத்த கண் எடுக்காது நோக்கிக் கொண்டிருந்தான் குஞ்ஞிப்பாக்கன்.

குருவின் மனதுக்குள் குறிக்கோள் குடிகொண்டிருக்கிறது. உண்மையாகவே பெரியதோர் குறிக்கோள்தான் அது. இப்போது அந்த குறிக்கோள் நிறைவேறிவிட்ட மாதிரிதான். இனி கொஞ்சம் ஓய்வெடுக்கலாம். ஓய்வு மிகத் தேவையானதும் கூட. அது உடனடியாக வேண்டியதும் கூட.

ஒரு நாள் அவன் தம்புரானிடம் கூறினான்.

“குருதேவா, தேடவேண்டியதெல்லாம் தாங்கள் தேடியாகிவிட்டது. இனி ஒரு இடத்தில் இருந்து நாம் கொஞ்சம் ஓய்வெடுப்போம். இதுதான் என்னுடைய விண்ணப்பம்.”

“நான் ஜீவிதத்தில் நிறைவேற்ற வேண்டியது மற்றொன்று இருக்கிறது பாக்கா?”

“அது என்ன, குருவே?”

“என்னுடைய அறிவு முழுவதையும் உனக்கு நான் தரவேண்டும். அதுதான் அந்தக் காரியம்.”

குஞ்ஞிப்பாக்கனின் இதயத்தில் ஆயிரம் மலர்கள் ஒரே சமயத்தில் மலர்வதுபோல் ஓர் உணர்வு தம்புரானின் மெலிந்த உடம்பையும் ஒட்டி உலர்ந்து போய் காணப்பட்ட நெஞ்சுக் கூட்டையும் கண்டபோது, அவனுக்கு ஏற்பட்ட அந்த மகிழ்ச்சி அற்ப நிமிடங்களுக்குள்ளேயே இருந்த இடம் தெரியாமல் மறைந்துபோனது. உரக்க அழ வேண்டும் போல் தோன்றியது அவனுக்கு.

“மன்னிக்க வேண்டும் குருதேவா. ஒரே இடத்தில் ஸ்திரமாய் இருந்து எனக்குப் பாடம் சொல்லிக் கொடுத்தால் போதாதா? என்னுடைய வேண்டுகோளை தயவு செய்து கேளுங்கள். இல்லாவிட்டால்...” அதற்கு மேல் துக்கம் தொண்டையை அடைத்துவிட்டதால் குஞ்ஞிப்பாக்கனால் பேச முடியவில்லை.

அன்பிற்கு அதிகாரத்தைவிட சக்தி அதிகம். மருமகன் தம்புரான் இறுதியில் தன்னுடைய சிஷ்யனின் வேண்டுகோளை ஏற்றுக் கொண்டு விட்டார்.

“சரி... நாம எங்கே தங்கலாம் குருவே?”

“அது குறித்து நாம் ஆலோசனை செய்வோம்.”

“குருவே, நாம் ஊருக்கே திரும்பிப் போய் விட்டாலென்ன?”

“பார்ப்போம்.”

அடுத்த நாள் காலையில் தம்புரான் கேட்டார்.

“ஊருக்கு போய்விட வேண்டும் என்று உனக்கு நிர்ப்பந்தம் உண்டோ?”

“என்னுடைய குருதேவனின் தீர்மானம் எதுவோ, அதுவே என்னுடைய தீர்மானமும்.”

“உனக்கு உன்னுடைய பெற்றோரைப் பார்க்கணும்னு ஆசை இல்லையா?”

“ம்...” தன் மனதில் இருந்ததை மறைக்காமல் கூறினான் குஞ்ஞிப்பாக்கன்.

ஊரிலிருந்து வந்து மூன்று வருடங்களுக்கு மேலாகிவிட்டன.

தம்புரானுக்குக் கூடத்தான் ஊருக்குப் போக வேண்டும் என்ற ஒரு நிர்ப்பந்தம். அவர் என்னதான் தன் அன்னையிடம் வருடத்திற்கொரு முறையாவது ஊருக்கு வருவதாக வாக்கு கொடுத்துவிட்டு வந்திருந்தாலும், நடைமுறையில் அவரால் அந்த வாக்கைப் பின்பற்ற முடியவில்லைதான்.

“நானொரு மடையன்” - தம்புரான் தன்னைத்தானே திட்டிக் கொண்டார்.

உண்மையில் ஊர் திரும்ப தம்புரானுக்கு நேரம் கிடைக்கவில்லைதான். தினமும் பொழுது புலர்வதற்கு முன்பே கண் விழித்து விடுவார். தொடர்ந்து காலைக் கடன்களையெல்லாம் முடிப்பார். குஞ்ஞிப்பாக்கனுக்குப் பாடம் சொல்லித் தருவார். அதன்பின் பயணம்... நீண்ட பயணம்.

‘குஞ்ஞிப்பாக்கன்! அவன் வளர வேண்டும். பெரியதொரு பாகவதராய் வரவேண்டும்’ - தம்புரானின் மனது சதா மந்திரித்துக் கொண்டிருந்தது.

குருவின் விருப்பம்தான் சிஷ்யனின் விருப்பமும். அவருடைய தொண்டையில் இருந்து புறப்பட்டு வந்த நாதத்தை அவனும் முறைப்படி கற்றான்.

இருவரும் ஒன்றாகவே நடந்தார்கள்; அலைந்தார்கள்; தூங்கினார்கள்; உண்டார்கள்; சிந்தித்தார்கள்.

தம்புரானும் ஊர் திரும்புவதுதான் சரியென்று தீர்மானித்தார். அதன்படி இருவரும் ஊர் திரும்பினர்.

