Lekha Books

"நீ எவ்வளவு வேண்டுமானாலும் படி பவித்ரா. மாமா உனக்கு செலவு செய்யத் தயாரா இருக்கேன். நீ நிறைய படிச்சு, உன் சொந்தக் கால்ல நிக்கணும். உங்க அம்மாவுக்கு படிப்பு இல்லாததுனாலதான் அவளால எங்கயும் வேலைக்கு போக முடியல. "

பவித்ராவின் அறிவையும், திறமையையும் பார்த்து அவளுக்கு ஊக்கம் அளிப்பதற்காக அப்படிக் கூறினாரே தவிர, அவரும், விமலாவும் சேர்ந்து சம்பாதிப்பதால்தான் குடும்ப வண்டியை ஓரளவு கஷ்டம் இல்லாமல் சாமாளிக்கும் நிலைமை இருந்தது. அந்தக் கஷ்டத்தை புரிந்துக் கொள்ள முடியாத வயதில் பவித்ரா இருந்தபடியால் மாமாவின் வார்த்தைகள் அவள் உள்ளத்தில் சந்தோஷத் தேன் வார்த்தது. அடிக்கடி கல்வியின் அவசியத்தை அவளுக்கு ராகவன் வலியுறுத்தி வந்தபடியால் பவித்ராவிற்கு அந்தப் பிஞ்சு வயதிலேயே படிப்பின் மீது அளவற்ற ஆர்வம் ஏற்பட்டது. ஆனால் இதற்கு நேர்மாறாக, சந்துரு இருந்தான். படிப்பின் மீது ஆர்வமின்றி வளர்ந்தான். விமலாவும் வேலைக்குப் போவதால் வீட்டையும், பிள்ளைகளையும் மீனாட்சி பொறுப்பாக கவனித்துக் கொண்டாள். எனவே விமலாவிற்கும் உதவியாக இருந்தது. அவசர அவசரமாக சமைத்ததை, அதைவிட அவசரமாக உப்புச் சப்பின்றி சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்த ராகவனும், விமலாவும் மீனாட்சியின் நளபாக சமையலை ருசித்துச் சாப்பிட்டனர்.

"ஏம்மா... மீனாட்சி ஒரே குடும்பமா இன்னிக்கு சந்தோஷமா வாழற நாம என்னிக்கும் ஒண்ணாவே வாழறதுக்கு எதிர்காலத்துல ஒரு வழி இருக்கு...."

"இதுக்கென்னண்ணா பெரிய வழி வேண்டியதிருக்கு. மனசுல அன்பும் பாசமும் இருந்தா என்னிக்கும் நாம சேர்ந்தே இருக்கலாம். விட்டுக் கொடுக்கற மனப்பான்மை இருந்தா இந்த சந்தோஷம் நம்பள விட்டு எங்கே போயிடும்?"

"நீ சொல்றது சரிதாம்மா. ஆனா ஒரு பிணைப்பும், இணைப்பும் உறுதியா ஏற்பட்டுட்டா இந்த சொந்தம் என்னிக்கும் விட்டுப் போகாது."

"புரியலேண்ணா"

"புரியும்படியாவே சொல்றேம்மா. எதிர்காலத்துல சந்துருவிற்கு பவித்ராவை கல்யாணம் பண்ணி வைக்கலாம்னு சொல்ல வரேன். நம்ம சொந்தமும் விட்டுப் போகாது. அழகான உன் பொண்ணு என்னோட மருமகளானா எனக்குப் பெருமைதானே...."

ராகவனின் எண்ணம் புரிந்ததும் சந்தோஷத்தில் ஒரு விநாடி மௌனமானாள் மீனாட்சி.

"என்னம்மா ஒண்ணும் பேச மாட்டேங்கறே. உன் பொண்ணு புத்திசாலியா இருக்காளே. என் பையன் மந்தமா இருக்கானேன்னு யோசிக்கிறயா? நாளடைவில சந்துருவுக்கு படிப்பு மேல ஆர்வம் வந்துடும்னு நான் நம்பறேன். பவித்ராவைப் பார்த்து அவனுக்கும், தான் நல்லா படிக்கணும்னு ஒரு வேகம் வரும்னு எதிர்பார்க்கறேன். பூவோடு சேர்ந்த நாரும் மணக்குமில்லயா?"

"அதில்ல அண்ணா, நான் சந்தோஷத்தில் என்ன பேசறதுன்னு தெரியாம வாயடைச்சு நிக்கறேன். சந்துரு எனக்கு மருமகனா வர்றதுக்கு நான் குடுத்து வச்சிருக்கணும்."

"நீ இப்படி சொல்ற. ஆனா பவித்ரா சந்துருவை குண்டு, குண்டுன்னு கேலி பண்ணிக்கிட்டிருக்கா." சிரித்தபடியே விமலா கூறினாள்.

"நடிகர் பிரபு கூட குண்டுதான். ஆனா எவ்வளவு அழகா இருக்கார். சந்துரு இன்னும் வளர்ந்து பெரியவனானப்புறம் வாட்ட சாட்டமா கச்சிதமா ஆயிடுவான்.

“சின்ன வயசுல நான் கூட குண்டாதானே இருந்தேன் மீனாட்சி. அப்புறம் சரியாயிடலயா?" வேகமாக பதில் கூறினார் ராகவன்.

"சந்துரு, குண்டாயிருக்கறதப் பத்தி நான் கவலைப்படல. பார்க்கறதுக்கு முக லட்சணமா இருக்கான். என் மேல பாசமா இருக்கான். அது போதும்." சந்தோஷம் மாறாத குரலுடன் பேசினாள் மீனாட்சி.

