Lekha Books

“பாரப்புரத்தில் எழுந்து நம் மக்களைக் காக்கும் பரக்குட்டி

சேரிகளனைத்திலும் இருந்து செருமக்களைக் காக்கும் பரக்குட்டி

பனங்குலை போன்ற தன் முட்டிதட்டி இரத்தம் வடிகின்ற கையும் நீட்டி

கண்களிரண்டிலும் தீப்பந்தம் ஜொலிக்க மாரிலோ அலரி மாலைகள் விளங்க

பாரப்புரத்தில் எழுந்து நம்மக்களைக் காக்கும் பரக்குட்டி.”

தாய் கூறுவதை மிகவும் கவனமாகக் கேட்டான் குஞ்ஞிப்பாக்கன். எனினும் அவனுக்கு ஒரு சந்தேகம்.

“பரக்குட்டி, நம்முடைய தெய்வம்தானே, அம்மா!”

“ஆமாடா...”

“சாமிக்கு ஏம்மா இரத்தம்? சாமி இரத்தத்தைக் குடிக்குமா?”

“இரத்தம் குடிச்சால்தான் பரக்குட்டிக்கு தாகம் ஏற்படாம இருக்கும்.”

“தாகத்தைத் தணிக்க தண்ணீ குடிச்சா போதாதாம்மா? இல்லைன்னா இளநீர் குடிக்கலாமில்லையா?”

முண்டிச்சி இதற்கு என்ன பதில் கூறுவாள்? மகனுடைய இந்தக் கேள்வி, பாவப்பட்ட அந்த அன்னையின் மனதுக்குள் ஒரு வகையான அச்சத்தை உண்டாக்கியது. பரக்குட்டி ஒரு வேளை கோபித்து விடுமோ? தன் மனதுக்குள் பரக்குட்டியை நினைத்து பிரார்த்தனை செய்துகொண்டாள் முண்டிச்சி.

“என்றெ பரக்குட்டியே! குஞ்ஞிப்பாக்கன் தெரியாமல் சொல்லிவிட்டான். பாவம்! அவனை மன்னித்து விடு.”

குஞ்ஞிப்பாக்கன் என்னவெல்லாமோ பற்றி அறிய ஆசைப்பட்டான். எதற்கெடுத்தாலும் அவனுக்கு சந்தேகம்தான்.

ஒரு நாள் பாட்டு பாடிக்கொண்டிருந்தாள் முண்டிச்சி.

“சக்யம்மாயின் முற்றத்திலிருந்தோர்

பூவனிளம் குலை வாழைக்குலை

அதை வெட்டித் தம்புரானிடம் கொடுக்கும்போது

நாமெல்லாம் கூடுவோம் சக்யம்மாயி”.

குஞ்ஞிப்பாக்கன் கேட்பான்.

“பூவன் வாழையை மண்ணுல விதைச்சது யார்?”

“சக்யம்மாயி.”

“வாழைக்குலையைத் திருடு போகாம காப்பாத்தினது யார்?”

“சக்யம்மாயி.”

“பிறகு ஏன் வாழைக்குலையைத் தம்புரானிடம் கொண்டு போய் கொடுக்கணும்?”

முண்டிச்சியால் தன்னுடைய மகனின் கேள்விக்குப் பதில் கூறவே முடியவில்லை. அவள் இரு கைகளையும் குவித்து பிரார்த்தித்தாள்.

“என்னுடைய மகனை நீதான் காக்க வேண்டும், பரக்குட்டி.”

