Lekha Books

அதுக்கு நீங்க என்ன பண்ணுவீங்க? ஆனா ஒண்ணு அத்தை. அரவிந்தன் வீட்ல எனக்கு எவ்வளவு மரியாதை தெரியுமா? காய்கறி வாங்கறதுல இருந்து, பாங்க்குக்குப் போய் பணம் எடுக்கற வரைக்கும் அங்க ஆல் இன் ஆல் நான்தான். அந்த அளவுக்கு என்னை நம்பறாங்க. அவங்க வீட்ல, எல்லா அறைக்குள்ளயும் போற அளவுக்கு உரிமை குடுத்திருக்காங்க. குடும்பத்துல ஒருத்தனா என் மேல அன்பு வச்சிருக்காங்க..."

"அன்பு செலுத்தறதுலயோ, சாப்பாடு துணி மணி விஷயத்துலயோ எனக்கும் அவங்க எந்தக் குறையும் வைக்கல. அதனாலதானே உன்னையும் அங்கே சேர்த்து விட்டேன். சும்மா சொல்லக் கூடாது. பவித்ராவோட படிப்பு செலவுக்கும் நிறைய பணம் குடுத்து உதவியிருக்காங்க..."

"அது அவங்களோட தரும சிந்தை. ஆனா, கல்யாணம்னு வரும்போது அவங்களுக்கு கௌரவம், பணம், அந்தஸ்துதான் முக்கியம்னு நினைப்பாங்க. அதைப் பத்தி அரவிந்தன் நல்லாப் புரிஞ்சுக்கிட்டான். அதனாலதான் அரவிந்தனும், பவித்ராவும் யாருக்கும் தெரியாம, ரகசியமா கல்யாணம் பண்ணிக்கத் திட்டம் போட்டிருக்காங்க. அரவிந்தன், அவங்க அப்பா, அம்மா மேல் வச்சிருக்கறது உண்மையான பாசம் இல்லை. பொய்யான வேஷம். அவங்க சேர்த்து வச்சிருக்கற ஏகப்பட்ட ஆஸ்திக்காகத்தான் 'அம்மா, அப்பா’ன்னு ஒட்டிக்கிட்டிருக்கான். அவனோட குணம் அப்படி. சின்ன வயசுல இருந்து அவன் கூட பழகி இருக்கேன். மனுஷங்களை மனுஷங்களா மதிக்க மாட்டான். அவங்களோட பணத்தையும், பதவியையும், அந்தஸ்தையும் பார்த்துத்தான் மதிப்பான். பழகுவான். அப்படிப்பட்டவன் பவித்ராவைக் கல்யாணம் பண்ணிக்க நினைச்சதுக்கு காரணம் அவளோட அழகுல ஏற்பட்ட மோகம். அடுத்த காரணம் அவளோட அறிவு. அமெரிக்காவுல அவளையும் வேலைக்கு அனுப்பி ஏகமா சம்பாதிக்கலாம்ங்கற பேராசை. அரவிந்தனோட அப்பா, பவித்ராவை மருமகளா ஏத்துக்கவும் மாட்டாரு. அமெரிக்காவுக்கும் அனுப்ப மாட்டாரு. அவங்களைப் பிரிக்கறதுக்கு என்னென்ன செய்யணுமோ அத்தனையும் செய்வாரு. இப்போதைக்கு ரகஸியமா கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு கொஞ்ச நாள் கழிச்சு அவரை சமாதானப்படுத்திடலாம்னு வீண்கனவு காண்றான் அரவிந்தன். ஆயுசு காலத்துக்கும் அவங்கப்பா மன்னிக்கவே மாட்டார். அதனாலதான் நான் பயப்படறேன். அவங்களோடத் திட்டத்தை முறியடிக்கணும்ன்னு ஒரு யோசனை பண்ணி வச்சிருக்கேன். நீங்க கவலைப் படாம இருங்க. எல்லாம் நான் பார்த்துக்கறேன். பட்டினி கிடக்காம சாப்பிடுங்க. நான் போயிட்டு வரேன்.

சந்துரு, வாசலில் நிறுத்தியிருந்த ஸ்கூட்டரில் ஏறிக் கிளம்பினான்.

அவன் போவதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த மீனாட்சியின் உள்ளத்தில் பழைய நினைவுகள் அலைமோதின.

2

மீனாட்சியின் கணவர் மூர்த்தி, அள்ளிச் செலவழிக்கும்படியாக  சம்பாதிக்காவிட்டாலும் அளவாக சம்பாதித்துக் கொண்டிருந்தார். பெரிய எதிர்பார்ப்புகளோ பேராசையோ இல்லாமல் மீனாட்சி அவரது வருமானத்திற்கேற்ப சிக்கனமாக குடும்பம் நடத்தினாள். வருமானம்தான் குறைவாக இருந்ததே தவிர குடும்பத்தின் மீதான அபிமானம் மூர்த்திக்கு நிறையவே இருந்தது. மீனாட்சி மீதும், மகள் பவித்ரா மீதும் அதிகப் பாசம் கொண்டிருந்தார். தன் நிலைமையைப் புரிந்துக் கொண்டு பொருளாதாரக் கஷ்டங்களைப் பொறுத்துக் கொண்டு தன்மீது மிகுந்த அன்பு கொண்டிருந்த மீனாட்சியை மனைவியாக அடைந்ததை பெரிய பாக்கியமாக கருதி வாழ்ந்து வந்தார் மூர்த்தி.

