Lekha Books

"நம்ம கிட்ட இல்லாத பணமாங்க, நீங்க சம்பாதிச்சு அரவிந்தனுக்கு ஏகப்பட்ட சொத்து சேர்த்து வச்சிருக்கீங்க... இன்னும் எதுக்கு பணம் பணம்னு பாகுபாடு பார்க்கறீங்க."

"இது பணப்பிரச்னை மட்டும் இல்ல ஜானகி, நம்மளோட கௌரவப் பிரச்னை. உன் பையனுக்கு எங்கே பொண்ணு எடுத்திருக்கீங்க அப்படின்னு நம்ம சொந்தக்காரங்க கேட்கும்போது நீ என்ன பதில் சொல்லுவ? எங்க வீட்டு சமையல்காரியோட பொண்ணுன்னு சொல்லுவியா? அது நமக்கு கௌரவமா? கௌரவமும், அந்தஸ்தும் கிடைக்கறதுக்கு முதல் காரணமே இந்தப் பணம்தான். அழகு அது இதெல்லாம் அவ்வளவு முக்கியமில்ல. நம்பளப் பத்தி ஃபேமஸ் பேமிலி அப்படிங்கற ஒரு இமேஜ் இருக்கு. சொஸைட்டியில பெரிய மரியாதை இருக்கு. இதையெல்லாம் இழக்க நான் தயாரா இல்ல... 'பணம் பணத்தோட, இனம் இனத்தோட’ அதுதான் சரி."

"உங்களுக்கு சரின்னு படறது அவனுக்கும் சரிப்பட்டு வரணுமேங்க. மனசுல ஒருத்தியை நினைச்சுக்கிட்டு கல்யாணம் வரைக்கும் போயிட்டானே, அவனுக்கு கஷ்டமாதானே இருக்கும்."

"ஒரு கஷ்டமும் இல்ல ஜானகி. சொத்து கிடையாதுன்னு நான் சொன்னவுடனே நம்ம பின்னாடியே வந்துட்டான். அது மாதிரி கொஞ்ச நாளைக்கு அந்தப் பொண்ணோட அழகையும், அவமேல ஆசைப்பட்டதைப் பத்தியும் நினைச்சுக்கிட்டிருப்பான். அப்புறம் எல்லாம் சரியாயிடும்."

"சரியானா எனக்கும் சந்தோஷம்தாங்க. நமக்கு இருக்கறது ஒரே மகன். அவன் வாழ்க்கை சந்தோஷமா இருக்கணும். அதுதான் எனக்குத் தேவை..."

"ஜட்ஜ் நாராயணனோட மகள் வயிற்றுப் பேத்தி ஜாதகம் வந்திருக்கு. பொருத்தமெல்லாம் பார்த்தாச்சு. பொண்ணு சுமாராத்தான் இருப்பான்னு தரகர் சொன்னார். அதப்பத்தி நமக்கென்ன, பொண்ணு பேர்ல ஏகப்பட்ட சொத்து இருக்காம். நாநூறு பவுன் நகை போடறாங்களாம். பொண்ணோட அப்பா நடத்தற எக்ஸ்போர்ட் கம்பெனியில அந்த பொண்ணுக்கும் பங்கு இருக்காம். பொண்ணுக்கு கொடுக்கற சீர் வரிசைகள் போக கல்யாண செலவையும் அவங்களே பார்த்துக்கறாங்களாம். நம்பளுக்கு எப்படி அரவிந்தன் ஒரே பையனோ அதே மாதிரி அந்தக் குடும்பத்துக்கும் அந்தப் பொண்ணு மட்டும்தான் வாரிசாம். எல்லாம் விசாரிச்சுட்டேன். ஒரு மாசம் டைம் கேட்டிருக்கேன். அரவிந்தன்ட்ட கொஞ்சம் கொஞ்சமா பேசி அவனோட மனசை மாத்தி இந்தக் கல்யாணத்துக்கு சம்மதிக்க வைக்க வேண்டியது என் பொறுப்பு..."

"என்னமோங்க... அவன் மனசு மாறிட்டான்னா நல்லதுதான்"

"நல்லதே நடக்கும். நீ குழம்பாம நிம்மதியா இரு. இந்த விஸ்வநாதன் சொன்னா சொன்னதுதான்."

அவரது வார்த்தைகளில் ஓரளவு சமாதானமாகி விட்டாள் ஜானகி.

7

மறுநாள் காலை. மாத்திரையின் விளைவால் அயர்ந்து தூங்கிய கலக்கம் மாறாத முகத்துடன், கவலை சூழ்ந்து கொண்ட மனதுடன் சுவரில் சாய்ந்து உட்கார்ந்திருந்தாள் மீனாட்சி. அவளுக்கெதிரே முழங்கால்களால் முகத்தைத் தாங்கியபடி ஒரே இடத்தை வெறித்துப் பார்த்தவாறு உட்கார்ந்திருந்தாள் பவித்ரா.

"உன்னோட அழகுல மயங்கி, ஆசை வார்த்தை பேசியிருக்கான் அந்த அரவிந்தன். அதை உண்மையான காதல்னு நம்பி கனவுல மிதந்துக்கிட்டிருந்த. எத்தனையோ எடுத்துச் சொல்லியும் நீ பிடிவாதமா இருந்த. என்னதான் நீ நிறைய படிச்சுட்டு உத்யோகத்துல இருந்தாலும் அவங்களைப் பொறுத்தவரைக்கும் நீ சாதாரண சமையல்காரியோட பொண்ணுதான்..."