2

தாழ்த்தப்பட்ட இனத்தவர்கள் கல்வி கற்றுக்கொள்ள அனுமதிக்கப்படவில்லை. வயலில் ஏர் பூட்டி உழுவதற்கும், பயிர்களுக்குக் களை எடுக்கவும் மட்டுமே பிறந்தவர்கள் அவர்கள். அவர்கள் எல்லோருமே உயர்ந்த ஜாதிக்காரர்களுக்கு அடிமைகள் மாதிரி. அந்த உயர்ந்த ஜாதிக்காரர்களைப் பொறுத்தவரை அவர்கள் மனிதப் பிறவிகளே அல்லர். மிருகங்களைப் போன்றுதான் அவர்களை எல்லோரும் நடத்தினர். அவர்களுடைய மேனி தங்கள் மேல் சிறிது பட்டுவிட்டாலும், போதும், பதறிப்போய் விடுவார்கள். தப்பித்தவறி ஒரு புலையனின் கை அவர்களுடைய உடலில் எங்காவது பட்டுவிடட்டும் அவ்வளவுதான். நீரினுள் இறங்கி ஒரு தடவையாவது முங்கிவிட்டுத்தான் மறுவேலை பார்ப்பார்கள். அப்படியானால்தான் தங்களுடைய உடலில் ஒட்டிய அசுத்தம் போகுமாம்.

தம்புரான் வீட்டை விட்டு வெளியே இறங்கிச் செல்லும்போது, அவருடன், வேலைக்காரன் ஒருவனும் போவான்- அவருக்குப் பின்னே நாய்மாதிரி.

“ஏ... ஊஹ்; ஏ-ஊஹ்...”

தாழ்ந்த ஜாதியைச் சார்ந்தவர்களுக்கு அறிவிக்கப்படும் முன்னறிவிப்பு இது! ‘தம்புரான் வயல்வரப்பின் வழியே நடந்து வருகிறார். யாராவது இருந்தால் வழிமாறிக் கொள்ளுங்கள். அசுத்தமாக்கி விடக்கூடாது’ என்பதுதான் இந்த சப்தத்தின் யதார்த்தமான அர்த்தம்.

தன்னுடைய அடிமைகளை என்ன வேண்டுமானாலும் செய்வதற்கு தம்புரானுக்கு உரிமை இருக்கிறது. அவர்களை அடிக்கலாம்... கொடுமைப்படுத்தலாம்... கொல்லலாம். அவர் எது செய்தாலும், யாரும் எதிர்த்துக் கேட்கப் போவதில்லை. கிராமத்தின் நிலை இவ்வாறிருக்க, மற்றொரு பக்கம் ஒரு புத்துணர்ச்சி பரவிக் கொண்டிருந்தது. அதுதான் அமதன் என்ற தாழ்த்தப்பட்ட இளைஞர் அந்த கிராமத்து மக்களுக்கு அறிவியலின் ஆற்றலை விளக்க முற்பட்டது. முதலாளிகளுக்கெதிராக, பிரபுக்களுக்கெதிராக, ஜாதி வேற்றுமைகளுக்கெதிராக அந்த இளைஞன் உரக்கக் குரல் எழுப்பிக் கொண்டிருந்தான். எத்தனையோ இன்னல்களைத் தாங்கிக் கொள்ள வேண்டிய நிர்ப்பந்தம் ஏற்பட்டும் அதையெல்லாம் ஒரு பொருட்டாகவே எண்ணாமல், சேரி மக்களுக்காக ஒரு பள்ளிக்கூடம் ஆரம்பித்தான்.

குஞ்ஞிப்பாக்கனுக்கு வயது பத்து நடந்து கொண்டிருந்தது. தம்புரானின் கறவை மாடுகளில் இரண்டை மேய்ப்பதுதான் அவன் தொழில்.

அவன் மாடு மேய்க்கச் சென்ற மூன்றாம் நாள் எதிர்பாராத அளவில் ஒரு சம்பவம் நடந்துவிட்டது.

அவன் மேய்க்கச்ச சென்ற கறவை மாடுகளில் ஒரு கால் தவறி கிணற்றிற்குள் விழுந்து, காலொடிந்துவிட்டது. தம்புரானிடம் போய் பயந்து கொண்டே விவரத்தைக் கூறினான் குஞ்ஞிப்பாக்கன். அதற்குள் சங்கரனும், முண்டிச்சியும் பதறியடித்துக் கொண்டு ஓடி வந்தனர்.

