Lekha Books

"நான் இன்னும் நிறைய படம் நடிச்சு, நல்ல நடிகர்னு பேர் வாங்கணும். அதுக்கப்புறம்தான் கல்யாணம்" கூறியவன், பவித்ராவின் முகத்தைப் பார்த்தான். மீண்டும் தொடர்ந்தான். "நடிப்புத் துறையில இருக்கற பெண் யாரையும் நான் கட்டிக்க மாட்டேன். நல்ல அழகும், அறிவும் உள்ள பொண்ணா நானே பார்த்து ஸெலக்ட் பண்ணுவேன்" கூறியபடியே மீண்டும் பவித்ராவின் முகத்தைப் பார்த்தான். எந்த உணர்வையும் வெளிப்படுத்தாமல் சாதாரணமாக இருந்தாள் பவித்ரா. விருந்து முடிந்தது. அனைவரும் கிளம்பினர்.

பவித்ரா தன் காரில் அமர்ந்தாள். ஒரு நிமிடம் யோசித்தவள், ஷ்யாம் சுந்தரின் மொபைல் நம்பரை அழுத்தினாள். அவனது குரல் கேட்டதும், பேச ஆரம்பித்தாள். "ஸாரி ஸார். உங்க ப்ரபோஸலை ஏத்துக்க முடியாத நிலையில இருக்கேன். நீங்க என்னோட முதலாளி. நான் உங்க ஸ்டாஃப். இந்த ரிலேஷன்ஷிப் மட்டும் போதும் ஸார்." நாசூக்காக ஷ்யாம் சுந்தரை மறுத்துவிட்டு மொபைல் தொடர்பை துண்டித்தாள்.

காரை ஸ்டார்ட் செய்தாள்.  அவளது மொபைல் ஒலித்து அழைத்தது. ஸ்டார்ட் செய்த காரை நிறுத்தினாள். மொபைலை எடுத்துப் பேசினாள்.

"பவித்ரா, நான் தருண்குமார் பேசறேன். ஹோட்டல்ல மறைமுகமா பேசினது உங்களுக்கு புரிஞ்சுச்சோ என்னமோ... நான்... நான்... உங்களை விரும்பறேன். உங்களைப் பார்த்த அன்னிக்கே என் இதயத்துல சிம்மாசனம் போட்டு உட்கார்ந்துட்டீங்க. கல்யாணம் பண்ணிக்கறதைப் பத்தியே இப்போதைக்கு நினைச்சுக் கூடப் பார்க்காத நான் உங்களைப் பார்த்த அந்த நிமிஷமே உங்களை என்னோட சொந்தமாக்கிக்கணும்னு நினைச்சேன்..."

"ப்ளீஸ் தருண்குமார், ஸ்டாப் இட். "நான், இன்னொருத்தருக்கு சொந்தமானவ. ஐ மீன் எனக்கு கல்யாணம் ஆயிடுச்சு. ஒரு பெண்ணைப் பத்தி தெரிஞ்சுக்காமயே கல்யாணம் வரைக்கும் போயிட்டீங்க?"

சில நிமிடங்கள் மௌனம் காத்த தருண், தட்டுத்தடுமாறி பேச ஆரம்பித்தான்.  "ஸ... ஸா....ஸாரி பவித்ரா. வெரி ஸாரி. ஏதோ தெரியாம பேசிட்டேன். மன்னிச்சுடுங்க." தன் மொபைல் தொடர்பை துண்டித்துக் கொண்டான்.

"நான் ஏன் இப்படிப் பேசினேன்? இன்னொருத்தருக்கு சொந்தமானவள்-ன்னு ஏன் சொன்னேன்? நான் யாருக்கு சொந்தமானவள்? சந்துருவிற்கா? சந்துரு என் கணவனா? அம்மாவிற்காக நான் செய்து கொண்ட கல்யாணத்தில் சந்துருவிற்காக நான் எந்த இடத்தைக் கொடுத்திருக்கேன்? ஒரு சேவகனாய் எனக்கு வேலை செய்யும் சந்துருவை, புருஷனாகக் கூட இல்ல... ஒரு மனுஷனாய் கூட மதிக்கலயே... இதற்கு என்ன காரணம்? என் பேரழகா? நான் பேரழகி என்கிற ஆணவத்தாலா? அதிபுத்திசாலி என்கிற அகங்காரத்தாலா? அம்மா உயிரோடு இருந்தவரை சந்துருவும், நானும் ஒரே அறையில் படுக்க நேரிட்டபோதும் தரையில் பாய் விரித்துத் தனியாகப் படுத்துத் தூங்கினான் சந்துரு. அவன் நினைத்திருந்தால் தாலி கட்டிவிட்ட உரிமையை வைத்து என் உடல் மீது கை வைத்திருக்கலாம். தகராறு பண்ணி இருக்கலாம். ஆனா மனதளவில் நெருங்காத பெண்ணைத் தொடுவது கூட 'பாவம்’ என்று ஒதுங்கி இருந்தான்.

