Lekha Books

“ஊஹூம்... நான் படிக்கணும். படிச்சுத்தான் தீருவேன்.”

மகனின் பிடிவாதமான தீர்மானத்தின் முன் என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல் செயலற்றுப் போய் நின்றார்கள் பெற்றோர்.

அன்றே குஞ்ஞிப்பாக்கன் போய் அமதனைப் பார்த்தான். அவனைத் தன்னுடைய பள்ளியில் சேர்த்துக் கொள்வதை மிகவும் ஆனந்தத்துடன் ஏற்றுக் கொண்டான் அமதன். அன்றே அவனுடைய படிப்புக்குப் பிள்ளையார் சுழியும் போட்டாகி விட்டது.

குஞ்ஞிப்பாக்கன் அமதனின் மாணவனாகி விட்டான்.

“தம்புரானிடம் ஒரு வார்த்தை சொல்லிடலாமா?” சங்கரன் மனைவியிடம் வினவினான்.

“ஆமாம்... போய் ஒரு வார்த்தை சொல்லிட்டு வர்றதுதான் நல்லதுன்னு எனக்குப் படுது.”

“ஒரு வேளை தம்புரான் உதைக்க வந்தா?”

“யாரை? என் மகனையா? என் மகன் அப்படி என்ன தப்பு செஞ்சிவிட்டான்?”

“கல்வி கற்பது தவறான ஒரு காரியமா, முண்டிச்சி...?” சங்கரன் குரலில் ஒரு வகையான ஏக்கம் இழைந்தோடியது.

கல்வி கற்பது தவறான ஒன்றா? தவறல்ல என்றுதான் முண்டிச்சிக்குப் பட்டது. உயர்ந்த ஜாதிக்காரர்களின் குழந்தைகளெல்லாம் படிக்க வேண்டும்- எங்கள் குழந்தைகளுக்கு மட்டும் அது கூடாது. அவர்கள் இரண்டு வார்த்தைகூட எழுதவோ படிக்கவோ தெரிந்து கொள்ளக் கூடாது. இது நியாயமில்லாத ஒன்று என்றே அவளுக்குத் தோன்றியது.

“நடக்கறது நடக்கட்டும். நம் பாக்கன் அவனுடைய இஷ்டப்படி படிக்கட்டும்.” முண்டிச்சி கூறினாள்.

அடுத்த நாள் காலை சங்கரனை அழைத்தார் தம்புரான். மனம் பதைபதைக்க தம்புரானின் வீட்டு முற்றத்தின் ஒரு மூலையில் நின்றான் சங்கரன்.

“பாக்கனை அமதனிடம் அனுப்பினாயா?” -அவர் குரலில் அதிகாரம் கலந்து ஒலித்தது.

“பாக்கன் ரெண்டு எழுத்துக்களைத் தெரிஞ்சிக்கட்டுமேன்னுதான்!” - சங்கரன் மேலே கூறத் தயங்கி நின்றான்.

“நீ படிச்சிருக்கியா?”

“இல்ல...”

“உன் அப்பன் படிச்சவனா?”

“இல்லை...”

“உன் அப்பனின் அப்பன் படிச்சவனா?”

“இல்ல, தம்புரானே!”

“பிறகு உன் மகன் மட்டும் ஏன் படிக்கணும்?”

இதற்கு என்ன பதில் கூறுவதென்று தெரியாமல் நின்றான் சங்கரன். அவனுடைய உள்ளத்தில் என்னவோ கூறவேண்டும் என்று ஒரு உந்துதல்... ஆனால் வார்த்தைதான் தொண்டைக்குள்ளேயே நின்று கொண்டு, உதட்டுக்கு வெளியே வர மறுத்துவிட்டது.

“அமதன் சுவாமி துரோகியாக்கும். அதாவது, தேச துரோகி...”  தம்புரான் சத்தம் போட்டுக் கூறினார்.

“நான் வேணும்னா பாக்கனிடம் சொல்லிக் பாக்கறேன் தம்புரானே!”

“அவங்கிட்ட நான் சொல்றேன். அவனை உடனே இங்கு வரச்சொல்லு.” சங்கரன் தன்னுடைய குடிசையை அடைந்தபோது, வீட்டின் முன் இருந்த திண்ணையில் அமர்ந்து பாடம் படித்துக் கொண்டிருந்தான் பாக்கன்.

“குஞ்ஞிப்பாக்கா, தம்புரான் வீடு வரை கொஞ்சம் போய்ட்டு வாடா.”

“சரி; அச்சா...”

“யாருப்பா...?”

“பெரிய தம்புரான்...”

“அங்கயெல்லாம் நான் போக மாட்டேன்... போ...”

“அப்படி சொல்லாதடா என் ராஜா. நமக்குக் கஞ்சி ஊத்துறது பெரிய தம்புரான்தானே?”

“பாக்கா, போய்ட்டுவா. அப்பா சொல்றதைக் கேளுடா...” இது முண்டிச்சி.

தந்தையும் தாயும் கூறினார்கள் என்ற ஒரே காரணத்திற்காக பெரிய தம்புரானின் வீட்டிற்குப் போனான் குஞ்ஞிப்பாக்கன்.

“யாரது? பாக்கனா...?”

“ஆமா...”

“நீ படிக்கப் போற. இல்லையா?”

“ஆமா...”

“யார் உன்னைப் பள்ளிக்கூடம் போகச் சொன்னது...?”

“யார் என்னைப் போகச் சொல்லணும்?”

“சரி... இன்னியோட பள்ளிக்குப் போறதை நிறுத்திடு. உங்களுக்குப் படிப்பதற்கெல்லாம் உரிமை இல்லை. படிப்பை நிறுத்திடறே. இல்லையா?”

