Lekha Books

மரணத்திற்கு முன்னாலிருந்த வாழ்க்கையின் போது ஊர்மக்களுக்கும், வீட்டில் உள்ளவர்களுக்கும், பழகியவர்களுக்கும் பிடித்த ஒரு மனிதராக இருந்தார் ஆட்டக்களத்தில அவறாச்சன். அவர் ஒரு நல்ல மனிதர் என்றே பொதுவாக எல்லோரும் அவரைப் பற்றிச் சொல்லுவார்கள். நல்ல மனிதர் என்று அவரைச் சொல்லாதவர்கள் கூட அவர் ஒரு கெட்ட மனிதர் என்று ஒரு முறைகூட சொன்னதில்லை.

கிழக்கு பக்கம் இருந்த மலைகளில் சூரியன் உதித்து, வளர்ந்தது. நாலா பக்கங்களிலும் வெப்பத்தை அது பரவவிட்டது. மதிய நேரத்தில் ஆட்டக்களம் குடும்பத்திற்குச் சாந்தமான வயல்கள் பயங்கர வெப்பத்தால் தகித்தன. மாலைநேரம் வந்தது. சூரியன் நிலத்திற்குப் பின்னால் எங்கோ போய் மறைந்தது. கிழக்குப் பக்கமிருந்த மலைகளிலிருந்து பண்ணையாறு என்றொரு ஆறு உற்பத்தியாகி ஓடி வந்து கொண்டிருந்தது. ஆட்டக்களத்துக்காரர்களின் நிலத்தின் எல்லையில் அஸ்தமிக்காமல் காணாமல் போன சூரியனைத் தேடிக் கண்டுபிடிக்கப்போவது மாதிரி அந்த ஆறு மேற்கு நோக்கி ஓடிக் கொண்டிருந்தது. ஆட்டளக்களத்துக்காரர்களின் தெற்கு எல்லை வழியாகத்தான் ரயில்பாதை போய்க் கொண்டிருந்தது. ரயில்பாதை கிழக்குப் பக்கத்திலிருந்து ஆரம்பிக்கிறதா அல்லது மேற்கு திசையிலிருந்தா என்பதைக் கூறுவதற்கில்லை. அது ஒரு திசையுடன் தன்னை ஒரு போதும் சம்பந்தப்படுத்தி நிறுத்திக் கொள்ளாது. சில நேரங்களில் கிழக்கு திசையிலிருந்து மேற்கு நோக்கி ரயில் செல்லும். சில நேரங்களில் மேற்கிலிருந்து கூவி அழைத்தவாறு வண்டி வரும்.

ஆட்டக்களத்தில் அவறாச்சன் அசாதாரணமான மனிதரொன்றும் இல்லை. அவர் ஆட்டக்களத்தில் அவறாச்சன்; அவ்வளவுதான். அதைத் தாண்டி அவரைப் பற்றி அதிகமாகச் சொல்வதற்குமில்லை. குறைவாகச் சொல்வதற்குமில்லை. தேவைக்கேற்ற உயரம், அளவான எடை, நல்ல ஆரோக்கியமான உடம்பு, ஒரு சாதாரண கிராமிய முகம், கிராம மணம் கொண்ட கண்களும் மூக்கும், கிராமத்தனமான தலைமுடி, கிராமிய வாசனை கொண்ட பேச்சும் நடத்தையும், கிராமத்தின் பழக்க- வழக்கங்களை வாழ்க்கையில் பின்பற்றி நடக்கும் போக்கு- இதுதான் அவறாச்சன். வசதியான குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர் என்றாலும், பார்ப்பதற்கு அப்படித் தெரியாது. சாதாரண ஒரு மனிதரைப் போலவே தோன்றுவார். எல்லோரும் பின்பற்றக்கூடிய விஷயங்களையே அவரும் வாழ்க்கையில் பின்பற்றுவார். ஆட்டக்களத்தில் அவறாச்சன் மனித தர்மத்தை மீறி நடந்ததாக இதுவரை யாரும ஒருமுறை கூட சொன்னதில்லை. அவறாச்சனுக்கு எதிராக பத்து வருடங்களுக்கும் மேல் சிவில் வழக்கு நடத்திக் கொண்டிருக்கும் குஞ்ஞுக்குறுப்பு கூட அவரைப் பற்றி எந்தக்குற்றச்சாட்டும் கூறியதில்லை. பல விஷயங்களில் குஞ்ஞுக்குறுப்பிற்கும் அவறாச்சனுக்குமிடையே கருத்து வேறுபாடுகளும், வாய்ச்சண்டையும், மோதல்களும் உண்டாகியிருக்கின்றன. இருந்தாலும் "அவறா மாப்பிள... யோக்கியமான ஆளுடா. நல்ல தைரியசாலியும் கூட" என்று குஞ்ஞுக்குறுப்பு தன்னுடைய ஆட்களிடம் கூறுவார்.

