Lekha Books

“சீரப்பன் என்றொரு பெரிய யானை

அதனைச் சுற்றித்தான் எத்தனை யானை

அண்ணன் உண்டு தம்பியும் உண்டு

மொத்தம் நான்கு ஆண் யானைகள்!”

அந்தச் சேரிக்குழந்தைகள் வட்டமாக அமர்ந்து குதூகலத்துடன் பாடிக் கொண்டிருந்தன. பாட்டிற்கேற்ப அவர்களுடைய கைகள் தாளம் போட்டுக் கொண்டிருந்தன.

தாழ்த்தப்பட்ட இனத்தைச் சேர்ந்த சங்கரனின் வீட்டின் முன்தான் அவர்கள் அவ்வாறு பாடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். இப்போது மட்டுமல்ல- எப்போதுமே குழந்தைகள் விளையாடக்கூடிய இடம் சங்கரனின் வீட்டு முற்றம்தான். அந்தப் பகுதியில் உள்ள குழந்தைகள் எல்லோரும் அங்கு வந்து கூடி விடுவார்கள். சிறுமிகள் பாட்டுப்பாடி கையைத் தட்டி விளையாடிக் கொண்டிருப்பார்கள். அவர்களுடைய ஆட்டம் முடிந்ததும் ஆண் பிள்ளைகள் கையைத் தட்டி விளையாட ஆரம்பிப்பார்கள்.

தன்னுடைய குடிசையின் திண்ணையில் அமர்ந்தவாறே குழந்தைகள் விளையாடுவதை வைத்த கண் எடுக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருப்பான் சங்கரன். தனூர் மாதம் பிறந்து திருவாதிரை வந்துவிட்டால் இந்தக் குழந்தைகளுக்குத்தான் எத்துணை மகிழ்ச்சி! குழந்தைகள் விளையாடிக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்துக் கொண்டே, அவர்களைக் கேலியும் செய்வான் சங்கரன். ஆண்களில் சிலர் முற்றத்தின் ஒரு மூலையில் காய்ந்து போன சருகுகளை ஒன்றாகக் கூட்டி, அதற்கு நெருப்பூட்டி, குளிர்காய்ந்து கொண்டிருப்பார்கள். அந்த நடுங்க வைக்கும் குளிரில் நெருப்பின் முன் நிற்பதில்தான் எத்தனை சுகம்!

“சீரப்பன் என்றொரு பெரிய யானை

அதனைச் சுற்றித்தான் எத்தனை யானை”

சாமிக்குட்டிதான் பாட்டு பாடினான். அவனைத் தொடர்ந்து பாடின மற்ற குழந்தைகள். அந்தப் பாட்டு முடிந்தது.

“இனி குஞ்ஞிப்பாக்கன் பாடு” என்றான் சாமிக்குட்டி.

குஞ்ஞிப்பாக்கன் சங்கரனுக்குப் பிறந்த ஒரேயொரு ஆண்பிள்ளை. அவனுடைய மனைவி முண்டிச்சி தொடர்ந்து ஏழு பெண்களைப் பெற்ற பிறகு, எட்டாவதாகப் பிறந்தவன்தான் இந்த குஞ்ஞிப்பாக்கன்.

“இவனுக்கு நாம என்ன பெயர் வைக்கலாம். முண்டிச்சீ?”- சங்கரன தன்னுடைய மனைவியிடம் கேட்டான்.

“பாக்கரன் என்னுடைய மகனுக்கு பாக்கரன் பேரு எத்தனை பொருத்தமா இருக்குது பார்த்தியா?”

“பாக்கரன்! இந்த பேரை தம்புராக்கன்மார்கள்தானே அவங்க குழந்தைகளுக்கு வைப்பாங்க. அந்தப் பெயரையெல்லாம் தாழ்ந்த ஜாதியைச் சேர்ந்த நாம வைக்கக் கூடாதுடீ, முண்டிச்சீ... பெரிய தம்புரானுக்கு மட்டும் இது தெரிஞ்சாப்போதும்... கதை முடிஞ்சது” - சங்கரன் உண்மையிலேயே அஞ்சினான்.

ஒவ்வொன்றிற்கும் ஒரு நாட்டு நடப்பு உண்டு. தாழ்த்தப்பட்ட இனத்தைச் சேர்ந்தவர்களில் யாருக்காவது குழந்தை பிறந்துவிட்டால், அதை உடனே தம்புரானிடம் போய் சொல்ல வேண்டும். அப்போது ஒரு கட்டு வெற்றிலையும், பன்னிரண்டு பாக்குகளும், எட்டணாவும் காணிக்கையாகச் செலுத்த வேண்டும். வாசலில் நின்றவாறே குழந்தையின் தந்தை உரக்க கூறவேண்டும்-

“பெரிய தம்புரானே, அடியேனுக்கு ஒரு குழந்தை பிறந்திருக்கு.”

“என்ன குழந்தைடா?”

ஆண் குழந்தையென்றால் கிடாத்தன் என்றும், பெண் குழந்தையென்றால் கிடாத்தி என்றும் கூற வேண்டும்.

ஏழு வருடங்களுக்கு முன்பு சங்கரனும் கூறத்தான் செய்தான்.

“கிடாத்தன் தம்புரானே!”

கிடாத்தனுக்குப் பெயரிடவும், தம்புரானின் சம்மதம் வேண்டும்.

“அடியேனின் கிடாத்தனுக்கு ஒரு பெயர் வைக்கணும் தம்புரானே!”

ஒரு நிமிடம் ஆலோசனையில் ஆழ்ந்த தம்புரான் கூறினார்.

“நாவுட்டின்னு கூப்பிடுடா.”

