Lekha Books

புதிதாக வந்து சேர்ந்த அமைதித்தன்மையால் மக்கள் மிகவும் மகிழ்ச்சி அடைந்தார்கள். அதனால் தங்களை உண்மையாகவே ஆட்சி செய்து கொண்டிருப்பது யார் என்பது போன்ற சிறிய விஷயங்களைப் பற்றி நினைத்து தூக்கத்தைக் கெடுத்துக் கொள்ள அவர்கள் விரும்பவில்லை.

அந்த இளம் வயது அரசி தன்னுடைய குழந்தையாக இருந்த மகன் சமுத்திரகுப்தனுடன் நாட்டை ஆட்சி செய்தாள். அவளுடைய முழுக் கவனமும் அவன்மீதுதான் இருந்தது. அப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையில், இளவேனிற் காலத்தில் ஒரு நாள் அரசன் சந்திரகுப்தன் நகரத்தைத் தாண்டியிருந்த காட்டுப் பகுதிக்கு வேட்டையாடுவதற்காகச் சென்றான். காட்டில் மிகப்பெரிய முன்னேற்பாடுகள் செய்யப்பட்டிருந்தன. மிகவும் அழகாக கலை வேலைப்பாடுகள் செய்யப்பட்டிருந்த கூடாரங்களுக்குள் அடிமைப் பெண்கள், நடனமாடும் பெண்கள், இசைக் கலைஞர்கள், சமையல்காரர்கள், ஏராளமான பணியாட்கள் ஆகியோர் இருந்துகொண்டு காட்டின் அமைதிக்கு குந்தகம் விளைவித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். தொடர்ந்து நண்பர்களும் சக மனிதர்களும் பின்பற்றி வர, அரசன் அங்கு வந்தான்.

காலை நேரத்தில், சந்திரகுப்தன் சதுரங்க விளையாட்டில் ஈடுபட்டும், சேவல் சண்டையைப் பார்த்துக் கொண்டும் தன்னை சந்தோஷப்படுத்திக் கொண்டிருந்தான். மதிய வேளையில் மது அருந்திவிட்டு, சாப்பிட்ட பிறகு தன்னுடன் எப்போதும் இருக்கும் நான்கு மனிதர்களுடன் அவன் காட்டுக்குள் சென்றான். மற்ற எல்லாரும் ஏற்கெனவே இருந்த இடத்திலேயே இருந்துகொண்டார்கள். அந்த நான்கு நண்பர்களும் ஒரே மாதிரி அயோக்கியத்தனம் கொண்டவர்களாகவும் ஒரே வயதைக் கொண்டவர் களாகவும் இருந்தார்கள். அவர்கள் அரசனைப் பின்பற்றியவாறு, தமாஷ்கள் கூறிக்கொண்டும் உரத்த குரலில் சிரித்துகொண்டும் வந்தார்கள்.

பிற்பகல் சுமார் மூன்று மணி ஆனபோது, வேட்டையில் ஈடுபடலாம் என்று அவர்கள் நினைத்தார்கள். அப்போது திடீரென்று ஒரு சிறிய ஓடைக்கு அருகில் அவர்கள் நின்றார்கள். அந்தக் காட்சியை முதலில் பார்த்ததென்னவோ அரசன்தான். ஓடையில் அந்தப் பக்கக் கரையில், ஒரு பெண் உருவம் இறந்து போனதைப்போல படுத்திருப்பதை அவன் பார்த்தான். அவளுடைய உடலில் ஒரு ஆடைகூட இல்லை. அவளுடைய தொண்டை, உதடுகள், செவி- எல்லா இடங்களிலும் ரத்தக்கறை படிந்திருந்தது. அவள் கொள்ளைக்காரர்களிடம் சிக்கியிருக்கிறாள் என்பதைப் பார்த்தவுடனே தெரிந்துகொள்ள முடிந்தது.

அரசன் தன்னுடைய குதிரையை விட்டுக் கீழே இறங்கி, வேகமாக அந்தப் பெண்ணை நோக்கி நடந்தான். அவள் ஒரு இளம்பெண் என்பதையும் பதினாறு அல்லது பதினைந்து வயதுதான் அவளுக்கு இருக்கும் என்பதையும் அவன் தெரிந்துகொண்டான். அவளுடைய இளமை நிறைந்த அழகான உடலை மனதில் பாராட்டிக் கொண்டே அரசன் பார்த்தான். தொடர்ந்து அவன் குனிந்து, அவளுடைய இதயத்திற்கு அருகில் காதை வைத்துக் கேட்டான்... அவள் உயிருடன் இருந்தாள்.

அவனுடைய நண்பர்கள் அதற்குள் அங்கு வந்து அவனைச் சுற்றி நின்றார்கள். அவர்கள் நிர்வாணக் கோலத்தில் கிடந்த அந்தப் பெண்ணையே பேராசையுடன் பார்த்தார்கள். திடீரென்று மன்னன் திரும்பி அவர்களைப் பார்த்துக் கேட்டான்: “இந்தப் பெண் யாருக்குச் சொந்தமானவள்?''

ஆர்வத்துடனும் ஆச்சரியத்துடனும் இருந்த அரசனின் முக வெளிப்பாட்டைப் பார்த்து அவர்களில் யாருக்குமே அவனிடம் பேசுவதற்கான தைரியம் வரவில்லை. ஒருவன் உளறினான்: “இந்த நாட்டில் இருக்கும் ஒவ்வொரு ஆணும் பெண்ணும் அரசனுக்குச் சொந்தமானவர்களே.''