தெளிந்த நீரோடையில் கல்லெறிந்தது போல, திடீரென்று விஷக் காய்ச்சல் ஏற்பட்டு உடல் நலிவுற்றார் மூர்த்தி. மருத்துவமனைகளில் அனைத்து உடல்நலம் பரிசோதிக்கும் கருவிகளுக்கும் வேலை கொடுத்து, அதன் விளைவாய் வாயில் நுழையாத ஒரு வியாதியின் பெயரைக் கண்டிறிந்தார்கள். உயர்தரமான மருத்துவம் கூட பலனளிக்காமல் மூர்த்தியின் வியாதியுடன் கண்ணாமூச்சி விளையாடி இறுதியில் அவரது கண்களை நிரந்தரமாக மூடச் செய்து விட்டது.

தாலித்தங்கம் வரை விற்று வைத்திய செலவு செய்த மீனாட்சி, தன் தாலியை இழந்தாள். துடித்தாள். சின்னஞ்சிறுமியான பவித்ராவைக் கட்டிப்பிடித்து அவள் அழுத அழுகை காண்போரைக் கலங்க வைத்தது.

அன்றைய நிலையில் அவளுக்கு இருந்த ஒரே ஆதரவு அவளது உடன்பிறப்பான அண்ணன் ராகவன். தங்கையின் விதவைக் கோலம் கண்டு நெஞ்சம் பதைத்தான். அவனது மனைவி விமலாவும் மீனாட்சி மீது மிகுந்த அன்பு கொண்டவள். வாய் ஓயாமல் மீனாட்சிக்கு ஆறுதல் கூறிக் கொண்டிருந்தாள்.

"அழாதே மீனாட்சி... உன் மேல் உயிரையே வைத்திருந்த உன் அன்புக் கணவர் உயிரை  விட்டது உனக்குத் தாங்க முடியாத துயரம்தான். ஆனா என்ன செய்றது? விதி இப்படி சதி பண்ணிடுச்சு. உன் மகள் பவித்ராவை பார்த்துதான் நீ ஆறுதல் அடையணும்.  அழாதேன்னு சொல்றது சுலபம்தான். உன்னோட இழப்பு சாதாரணமானது இல்ல. இருந்தாலும் நீ அழுதுக்கிட்டே இருந்தா பவித்ரவிற்குக் கஷ்டமா இருக்கும். நம்மளோட துயரத்தை குழந்தைங்க மீது திணிக்கக் கூடாது. உன் மனசைத் திடப்படுத்திக்கோ. பவித்ராவை வளர்த்து ஆளாக்குறது ஒன்ணுதான் இனி உன் எண்ணமா இருக்கணும். நடந்தத மறந்துட்டு இனி வர்றதை பாரு. எங்க வீட்டுக்கு நீயும், பவித்ராவும் வந்துடுங்க. உங்களுக்கு நாங்க இருக்கோம்." விமலா சொன்னதையே ராகவனும் ஆமோதித்தார்.

"ஆமா மீனாட்சி, இந்த வீட்டை காலி பண்ணிட்டு, நீ எங்க கூட வந்துடு. என் மகன் சந்துருவுடன், பவித்ராவும் வளரட்டும்."

கையில் பணம் ஏதும் இல்லாத நிலை மட்டுமல்ல. அண்ணன், அண்ணியின் அன்புப் பேச்சிற்கும் கட்டுப்பட்டு அவர்களுடன் சேர்ந்து வாழ்வதற்குத் தயாரானாள் மீனாட்சி.

"பொதுவா, அண்ணன் ஆதரிச்சாலும் அண்ணி தன் குடும்பத்துக்குள்ள நாத்தனார் வந்து நுழையறதை விரும்ப மாட்டாங்கன்னுதான் கேள்விப்பட்டிருக்கேன். பார்த்திருக்கேன். ஆனா, நீங்களும் அண்ணனைப் போலவே என் மேல இவ்வளவு பாசம் வச்சிருக்கீங்க. இந்த நன்றிக் கடனை நான் எந்த ஜென்மத்தில் தீர்க்கப்போறேன்..." விமலாவைப் பார்த்து அழுகைக் கலந்த குரலுடன் பேசினாள் மீனாட்சி.

இந்த ஜென்மத்திலேயே அந்த நன்றிக் கடனைத் தீர்க்கும் சூழ்நிலை உருவாகும் என்பதை அன்று அவள் அறியவில்லை.

இரண்டு குடும்பத்தினரும் ஒரே வீட்டில் ஒரே குடும்பமாக வாழ்ந்து வந்தனர். சாப்பிடும்பொழுது  சந்துருவை கிண்டல் செய்வதே பவித்ராவின் வேடிக்கையான வாடிக்கையாகிப் போனது. சந்துருவிற்கு அத்தை மீனாட்சி மீது மிகுந்த பிரியம். சந்துருவை, பவித்ரா கேலி செய்யும்பொழுது மீனாட்சி அவளைக் கண்டித்தால், "அவளைக் கோவிச்சுக்காதீங்க அத்தை. ஏதோ ஜாலியா பேசிட்டுப் போறா" என்று கூறி சிரித்துக் கொள்வான். வயதில் மூத்தவன் என்றாலும் அவனை 'வா, போ’ என்று அழைப்பதுதான்  பவித்ராவின் வழக்கம். அவள் மீதிருந்த பிரியத்தால் அனைவருக்கும் அவள் செல்லமாகவே இருந்தாள். படிப்பில் கெட்டிக்காரியாக இருந்த பவித்ரா மீது ராகவனுக்கு கொள்ளைப் பிரியம்.