Lekha Books

செய்தியைத் தெரிந்து கொண்டதும், அந்தக்கணமே அவறாச்சனின் வீட்டிற்கு வந்து சேர்ந்தது ஊர் தலைவரான குறுப்பும் அவரின் குடும்பமும்தான். தொடர்ந்து ஊர்க்காரர்கள் அங்கு வந்து சேர்ந்தார்கள். ஆட்டக்களத்தில் வீட்டின் முற்றமும், நிலமும் ஒப்பாரி வைத்து அழுதுகொண்டிருக்கும் மனிதர்கள் மயமாக மாறியது. தங்கள் குழந்தைகளுடன் ஊர் மக்கள் முழுவதுமாக அங்கு குழுமியிருந்தார்கள். ஜாதி- மத வித்தியாசமில்லாமல் மக்கள் அங்கு கூடியிருந்தனர்.

குறுப்பச்சனைப் பார்த்ததும், "என் குறுப்பச்சா, நேற்று நடுராத்திரி வரை நீங்க ரெண்டு பேரும் ஒண்ணாத்தானே இருந்தீங்க?" என்று உரத்த குரலில் அழுதவாறு ஒரு பெரிய தேக்கு மரம் வெட்டப்பட்டு கீழே சாய்ந்ததைப்போல் சாராம்மா நிலைகுலைந்து கீழே விழுந்தாள்.

குறுப்பச்சனின் மனைவி பாகீரதியம்மா மயக்கமடைந்து கீழே விழுந்த சாராம்மாவைத் தூக்கி தன்னுடைய மடிமேல் வைத்துக் கொண்டு, ஒரு கையால் சாராம்மாவின் தலையைத் தாங்கிக் கொண்டு இன்னொரு கையால் எந்த அளவிற்கு முடியுமோ அந்த அளவிற்கு பலமாகத் தன்னுடைய நெஞ்சில் அடித்தவாறு உரத்த குரலில் ஓலமிட்டாள்.

இரு குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்களும், அவர்களை நம்பி வாழ்ந்து கொண்டிருப்பவர்களும் அவறாச்சனின் உடலைச் சுற்றி நின்று கொண்டு உரத்த குரலில் அழுதார்கள். அவறாச்சனின் உடலை எட்டிப் பார்க்க முடியாத அளவிற்கு வெளியே கூடியிருந்த மக்கள் அவரை முற்றிலுமாக மறைத்துக் கொண்டு, மற்றவர்களைவிட தாங்களொன்றும் சளைத்தவர்கள் அல்ல என்று காட்டும் விதத்தில் கூப்பாடு போட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். 'என் குரல்தான் மற்றவர்களின் குரலைவிட உச்சத்தில் கேட்க வேண்டும்' என்ற பிடிவாதத்துடன் ஒவ்வொருவரும் சத்தமாக ஒப்பாரி வைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள் என்பது நன்றாகவே தெரிந்தது.

"என் அப்பா... என்னை விட்டுப் போயிட்டீங்களே!” - யார் இப்படி அழுவது என்று அங்கு குழுமியிருந்தவர்கள் பார்த்தார்கள். அப்படி அழுது கொண்டிருந்தது அவறாச்சனின் மூத்தமகன் தான். "அப்பா... அன்னக்குட்டியை இப்படி தவிக்கவிட்டுட்டு போயிட்டீங்களே!"- அவறாச்சனை நினைத்து இப்படி உரத்த குரலில் அழுதது அவருடைய மகள். அவரின் பிள்ளைகளும் மருமக்களும் உரத்த குரலில் போட்டி போட்டுக் கொண்டு அழுததில் அவர்களின் தொண்டையே கட்டிக் கொண்டு விட்டது.