சொல்லப் போனால்- அரசன் வேறொரு மாதிரியான பதிலை எதிர்பார்த்தான். அவன் தன்னுடன் வந்திருந்த இரண்டாவது மனிதனைப் பார்த்துக் கேட்டான். “இந்தப் பெண் யாருக்குச் சொந்தமானவள்?''

அரசன் எந்த மாதிரியான பதிலை எதிர்பார்க்கிறான் என்ற விஷயம் அவனுக்குத் தெரியும். அவன் சொன்னான்: “அரசனுக்கு...''

தன்னுடன் வந்திருந்த மூன்றாவது மனிதனை சந்திரகுப்தன் கேள்விக் குறியுடன் பார்த்தான். அந்த மூன்றாவது மனிதனால் தனக்குள் உண்டான பேராசையையும், அந்தப் பெண்மீது உண்டான ஆவலையும் அடக்கி வைக்க முடியவில்லை. அவன் சிரிப்பதற்கு முயற்சி செய்துகொண்டே சொன்னான்: “கொள்ளைக்காரர்களால் தொடப்பட்டு, வீசி எறியப்பட்ட ஒரு பெண், அரசனுக்குப் பொருத்தமானவளாக இருக்க மாட்டாள் மன்னா. இந்தப் பெண்ணை எனக்குக் கொடுத்துவிடுங்கள்.''

அரசன் அந்த மனிதனை கோபத்துடன் பார்த்தான். பிறகு உரத்த குரலில் சிரித்துக்கொண்டே சொன்னான்: “சக்ரயுத்தா! இந்த சொர்க்கத்திற்கு நிகரான  மலரை வைத்துக் கொண்டு நீ என்ன செய்யப் போகிறாய்? நீ இதற்குத் தகுதியானவன் அல்ல. இந்தப் பெண் எனக்குச் சொந்தமானவள்.''

அவன் தன் தலையில் கட்டியிருந்த துணியை அவிழ்த்து, அந்தத் துணியைக் கொண்டு பெண்ணின் உடலை மூடினான்.

அந்தப் பேராசை கொண்ட மனிதன் தன் நம்பிக்கையை கைவிடுவதற்குத் தயாராக இல்லை. அவன் சொன்னான்: “இது நல்லது இல்லை அரசரே! இதைப் பற்றி கேள்விப்பட நேர்ந்தால், அரசி என்ன கூறுவார்?''

அரசன் அவனை நோக்கி கோபத்துடன் திரும்பினான். சக்ரயுத்தன் ஒரு உணர்ச்சிகரமான நரம்பைத் தொட்டுவிட்டான். அரசன் சொன்னான்: “நீ... கீழ்த்தரமான வேலைக்காரனே! அரசி என்னுடைய எஜமானி அல்ல. நான்தான் அவளுக்கு எஜமானன். உனக்குப் புரிகிறதா! இந்த நாடு எனக்குச் சொந்தமானது. இந்தப் பெண் எனக்குச் சொந்தமானவள். இவள் அரசிக்கு சொந்தமானவள் அல்ல...''                                                                                                                       

திடீரென்று உண்டான அந்த கோப அலை அங்கிருந்த நண்பர்களை அமைதியாக இருக்கச் செய்துவிட்டது. அரசன் தன்னைத்தானே கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு மெதுவான குரலில் சொன்னான்: “நான் இந்தப் பெண்ணை என்னுடைய அரசியாக  ஏற்றுக்கொள்கிறேன். நண்பர்களே, நீங்கள் இவளுடைய பாதத்தை பணிவுடன் வந்து தொடுங்கள்.'' சாவி கொடுக்கப்பட்ட பொம்மைகளைப் போல, அவர்கள் அவன் கூறியபடி செய்தார்கள்.

தொடர்ந்து அரசன் அந்த சுய உணர்வற்ற சரீரத்தைத் தன் கைகளில் தூக்கி எடுத்து, தாங்கள் முகாமிட்டிருந்த இடத்திற்குத் திரும்பிச் செல்வதற்காக குதிரையின்மீது ஏறினான். ஓசை எழுப்பியவாறு சென்று கொண்டிருந்த குதிரையின்மேல் இருந்த அந்தப் பெண்ணின் நீளமான, விரிந்து கிடந்த கூந்தல்- அவளுக்குப் பின்னால் ஒரு எரிநட்சத்திரத்தைப் போல பறந்து கொண்டிருந்தது.

முகாமில் சுய உணர்வைப் பெற்ற அந்தப் பெண் தன்னுடைய கதையைக் கூறினாள். அவளுடைய பெயர் சோமதத்தை. ஸ்ரவஸ்தி என்ற இடத்தைச் சேர்ந்த ஒரு வியாபாரியின் மகள். அவள் தன்னுடைய தந்தையுடன் சம்பா என்ற இடத்திற்குச் சென்று கொண்டிருந்தாள். அப்போது அவர்களை கொள்ளையர்கள் வழி மறித்துவிட்டார்கள். அவளுடைய தந்தை  கொல்லப்பட்டுவிட்டார். கொள்ளையர்களின் தலைவன் அப்பெண்ணை தனக்குச் சொந்தமாக ஆக்கிக் கொள்ள நினைத்தான். வெகுசீக்கிரமே, அவளை யார் சொந்தமாக்கிக் கொள்வது என்ற விஷயத்தில் கொள்ளையர் களுக்கிடையே சண்டை உண்டாக ஆரம்பித்தது. தொடர்ந்து அவர்கள் போரிட ஆரம்பித்தார்கள். ஒருவரை விரட்டிக் கொண்டு இன்னொருவர் ஓடிக்கொண்டிருந்தார்கள்.