அடியேனின் மனதில் ஒரு பெயர் உதித்திருக்கிறது. தம்புரானே!” என்றான் சங்கரன்.

“என்ன பேருடா?”

“பாக்கரன்!”

இதைக் கேட்டதும் தம்புரானின் நெற்றி சற்று சுருங்கியது.

“அது வேண்டாம். உங்களுக்கு இந்தப் பெயரெல்லாம் கூடாது.”

“தம்புரானே!” சங்கரன் கெஞ்சுவதைப் போல் பார்த்தான். சங்கரன் நல்ல உழைப்பாளி. எந்த வேலையைச் செய்தாலும் சுறுசுறுப்பாகச் செய்யக் கூடிய இயல்பு உடையவன். அவனிடம் பொய் கிடையாது. நாணயம் இன்மை கிடையாது. நல்ல ஒழுக்கமானவன். அவன் தம்புரானிடம் கேட்டு வந்திருப்பது இதுதான் முதல் முறை.

சங்கரனைப் பார்த்து தம்புரானுக்கும் கொஞ்சம் கருணை தோன்றியிருக்க வேண்டும்.

“உன்னுடைய மகனைப் பாக்கன் என்று கூப்பிடுடா, நல்ல பெயர்! குஞ்ஞிப்பாக்கன்!”

பாக்கன்! அந்தப் பெயரின் அர்த்தம் என்னவென்று புரியாமல் விழித்தான் சங்கரன்.

“பாக்கன், பாஸ்கரன் எல்லாம் ஒண்ணுதான்டா, போ, கிடாத்தனைப் பாக்கன்னு கூப்பிடணும் தெரிகிறதா?”

பாக்கனும் பாஸ்கரனும் ஒரே பெயர்தான். இதைக் கேட்டு முண்டிச்சி சந்தோஷம் கொண்டாள். தம்புரான் வைத்த பெயர் அல்லவா?

குஞ்ஞிப்பாக்கன்!

அவன் வளர்ந்தான்- கரும்பனையின் நிறம்- பெரிய தலை- வெளியே தள்ளிக் கொண்டிருக்கிற நெற்றி- சப்பை மூக்கு- பெரிய கண்கள்- மொத்தத்தில் அழகுக்கும், அவனுக்கும் வெகுதூரம்.

அவனுக்கு ஆறு வயது நடந்து கொண்டிருந்தது. தங்கள் சாதிக் குழந்தைகளுடன் அவனும் சேர்ந்து விளையாடினான்; அவர்களோடு சேர்ந்து பாடினான்; அவர்களுடன் சேர்ந்து மாடு மேய்க்கப் போனான்.

முண்டிச்சி நன்றாகப் பாடுவாள்- பரம்பரை பரம்பரையாய் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களால் பாடப்பட்ட பாட்டுக்கள் - கைகொட்டிக்களி என்றால் அவளுக்கு உயிர். குஞ்ஞிப்பாக்கனுக்கு பாட்டின் மேல் விருப்பம் அதிகம். ஓய்வு நேரங்களில் குஞ்ஞிப்பாக்கனைத் தன்னுடைய மடியில் இருத்தி, அவனுக்குப் பாட்டுப் பாடச் சொல்லிக் கொடுத்துக் கொண்டிருப்பாள் முண்டிச்சி. பாட்டின் வரிகளை மிகவும் கவனமாகக் கேட்டு மனதில் பதி வைத்துக் கொள்வான் குஞ்ஞிப்பாக்கன். அவனுக்கு நல்ல ஞாபக சக்தி இருந்தது. மகனுடைய கூரிய அறிவைக் காணும்போது, மகிழ்ந்து போவாள் முண்டிச்சி. வெளியே தள்ளிக் கொண்டிருக்கிற அவனுடைய நெற்றியில் முத்தம் கொடுத்தவாறே பிராத்திப்பாள்.

“என் மகன் குஞ்ஞிப்பாக்கன் பெரிய ஆளாக வரவேண்டும் பரக்குட்டியே!”

அவர்களுடைய குலதெய்வத்தின் பெயர் பரக்குட்டி. தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் வசிக்கும் அந்தச் சேரியில் ஒரு அலரி மரமிருக்கிறது. அதன் அடியில் ஒரு கல்லிருக்கும் அதுதான் பரக்குட்டி. வருடத்திற்கொரு முறை பரக்குட்டிக்குப் பூஜை வழிபாடு செய்வது வழக்கம். நான்கு கோழிகளின் கழுத்தை அறுத்துப் பரக்குட்டிக்குப் படையல் செய்வார்கள். கருங்கல்லைச் சுற்றிலும் குருதி ஆறாய் ஓடிக் கொண்டிருக்கும். கோழிக்கறியை வேக வைத்து பரக்குட்டிக்குப் படைப்பார்கள். கிடாத்தன்மார் முரசு கொட்டுவார்கள். அவர்களில் வயது முதிர்ந்த ஆள் தான் பூசாரியாய் இருப்பான். பரக்குட்டிக்குப் படையல் செய்த அவல், பூ, கோழிக்கறி எல்லாவற்றையும் பூசாரி எடுத்துக் கொள்வான். ஆனால் முழுவதையும் அல்ல- கால் பகுதியை விட்டு வைத்து விட்டு, முக்கால் பகுதியை மட்டுமே அவன் எடுத்துக் கொள்வான். பல வருடங்களாகத் தொடர்ந்து பின்பற்றப்பட்டு வருகின்ற ஒரு வழக்கமிது.

“அம்மே, யார் இந்த பரக்குட்டி?” -தன் அன்னையிடம் ஒரு நாள் கேட்டான் குஞ்ஞிப்பாக்கன்.,

முண்டிச்சி கூறினாள்.