கோவிலின் முன் வந்ததும் தம்புரான் கூறினார்.

“குஞ்ஞிப்பாக்கன் நீ வீட்டுக்குப் போ. நான் சாயங்காலம் அமதனின் பள்ளிக்கூடத்திற்கு வருகிறேன்.”

வாயிற்படியைத் தாண்டி தன்னுடைய கோவிலின் உள் பிரவேசித்தார் மருமகன் தம்புரான்.

திண்ணையில் அவருடைய சகோதரர் அமர்ந்திருந்தான்.

“என்ன இந்தப் பக்கம்?” - அவனுடைய குரலில் ஆணவம் கலந்ததொலித்தது.

தன்னை இவ்வாறு கேட்பது வேறு யாருமல்ல- தன்னுடைய சகோதரன்-

“மாமாவைப் பார்க்க வேண்டும். அச்சனையும், அம்மாவையும் பார்க்க வேண்டும...”

“அவர்கள் எல்லாம் இந்த உலகத்தை விட்டுப் போய் எத்தனையோ மாதங்கள் ஆகிவிட்டன! இனிமேல் நீ இங்கே நிற்காதே. உன்னுடைய வீடு இதுவல்ல...”

மருமகன் தம்புரானுக்கு விஷயம் பிடிபட அப்படியொன்றும் அதிக நேரம் ஆகவில்லை.

ஒரே அன்னைக்குப் பிறந்த இரண்டு பேர்தான் அவர்கள் இருவரும். தான் தம்பி - அவன் அண்ணன்.

தன்னுடைய தந்தை இருந்த ஸ்தானத்தில் இப்போது தன்னுடைய அண்ணன் இருக்கிறான். தன்னுடைய பதவிக்காகத் தம்பியையே விரட்டி விடப் பார்க்கிறான் அண்ணன். இதுபற்றியெல்லாம் கொஞ்சமும் வருத்தமில்லை தம்புரானுக்கு. அண்ணனைப் பற்றி அவர் நன்றாகவே அறிந்து வைத்திருந்தார்.

சிறிது நேரம் வாயிலோரம் இருந்த திண்ணையில் அசையாமல் அமர்ந்திருந்த அவருடைய உள்ளத்தில் ஒரு நிமிடம் வலம் வந்தனர் மாமாவும், அன்னையும், அச்சனும்.

அவர்கள் இந்த உலகை விட்டுப் போய்விட்டார்கள். அவர்களை இனி எங்கே போய்ப் பார்ப்பது?

“இனியும் இங்கே நின்றுகொண்டிருக்காதே எங்கேயாவது போய்த் தொலை” - தம்பியின் முகத்தைப் பார்க்காமலேயே கூறினான் அந்த அண்ணன்.

மருமகன் தம்புரான் திரும்பிப் பாராமல் நடந்தார்.

8

அமதனின் பள்ளிக்கூடத்தை நோக்கி நடந்தார் தம்புரான். அவர் தூரத்தில் வந்து கொண்டிருப்பதைக் கண்ட அமதனும் அவனுடைய மாணவர்களும் ஓடி வந்து அரை மகிழ்ச்சியுடன் வரவேற்றனர்.

“அரண்மனைக்குள் நான் போகக் கூடாதாம். சொல்கிறார்கள்.”

“யார் அப்படிக் கூறியது?”

“என் சகோதரன்தான். எனக்கு தற்போது தங்குவதற்கு ஒரு இடம் வேண்டுமே அமதா.”

வாழ்க்கையில் இதுவரை யாரிடமும் தனக்கென்று எதுவும் வேண்டும் என்று கேட்டிராத மருமகன் தம்புரான்- அளவற்ற சொத்துக்களின் வாரிசு. ஆனால், பணமும் சொத்தும் அவரைப் பொறுத்தவரை ஒன்றும் பெரியவை அல்ல; மாறாக அவை இரண்டும் புல்லுக்குச் சமமே.

அப்படிப்பட்ட உயர்ந்த மனித ஜீவியின் கள்ளம் கபடமற்ற உயர்ந்த மனதை அமதனால் நன்கு புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. அவனையும் மீறி அவனுடைய கண்களில் இருந்து கண்ணீர் அருவியாய் வழிந்தது.

அமதன் கூறினான்.

“இன்று சாயங்காலத்திற்குள் உங்களுக்கு இங்கு ஒரு வீடு அமையும்.”

அடுத்த நிமிடமே வீடு அமைக்கும் வேலை தொடங்கிவிட்டது. அமதனும், அவன் மாணவர்களும், குஞ்ஞிப்பாக்கனும் என்றுமில்லாத உற்சாகத்துடன் இங்கும் அங்கும் பம்பரமாய்ச் சுழன்று கொண்டிருந்தனர். மாலைக்கு முன்பே பள்ளிக்கூடத்திற்கு வெகு அண்மையிலேயே ஒரு குடிசை தயாராகிவிட்டது. பனையோலையால் வேயப்பட்ட - சிறிதே ஆனாலும், பார்ப்பதற்கு மிகவும் அழகாகக் காட்சியளித்துக் கொண்டிருந்தது அந்த வீடு. தரையைச் சாணத்தால் துப்புரவாக மெழுகினார்கள். வீட்டின் முற்றத்தில் துளசிச் செடிகளை அன்புடன் கொண்டு வந்து வைத்தார்கள். வீட்டின்முன் இதற்கு முன்பிலிருந்தே நின்று கொண்டிருந்த அசோக மரத்தைச் சுற்றிலும் கற்களைக் கொண்டு வந்து அழகாக ஒரே மாதிரி வட்ட வடிவில் அடுக்கி அழகு செய்தனர்.