Lekha Books

“கோயிலுக்கு உள்ளே வைத்தல்லவா கச்சேரி நடைபெறுகிறது? ஒன்று செய்வோம். ஒரு பக்கம் தனியாக ஒதுங்கி நின்னு நீ கச்சேரியைக் கேள். அதற்கும் அவர்கள் சம்மதிக்காவிட்டால், பிறகு என்ன செய்வதென்று தீர்மானித்துக் கொள்வோம்!”

இறுதியில் குறிப்பிட்ட அந்த நாளும் வந்துவிட்டது. மாலையில் தான் கிருஷ்ண ஸ்வாமியின் கச்சேரி. மைதானம் ஜனப் பிரவாகத்தால் நிரம்பி வழிந்து கொண்டிருந்தது. அங்கிருந்த ஒவ்வொருவருமே உயர்ந்த ஜாதிக்காரர்கள்தாம். முன்வரிசையில் பிராமணர்கள் அமர்வதற்கென்றே இடத்தை ஒதுக்கிப் போட்டிருந்தார்கள். இரண்டாவது வரிசையில் அம்பலவாசிகள். மூன்றாவதாக நாயன்மார். அதோடு வரிசை முடிந்தது.

எல்லோருக்கும் பின்னால் போய் அமர்ந்தான் குஞ்ஞிப்பாக்கன்.

“உனக்கு இங்கு என்னடா வேலை?” - வாரியர் சினத்துடன் கேட்டார்.

“நான் கச்சேரி கேட்க வந்திருக்கிறேன்.”

“உங்க ஜாதிக்காரங்களுக்கு இங்கு பிரவேசனம் இல்லைன்னு உனக்குத் தெரியாதா? மரியாதையா வெளியே ஓடுடா...”

“நான் கச்சேரி கேட்கத்தான் இங்கு வந்தேன். அது முடிந்த பிறகுதான் இங்கிருந்து போவேன்.”

அதற்குள் வாரியர் ஓடிச்சென்று பத்திருபது ஆட்களுடன் திரும்பி வந்தார்.

“மரியாதையாய் இங்கிருந்து ஓடிடு. இல்லாவிட்டால் கையையோ காலையோ ஒடித்துப் போட்டுடுவோம்.” - அவர்களில் ஒருவன் கூறினான்.

“நான் பாட்டு கேட்க இங்கு வந்திருக்கிறேன். நான் இங்கு நின்றால் உங்களுக்கென்ன?” - குஞ்ஞிப்பாக்கன் கேட்டான்.

“நான்! நான்! ஆச்சாரத்தையே மறந்துட்டான் இந்த கீழ்ஜாதி நாய்! டேய்... மரியாதையாக ‘அடியேன்’னு  சொல்லுடா...?”

குஞ்ஞிப்பாக்கன் ஒன்றும் பேசாமல் நின்ற இடத்திலேயே நின்று கொண்டிருக்கவே, அவனுடைய கழுத்தைப் பிடித்து பலத்துடன் தள்ளினான் ஒருவன். அவனுடைய கையைத் தன்னுடைய பலம் கொண்ட மட்டும் முயற்சித்து விலக்கினான் பாக்கன். திடீரென்று எங்கிருந்தோ ஒரு சத்தம் வந்தது.

“தொடாதீங்க. அவனை யாரும் தொடாதீங்க...!”

அமதனின் குரல்தான் அது.

ஒரு கொடும் காற்றை சிருஷ்டிக்கக்கூடிய திறமையுடையவன் அமதன். நாட்டு நடப்புகளை நன்கு அறிந்தவனும், நல்லவொரு காரியத்திற்காகத் தன்னையே அர்ப்பணித்துக் கொண்டவனும், தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் வாழ்க்கையில் முன்னேற வேண்டும் என்ற ஒரே காரணத்திற்காக ஆக்கப்பூர்வமாக உழைத்துக் கொண்டிருப்பவனும் இந்த அமதன்.