நான் ஏற்கெனவே திருமணமானவள் என்று தெரிந்தும் என்னை மறுமணம் செய்துக் கொள்ள ஆசைப்பட்டார் ஷ்யாம் சுந்தர். காரணம் என் அழகு. ஆடிட்டர் விஷால் பெண் பித்து பிடித்தவன். நடிகர் தருண்குமார் இன்று என் வெள்ளைத் தோல் உள்ள முகத்திற்கு ஏங்கி காதல், கல்யாணம் என்று பிதற்றுகிறான். நாளை என்னைவிட வெள்ளையாக, இன்னும் அழகியாக அவனுடன் நடிப்பதற்கு இன்னொருத்தி வந்தால் அவள் மீதும் மோகம் கொள்வான். இவர்கள் மூவரும் என்னை அடைய விரும்பியவர்கள். அதற்குத் தகுதி இல்லாதவர்கள். நான் விரும்பிய அரவிந்தன், பணம், சொத்துக்களை விரும்புபவனாய் என்னை அவமானப்படுத்தி விட்டான். ஆனால் சந்துரு...? என் அம்மா பார்த்து, 'உன் குணத்தைப் புரிந்துக் கொண்டு உனக்கு ஏற்றபடி அட்ஜஸ் செய்து வாழ்வது என்பது சந்துருவால் மட்டுமே முடியும்’ என்று தீர்க்கதரிசியாய் சொன்னாளே.

சந்துரு சந்துரு நீ... நீ... நீங்கள் நல்லவர். என்னைப் புரிந்துக் கொண்டவர். பேரழகி என்ற ஆணவத்தால் உங்க அன்பை நிராகரிச்சேன். மூணு வருஷ காலமா உங்க வாழ்க்கையை பாழாக்கிட்டேன். அத்தை மகள் என்கிற ரத்த பாசத்திற்காக என் அலட்சியப் போக்கையெல்லாம் பொறுத்துக் கொண்டீர்களே. நீங்க மனிதர். மாமனிதர். நீங்க என் கணவர். உங்களுக்கு மட்டுமே என் அழகை ஆள்வதற்குத் தகுதி இருக்கு. சந்துரு... சந்துரு.... காரை ஸ்டார்ட் செய்தாள். தன் வாழ்வைப் பற்றி யோசித்தாள். சந்துருவின் அன்பைப் பற்றி சிந்தித்தாள். வீட்டிற்கு வந்து சேர்ந்தாள். காரை நிறுத்தினாள். தன்னிடம் இருந்த சாவியால் வீட்டைத் திறந்தாள். தூரத்து உறவில் ஒரு துக்கத்திற்காக கிராமத்துக்கு போவதாகவும், இரவு வீட்டிற்கு வரமாட்டேன் என்றும் மறுநாள் இரவு பத்து மணிக்குத்தான் வருவதாகவும் சொல்லி விட்டுப் போயிருந்தான் சந்துரு.

தன் அறைக்கு சென்றாள் பவித்ரா. அவளது படுக்கை அருகே இருந்த மேஜை மீதிருந்த மீனாட்சியின் படத்தைப் பார்த்தாள். "அம்மா" கதறினாள். அழுதாள். துடித்தாள். தன் மனதில் நினைத்ததையெல்லாம் வாய்விட்டு சொல்லி புலம்பினாள். தன் கண்களிலிருந்து ஒரு சொட்டுக் கண்ணீர் கூட விடக்கூடாது என்று வைராக்கியமாக இருந்த பவித்ரா, உடைந்து உணர்ந்து அழுதாள். மீனாட்சி இறந்துபோன அன்று கூட வாய்விட்டுக் கதறி அழாத பவித்ரா, அன்று 'அம்மா 'அம்மா என்று அழுதாள். அழுது முடித்தாள். அதன்பின் தெளிவு பெற்றாள். மறுபடியும் உறுதியான முடிவு எடுத்தாள். 'இதுவே என் கண்களின் கடைசிக் கண்ணீர்த்துளி கண்களில் வழிந்த கண்ணீரைச் சுண்டினாள். சந்துரு.... இனி உங்களுக்கு நான் சேவை செய்வேன். நானே சமைச்சு உங்களை உட்கார வச்சு சாப்பாடு பரிமாறுவேன். நான் படிப்புல உயர்ந்தவளா இருந்தாலும் நீங்க குணத்துல உயர்ந்தவர். இவர்தான் என் கணவர்ன்னு இனி பெருமையாக உங்களை அறிமுகப்படுத்துவேன். கார்ல என் பக்கத்துல உட்கார வச்சு ஓட்டிட்டு போவேன். உங்க ஸ்கூட்டர்ல உங்க பின்னாடி உட்கார்ந்து உங்க தோளைப் பிடிச்சுக்கிட்டு வருவேன். ஸ்பீடா ஓட்டச் சொல்லுவேன். என் அன்பான நீங்க என் பக்கத்துல இருக்கறதுதான் எனக்கு இனி சொர்க்கம். என் அழகுக்கு ஏத்த அர்த்தம் நிறைஞ்ச வாழ்க்கை இனி உங்களாலதான். ஐ லவ் யூ சந்துரு... ஐ லவ் யூ.. மானசீகமாக, சந்துருவுடன் பேசிக் கொண்டிருந்த பவித்ராவின் உறங்கி கிடந்த பெண்மை விழித்துக் கொண்டது.’ தூங்காமலே கனவுகளில் மிதந்தாள்.