Lekha Books

சொல்லப் போனால்- தங்களுக்கிடையே உண்டான சண்டைக்குக் காரணம் என்ன என்பதை முழுமையாக அவர்கள் மறந்து விட்டார்கள். திடீரென்று, ஒரு புத்திசாலித்தனம் நிறைந்த கொள்ளையன் அந்தப் பெண்ணின் தலையில் தாக்கினான். அதன் மூலம் அவன் அவளை மயக்க மடையச் செய்தான். தொடர்ந்து அவளுடைய ஆடைகளை அவன் கழற்றினான். தாங்கள் திரும்பி வருவதற்கு முன்னால், அவள் சுய உணர்விற்கு வந்து விட்டாலும், அங்கிருந்து அவள் ஓடாமல் இருக்க வேண்டும் என்பதற்காகவே அவன் அந்தக் காரியத்தைச் செய்தான். அந்த நேரத்தில்தான் மன்னன் தன்னுடைய நண்பர்களுடன் அங்கு வந்து சேர்ந்தான்.

உரிய நேரத்தில், சந்திரகுப்தன் சோமதத்தையை ஒரு சாரட் வண்டியில் ஏற்றி தன்னுடைய நாட்டுக்குக் கொண்டு சென்றான். சில வினோதமான சடங்குகளைச் செய்து, அவர்கள் இருவரும் ஒருவரையொருவர் திருமணம் செய்து கொண்டார்கள். அவளுக்கு பணிப் பெண்களும் பணியாட்களும் உடனிருக்க, ஒரு தனி அரண்மனையை ஏற்பாடு செய்து கொடுத்தான் மன்னன்.அரசனின் இந்த நடவடிக்கையைப் பற்றி குமாரதேவி கேள்விப்பட்டாள். அவனிடம் இதைப் பற்றி ஏதாவது கேள்விகள் கேட்பதற்குக்கூட அவளுக்குப் பிடிக்கவில்லை. இன்னும் சொல்லப் போனால்- அந்தக் காலத்தில் மன்னர்கள் பல திருமணங்கள் செய்துகொள்வது என்பது சர்வசாதாரணமான விஷயமாகவே இருந்தது.

சில நேரங்களில், அவர்கள் விலை மாதர்களையும் நடனமாடும் பெண்களையும்கூட திருமணம் செய்து கொண்டிருந்தார்கள். அதனால் குமாரதேவி பெரிய அளவில் மனதில் வருத்தப்பட்டுக் கொள்ளவில்லை. அதற்கு பதிலாக நாட்டை ஆட்சி செய்வதிலும், தன்னுடைய இளம் வயது மகன் சமுத்திரகுப்தன் அவனுடைய தந்தையைவிட சிறந்த அரசனாக வரவேண்டும் என்பதற்காக பயிற்சிகளை தருவதிலும் அவள் தன் கவனத்தைச் செலுத்திக் கொண்டிருந்தாள். சந்திரகுப்தன் தன்னுடைய நேரத்தை சோமதத்தையின் அரண்மனையில், அவளுடன் இருப்பதில் செலவழித்துக் கொண்டிருந்தான்.

இப்படியே ஆறு மாதங்கள் கடந்தோடிவிட்டன.

ஒரு வசந்தகாலத்தின் காலை வேளையில், ஒரு மிகப்பெரிய ராணுவம் வெட்டுக் கிளிகளைப்போல உள்ளே நுழைந்து அவனுடைய நாடெங்கும் பரவி நின்றது. வரலாற்றுரீதியாக பார்க்கப் போனால், அது ஒரு முக்கியமான நிகழ்வு அல்ல. புஸ்கர் என்ற பாலைவனம் நிறைந்த நாட்டைச் சேர்ந்த சந்திரவர்மன் என்ற அரசன், வெற்றி பெறவேண்டும் என்ற எண்ணத்துடன் மகத நாட்டைக் கடந்து கொண்டிருந்தான். மகத நாட்டைச் சேர்ந்த போர் வீரர்கள் அனுபவமற்றவர்களாகவும் கோழைகளாகவும் இருந்ததால், வெகு சீக்கிரமே அவனால் மகத நாட்டைப் பிடிக்க முடிந்தது. ஆனால், பாடலிபுத்திரத்தை வெற்றி பெறுவதற்கு மிகச் சிரமங்கள் இருப்பதை அவன் உணர்ந்து கொண்டான். அவனுடைய கடலைப்போல தோன்றிய போர் வீரர்களுக்கு மத்தியில், பாடலிபுத்திரம் பகைவர்கள் உள்ளே நுழைந்துவிடாத வண்ணம் தன்னுடைய பத்து இரும்பாலான நுழைவாயில்களையும் அடைத்துக் கொண்டு ஒரு தீவைப்போல நின்றிருந்தது.

அந்தச் சமயத்தில்  மகத நாட்டின் மன்னனான சந்திரகுப்தன் சோமதத்தையின் படுக்கையில் ஓய்வு எடுத்துக்கொண்டிருந்தான். அந்தச் செய்தியைக் கேள்விப்பட்டதும் அவன் எழுந்தான். அரசர்களுக்கே உண்டாகக் கூடிய கோபம் அவனுக்கும் உண்டானது. ஆனால், அது சிறிது நேரத்திற்குத்தான். தொடர்ந்து அவன் தன்னுடைய போர்க் கருவியைத் தேடினான். திடீரென்று அவன் குமாரதேவியை நினைத் துப் பார்த்தான். தொடர்ந்து அவனுடைய உற்சாகம் குறைந்துவிட்டது. அவன் கேலியாக சிரித்துக் கொண்டே சொன்னான். “பகைவர்கள் வந்து தாக்கினால், நான் என்ன செய்வது? நீ என்னுடைய அரசியிடம் செல்.'' பிறகு அவன் தன் படுக்கையில் போய் படுத்துக்கொண்டான்.