"குறுப்பச்சன் நல்ல குடும்பத்துல பிறந்தவரு" அவறாச்சன் தன்னுடைய மனைவியான சாராம்மாவிடம் கூறுவார்: "ஆம்பளைன்னா அப்படி இருக்கணும். இவ்வளவு வம்பு, வழக்குன்னு ஆன பிறகும் குறுப்பச்சனோட வாயில இருந்து தேவையில்லாம ஒரு வார்த்தை வெளியே வந்து நீ கேட்டிருக்கியா...? சொல்லுடி... நீ கேட்டிருக்கியா?"

சாராம்மா வாயைத் திறந்து ஒரு பதிலும் சொல்லவில்லையென்றாலும் 'இல்லை' என்ற அர்த்தத்தில் அவள் தன் தலையை ஆட்டினாள். அவறாச்சன் தொடர்ந்து சொன்னார்: "அதுதான் நல்ல அப்பனுக்குப் பொறக்கணும்னு சொல்றது..."

அவர்கள் இருவருமே ஊரில் மதிப்பிற்குரிய மனிதர்கள்தாம். அவர்களின் மரியாதைக்குரிய நடத்தையைப் பார்த்து ஆட்கள் ஒவ்வொருவரும் ஆச்சர்யப்பட்டார்கள். பொறாமையை வெளிப்படுத்த அப்போது குறுக்கு வழிகள் எதுவும் கண்டுபிடிக்கப்படாமல் இருந்ததால், என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல் நின்றிருந்த மக்கள் தங்களிடம் தோன்றிய பொறாமையை ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு, அமைதியாக இருந்தார்கள். உள்ளே பற்களை 'நறநற'வென்று அவர்கள் கடித்திருக்கலாம்.

அந்த அளவிற்கு ஒருவரையொருவர் மதிக்கக்கூடிய எதிரிகள் உலகத்தில் வேறு எங்காவது இருப்பார்களா என்பது சந்தேகம்தான். நாட்டில் ஆளும்கட்சிக்கும் எதிர்க்கட்சிக்குமிடையில்; போராளிகளுக்கும், போலீஸ்காரர்களுக்குமிடையில் இப்படிப்பட்ட ஒரு அன்னியோன்யமான உறவு இருந்தால் பிரச்சினைகள் ஏதாவது உண்டாகுமா என்ன? உலக நாடுகள் அவறாச்சனையும் குஞ்ஞுக்குறுப்பையும் மாதிரிகளாக எடுத்துக் கொண்டிருந்தால் எவ்வளவோ மிகப்பெரிய போர்களையும், எவ்வளவோ குருதிச் சிந்தல்களையும் நிறுத்தியிருக்கலாம். வேதவியாசன் இந்த இருவரையும் முன்பே பார்த்திருந்தால் குருச்சேத்ரப் போர் என்ற ஒன்றே இல்லாமற் போயிருக்கும். ஒருவிதத்தில் பார்க்கப்போனால் அந்த மனிதர் அவர்களைப் பார்க்காமல் போனதுகூட நல்லதுதான். இல்லாவிட்டால் நமக்கு பகவத்கீதையும் மகாபாரதமும் கிடைக்காமலே போயிருக்குமே!

