Lekha Books

கொல்லத்திலிருந்து வரும் முந்திரிப்பருப்பு வியாபாரிகளின் ஒத்துழைப்புடன் அவறாச்சன் முந்திரிப்பருப்புத் தொழிற்சாலை ஒன்றை ஆரம்பித்தார். அந்தக் கிராமத்தில் முதல் தடவையாக ஒரு தொழிற்சாலை ஆரம்பிக்கப்பட்டதும், ஒரு தொழிலதிபர் உருவானதும் அப்போதுதான். அதுவரை அந்த கிராமம் முழுக்க முழுக்க விவசாயத்தை மட்டுமே நம்பியிருந்தது. ஒரு தொழிற்சாலையைத் தொடர்ந்து, மேலும் ஒன்றிரண்டு தொழிற்சாலைகளை அவறாச்சன் தொடங்கியது தான் தாமதம், என்னவோபோல் ஆகிவிட்டார் குறுப்பு. அவரால் அமைதியாக இருக்க முடியவில்லை. அவர் மனம் அவரைப் பாடாய்ப்படுத்தியது. இரவு நேரங்களில் தூக்கம் வராமல் புரண்டு கொண்டிருந்த அவர் பல விஷயங்களைப் பற்றியும் மனதில் அசை போட்டார். அதற்குப் பதிலாக மிக விரைவில் தான் ஏதாவது செய்தே ஆக வேண்டும் என்ற தீர்மானத்திற்கு அவர் வந்தார். வேண்டுமானால் தானும் ஒரு முந்திரிப்பருப்பு தொழிற்சாலை ஆரம்பிக்கலாமே என்றுகூட அவர் சிந்தித்தார். ஆனால் அப்படிச் செய்வது நல்லதல்ல என்ற முடிவுக்கும் அவர் வந்தார். தான் முந்திரிப்பருப்புத் தொழிற்சாலை தொடங்கினால், அவறாச்சன் மாப்பிள்ளையைப பின்பற்றுவதாக மக்கள் நினைப்பார்கள் என்பதை மனதில் யோசித்துப் பார்த்தார் குறுப்பு. வேண்டுமென்றே மனதில் வைராக்கியத்தை வைத்துக் கொண்டு அவருடன் தான் போட்டிபோட வேண்டும் என்ற எண்ணத்துடன் அந்தச் செயலைச் செய்வதாக அவர்கள் நினைப்பார்கள். அதே நேரத்தில் தான் நிச்சயம் ஏதாவது செய்தே தீரவேண்டுமென்று பல விஷயங்களையும் குறுப்பு மனதில் அசை போட்டார். புதிதாக வியாபாரம் ஒன்றை ஆரம்பிப்பதில் அப்படியொன்றும் அங்கு பிரச்சினையும் இல்லை. ஒரு கிராமத்திற்கு ஒரு வியாபாரி மட்டும் போதுமா என்ன? இதையெல்லாம் நினைத்துப் பார்த்துத்தான் குறுப்பு அந்த ஊரில் ஸ்டார்ச் தொழிற்சாலையை ஆரம்பித்தார். குறுப்பிற்குச் சொந்தமான முந்திரிப்பருப்பு முழுவதையும் அவறாச்சன் வாங்கிக் கொள்ள, அவரின் மர வள்ளிக் கிழங்கை குறுப்பு எடுத்துக் கொண்டார்.