இதற்கிடையில் யாருடைய குரல் இது என்று எல்லோரும் அதிசயத்துடன் பார்க்கும் வண்ணம் ஒரு உரத்த அழுகைக்குரல் கேட்டது: "என் அவறாச்சா... இனிமேல் என்னைப் பாசமா பாகீரதியம்மான்னு யாரு கூப்பிடுவாங்க! என் ஏற்றுமானூரப்பா, நான் இதை எப்படி தாங்குவேன்?"

பாகீரதியம்மாவின் அந்தக் குரல் மரங்களின் உச்சியை அடைந்து எதிரொலித்ததைப் போல், அங்குள்ள எல்லோரும் உணர்ந்தார்கள். இதற்கிடையில் அன்னக்குட்டியின் குரலும் கேட்டது: "கீவறீச்சா, சொல்ல வேண்டியவங்களுக்கெல்லாம் சொல்லியாச்சா?"

தொடர்ந்து வர்கீஸ் ஆப்ரஹாம் என்ற அவளுடைய சகோதரனின் ஓலக்குரல்: "என் அப்பாவை இப்படியொரு நிலைமையில விட்டுட்டு நான் எப்படிடி போறது? உன் புருஷன் அவுஸேப்பச்சன் போயிருக்காரு. இருந்தாலும் நானும் போறேன். எல்லாத்தையும் கவனிக்கத்தான் இங்கே ஆளுங்க இருக்காங்களே!"

"நீ வருத்தப்படாம போயிட்டு வாடா மகனே!"- பாட்டத்தில் குறுப்பச்சன் கீவறீச்சனைப் பார்த்துச் சொன்னார்: "இங்கே நான் தான் இருக்கேனே! போதாததற்கு நம்ம பிள்ளைகளும் இருக்கு!"

"குறுப்பச்சா, நீங்க இங்கே இருக்கீங்கன்ற ஒரே தைரியத்துலதான் நான் போறேன்" என்று சொன்ன கீவறீச்சன் உரத்த குரலில் அழுதான்.

"கவலைப்படாம போடா, கீவறீச்சா. குறுப்பச்சன் கூடத்தான் நாங்க எல்லோரும் இருக்கோமே!"- அவன் வயதையொத்த ஒரு நண்பன் சொன்னான்.

ஆழமான கவலையில் இருந்த மூத்த மகன் அழுதவாறு, கூடியிருந்தவர்களைத் தாண்டி வெளியேறி காரைக் கிளப்பினான்.

அங்கு கூடியிருந்த மக்களில் பெரும்பாலோருக்கு அப்போது கூட என்ன செய்வது என்றே தெரியவில்லை. பலரும் உரத்த குரலில் அழுது கொண்டிருந்தார்கள். இன்னும் சிலர் எப்படி அழ வேண்டும் என்று தெரியாமல் விழித்தவாறு நின்றிருந்தனர். அவறாச்சனின் மரணம் உண்டாக்கிய அதிர்ச்சியிலிருந்து மீள முடியாமல் அவர்கள் நின்று கொண்டிருந்தார்கள். சூரியன், ஆறு, காற்று, இரயில்பாதை எல்லாம் வழக்கம்போல இயங்கிக் கொண்டிருப்பது அவர்களுக்கு ஆச்சர்யத்தைத் தந்தது. அவறாச்சன் இல்லாத ஒரு உலகத்தை அவர்களால் கற்பனை பண்ணிக்கூட பார்க்க முடியவில்லை. பயங்கரமான இருட்டுக்குள் தாங்கள் சிக்கிக் கொண்டு கிடப்பதாக முழு கிராம மக்களும் நினைத்தனர்.