எது எப்படியே அவறாச்சனுக்கும் குறுப்பிற்குமிடையே இருந்த நட்பும் விரோதமும் அபூர்வமான ஒன்றாகவும், அசாதாரணமானதாகவும், பொறாமைப்படத்தக்கதாகவும் இருந்தன என்பதை நம்மால் சொல்லாமல் இருக்க முடியாது. அவர்கள் இருவரும் கிட்டத்தட்ட ஒரே வயதுக்காரர்கள்தான். ஒரே சூரியனின் வெப்பத்தை ஏற்று வளர்ந்தவர்களே. ஒரே ஆற்றில் இறங்கி குளித்தவர்கள்தான் அவர்கள் இருவரும். ஒரே ஆற்று நீரில் தூண்டில் போட்டவர்கள். ஒரே காற்றை இருவரும் பங்கு போட்டு சுவாசித்தவர்கள். ஒரே மழைக்காலத்தையும் குளிர்காலத்தையும் இருவரும் பங்குபோட்டு அனுபவித்தவர்கள். ஒரே பாதையை மிதித்து நடந்தவர்கள். ஒரே பள்ளியில் படித்தவர்கள். ஒரே மண்ணில் விவசாயம் செய்தவர்கள். மலையும், மலையடிவாரங்களும், காலங்களும அவற்றின் பரிணாமங்களும், மண்ணும், மண்ணின் வினோதச் செயல்களும், ஆகாயமும், அதிலிருக்கும் கோடானு கோடி நட்சத்திரங்களும், சூரியனும், சந்திரனும், மேகங்களும், அவர்களின் பொதுச் சொத்துக்களாக இருந்தன.

மத நம்பிக்கையில் அவர்களில் ஒருவர் கிறிஸ்துவர். இன்னொருவர் இந்து. அவர்களின் கிராமத்தில், அவர்களின் மலைச்சரிவில், அவர்களின் ஆற்றங்கரையில் அது ஒரு பிரச்சினையாக இருக்கவில்லை. கடவுளை யார் எந்தப் பெயரிட்டு அழைக்கிறார்கள் என்பது அங்கு ஒரு முக்கியமான விஷயமாக இருக்கவில்லை. கோவில்களில் நடைபெறும் திருவிழாக்களில் அவறாச்சனும் அவரின் ஆட்களும் போட்டிபோட்டுக் கொண்டு பங்கெடுத்தார்கள். அதே மாதிரி தேவாலயங்களில் நடைபெறும் திருவிழாக்களில் குறுப்பும் அவரின் ஆட்களும் கலந்து கொண்டார்கள். கிறிஸ்துவப் பாம்புகள் மட்டுமே கிறிஸ்துவர்களைக் கொத்த வேண்டும். இந்துப் பசுக்களின் பாலை மட்டுமே இந்துக்கள் குடிக்க வேண்டும் என்று பிற்காலத்தில் பின்பற்றப்பட்ட எந்த விதிகளும் அவர்களின் காலத்தில் வழக்கத்தில் இல்லாமல் இருந்தன. அவர்களின் கிராமங்களில் ஜாதி, மத வேறுபாடு இல்லாமல் ஆடு, மாடுகள் மேய்ந்து திரிந்தன. மதத்தை மறந்து மரங்கள் வளர்ந்தன. ஆறு பாய்ந்தோடியது. ஊற்றுகள் பிறந்தன. மழை பெய்தது. காற்று அடித்தது. பூக்கள் மலர்ந்தன. நாய்கள் குரைத்தன. கோழிகள் கூவி வளர்ந்தன. முட்டைகள் விரிந்தன. ஜாதி, மத சிந்தனைகள் மறந்து இயற்கை கிராமத்தை வளர்த்தது, பாதுகாத்தது, தண்டித்தது.

அவறாச்சனுக்கும் குறுப்பிற்கும் இடையில் இருக்கும் நட்பும் பாசமும் சண்டைகளும் அவர்களின் சிறு பிள்ளைப் பிராயத்திலேயே தொடங்கிவிட்டன.