இருவரின் வியாபாரமும் நல்லமுறையில் நடந்தது. இரண்டும் வெவ்வேறு வகைப்பட்ட வியாபாரங்களாக இருந்ததால், அவர்களுக்கிடையே போட்டி என்ற பிரச்சினையே இல்லை. அது மட்டுமல்ல; இரண்டு பேரும் பெரும்பாலான மாலை நேரங்களில் ஒருவரையொருவர் சந்தித்துக் கொள்வதும், வியாபார வளர்ச்சி குறித்துப் பேசிக் கொள்வதும், ஒருத்ததருக்கொருத்தர் ஆலோசனை சொல்லிக் கொள்வதுமாக இருந்தார்கள். இருவரும் வெளியிலிருந்து தொழில்நுட்ப வல்லுனர்களாகவும், நிர்வாகிகளையும் தங்கள் தொழிற்சாலைக்குக் கொண்டு வந்தார்கள். மற்ற வேலைகளில் அந்த ஊரைச் சேர்ந்தவர்கள் நியமித்தார்கள். பாட்டத்தில் ஸ்டார்ச் தொழிற்சாலையும் ஆட்டக்களத்தில் முந்திரிப்பருப்பு தொழிற்சாலையும் ஒருவிதத்தில் அந்த ஊருக்குப் பெருமை சேர்க்கக் கூடியனவாகவும், அந்தக் கிராமத்தின் வளர்ச்சிக்கு உதவக்கூடிய நிறுவனங்களாகவும் வளர்ந்து கொண்டிருந்தன. அந்த ஊரின் முன்னேற்றத்திற்கு அவை இரண்டும் மிகப்பெரிய தூண்களாக இருந்தன.

"சில நேரங்கள்ல அவங்க ரெண்டு பேருக்குமிடையே போட்டி இருக்கத்தான் செய்யும். அதனால என்ன? அதனால நம்ம ஊரைச் சேர்ந்த எவ்வளவு பேருக்கு வேலைவாய்ப்பு கிடைச்சிருக்கு!"- அந்த ஊரைச் சேர்ந்தவர்கள் மகிழ்ச்சியுடன் சொன்னார்கள்.

தொழிற்சாலையுடன் சேர்ந்து தொழிற்சங்கங்களும், போராட்டங்களும், கொடிகளும் தோன்றின. போராட்டங்கள் இறுதியில் பெரும்பாலும் ஒருவகை உடன்பாட்டில் போய் முடிந்து கொண்டிருந்தன. தொழிற்சங்கத் தலைவர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் அந்த ஊரைச் சேர்ந்தவர்களாகவும், தொழிற்சாலை உரிமையாளர்களுக்கு நன்கு தெரிந்தவர்களாகவுமே இருந்ததே அதற்குக் காரணம். தொழற்சாலைகள் வளர, வளர அந்த ஊரும் வளர்ந்தது. தொழிற்சாலைகளோடு நிறுத்திக் கொள்ளாமல் வேறு பல வர்த்தக நிறுவனங்களையும் கூட அவர்கள் இருவரும் ஆரம்பித்தார்கள். குறுப்பு பெட்ரோல் பங்க் திறந்தபோது, அவறாச்சன் ஆட்டோமொபைல் ஒர்க்க்ஷாப் திறந்தார். ஒரே மாதத்தில் இருவரும் கார் வாங்கினார்கள். இருவரும் சேர்ந்து வழக்கிற்காகச் சென்றதுகூட மாறி மாறி ஒவ்வொருவரின் காரில்தான். இந்த விஷயத்திலும் அவர்கள் ஒரே கொள்கையைக் கொண்டிருப்பதை எல்லோருக்கும் தெரிய வெளிப்படுத்தினார்கள். ஒரே இடத்திற்கு ஒரே இடத்திலிருந்து இரண்டு பேர் பயணம் செய்யும்போது இரண்டு கார்களுக்கும் எரிபொருள் ஊற்றுவது என்பது நாட்டின் பொருளாதாரத்தை வீண் செய்யும் ஒரு செயலென்று இருவருமே நம்பினார்கள்.

வழக்கைப் பொறுத்தவரை அவர்கள் இருவரும் எதிரெதிர் கட்சிக்காரர்களே. ஆனால், ஒரே கிராமத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் ஒன்றாகப் படித்து வளர்ந்தவர்கள். அவர்கள் ஒரே காரில் பயணம் செய்வதும், ஒரே ஹோட்டலில் அமர்ந்து சாப்பிடுவதும் தவறான ஒரு காரியமா என்ன? அது தவறல்ல என்றும்; தாங்கள் செய்வது தான் சரி என்றும் இருவரும் நன்றாகவே புரிந்து வைத்திருந்தார்கள்.