"நீ ருசியா சமைச்சுப் போடறதை அவன் வளைச்சு மாட்டறான். அதான் இப்படி குண்டாயிட்டான்."

தன் சமையலை விமலா பாராட்டியதைக் கேட்டு உள்ளம் குளிர்ந்தாள் மீனாட்சி. அனைவரும் மனம் விட்டுப் பேசியதால் அந்த சூழ்நிலை அன்பு மயமாக இருந்தது. அந்த சந்தோஷம் தற்காலிகமானது என்று அவர்களில் யாரும் நினைத்துக் கூடப் பார்க்கவில்லை. அமைதியான நதியில் செல்லும் ஓடம் போல போய்க் கொண்டிருந்த அவர்களது வாழ்க்கையில் விதி தன் விளையாட்டைக் காண்பித்தது. விமலாவின் உறவினர் வீட்டுத் திருமணத்திற்கு பஸ்ஸில் வெளியூருக்குப் பயணித்துக் கொண்டிருந்த விமலாவும், ராகவனும் பஸ்ஸிற்கு ஏற்பட்ட விபத்தினால் ஒரேயடியாக தங்கள் வாழ்க்கைப் பயணத்தை முடித்துக் கொள்ள நேரிட்டது. சந்துருவிற்கு பள்ளிக் கூடத்தில் லீவு போட முடியாத காரணத்தால், அவனை மீனாட்சியிடம் விட்டுச் சென்றிருந்தார்கள். 'பட்டக் காலிலே படும், கெட்ட குடியே கெடும்’ என்பது போல, அண்ணணும், அண்ணியும் விபத்தில் மாண்டு போன செய்திக் கேட்டு பட்டுப் போன மரம் போல அடிப்பட்டு போனாள்.

கடந்த காலம்தான் கண்ணீரிலும் கவலையிலும் போயிற்று. நிகழ்காலத்தில் பவித்ராவையும், சந்துருவையும் வளர்த்து ஆளாக்கிய பின்னும் பிரச்னைகள் தன்னைப் பின்னி வருவதை உணர்ந்து சோகத்தில் ஆழ்ந்தாள் மீனாட்சி. திக்குத் தெரியாத காட்டில் விட்டதுபோல அண்ணனும், அண்ணியும் விட்டுப்போன பின் அவளுக்கு தெரிந்த சமையல் வேலைதான் கைக்கொடுத்தது. வசதி இல்லாத ஒண்டுக்குடித்தனத்தில் வீட்டு சொந்தக்காரியின் கெடுபிடிகளுக்கு நடுவே வாழ்க்கையை ஓட்டுவதற்கு மிகவும் சிரமப்பட்டாள். கெட்ட காலத்திலும் ஒரு நல்ல காலம் போல அவள் சமையல் வேலைக்கு சேர்ந்த விஸ்வநாதனின் வீட்டில் அவளது நிலைமை கண்டு ஓரளவு உதவி செய்தார்கள். ராகவன் சொன்னதற்கு நேர்மாறாக, பவித்ரா படிப்பதைப் பார்த்தப்பின்னரும் கூட சந்துருவிற்கு கல்வியில் ஆர்வம் இல்லாமல் போனது. பள்ளிக்கூடம் செல்வதற்கு முரண்டு பிடித்தான். கல்வியின் அவசியத்தை மீனாட்சி எவ்வளவோ எடுத்துச் சொல்லியும் சந்துரு கேட்கவில்லை. அரவிந்தனின் வீட்டிற்கு மீனாட்சியுடன் அவனும் போக ஆரம்பித்தான். அங்கே சும்மா இருந்தவனை சின்ன சின்ன வேலைகள் வாங்கிய அந்தக் குடும்பத்தினர் நாளடைவில் அவனை நிரந்தரமாகத் தங்கள் வீட்டு வேலைக்குப் பயன்படுத்தி நல்ல சம்பளமும் கொடுத்தனர். பவித்ரா மட்டும் மிக நன்றாகப்படித்து முதன்மையான மதிப்பெண்கள் பெற்று அறிவாளியாகத் திகழ்ந்தாள். பவித்ராவின் படிப்பு செலவிற்கும் விஸ்வநாதன் குடும்பத்தினர் உதவி செய்தனர். மீனாட்சியின் கைப்பாங்கான சமையலும், அவளது சேவை மனப்பான்மையும் அவர்களுக்கு அதிகமாய் பிடித்து விட்டது.

உடல் உழைப்பு ஒரு புறமிருக்க அதைவிட மன உளைச்சலில் வேதனைப்பட்டுக் கொண்டிருந்த மீனாட்சி, பவித்ரா படிப்பு முடித்து வேலைக்கு சேர்ந்ததும் கொஞ்சம் நிம்மதி அடைந்தாள். உழைத்துத் தேய்ந்த அவளது உடம்பிற்கு சற்று ஓய்வு தேவைப்பட்டது. அதற்கேற்ற சூழ்நிலையும் உருவாகி விட்டதால் அரவிந்தன் வீட்டு வேலையிலிருந்து நின்று கொண்டாள்.

சந்துரு மட்டும் அங்கே தன் பணியைத் தொடர்ந்தான். 'உன் உடலுக்குத்தான் ஓய்வு. உன் உள்ளத்திற்கு அது என்றும் கிடைக்காது’ என்பது போல் மீண்டும் விதி அவளைப் பார்த்து சிரித்தது.