Lekha Books

12

விடிந்தது. பவித்ரா எழுந்தாள். குளித்தாள். ஃப்ரிட்ஜில் இருந்து முன்தினம் சமைத்திருந்த உப்புமாவை எடுத்து மைக்ரோ அவனில் சூடு பண்ணினாள். பெயருக்கு ஏதோ சாப்பிட்டாள். ஷ்யாம் சுந்தரை மொபைல் போனில் அழைத்தாள். "ஸார்... நாலு நாள் லீவு ஸார். என் ஹஸ்பண்ட் கூட வெளியூருக்குப் போகப்போறேன் ஸார்."

மறுமுனையில் சில விநாடிகள் மௌனம். பிறகு, "ஓ.கே. பவித்ரா. ஹாவ் அ நைஸ் ட்ரிப்" ஷ்யாம் சுந்தர் சமாளித்துப் பேசியது புரிந்தது.

ஃப்ளாட்டின் காம்பவுண்டு சுவரோரம், மீனாட்சி ஆசையாக வளர்த்த ரோஜா செடியில் அழகான ஊட்டி ரோஜா செழிப்பாய் மலர்ந்திருந்தது. தன் மனம் மாறியது குறித்து, 'அம்மாவின் ஆசீர்வாதமாய், பிரசாதமாய், மகிழ்ச்சியாய் அந்த ரோஜா பூத்திருக்கிறதோ’ மலர்ந்த அந்த ரோஜாவை விட பவித்ராவின் முகம் அழகாய் மலர்ந்தது. அதைப் பறித்து தன் காதோரம் வைத்து க்ளிப் குத்தினாள்.

காரில் ஏறி அமர்ந்தாள். பனகல் பார்க் குமரன் சில்க்ஸ்-ற்கு காரை செலுத்தினாள். பார்க்கிங் ஏரியாவில் பார்க் செய்து விட்டு கடைக்குள் நுழைந்தாள்.

"என்னம்மா பார்க்கப் போறீங்க? பட்டா, சிந்தெடிக்கா?" கேட்ட பெரியவருக்கு புன்னகையுடன் பதிலளித்தாள்.

"பட்டு"

"பவித்ரா மேடம். வாங்க மேடம். எப்படி இருக்கீங்க?" குமரன் சில்க்ஸ் அதிபர்களுள் ஒருவர் அவளைக் கண்டதும், வணங்கி மரியாதையாய் நலம் விசாரித்தார்.

"பட்டுப் புடவையா பார்க்கப் போறீங்க? வாங்க ஃபர்ஸ்ட் ஃப்ளோருக்கு" அவரைப் பின் தொடர்ந்தாள் பவித்ரா.

அங்கே பணி புரியும் விற்பனையாளரிடம், "அம்மாவுக்கு நல்லா எல்லா டிசைனையும் காட்டுங்க." என்று சொல்லிவிட்டு, தன் அலுவல்களை கவனிக்கச் சென்றார்.

பட்டுப் புடவைகளில் பல ரகங்கள் கண்ணைப் பறித்தன. இது நாள் வரை மொட மொட வென்று கஞ்சி போட்ட காட்டன் புடவைகளை மட்டுமே அணிந்து வந்த பவித்ரா, இப்போது பட்டுப்புடவை மீது ஆசைப்பட்டாள். ஆறு புடவைகளைத் தேர்ந்தெடுத்தாள். அதில் மாந்தளிர் வண்ணத்தில் ஜரிகை பார்டரில் கற்கள் பதித்த புடவை அவளது மலரும் நினைவுகளைக் கிளறியது.

திருமணத்திற்கு முன்பு ஒரு நாள் இதே மாந்தளிர் கலரில் எம்ப்ராய்டரி செய்த காட்டன் புடவையில் அவளைப் பார்த்த சந்துரு "பவித்ரா, உனக்கு இந்தக் கலர் புடவை ரொம்ப  பாந்தமா இருக்கு" என்று பாராட்டினான்.

அதற்குப் பதிலாகத் தன் புருவங்களை ஒரு முறை நெறித்து விட்டு முகத்தைத் திருப்பியபடி அகன்று விட்டாள். அகம்பாவத்துடன் அவள் அவ்விதம் செய்ததைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த மீனாட்சி, சந்துருவின் முகம் வாடிப் போனதையும் கவனித்தாள்.

"ஏண்டி, பவித்ரா அவன் இப்ப என்ன சொல்லிட்டான்னு திருப்பிக்கிட்டு போற? நீ அழகிதான். அதுக்காக இப்படி ஒரு அகம்பாவம் கூடாதும்மா?" அம்மாவின் பேச்சைக் காதிலேயே வாங்கி கொள்ளவில்லை. அந்த நிகழ்ச்சியினால் சந்துருவிற்கு பிடித்த கலர் மாந்தளிர் கலர் என்ற ஒரே விஷயம் தெரிந்து கொள்ள நேரிட்டது.