2

ஆட்டக்களத்தில் அவறாச்சனின் வம்சத்தைப் பற்றி இங்கு விளக்கிக் கூற வேண்டிய அவசியமில்லை. அவரின் தந்தையின் பெயர் கீவறீச்சன். அவறாச்சன் எல்லா அடையாளப் பத்திரங்களிலும் ஆப்ரஹாம் வர்கீஸ் என்றே குறிப்பிடப்பட்டார். அவறாச்சனின் தந்தை மூத்தமகன். அதனால் வர்கீஸ் ஆப்ரஹாம், வல்யப்பன் ஆப்ரஹாம் வர்கீஸ்... இப்படி இருக்கும் அவர்களின் பெயர்கள்.

பிற்காலத்தில் வரலாற்றில் இடம்பெற்ற எம்.பி.நாராயணபிள்ளை சொன்னபடி ஒரே மகனைக் கொண்ட கிறிஸ்துவருக்குப் பெயர் மாறாது. ஆப்ரஹாம் வர்கீஸ், வர்கீஸ் ஆப்ரஹாம், ஆப்ரஹாம் வர்கீஸ்... இப்படி தொடர்ந்து கொண்டிருக்கும் பெயர்கள்.

எத்தனையோ தலைமுறைக்கு முன்பே ஆட்டக்களத்தில் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் அந்தக் கிராமத்திற்கு குடிபெயர்ந்து வந்துவிட்டார்கள். ஏதோ ஒரு அவறாச்சனோ; ஒரு கீவறீச்சனோ முதலில் அங்கு வந்து கால் ஊன்றியிருக்கிறார்கள். மலையையும் ஆற்றையும் பார்த்திருக்கிறார்கள். அவற்றுடன் அவர்கள் ஒன்றிப் போயிருக்கிறார்கள். மண்ணின் மீது அவர்களுக்கு ஒரு ஈடுபாடு உண்டாகியிருக்கிறது. அதன் மீது அவர்கள் கொண்ட காதல் காலப்போக்கில் அதிகமாகியிருக்கிறது. அந்த மண்ணின் மீது அவர்கள் கொண்ட காதல் தீவிரமாகி இருக்கிறது. அந்த மண்ணை அவர்கள் மனப்பூர்வமாக விரும்பியிருக்கிறார்கள். அந்த மண்ணிலேயே அவர்கள் காலூன்றி தங்களின் சந்ததிகளை உண்டாக்கியிருக்கிறார்கள். அவர்களை வளர்த்திருக்கிறார்கள். இப்படித்தான் அவர்களின் பரம்பரை அந்த ஊரில் தொடர்ந்திருக்கிறது. அந்தக் காலத்தில் குறுப்பின் குடும்பம் மட்டுமே குறிப்பிட்டுச் சொல்லக்கூடிய நிலையில் அங்கு இருந்திருக்கிறது. மீதி இருந்தவர்கள் அவர்களை நம்பிப் பிழைத்துக் கொண்டிருந்தவர்கள். அத்துடன் அவர்களுக்குக் கீழே அடிமை வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்த சிலரும் இருந்தார்கள். குறுப்பின் குடும்பம் இருந்த இடத்தில் அரண்மனையில் கதகளி ஆடக்கூடியவர்கள் வந்து நிகழ்ச்சி நடத்தினார்கள் என்பது வரலாறு. அவர்கள் அப்படி கதகளி ஆடிய இடத்தை பிற்காலத்தில் அவறாச்சனின் முன்னோர்களுக்கு விற்றிருக்கிறார்கள். அதற்குப்பிறகுதான் அவர்களுக்கு 'ஆட்டக்களம்' என்ற பெயர் வந்து சேர்ந்தது. இது விஷயமாக அவறாச்சன் யாரிடமும் சண்டைக்குப் போனதில்லை. இது அவருக்கே தெரியாத ஒரு விஷயம்.