Lekha Books

தம்புரான் பள்ளிக்கூடத்தைத் தேடி வந்திருக்கிறார்! புலையன் நடத்துகின்ற பள்ளிக்கூடத்தைத் தேடி தெற்கே கோவிலகத்தைச் சேர்ந்த மருமகன் தம்புரான் வந்திருக்கிறார்! என்ன பாக்கியம்!

அமதனும் மாணவர்களும் மனதுள் உவகை பொங்க அவரை வரவேற்றார்கள். அமதன் விரித்த பாயில் அமர்ந்தவாறே மருமகன் தம்புரான் வினவினார்.

“குஞ்ஞிப்பாக்கன் புறப்படுவதற்கான ஆயத்தம் எல்லாம் செய்தாகிவிட்டது அல்லவா?”

“ம்” மெதுவான குரலில் விடையிறுத்தான் குஞ்ஞிப்பாக்கன்.

அமதனின் மாணவர்களில் ஒருவன் ஆசையுடன் ஓடி இளநீர் ஒன்றைக் கொண்டு வர, அதன் மூக்கைச் சீவி மற்றொரு மாணவன் தம்புரானின் முன் வைத்தான். மனதில் ஆர்வம் பொங்க அந்த இளநீரைக் குடித்தார் மருமகன் தம்புரான்.

“ஒரு சிறிய விண்ணப்பம்” - அமதன் தயங்கிய குரலில் கூறினான்.

“என்ன...?”

“ஒரு பாட்டுப் பாடினா மிகவும் சந்தோஷமா இருக்கும்.”

“அவ்வளவுதானே! பாடி விட்டால் போகிறது!”

தரையில் இரண்டு கால்களையும் மடித்துப் போட்டு ஏதோ தியானத்தில் அமர்வது போல் அமர்ந்தார் தம்புரான். அவரைச் சுற்றி முகத்தில் பணிவு தெரிய அமர்ந்திருந்தனர் அமதனும், அவனுடைய மாணவர்களும்.

மருமகன் தம்புரானின் தொண்டைக்குள்ளிருந்து தேவகானமொன்று உயர்ந்து எழும்பி வெளி வந்தது. இந்த அகிலத்தையே மறந்து விட்ட மாதிரி நிசப்தமாய் அமர்ந்திருந்தனர் எல்லோரும். எவ்வித சப்தமும் இன்றி விளங்கிய அந்த பிரதேசத்தின் எல்லா பகுதியிலும் பரவி வியப்பித்து ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது அது. ஆத்மாவின் உள்ளிருந்து புறப்பட்டு வரும் சங்கீதம் அது. அங்கே ஒரு நாத பிரபஞ்சமே உருவாகி விட்டிருந்தது. கானம் முடிந்ததும், இருந்த இடத்தைவிட்டு எழுந்தார் தம்புரான்.

“இந்த பள்ளிக்கூடம் உங்களுடைய வருகையால் புனிதம் பெற்றது” என்று அமதன் கூறியதைக் கேட்ட மருமகன் தம்புரானின் அதரங்களில் மென்னகை அரும்பியது.

“அமதா, நாங்கள் வரட்டுமா?”

மருமகன் தம்புரான் முன்னே நடக்க, அவருடைய அடிச்சுவட்டைப் பின்பற்றி நடந்தான் குஞ்ஞிப்பாக்கன்.

எத்தனையோ கிராமங்களை - ஊர்களைக் கடந்து அவர்கள் நடந்து போய்க் கொண்டிருந்தார்கள். மருமகன் தம்புரான் ஒன்றும் பேசாமல் வரவே, குஞ்ஞிப்பாக்கனும் வாயே திறக்காமல் அவரைப் பின்பற்றி சென்று கொண்டிருந்தான்.

கடைசியில் அவர்கள் ஸ்ரீபுரம் கிராமத்தை அடையும் போது மாலை நேரமாகி விட்டிருந்தது.

“இதுதான் ஸ்ரீபுரம். இன்று நாம் இங்கேயே தங்கி விடுவோம்” அருகிலிருந்த சிவன் ஆலயத்தை நோக்கிக் கையை நீட்டியவாறு கூறினார் தம்புரான்.

கோவிலைச் சார்ந்த குளத்தில் இறங்கி இரண்டு பேரும் கையையும் காலையும் அலம்பினர். கோவிலைச் சேர்ந்த சாந்திக்காரன் நம்பூதிரி, தம்புரானைக் கண்டதும், பக்தியுடன் இரண்டு கைகளையும் முகத்துக்கு நேரே வைத்துத் தொழுதார். பதிலுக்கு அவரைத் தொழுதார் தம்புரான். அடுத்து குஞ்ஞிப்பாக்கன் மேல் சென்றது நம்பூதிரியின் பார்வை.

“இந்தப் பையன் யார்?”

“இவன் என்னுடைய சிஷ்யன். சங்கீதம் கத்துக்கறதுக்காக என்னிடம் வந்திருக்கிறான்.”

“இவன் எந்த ஜாதி?”- குஞ்ஞிப்பாக்கனைப் பார்க்கும்போது அவன் உயர்ந்த ஜாதியைச் சார்ந்தவன் மாதிரி தோன்றாததால் நம்பூதிரிக்கு இப்படி ஒரு சந்தேகம்.

“நம்பூதிரிக்கு ஏன் வீணாக இப்படியொரு சந்தேகம்? என் சிஷ்யன் உயர்ந்த ஜாதியைச் சேர்ந்தவன்தான்.”

அதன் பிறகு நம்பூதிரி ஒன்றும் பேசவில்லை.