ரெடிமேடாக, மேட்சிங் ப்ளவுஸ் வாங்கிக் கொண்டாள். வீடு வந்து சேர்ந்தாள். சந்துரு ஊரில் இல்லாதபடியால் தூசு படிந்து கிடந்த வீட்டைத் தானே சுத்தம் செய்தாள். மறுபடியும் கடைக்குச் சென்று ரெடிமேட் திரைச்சீலைகளை வாங்கி வந்து மாட்டினாள். அவள் கை பட்டதில் வீடு மேலும் அழகாகியது. அம்மாவின் பூஜை அறையில் ஸ்வாமி படங்களை நேர்த்தியாக அடுக்கினாள். தன் பீரோவிலிருந்து அழகிய வெள்ளி அன்ன விளக்கை எடுத்து வைத்தாள். விளக்கேற்றினாள்.

இரவு உணவுக்கென்று சந்துருவிற்காக மிகச் சிறப்பாக சமைத்து வைத்தாள். மறுபடியும் குளித்தாள். மாந்தளிர் பட்டுப் புடவையை உடுத்தினாள். அவளது திருமணத்திற்கு அம்மா பார்த்து பார்த்துத் தேர்ந்தெடுத்த அழகிய அட்டிகையையும், அதற்கு பொருத்தமான கம்மல், வளையல்களையும் அணிந்தாள். தளர தளர பின்னிக் கொண்டாள். பட்டுப்புடவையிலும், நகையிலும் நான் இத்தனை அழகா? பிரமித்தாள். தன்னைத்தானே ரஸித்தாள்.

'நானே நானா யாரோதானா .... மெல்ல மெல்ல மாறினேனா’ அவளையறியாமலேயே பாடலை இசைத்தாள். காலிங் பெல் ஒலித்தது. ஓடிச் சென்று கதவைத் திறந்தாள். சந்துருவிடம் உள்ள சாவியை வைத்து அவனே கதவை திறந்து விடக்கூடாது, தான் சென்று திறக்க வேண்டும் என்பதற்காக உள்பக்கம் பூட்டி வைத்திருந்தாள்.

கதவைத் திறந்த பவித்ரா கண்ட காட்சி... சந்துருவும், ஒரு பெண்ணும் மாலையும், கழுத்துமாய் நின்றிருந்தார்கள். இருவரும் உள்ளே வந்து பவித்ராவின் காலில் விழ முயற்சித்தனர்.

"நோ..." கத்தினாள் பவித்ரா. ஒரு நொடிக்குள் தன்னை சுதாரித்துக் கொண்டு, மௌனமாய் நின்றாள் சந்துருவே பேசட்டும் என்று.

"பவித்ரா, இவ உமா. உன் அம்மாவுக்கு தூரத்து உறவு. கிராமத்துல ஒரு துக்க வீடுன்னு போனேன்ல. இறந்து போனது இவளோட அம்மாதான். அப்பா செத்துப் போய் பல வருஷமாச்சாம். யாரோ உறவுக்காரங்க கேரளாவுக்குக் கூட்டிட்டுப் போய் அடிமை மாதிரி நடத்தியிருக்காங்க. பட்டினி போட்டிருக்காங்க. கொடுமை தாங்க முடியாம எப்படியோ தப்பிச்சு கிராமத்துக்கு போய் சேர்ந்திருக்கா. இவ கிராமத்துக்கு போன கொஞ்ச நாள்ல்ல இவளோட அம்மாவும் இறந்துப் போயிட்டாங்க. உமாவுக்கு யாரும் இல்ல. எனக்கும் யாரும் இல்ல. நீ... நீ... உனக்கும் .... என்னைப் பிடிக்கலை.. அத்தைதான் எவ்வளவோ தடுத்தும் கேக்காம நமக்கு கல்யாணத்தைப் பண்ணி வச்சுட்டாங்க. மூணு வருஷம் காத்திருந்தேன். உன் மனசு மாறலை. நானும் சாதாரண மனுஷன்தானே பவித்ரா? எனக்கும் முப்பத்தி மூணு வயசாச்சு. எனக்குன்னு ஒரு துணை வேணும்னு கொஞ்ச நாளாவே நினைக்க ஆரம்பிச்சுட்டேன். இவளைப் பார்த்தப்ப, அநாதையான இவளுக்கும் ஒரு துணை தேவைன்னு தோணுச்சு. இவளைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டா இவளுக்கும் பாதுகாப்பு கிடைக்கும். உனக்கும் என்கிட்ட இருந்து விடுதலை கிடைக்கும்னு நினைச்சுதான் நான் இந்த முடிவு எடுத்தேன். இதெல்லாம் திட்டம் போட்டு செஞ்சது இல்ல பவித்ரா. துக்கம் விசாரிக்கப் போன இடத்துல எதிர்பாராம நடந்ததுதான். எனக்கு வேற வழி தெரியலை..." சந்துருவின் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வழிந்தது.

கடைசி சொட்டுக் கண்ணீர் என்று முன்தின இரவு சபதம் எடுத்தது பவித்ராவிற்கு நினைவு வந்தது. சிரித்தாள். மௌனமாய் விரக்தி வெளிப்பட தொடர்ந்து சிரித்தாள். சில விநாடிகளில் அடங்கினாள். 'இயற்கையின் உந்துதல் ஆண், பெண் இரு பாலருக்கும் பொதுவானது. அந்த உந்துதல் உருவாகும் வாய்ப்பு, சூழ்நிலை இவைகள்தான் வேறுபடும் போலிருக்கு.