தம்புரானின் நெற்றி சுருங்கியது. கைகளில் நரம்புகள் முறுக்கேறி நின்றன. கண்கள் கோபத்தால் சிவந்தன. தன்னுடைய வேலைக்காரனை நோக்கி கத்தினார் தம்புரான்.

“என்னடா ஒன்றுமே பேசாமல் நின்று கொண்டிருக்கிறாய்? இந்த நாடோடிக் கழுதைக்கு ரெண்டு குடுக்க வேணாமா?”

தன்னுடைய எஜமானின் உள் அர்த்தத்தைப் புரிந்து கொண்ட அவன் பாய்ந்து, தன் முன் நின்ற குஞ்ஞிப்பாக்கனுக்கு செமையாய் இரண்டு உதை கொடுத்தான். அவனுடைய கழுத்தைப் பிடித்து கீழே தள்ளினான். அடி தாங்காமல் தரையில் தலைகுப்புற விழுந்தான் குஞ்ஞிப்பாக்கன். அவனுடைய நெற்றியிலிருந்து குருதி வடிந்தது.

தன்னுடைய மகனின் கதியை நினைத்து மார்பில் அறைந்து கொண்டு ஓலமிட்டாள் முண்டிச்சி. என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் சிலையாகிப் போய் நின்றான் சங்கரன்.

குஞ்ஞிப்பாக்கன் சிறிதும் அழவில்லை.

“ம்... போதும்... நீ போய் குளித்து விட்டு வாடா!”

வேலைக்காரன் குளத்தை நோக்கி நடந்தான்.

“வா மகனே!” - தன்னுடைய மகனை அழைத்தாள் முண்டிச்சி. தன்னுடைய வேட்டித் தலைப்பால் அவன் நெற்றியிலிருந்து வடிந்து கொண்டிருந்த குருதியைத் துடைத்தாள்.

குஞ்ஞிப்பாக்கன் ஒன்றும் பேசவில்லை.

“சரி... சரி... போடா!”

- தம்புரானை எதிர்த்து ஏதாவது பையன் பேசிவிடப் போகிறானா என்று சங்கரனும், முண்டிச்சியும் அஞ்சவே செய்தார்கள். அவன் நின்று கொண்டிருந்த பாணி அவர்களுடைய எண்ணத்தை மேலும் ஊர்ஜிதம் செய்தது. தன்னுடைய மகன் கையைப் பிடித்துக்கொண்டு நடந்தான் சங்கரன்.

அடுத்த நாள் காலையில் தந்தையிடமும், தாயிடமும் குஞ்ஞிப்பாக்கன் கூறினான்.

“இனி நான் மாடு மேய்க்கப் போக மாட்டேன்.”

இதைக் கேட்டதும் வியந்து போனார்கள் சங்கரனும், முண்டிச்சியும்.

“பாக்கா...”

“நான் பள்ளிக்கூடத்திற்குப் போய் படிக்கப் போறேன். அமதனின் பள்ளிக்கூடத்திற்கு நான் போகப் போறேன்.” - குஞ்ஞிப்பாக்கன் கூறினான்.

“தெய்வமே... பரக்குட்டி!” மூக்கில் விரல் வைத்து வியந்தாள் முண்டிச்சி.

சங்கரனின் உள்ளத்தில் ஒரு சிறு போராட்டமே நடந்து கொண்டிருந்தது. அவன் இன மக்களில் இன்னும் யாருக்கும் இரண்டு எழுத்து எழுதப்படிக்கத் தெரியாது. மேலும் தம்புரானுக்கு எல்லா விஷயங்களிலும் எதிராகச் செயல்படக்கூடியவன் இந்த அமதன். நிலைமை இவ்வாறு இருக்கும்போது, குஞ்ஞிப்பாக்கனை அவன் எவ்வாறு பள்ளிக்கு அனுப்பி வைக்க முடியும்?

“வேணாம்டா குஞ்ஞிப்பாக்கா, நமக்கு இந்த விபரீத ஆசை!” - சங்கரன் கெஞ்சினான்.