Lekha Books

“நீ ராஜ பரம்பரையில் பிறந்தவன்டா. அதை மறந்துடாதே!” அன்னை ஞாபகப்படுத்தினாள்.

ஆனால் தாய் கூறிய ஒரு வார்த்தையாவது மருமகன் தம்புரானின் செவிக்குள் நுழைய வேண்டுமே!

தனிமையை மிக மிக அதிகமாகவே விரும்பத் தொடங்கினான் அவன். தனிமையில் அமர்ந்து தன்னையே மறந்து பாடினான்... உயர்ந்த ராகங்களில் பாடினான்.

மருமகனுடைய புத்தியில் ஏதோ தகராறு நேர்ந்து விட்டது என்ற முடிவுக்கு வந்துவிட்டார் பெரிய தம்புரான்.

வைத்தியர்கள் மருமகன் தம்புரானைப் பரீட்சிக்க வந்து விட்டார்கள். அவனுக்குப் பைத்தியம் பிடித்துவிட்டது என்ற செய்தி ஊரின் மூலை முடுக்கெல்லாம் பரவியது. இப்படி நிலைமை இருக்கும்போது ஒரு நாள் ஊரை விட்டே யாருக்கும் தெரியாமல் ஓடிவிட்ட மருமகன் தம்புரானைப் பிரிந்து, அனைவரும் துக்கத்தில் ஆழ்ந்தனர். அவனைத் தேடி எல்லா திசைகளுக்கும் ஆட்களை அனுப்பியும் பிரயோஜனமொன்றும் விளைந்ததாகத் தெரியவில்லை.

பத்து வருடங்களுக்குப் பின் தன்னுடைய ஊருக்குள் நுழைந்த மருமகன் தம்புரானை யாருக்குமே அடையாளம் தெரியவில்லை- அப்படியொரு மாற்றம் உருவத்தில். ஆனால் குரல் மட்டும் பழைய மாதிரியேதானிருந்தது.

“உன்னி, நீ இப்போது இருக்கிற நிலைமை உனக்கே நல்லா இருக்குதா?” பெரிய தம்புரான் கேட்டார்.

“நான் நல்லா சந்தோஷமாகவே இருக்கிறேன். எனக்கு முழு ஆத்ம திருப்தி இருக்கிறது. இதற்குப் பிறகு இந்த ஜீவிதத்தில் என்ன வேணும்?”

ஆனால், ஒரு விஷயத்தில் மட்டும் மருமகன் தம்புரான் பணியவேண்டி நேர்ந்தது. திருவிழாவை முன்னிட்டு கோவிலில் ஒரு சங்கீதக் கச்சேரி மருமகன் தம்புரானை வைத்து நடத்த ஏற்பாடாகி விட்டது. மருமகன் தம்புரானின் வாயிலிருந்து வெளிவந்த இசைப்பிரவாகத்தில் தங்களையே மறந்து ஏதோவொரு மயக்க நிலையில் இருப்பதுபோல் அமர்ந்திருந்தனர் மக்கள். இதுவரை இந்த ஊர் மக்கள் இது போன்றொரு கச்சேரியைக் கேட்டதேயில்லை என்று கூறுகின்ற அளவிற்கு இரண்டு மூன்று ராகங்களை உயர்ந்த ஸ்தாயியில் பாடினார் மருமகன் தம்புரான்.

“மருமகன் தம்புரான் ஒரு பெரிய இசை ஞானி என்பதில் எந்தவித சந்தேகமும் இல்லை” -கச்சேரியைக் கேட்க வந்த ஒவ்வொருவரும் கூறினர்.

தங்களுடைய வாழ்க்கையில் அவர்கள் என்றும் மறக்க முடியாத அளவிற்கு இருந்தது அந்தக் கச்சேரி.

வந்ததுபோலே, எவ்வித ஆர்ப்பாட்டமுமின்றி, ஊரை விட்டுப் புறப்பட்ட மருமகன் தம்புரான், புறப்படுவதற்கு முன் மாமாவையும், தந்தையையும், அம்மாவையும் போய்ப் பார்த்தார்.

“அம்மா, நான் போகிறேன்.”

அவனுடைய அன்னையின் கண்களிலிருந்து கண்ணீர் அருவியாய்க் கொட்டிக் கொண்டிருந்தது.

“கட்டாயம் போய்த்தான் ஆகணுமா, உன்னி?”

“ஆமாம், அம்மா!”

“அப்படியானா கொஞ்சம் பணம் தருகிறேன். கையில் வைத்துக்கொள், மகனே.”

“பணமெல்லாம் எனக்கு வேணாம் அம்மா.”

“இனி மீண்டும் எப்போ நீ வருவாய்?”

“அடுத்த வருடம் இதே சமயத்தில்.”

“கட்டாயம் வருவாய் இல்லையா?”

“வருவேன். கட்டாயம் வருவேன்.”

“உன்னி கையில் கொஞ்சம் பணம் வைத்துக் கொள்ளடா” - அவன் தந்தையும், மாமாவும் ஒரே குரலில் சொன்னார்கள்.

“பணம் எனக்கெதற்கு? அதெல்லாம் எனக்கொன்றும் வேண்டாம்.” - தீர்க்கமான முடிவாக இருந்தது அது.

மருமகன் தம்புரான் அடுத்த வருடம் ஊருக்கு வந்தார்; போனார். பிறகு வந்தார். போனார். பின் வந்தார்.