கார்கள் வந்த வண்ணம் இருந்தன. உறவினர்களின், நண்பர்களின் தொலைபேசி விசாரிப்புகளும், தந்தி அனுதாபங்களும் காலை முதல் ஒரு தொடர்கதையாக இருந்தன. கார்கள் வரிசை வரிசையாக வந்து கொண்டிருப்பதைப் பார்த்த கிராமத்து ஆட்கள் அவற்றுக்கு வழிவிட்டு ஒதுங்கி நின்றார்கள். வந்த கார்களில் பெரும்பாலானவற்றில் கறுப்புக் கொடி கட்டப்பட்டிருந்தன. ஊரில் உள்ள இரண்டாம் நிலை முக்கிய மனிதர்கள் சிலர் குடைத்துணிகளைக் கிழித்து பேட்ஜ்களாக அவற்றை ஆக்கி மக்களுக்கு அவற்றை விநியோகம் செய்து கொண்டிருந்தார்கள். அதற்காக பழைய குடைகளைக் கண்டுபிடித்து, அவற்றைக் கிழித்து பேட்ஜ்களாக ஆக்கி, குண்டூசிகள் வாங்கி, பேட்ஜ்களை மக்களுக்கு வினியோகம் செய்து... இவை எல்லாவற்றையும் முன்னின்று செய்தது குறுப்பின் ஸ்டார்ச் தொழிற்சாலையில் பணியாற்றிய ஒருவர்தான். அவர் அப்படி நடந்து கொண்டதுகூட பாராட்டப்படக்கூடிய ஒன்றுதானே! தொழிற்சாலைகளுக்கும், ஊரில் உள்ள எல்லா வர்த்தக நிறுவனங்களுக்கும் அன்று விடுமுறை அளிக்கப்பட்டது. முழுமையான விடுமுறை. நாவிதர் கடைகளும், தேநீர்க் கடைகளும் அடைக்கப்பட்டன. மீன் பிடிப்பவர்கள் மீன் பிடிக்கச் செல்லவில்லை. வயலுக்கு வேலை செய்ய யாரும் போகவில்லை. ஆற்றுக்கு யாரும் குளிக்கச் செல்லவில்லை. கோவிலுக்கு யாரும் தொழச் செல்லவில்லை. கிராமத்தில் பஸ்கள் ஓடவில்லை. சைக்கிள்களைக்கூட தெருக்களில் பார்க்க முடியவில்லை. தெருக்களில் ஓடிக் கொண்டிருந்த வாகனங்கள் ஆட்டக்களத்தில் வீட்டிற்கும், அங்கிருந்து வெளியேயும் போய்க் கொண்டிருந்தவை மட்டுமே.

இப்படிப்பட்ட ஒரு மரணம் இதற்கு முன்பு அந்த ஊரில் நடந்ததில்லை என்று ஊரின் வரலாற்றை நன்கு அறிந்த எல்லோரும் ஒரே குரலில் கூறினார்கள்.

உயர்ந்த பதவிகளில் இருக்கும் காவல்துறை அதிகாரிகள், அரசாங்க அதிகாரிகள், வக்கீல்மார்கள் ஆகியோருடன் குறுப்பச்சனின் செல்வாக்கில் இரண்டு அமைச்சர்களும் அங்கு வந்திருந்தார்கள். கீவறீச்சனின் செல்வாக்கால் இரண்டு திரைப்பட நடிகர்களும் ஒரு நடிகையும்கூட அங்கு வந்திருந்தார்கள். அவர்களுக்கு அருகிலுள்ள ஒரு ஊரில் படப்பிடிப்பு இருந்ததே அதற்குக் காரணம். எது எப்படியோ அவர்களின் வரவால் செயலற்றுப்போய் ஸ்தம்பித்து நின்றிருந்த மக்களின் போக்கிற்கு ஒரு முடிவு வந்தது. உதித்தது சூரியன் என்பதையும், ஓடிக்கொண்டிருப்பது புகைவண்டி என்பதையும், ஆகாயமும் காற்றும் எப்போதும் போல் இருக்கின்றன என்பதையும் அவர்கள் படிப்படியாக நம்ப ஆரம்பித்தார்கள். மவுனங்களும், ஓலங்களும் இயல்பாக வரக்கூடிய பெருமூச்சுகளாக, பெருமூச்சுகளின் பெருக்கல்களாக மாறின.