கோவிலிலிருந்து ஏதோ கொஞ்சம் படையலாக வந்த சோறு கிடைத்தது. இரண்டு பேரும் அதைத்தான் சாப்பிட்டார்கள்.

நேரம் நன்றாக இருட்டிவிட்டிருந்தது. வானத்தில் சந்திரன் சிரித்துக் கொண்டிருந்தான். சந்திரனைச் சுற்றிலும் கருப்பு வண்ண, வெண்மையான மேகங்கள் மெல்ல நகர்ந்து கொண்டிருந்தன.

இருவரும் கோபுர நடையில் வந்து அமர்ந்தார்கள்.

மேகம் சூழ்ந்திருந்த வானம் மீண்டும் நிர்மலமாகக் காட்சி தந்தது. மீண்டும் சந்திரன் தன்னுடைய முகத்தை அவனுக்குக் காட்டினான்.

“சரி... நாம தொடங்குவோம்...”

இப்படிக் கூறிய மருமகன் தம்புரான் ஒரு நிமிட நேரம் தியானத்தில் ஆழ்ந்திருப்பது போல் கண்களை இறுக மூடிக்கொண்டார். பின் சிறிது நேரத்தில் கண்களைத் திறந்தார். எழுந்து சென்று அவரை நமஸ்கரித்தான் குஞ்ஞிப்பாக்கன்.

“ஆ...” தம்புரானின் உள்ளிருந்து நாதம் எழும்பி உயர்ந்து கொண்டிருந்தது.

“ம்... நீயும் பாடு...”

குஞ்ஞிப்பாக்கன் தொடர்ந்தான்.

“ஆ...”

அந்த தேவகீதம் சந்திரனின் பிரகாசத்துடன் சேர்ந்து ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது.

7

நாட்கள் வாரங்களாகவும், வாரங்கள் மாதங்களாகவும் உருண்டு ஓடிக் கொண்டிருந்தன. தன்னுடைய குருவின் பாடங்களை மிகவும் பணிவுடன் கற்று விட்டிருந்தான் குஞ்ஞிப்பாக்கன்.

அவன் தம்புரானின் சிஷ்யனாயிருந்தான்.

அவன் தம்புரானின் நண்பனாயிருந்தான்.

ஒரே ஒரு விஷயத்தில் மட்டும் குஞ்ஞிப்பாக்கனுக்கு தம்புரான் மேல் சந்தேகம் இருந்து கொண்டிருந்தது.

தம்புரான் ஏன் இப்படி ஊர் ஊராக அலைந்து திரிய வேண்டும்? ஏன் ஒரே இடத்தில் இருந்து ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருக்கக்கூடாது? ஏன் ஒரே இடத்தில் இருந்து செயலாற்றக்கூடாது?

தம்புரானின் உடல்நிலையும் நாளாக ஆக நலிந்து வருவது கண்ட                                குஞ்ஞிப்பாக்கன் உண்மையாகவே வேதனைப்படத் தொடங்கிவிட்டான்.

ஒரு நாள் அவன் இது குறித்து தம்புரானிடம் மனம் திறந்தே பேசிவிட்டான்.

“குருவே ஏன் நாம் ஒரே இடத்தில் தங்கி இருக்கக்கூடாது?”

இதைக் கேட்டதும் விழுந்து விழுந்து சிரித்தார் தம்புரான். பின் சிறிது நேரம் கழித்துக் கூறினார்.

“நான் ஏன் ஒரே இடத்தில் நின்று கொண்டிருக்காமல் ஊர் ஊராய் அலைந்து திரிகிறேன் என்ற உண்மையை உன்னிடம் மட்டும் கூறுகிறேன். உன்னிடம் மட்டும்தான்...”

அவர் என்ன கூறப் போகிறார் என்றறியும் ஆவலுடன் அவருடைய முகத்தையே பார்த்தான் குஞ்ஞிப்பாக்கன்.

“இத்தனை நாட்களும் சங்கீதத்தைப் பற்றி நான் மிகவும் விரிவாகப் படித்துக் கொண்டிருந்தேன். இது குறித்து ஒரு பெரிய ஆராய்ச்சி நூல் கூட நான் எழுதி முடித்துவிட்டேன். இதற்கான தேடுதலுக்காகவே நான் இத்தனை நாட்களாய் ஒரே இடத்தில் ஸ்திரமாய் நின்று கொண்டிருக்காமல் அலைந்து திரிந்து கொண்டிருந்தேன். என்னைவிட சங்கீதப் புலமை வாய்ந்த எத்தனையோ பண்டிதர்களும், அறிஞர்களும் இந்த பாரதத்தில் இருக்கிறார்கள். அவர்களையெல்லாம் நான் இத்தனை நாட்களும் தேடித் திரிந்தேன். கண்டவர்களிடம் உரையாடினேன். அறிவைப் பெருக்கிக் கொண்டேன். அவர்களுடன் கொண்ட நட்பின் மூலம் நாளைய உலகிற்கு ஒரு வேளை என்னுடைய இந்த ஆராய்ச்சி நூல் பயன்பட்டாலும் படலாம்!”

சிறிது நேரம் மௌனமாய் அமர்ந்திருந்த தம்புரான் மீண்டும் தொடர்ந்தார்.

“அறிவியலடிப்படையில் நான் என்னுடைய சொந்த அறிவு கொண்டு சில ஆராய்ச்சிகள் செய்திருக்கிறேன். அவற்றிற்கு என்னுடைய சொந்த வாக்குகளை உபயோகித்து எழுத்துருவம் கொடுத்திருக்கிறேன். பொறுத்திரு. நான் அவை எல்லாவற்றையும் உனக்குச் சொல்லித் தருகிறேன்.”