சோமதத்தை தன்னுடைய அரண்மனையின் மாடியிலிருந்து வேகமாக கீழே இறங்கி  வந்தாள். மன்னன் முன்பைப்போலவே, தன் நாட்டைப் பற்றி எந்தவிதமான ஆர்வமும் இல்லாமல் தூங்கிக் கொண்டிருப்பதை அவள் பார்த்தாள். அவள் அர்த்தத்துடன் சிரித்தவாறு அவனுடைய முன் தலையைத் தொட்டுக்கொண்டே மெதுவான குரலில் சொன்னாள்: “தூங்குங்கள் என் அரசரே தூங்குங்கள்...''

பணியாள் வந்து அரசியிடம் செய்தியை சொன்னான். அவள் தன்னுடைய பத்து வயதேயான இளவரசன் சமுத்திரகுப்தனைப் பார்த்து சொன்னாள்.

“மகனே! லிச்சாவி குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பேரப் பிள்ளை நீ. இதை நீ எந்தச் சமயத்திலும் மறந்துவிடாதே. பாடலிபுத்திரம் உன்னுடைய கால்களுக்குக் கீழே இருக்கும் நாடு. பாரதத்தைப்போல, சந்திரகுப்த மவுரியத்தைப்போல, அசோகத்தைப்போல- மூன்று பக்கங்களிலும் கடல் சூழ்ந்திருக்கும் இந்த முழு நாடும் உன்னுடைய அரசாட்சிக்குரியது. இதை ஞாபகத்தில் வைத்துக்கொள். உன்னுடைய வலிமையால் நீ எல்லா இடங்களையும் வெற்றி பெறுவாய்... குஜராத்திலிருந்து கிழக்கு திசையில் உள்ள சமவெளி வரை, வடக்கிலுள்ள மலைப் பகுதிலிருந்து தெற்கிலிருக்கும் திராவிடர்களின் நாடுகள் வரை... உன்னுடைய வீச்சு மேற்கிலிருந்து கிழக்கு வரை, வடக்கிலிருந்து தெற்கு வரை இருக்கும்.''

தன் அன்னை சொல்வதை அந்தச் சிறுவன் கூர்ந்து கேட்டுக் கொண்டிருந்தான். அவனுடைய கையில் பொன்னாலான வாள் இருந்தது. அந்தச் சமயத்தில் அரண்மனை பணியாள் ஒருவன் வந்து, நாடு தாக்கப்பட்டிருக்கும் செய்தியைத் தெரிவித்தான். அதைக் கேட்டு அரசி வெளிறிப் போய்விட்டாள்.

அவள் அதே இடத்தில் சிலையென சில நிமிடங்கள் உட்கார்ந்திருந்தாள். அவள் "அரசன் எங்கே?' என்று கேட்க நினைத்தாள். ஆனால் அப்படிக் கேட்காமலே இருந்துவிட்டாள். அதற்கு பதிலாக அவள் சொன்னாள்: “தலைமை அமைச்சரிடம் தூதுவனை அனுப்பி வை. கோட்டையின் அனைத்துக் கதவுகளையும் மூடி விடு. ஒரு போர் இல்லாமல் நான் சரணடைய மாட்டேன்.''

ஆனால், அரசியின் உத்தரவுகள் கிடைப்பதற்கு முன்பே, தலைமை அமைச்சர் கோட்டையின் கதவுகளை முடிவிட்டார்.  கோட்டையின் மேல் பகுதிகளில் எச்சரிக்கை விடுக்கப்பட்ட காவலாளிகள் கைகளில் ஈட்டிகளை வைத்துக் கொண்டு நடந்துகொண்டிருந்தனர். கதவுகளுக்குமேலே பெரிய கொப்பரைகளில் எண்ணெய் காய்ச்சப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது. அகழியின் அந்தப் பக்கத்தில் பகைவர்களை கவனித்துக் கொண்டிருந்த போர் வீரர்கள் விஷம் தடவப்பட்ட அம்புகளை எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள் கலை வேலைப்பாடுகள் அமைந்த உருக்காலான கவசங்களை அணிந்திருந்தார்கள். பசியாக இருந்த முதலைகள் அகழியின் நீரில் மிதந்து கொண்டிருந்தன. கோட்டைக்குள், எதிரிகளின் நடமாட்டங்களை போர்வீரர்கள் உன்னிப்பாகக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தனர். வெளியே, எதிரி முகாமைச் சேர்ந்த போர் வீரர்கள் கோட்டையின் பிரதான வாயிலை அவ்வப்போது தாக்கிக்கொண்டிருந்தார்கள். மேலேயிருந்து சூடான எண்ணெய் அவர்களின்மீது ஊற்றப்பட்டது. தாக்க வந்தவர்கள் உற்சாகத்தை இழந்து, தங்கள் அணியில் இறந்தவர்களையும் காயம் பட்டவர்களையும் விட்டுவிட்டு, அங்கிருந்து கிளம்பிச் சென்றார்கள்.

ஒரு நாள் முழுக்க போர் நடைபெற்றது! சந்திரவர்மன் யானைகளை வைத்து பிரதான நுழைவாயிலை உடைப்பதற்கு முயற்சி செய்தான். ஆனால், அந்த முயற்சியும் தோல்வியில் முடிந்தது.