“ஊஹூம்... மாட்டேன்...” தீர்மானமான குரல்.

இதைக் கேட்டதும் உண்மையிலேயே அதிர்ந்து போனார் தம்புரான். பத்து வயதே ஆன ஒரு பொடிப்பயல் அதுவும் ஒரு கீழ்ஜாதிப் பயல் முன், தான் மிகச் சிறிய உருவமாகப் போய்விட்டதை நினைத்து அவருக்குக் கோபம் கிளர்ந்தது. பற்களை ‘நறநற’வென்று கடித்தவாறு உறுமினார்.

“நான் நாலு எழுத்து படிச்சா என்ன வந்துடப் போறது, தம்புரானே!”

“உங்க ஜாதியை யாருடா பள்ளிக் கூடத்துக்குப் போய் படிக்கச் சொன்னது?” அவர் குரலில் கோபத்தின் அறிகுறி தெரிந்தது.

“நாங்க படிக்கக்கூடாதுன்னு யாரு எங்க சொல்லியிருக்காங்க?”

இதைக் கேட்டதும் தம்புரானின் கண்களிரெண்டும் சிவந்துவிட்டன. நெற்றி சுருங்கியது.

“ஹா... என்னடா சொன்ன?”

குஞ்ஞிப்பாக்கன் ஒன்றும் பேசாமல் திரும்பி நடந்தான். அவன் நடந்து போவதையே பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தார் தம்புரான்.

3

அமதனின் பள்ளிக்கூடத்திற்கு நாள் தவறாமல் போய்க்கொண்டிருந்தான் குஞ்ஞிப்பாக்கன். அமதன் நிறைய விஷயங்களைக் கற்றுத் தேர்வனாயிருந்தான். தாழ்த்தப்பட்டவர்களுக்காக தன்னுடைய வாழ்க்கை முழுவதையும் அர்ப்பணம் செய்தவன் அவன்.

குஞ்ஞிப்பாக்கன் மிகவும் ஆர்வத்துடன் கற்றான். அறிவு பெற அவனுக்கிருந்த ஆர்வம் கண்டு அதிசயித்தான் அமதன்.

மற்ற குழந்தைகளிடம் காண முடியாத ஒரு சிறப்பு அம்சம் பாக்கனுக்கிருந்ததைக் கண்டான். அதுதான்- குஞ்ஞிப்பாக்கனின் சாரீரம். அவனுடைய சாரீரத்திற்கு ஒரு வகையான சக்தி இருப்பதை முழுமையாக உணர்ந்தான் அமதன். அவன் தன்னுடைய வாயால் ஸ்லோகங்களைச் சொல்லும்போது அவனுடைய சப்த லாவண்யத்தில் தன்னை மறந்து ஒன்றியிருந்தான் அமதன்.

ஒரு நாள் குஞ்ஞிப்பாக்கனை அருகில் அழைத்துக் கூறினான் அமதன்.

“நீ நிச்சயம் எதிர்காலத்தில் ஒரு பெரிய பாடகனா வருவாய். இது உறுதி.”

தான் ஒரு சிறந்த பாடகனாக வர வேண்டும் என்பதுதான் குஞ்ஞிப்பாக்கனின் லட்சியமாகவும் இருந்தது.

“எனக்கு யார் பாட்டுச் சொல்லித் தருவது...?”

“பாக்கா... நிச்சயம் உன் ஆசை நிறைவேறும். வேண்டுமானால் பார்த்துக்கொள். ஆனால் அதற்கு இரண்டு வருடங்களாவது நீ பொறுத்திருக்க வேண்டும். இப்போது உன்னுடைய கவனம் முழுவதும் படிப்பின் மீது மட்டும்தான் இருக்க வேண்டும்.”

மூன்று வருடங்கள் எப்படியோ ஓடி மறைந்துவிட்டன. அந்தக் கிராமத்தில் எழுதப் படிக்கத் தெரிந்த குழந்தைகள் சில உருவாகும் சூழ்நிலை உண்டானது. எத்தனையோ எதிர்ப்புகளையெல்லாம் சமாளித்து, நாளொரு மேனியும் பொழுதொரு வண்ணமுமாக வளர்ந்து கொண்டிருந்தது அமதனால் ஆரம்பிக்கப்பட்ட பள்ளிக்கூடம்.

இந்தச் சமயத்தில் கிராமத்திலுள்ள பகவதி கோவிலில் திருவிழா தொடங்கியது. மூன்று நாட்கள் நடக்கும் திருவிழா இது. மூன்றாம் நாள் கிருஷ்ண ஸ்வாமியின் சங்கீதக் கச்சேரிக்கு ஏற்பாடு பண்ணியிருந்தார்கள். அந்தப் பகுதியில் மிகவும் பிரசித்தி பெற்ற பாடகம் கிருஷ்ணஸ்வாமி பாகவதர்தான். அவருக்கு ஒரு பெரிய சிஷ்யர் பரம்பரையே உண்டு என்று கூறப்படுவது உண்டு.

கிருஷ்ண ஸ்வாமியின் சாரீர லயத்தைக் கேட்டு இன்புற கிராமமே ஆர்வத்துடன் காத்துக் கிடந்தது.

குஞ்ஞிப்பாக்கன் அமதனிடம் கூறினான்.

“நானும் கச்சேரி கேட்கப் போகலாமா?”

“போ... தைரியமாகப் போ...”

“ஆனால் தூரத்தில் நின்னுதான் பார்க்க வேண்டும் என்பார்களே...!”