Lekha Books

என் மதிப்பில் துரும்பாகிப் போன அரவிந்தனைத் தூக்கி எறிய, என்னோட இதயத்தை இரும்பாக்கிட்டேன். ஏராளமான பணம், தாராளமான வசதி இதெல்லாம் நிறைஞ்ச வாழ்க்கையை ஒரு ஆம்பளையாலதான் குடுக்க முடியுமா? இதையெல்லாம் நானே என் உழைப்பாலயும், திறமையாலயும் அடைவேன். 'சமையல் காரி மகள்’னு கேவலமா பேசினவங்க கண் முன்னாடி கௌரவமா வாழ்ந்துக் காட்டுவேன். பல பேர் பார்க்க, என்னைத் தலை குனிய வச்ச அந்தக் கும்பல் என்னைத் தலை நிமிர்ந்து பார்க்கற அளவுக்கு உயருவேன்." பவித்ராவின் குரலில் கடுமையும், உறுதியும் வெளிப்பட்டன.

'எப்படியோ அரவிந்தனை மறக்கணும்’னு முடிவு எடுத்துட்டாளே, அது போதும் என நினைத்து சற்று நிம்மதி அடைந்தாள் மீனாட்சி.

8

பவித்ரா வேலை செய்து வந்த எஸ்.எஸ். நிறுவனம் மேன்மேலும் வளர்ந்தது. செழித்தது. அதன் முறையான நடவடிக்கைகள், நேர்மையான வழிமுறைகள் அனைத்தும் வாடிக்கையாளர்களைக் கவர்ந்தது. அத்தனையிலும் பவித்ராவின் உழைப்பு, அறிவுத்திறன் இவைதான் பெரும்பங்கு வகித்தது. நிறுவனம் வளர வளர அவளது சம்பளமும் உயர்ந்தது. ஷ்யாம் சுந்தர், அவளது திறமைக்கேற்றபடி அவளுக்கு கம்பெனி சார்பாக கார் கொடுத்தான். நகரத்தின் அமைதியான பகுதியில் வசதிகள் நிறைந்த, மூன்று அறைகள் கொண்ட விசாலமான ஃப்ளாட் ஒன்றை சொந்தமாக வாங்கிக் கொள்வதற்குரிய கடன் வசதியையும் வழங்கினான்.

மீனாட்சிக்கு தன் வாழ்வின் மறுமலர்ச்சியாக பவித்ராவின் வளர்ச்சியும், அதன் அடையாளமாய் கிடைத்த வசதியான வாழ்க்கையும் மகிழ்ச்சியை அளித்தது. உழைத்து உழைத்து ஓடாகிப்போன அவள், உட்கார்ந்து சாப்பிட்டாள். மனதிற்கு சந்தோஷமும், உடலுக்கு ஓய்வும் கிடைத்தது. வாழ்வின் விளிம்பில் நிற்கும் பொழுதுதான் அவளுக்குப் பொழுது விடியும் என்பது அவளது விதியாக இருந்தது. தாமதமாக கிடைத்த வாழ்க்கை என்றபோதும் தயங்காமல் அனுபவித்தாள். என்றாலும், பவித்ரா கல்யாணமே வேண்டாம் என்று பிடிவாதமாக இருப்பது குறித்த கவலை அவ்வப்போது அவளை வாட்டியது.

வழக்கம் போல சந்துரு வந்து போய்க் கொண்டிருந்தான். மீனாட்சி அவனுக்கு வித விதமாய் சமைத்துப் போட்டாள். அரவிந்தனின் வீட்டில் செய்து வந்த வேலையை விட்டுவிடும்படியும், தங்களுடன் வந்துத் தங்கிக் கொள்ளும்படியும் மீனாட்சி கூறியபோது மறுத்தான்.

"சின்ன வயசுல இருந்து எனக்கு சோறு போட்டு, துணிமணி குடுத்து அங்கயே தங்கவும் இடம் கொடுத்து, எனக்காக ஸ்கூட்டரெல்லாம் வாங்கிக் கொடுத்து என்னை நல்லா பார்த்துக்கற அவங்ககிட்ட இருந்து வெளிய வர்றது, நன்றி கொல்வதற்கு சமம் அத்தை. என் வாழ்க்கை இப்படியே போகட்டும். நீங்களும், பவித்ராவும் நல்லா இருக்கறதைப் பார்க்கறதே போதும் அத்தை. அங்கே வேலையை விடற பேச்சே இனி வேணாம் அத்தை" என்று முற்றுப்புள்ளி வைத்தான் சந்துரு.

பவித்ராவிற்கு அவன் மீதிருந்த கசப்பு முழுமையாக மாறாததால் அவள் இல்லாத சமயங்களில் மட்டுமே அங்கு வருவான். கூடியவரை அவள் இருக்கும் நேரங்களில் வருவதைத் தவிர்த்து விடுவான்.

ப்யூன் கொண்டு வந்த விலாச அட்டையைப் பார்த்தாள் பவித்ரா. வெற்றி ப்ரொடக்ஷன்ஸ் நிறுவனத்தின் ஜி.எம். ரவீந்தரின் பெயரைப் பார்த்ததும் உடனே உள்ளே வரச் சொல்லி அனுப்பினாள்.

பவித்ராவின் அறைக்குள் ரவீந்தர் நுழைய, அவரைப் பின் தொடர்ந்து வந்தவன் நடிகர் தருண்குமார். நடிகர் தருண்குமார் முன்னணிக்கு வந்துக் கொண்டிருக்கும் பிரபல திரைப்பட நடிகன். இளைஞன். அழகன். அவனைப் பார்த்ததும் ஆச்சர்யப்பட்டாள் பவித்ரா.