அமதன் தனியே வரவில்லை. அவனுக்குப் பின்னே நூற்றுக்கணக்கானோர் நின்று கொண்டிருந்தார்கள்.

அமதனின் சப்தத்தைக் கேட்டவுடன், குஞ்ஞிப்பாக்கனின் கழுத்திலிருந்த கையை பட்டென்று எடுத்துக்கொண்டார் வாரியர்.

கோவில் தர்மகர்த்தா விருபாக்ஷன் நம்பூதிரி வந்தார்.

“அமதா, நீ ஏன் இங்கு வந்து கலாட்டா பண்ணிக் கொண்டிருக்கிறாய்?”

“நாங்கள் கலாட்டா பண்ண வரவில்லை. கச்சேரி கேட்கத்தான் வந்தோம்.”

“தாழ்ந்த ஜாதிக்காரங்க இங்க வரக்கூடாதுன்னு உனக்குத் தெரியாதா?” - நம்பூதிரியின் குரலில் கர்வமும் கலந்தொலித்தது.

“அப்படியொரு சட்டத்தை உருவாக்கியது யார்னு சொன்னா மிகவும் வசதியாய் இருக்கும்.”

“நீ படிச்சவன். இதுதான் நீ காட்டும் விவேகமா?”

“தாழ்த்தப்பட்ட மக்களும் மனிதப்பிறவிகள்தான். நாங்க எல்லோரும் கச்சேரி கேட்க வந்திருக்கிறோம். எங்களை அடிச்சு விரட்டுவதுதான் விவேகமோ? நாங்க போற போக்கைப் பார்த்தா கோவிலின் சந்நிதானத்துக்குள்ளே கூட வந்து விட முயற்சிப்போம் என்பீர்கள். நீங்க கூறுவது முற்றிலும் உண்மைதான். இன்னைக்கு இல்லாட்டாலும் என்னைக்காவது ஒரு நாள் நிச்சயம் அது நடக்கத்தான் போகிறது. அது மட்டும் உறுதி” -ஆவேசத்துடன் பேசினான் அமதன்.

“வெளியே போங்கடா நாய்களே!” - நம்பூதிரி இரைந்தார்.

“உங்களுடைய விவேகம் என்னவென்று இப்போ எங்களுக்கு நன்றாக புரிந்துவிட்டது” கேலியுடன் கூறினான் அமதன்.

முகத்தில் கோபம் கொப்பளிக்க நம்பூதிரியைப் பார்த்தனர் அமதனின் பின்னால் நின்றவர்கள்.

“இந்த நாய்களை கழுத்தைப் பிடிச்சு வெளியே தள்ளுங்க” - நம்பூதிரி கட்டளையிட்டார்.

வாரியரும், அவரோடு சுமார் இருபது ஆட்களும் முன்னால் வந்தனர்.

“எங்க மேல் மட்டும் கை படட்டும். பின்னால் நடப்பதே வேறு”- அமதனின் விழிகள் தீப்பந்தமாய் ஜ்வலித்தன.

என்ன செய்வதென்று தெரியாமல், அமதனின் முகத்தைப் பார்த்தார் வாரியர். அந்த இளைஞனின் முகத்தில் நிலவிய கம்பீரம் அவருடைய உள் மனதில் ஒருவகையான பயத்தை ஏற்படுத்தியது.

“என்ன வாரியரே, பேசாமல் நிற்கிறீர்?” என்றார் நம்பூதிரி.

“எங்களை வெளியே தள்ள தைரியமுள்ள ஆள் முன்னே வரட்டும், பார்க்கலாம்” - அமதனின் பின்னால் நின்றவர்களில் ஒருவன் கூறினான்.

கச்சேரி ஆரம்பிப்பதற்கான நேரம் ஆகிவிட்டது. நான்கைந்து ஆட்கள் புடைசூழ மைதானத்தில் நடந்து வந்து கொண்டிருந்தார் கிருஷ்ணஸ்வாமி பாகவதர். “என்னப்பா அங்கே சப்தம்?” பாகவதர் கேட்டார்.