இந்த மருமகன் தம்புரான்தான் குஞ்ஞிப்பாக்கனுக்குக் குருவாய் கிடைத்திருக்கும் சந்நியாசி. இதை ஒரு பெரிய பாக்கியமென்றே கருதினான் குஞ்ஞிப்பாக்கன். குஞ்ஞிப்பாக்கனுக்கு கிடைத்திருக்கும் இந்த அரிய சந்தர்ப்பத்தை நினைத்து மகிழ்ந்தனர். அமதனும், அவனுடைய மற்ற மாணவர்களும்.

“நாளை மறுநாள் நான் இங்கிருந்து புறப்படுறேன். அப்போது என்னுடன் நீ வந்துவிடு” -குஞ்ஞிப்பாக்கனிடம் கூறினார் மருமகன் தம்புரான்.

குஞ்ஞிப்பாக்கன் என்ற தாழ்த்தப்பட்ட பையன் மருமகன் தம்புரான் என்ற உயர்ந்த ஜாதியைச் சார்ந்த சந்நியாசியின் சிஷ்யனாகச் சேர்ந்த செய்தி ஊர் முழுக்கப் பரவியது. ஊரிலுள்ள பெரிய மனிதர்கள் எல்லோரும் மருமகன் தம்புரானைத் தேடி வந்தனர். அவர்கள் மத்தியில் விருபாக்ஷன் நம்பூதிரியும் இருந்தார்.

“செருமச் செருக்கனுக்குப் பாட்டு சொல்லிக் கொடுக்கக்கூடாது. அவனை சிஷ்யனாக ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடாது.” - அவர்கள் கூறினர்.

“என்ன சொன்னீங்க?”

“கீழ்ஜாதிப் பையனை சிஷ்யனாக ஏற்றுக் கொண்டிருப்பதாகக் காதில் விழுந்தது. அது உண்மைதானான்னு பார்த்துப் போக வந்தோம்” - என்றார் விருபாக்ஷன் நம்பூதிரி.

“நீங்கள் கேட்ட செய்தி உண்மையானதுதான். வேறு என்ன உங்களுக்கு வேணும்?”

“தாழ்த்தப்பட்டவன் பாகவதராய் வந்தால், அது நாட்டிற்கே பெரிய அவமானமாச்சே?”

“நிச்சயம் இல்லை. வேறு எதாவது கேட்கணுமா?”

“நீங்க எடுத்த இந்த முடிவை மாற்றிக் கொண்டால் மிகவும் நல்லதாயிருக்கும்.”

“அதை நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன். அது என்னுடைய இஷ்டம்” - இதைக் கூறிய மருமகன் தம்புரான் உள்ளே போய் விட்டார்.

“நன்றாயிருக்கிறது விஷயம்!” - வாரியர் கூறினார்.

“அவன் இஷ்டப்படி செய்து கொள்ளும் சுபாவம் உடையவன் இவன். இதை எவ்வளவு முயற்சி செய்தாலும் நம்மால் தடுக்க இயலாது. ஒருமுறை தீர்மானித்துவிட்டால், எந்தவொரு காரணத்தைக் கொண்டும் பின்வாங்க மாட்டான் உன்னி” - பெரிய தம்புரான் நம்பூதிரியை நோக்கியவாறு கூறினார்.

தலையைத் தரையை நோக்கித் தொங்கப்போட்டுக் கொண்டே வெளியேறினர் விருபாக்ஷன் நம்பூதிரியும், மற்றவர்களும்.

6

தங்களுடைய புத்திரனின் பிரிவைத் தாங்கிக் கொள்ளும் சக்தியின்றி கண்ணீர் சிந்தினர் சங்கரனும், முண்டிச்சியும்.

அவர்களுடைய மகன் என்றாவதோர் நாளில் உயர்ந்த ஒரு சங்கீத வித்துவானாக ஊர் திரும்புவது குறித்து அவர்களுக்கென்னவோ அடக்க முடியாத ஆனந்தம்தான். என்றாலும், இதுவரை தங்களுடனேயே இருந்துவிட்டுப் பிரிந்து போகிற மகனைக் கண்டு அவர்கள் துயரம் கொண்டதில் வியப்பதற்கு என்ன இருக்கிறது?

தன்னுடைய தந்தையின் காலிலும், தாயின் காலிலும் விழுந்து நமஸ்காரம் செய்தான் குஞ்ஞிப்பாக்கன். மகனின் முகத்தைப் பார்க்கக்கூட திராணியின்றி கதறிக் கதறி அழுதாள் முண்டிச்சி. அவள் சிந்திய கண்ணீர் குஞ்ஞிப்பாக்கனின் தலையில் விழுந்து கொண்டிருந்தது.

“போய் வா மகனே” - சங்கரன் கூறினான்.

நேராக அமதனின் பள்ளிக் கூடம் நோக்கிச் சென்ற குஞ்ஞிப்பாக்கன் அவனுடைய பாதங்களில் சாஸ்டாங்கமாக விழுந்து நமஸ்கரித்தான். அவனைக் கையில் பிடித்துத் தூக்கிய அமதன் கூறினான்.

“போய் வா, பாக்கா, வரும்போது ஒரு பெரிய பாடகனாய்த்தான் நீ திரும்பி வரணும்.”

தன்னுடைய அன்பு மாணவனுக்கு ஆசீர்வாதம் தந்தான் அமதன். ஆசிரியரின் கால்களில் மற்றுமோர் முறை விழுந்து விடை பெற்றான் குஞ்ஞிப்பாக்கன்.

“என்ன புறப்பட்டதாகிவிட்டதா?” - மருமகன் தம்புரானின் குரல் வந்த திசையை நோக்கி எல்லோருடைய கவனமும் சென்றது.