"பவித்ரா மேடம். தருண்குமாரை நான் அறிமுகப்படுத்தித்தான் உங்களுக்கு தெரியணும்னு இல்லை. உங்களை அவருக்கு அறிமுகப்படுத்த வேண்டியது அவசியம். தருண்குமார், இவங்க மிஸ். பவித்ரா. இந்தக் கம்பெனியின் டெவலப்மெண்ட் எக்ஸிக்யூட்டிவ். இவங்கதான் இப்ப இந்த ஃபைனான்ஸ் கம்பெனிக்கு முதுகெலும்பு..."

"ரவீந்தர் ஸார், போதும் ஸார். ரொம்ப ஓவரா புகழறீங்க. என்ன சாப்பிடறீங்க? காபியா, டீயா?"

"இப்ப எங்களுக்குத் தேவை உங்க  ஃபைனான்ஸ். இவரை வச்சு ஒரு படம் எடுத்துக்கிட்டிருக்கோம். படம் முடியற நேரத்தில கொஞ்சம் பணப் பிரச்னை. ஏற்கெனவே உங்ககிட்ட கடன் வாங்கினதுல மூணு மாசமா வட்டி கட்டாம இருக்கோம். அதனால தருண்குமார் அவரோட பணத்தைப் போட்டு படத்தை முடிச்சுடலாம்னு சொன்னார். ஐம்பது லட்சம் அவர் போட்டுத்தான் படம் இந்த அளவுக்கு முடிஞ்சுருக்கு. இப்ப அவருக்கு நீங்க ஃபைனான்ஸ் பண்ணினீங்கன்னா முழுப்படமும் முடிஞ்சுடும். படம் நல்லா வந்துக்கிட்டிருக்கு. அதனால நல்ல லாபம் கிடைக்கும். உங்க பணத்தை வட்டியோட தருண்குமார் குடுத்துடுவாரு." படபடவென பேசி முடித்தார் ரவீந்தர்.

ஏதோ ஒரு உள்ளுணர்வு உணர்த்த, தருண்குமாரைப் பார்த்தாள் பவித்ரா. அவனது குறுகுறுத்த பார்வை, தன்னுடைய அழகை ரஸித்துக் கொண்டிருந்ததைக் கவனித்தாள். தன் கண்களைத் தாழ்த்திக் கொண்டாள். தருண்குமார் பவித்ராவின் பேரழகையும், யௌவனத்தையும் பிரமிப்புடன் ரஸித்துக் கொண்டிருந்தான். ரவீந்தர் தன்னைப் பற்றி பேசுவதையோ, அதற்குப் பிரதிபலிப்பாக அவன் பதிலளிக்க வேண்டியது பற்றியோ எந்த நினைவும் இல்லாமல் பவித்ரா மீது கண்ணை எடுக்காமல் இருந்த தருண்குமாரின் கையைப் பிடித்து லேசாக அழுத்தினார் ரவீந்தர்.

சுதாரித்துக் கொண்ட தருண்குமார் பேச ஆரம்பித்தான்.

"பணம்... படம்.... அது... முடிஞ்சு.... " இப்படி உளற ஆரம்பித்தவன், பின்னர் சமாளித்தபடி தொடர்ந்தான்.

"அது வந்து மேடம்... ரொம்பக் கூட தேவை இல்லை. ஒரு ஐம்பது லட்சம் ரூபா கொடுத்தா போதும். பாக்கி படத்தை முடிச்சுடுவோம். உங்க பணத்தை வட்டியோட திருப்பிடுவோம்..."

"மேடம்ன்னெல்லாம் கூப்பிடாதீங்க ஸார். பவித்ரான்னு பேர் சொல்லியே கூப்பிடுங்க. வெற்றி ப்ரொக்ஷன்ஸ்  கம்பெனி பேர்ல ஃபைனான்ஸ் வேணும்னா, சின்னதா ஒரு பிரச்னை இருக்கு. ஏற்கெனவே மூணு மாசமா வட்டி கட்டாம இருக்காங்க. ஸாரி ரவீந்தர் ஸார். நான் இப்படி சொல்றேன்னு தப்பா நினைச்சுக்காதீங்க. கம்பெனி சட்ட திட்டம் அப்படி இருக்கு". ரவீந்தரிடம் பேசிவிட்டு மறுபடி தருண்குமாரிடம் பேசினாள்.

"உங்களோட பேர்லயோ அல்லது உங்களுக்குன்னு ப்ரொடக்ஷன் கம்பெனி இருந்தா அந்த பேர்ல ஃபைனான்ஸ் பண்ணலாம்".

"கம்பெனி இனிமேலதான் ஆரம்பிக்கணும். தொடர்ந்து படம் எடுக்கலாம்னு ஐடியா இருக்கு."

"அப்படின்னா ஒண்ணு பண்ணுங்க ஸார். கம்பெனி ஆரம்பிச்சுட்டு பேர் சொல்லுங்க. அந்தப் பேர்ல ஃபைனான்ஸ் பண்றோம். அக்ரிமெண்ட்ல கையெழுத்து நீங்கதான் போடணும். என்னோட எம்.டி.  மிஸ்டர் ஷ்யாம்சுந்தரையும் கலந்து பேசிட்டு நானே உங்களுக்கு ஃபோன் போடறேன். உங்க மொபைல் நம்பர் குடுங்க."

தருண்குமார் தன் மொபைல் நம்பரைக் கொடுக்க, அந்த நம்பரை தன் மொபைலில் போட்டுக் கொண்டாள் பவித்ரா.