“இருங்கள் என்னவென்று பார்ப்போம்” - பாகவதரும் அந்த ஆட்களும் கலாட்டா நடைபெறும் இடத்திற்கு வந்தனர்.

பாகவதரைக் கண்டதும், இரண்டு கைகளையும் இணைத்துக் கைகூப்பித் தொழுதான் அமதன். தொடர்ந்து அவரைக் கும்பிட்டான் குஞ்ஞிப்பாக்கன். அவர்களைக் கண்டது மாதிரியே காண்பித்துக் கொள்ளவில்லை பாகவதர்.

“என்ன நம்பூதிரி, இங்கு என்ன கலாட்டா?” பாகவதர் விசாரித்தார்.

“புலையனும் செருக்கன்மார்களும் கச்சேரி பார்க்க வந்திருப்பதாகக் கூறிப் போக மறுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள், எவ்வளவு சொல்லியும்.”

“இவனுங்களுக்கு கச்சேரி செய்தால் ஏதாவது புரியுமா?” பாகவதரின் கேள்வியில் கேலியும் கலந்தொலித்தது.

“எல்லாம் தெரியும். முதலில் எங்களைக் கச்சேரியைக் கண்டுகளிக்க அனுமதியுங்கள்” - குஞ்ஞிப்பாக்கன் கூறினான்.

“அது முடியாது. நான் பாடுவது கீழ்ஜாதிக் காரனுக்கல்ல. அல்ல...” என்றார் பாகவதர்.

“ஸ்வாமி... உங்களுடைய கச்சேரியைக் கேட்க வேண்டும் என்ற ஆவலுடன் வந்தவன் நான், தயவு செய்து கருணை காட்டுங்கள்...” கெஞ்சுகிற தோரணையில் கேட்டான் குஞ்ஞிப்பாக்கன்.

“அதுதான் சொல்லிவிட்டேனே சாத்தியமில்லையென்று. சங்கீதம் சங்கீதம் என்று சொல்கிறோம்! சங்கீதம் என்றால் என்ன? சாட்சாத் சரஸ்வதி தேவியைத்தான் நாம் சங்கீதம் என்கிறோம். உங்களுக்கு முன்னால் சரஸ்வதி காட்சி தரமாட்டாள்.”

“நாங்கள் வேண்டுமானால் போய் விடுகிறோம். ஆனால் குஞ்ஞிப்பாக்கனை மட்டுமாவது கச்சேரி கேட்க அனுமதியுங்கள்.” -அமதன் கெஞ்சினான்.

“மரியாதையாக இங்கிருந்து போய்விடுங்கள். தகராறு பண்ணிக் கொண்டிருப்பதற்கு இது நேரமில்லை. ஏற்கெனவே நேரம் அதிகமாகிவிட்டது. இனிமேலும் தகராறு பண்ணிக் கொண்டிருந்தால், கச்சேரியை நிறுத்தி விடுவதைத் தவிர வேறு வழியில்லை.”

கச்சேரி நடக்காவிட்டால், கச்சேரியைக் காண வந்த ஜனங்கள் கொதித்து எழுவார்கள். உண்மையான காரியத்தை அறிந்து கொள்ளாமலேயே ஏதாவது பேசுவார்கள். மேலும் இங்கு கூடியவர்கள் எல்லோருமே உயர்ந்த ஜாதிக்காரர்கள். எல்லோரும் ஒரே மாதிரியாகச் சிந்திக்கக் கூடியவர்கள். தாழ்த்தப்பட்டவர்களும் மனிதப் பிறவிகள் தான் என்பதைக் கூட அவர்கள் ஒப்புக் கொள்வார்களோ என்னவோ!

மேலும், இது ஒரு தற்காலிக தோல்விதான்.

ஒரு நிமிடம் ஆலோசனையில் ஆழ்ந்த அமதன் குஞ்ஞிப்பாக்கனின் கையைப் பிடித்துக் கூறினான்.