"போதும்மா. இதுக்கு மேல வேற எதுவும் பேச வேணாம்..."

"என் வாயை அடைச்சுட்டா போதுமா? உன் வாழ்க்கை நல்லபடியா இருக்கணும்னுதான் பேசறேன். இருண்டு போன என்னோட வாழ்க்கைக்கு வெளிச்சமா நீ இருந்த. உன்னோட மாமாவும், அத்தையும் சந்துருவை விட்டுட்டு போனப்ப அவனையும் ஆதரிக்க வேண்டிய நிலைமை. உங்களை வளர்க்கறதுலதான் என் கவலைகளை ஓரளவு மறந்தேன். சந்துருவுக்கு படிப்பு ஏறலை. நீ கெட்டிக்காரியா நல்லா படிச்சு மேல மேல வந்தப்ப ரொம்ப சந்தோஷப்பட்டேன். உன்னோட நல்ல எதிர்காலம்தான் எனக்கு நிம்மதி. நீ அழகுதான். உன்னைப் பெத்தவள்ங்கற முறையில எனக்கும் அதில பெருமைதான். உன்னோட அழகு, உனக்கு ஆணவத்தையும், அகங்காரத்தைம் வளர்த்துடுச்சு. ஒரு பொண்ணோட அழகு அவளுக்கு அலங்காரமா இருக்கலாம். அதுவே அவ வாழ்க்கையை அலங்கோலமாக்கிடக் கூடாது. அழகானவன், பணக்காரன் புருஷனா கிடைச்சாத்தான் உன் அழகுக்கேத்த வாழ்க்கைன்னு நீ நினைக்கற. அது தப்பு. அழகும், வசதியும் நிறைஞ்சவன், குணம் கெட்டவனா இருந்தா என்ன பண்ண முடியும்? வசதி குறைஞ்சவனா இருந்தாலும் உன்னைப் புரிஞ்சுக்கிட்டவனா இருக்கணும். காலம் முழுசும் கண் கலங்காம பார்த்துக்கறவனா இருக்கணும். எவ்வளவு பெரிய பிரச்னை வந்தாலும் நீ கண்ணீர் விட மாட்ட. அது உன் பலம். அந்த பலம் உன்னோட நல்லதுக்குப் பயன்படணும். நீ அற்புதமான அழகிங்கற கர்வம் உன்னோட பலவீனம். அந்த பலவீனம் உன் எதிர்காலத்தை ஊனமாக்கிடக் கூடாது. புரிஞ்சுக்க."

"அம்மா, உன்னோட புராணத்தைக் கொஞ்சம் நிறுத்திக்கோ..."

"நிறுத்த மாட்டேன்டி. உனக்கு ஒரு நல்ல பையன் கிடைச்சு. உனக்குக் கல்யாணம் நடக்கற வரைக்கும் நிறுத்த மாட்டேன். அந்த அரவிந்தன் கூட நீ ஓடிப்போக இருந்த விஷயம், காட்டுத்தீ மாதிரி பரவும். அதுக்கப்புறம் உன்னை யார் கல்யாணம் பண்ணிப்பா?...."

"யாரும் பண்ணிக்க வேணாம். நான் இப்படியே இருந்துடறேன். இப்ப எனக்கு பதினஞ்சாயிரம் சம்பளம். நான் வேலை செய்ற எஸ்.எஸ். பைனான்ஸ் கம்பெனியை சாதாரணமா நினைச்சுடாத. பெரிய கம்பெனி. நாளாக ஆக என்னோட வேலைத் திறமையைப் பார்த்து இன்னும் சம்பளம் ஏத்துவாங்க. கார் குடுப்பாங்க. வீடு கூட குடுப்பாங்க. நீ பட்ட கஷ்டமெல்லாம் போதும். இனி உன்னை சுகவாசியா வச்சுப்பேன். எந்தக் கஷ்டமும் இருக்காது."

"கஷ்டம்ங்கறது பொருளாதாரத்துல மட்டும்தான்னு நீ நினைச்சுக்கிட்டிருக்க பவித்ரா. ஏன்னா... நீ வளர்ந்த சூழ்நிலை அப்படி. வறுமையில சிக்கித் திணறி வளர வேண்டிய நிலைமை. 'கொடியது இளமையில் வறுமை’-ன்னு சும்மாவா சொன்னாங்க. அனுபவிச்ச உண்மை. ஆனா காசுப் பற்றாக்குறையை எப்படியாவது கஷ்டப்பட்டு சமாளிச்சுடலாம்... மனசு? அது வேதனைப் படும்போது தாங்கிக்க முடியாது. நீ தைர்யசாலிதான். திடமானவதான். இப்ப உனக்குள்ளயும் வேதனை இருக்கு. அரவிந்தன் அவனோட அப்பா கூட போயிட்டானேன்னுதானே இப்படி இடிஞ்சு போயி உட்கார்ந்திருக்க?"

"நான் இடிஞ்சு போயும் உட்காரலை. என் மனசும் உடைஞ்சு போகலை. எந்த நிமிஷம் என்னைத் திரும்பிக்கூட பார்க்காம அரவிந்தன் அவங்கப்பா பின்னாடி போனாரோ அப்பவே எனக்கு விட்டுப் போச்சு..."

"பிறகென்ன.. அவனை மறந்துட வேண்டியதுதானே?..."