Lekha Books

சூரியன் அப்போதும் கிழக்குத் திசையில் உதயமாகி மேற்குத் திசையில் மறைந்து கொண்டுதானிருந்தது. பண்ணையாறும் அப்படித்தான். இரயில் பாதை இரு பக்கங்களிலும் சதா இயங்கிக் கொண்டே இருந்தது. மழை வந்தது. வெயில் வந்தது. விதை விதைத்தார்கள். பயிர்கள் வளர்ந்தன. தொழிற்சாலைகள் முறைப்படி இயங்கின. இயந்திரங்களுக்கு எந்தவொரு குறைபாடும் உண்டாகவில்லை. புதிய இயந்திரங்கள் வந்தபோது, தொழிற்சாலைகள் புதிய பாதைகளில் நடைபோட்டன. புதிய இரசாயன உரங்கள் தோன்றிய போது, விவசாய உற்பத்தி பல மடங்கு பெருகியது. மொத்தத்தில் ஊர் செழிப்பிலிருந்து அதிக செழிப்பிற்கும், வேஷ்டியிலிருந்து முழுக்கால் சட்டைக்கும், பாவாடையிலிருந்து சுரிதாருக்கும், ரேடியோவிலிருந்து டெலிவிஷனுக்கும் வளர்ந்து கொண்டிருந்தது. ஆனால், அநத் வளர்ச்சிகள் காலப்போக்கில் உண்டான நாகரீக வளர்ச்சியின், தொழில் நுட்ப வளர்ச்சியின், விஞ்ஞான வளர்ச்சியின் வெளிப்பாடாக அமைந்தவையே. அந்த ஊரில் மட்டுமே உண்டான ஒரு வளர்ச்சி என்று அதைக் கூற முடியாதே! உலகம் முழுவதும் மனித வாழ்க்கையில் உண்டான பொதுவான வளர்ச்சி அந்த ஊரிலும் உண்டானது என்று கூறுவதே பொருத்தமானது.

ஆட்டக்களத்தில் அவறாச்சன் ஒரு கடந்த கால ஞாபகச் சின்னமாக மாறுவதற்கு முன்பே ஆட்டக்களத்தில் காரர்களுக்கும் பாட்டத்தில் குடும்பத்தாருக்கும் இடையில் நடந்து கொண்டிருந்த சிவில் வழக்கு ஒரு சமாதானத்தில் வந்து முடிந்தது. அதற்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்தவர் சாட்சாத் குஞ்ஞுக்குறுப்புதான். சாராம்மாவும் அவளின் பிள்ளைகளும் அதற்காக தேவையான அளவு ஒத்துழைத்தார்கள். வழக்குகள் சமாதானமாக முடிவுக்கு வர இரண்டு வக்கீல்களும்- லம்பபோதரன் பிள்ளையும் குஞ்ஞிராமக்கைமளும்- உடனிருந்தார்கள். அவர்களின் தேர்ந்த சட்ட வழிகாட்டுதல்களுடன் விஷயங்கள் மிகவும் சிறப்பாக முன்னோக்கி நடந்தன. சாராம்மாவின் மீன் குழம்பையும், பொரித்த கோழியையும் ஒருபிடி பிடிக்க லம்போதரன் பிள்ளைக்கு ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட வாய்ப்புகள் கிடைத்தன. வழக்கு ஒரு முடிவுக்கு வந்ததில் தனக்குக் கிடைத்த பெரிய லாபமே அதுதான் என்று அவரே எல்லோரிடமும் மனம் திறந்து கூறவும் செய்தார்.

"ஃபீஸ்ன்ற முறையில நான் எவ்வளவோ ரூபாய்களை வாங்கியிருக்கேன். ஆனா, இந்தச் சுவையான சாப்பாடு எனக்கு இங்கே மட்டும்தான் கிடைச்சது. குறுப்பச்சன் சொன்னது நூறு சதவிகிதம் உண்மை. சாராம்மா அக்காவோட சமையல் அபாரம்! அபாரம்! அதுல எந்த விதமான சந்தேகமும் இல்ல..."

லம்போதரன் பிள்ளை அப்படிப் புகழ்ந்தது சாராம்மாவை உச்சியில் உட்கார வைத்தது. ஆனால், அந்தப் பாராட்டுக்கு அவள் பதில் சொல்லவில்லை. மாறாக வெட்கப்பட்டவாறு அவள் சொன்னாள்: "வக்கீல் சார்... என்னை அக்கான்னு கூப்பிட வேண்டாம். எனக்கு அப்படியொன்னும் வயசாயிடல. என் கணவர் இறந்துட்டார்- அவ்வளவுதான்!" திடீரென்று முகத்தில் வந்து ஒட்டிக் கொண்ட துக்கத்துடன் அவள் சொன்னாள்: "அவரை கர்த்தர் முன்னாடி அழைச்சிக்கிட்டாரு. எல்லாம் கடவுளோட விருப்பம். கடவுளோட வணக்கம்."

புத்திசாலியான கைமள் சாராம்மா பேசுவதையே கேட்டவாறு என்னவோ சிந்தனையில் இருந்தார். லம்போதரன்பிள்ளை அப்போதும் சாப்பாடு உண்டாக்கிய சுவையான அனுபவத்திலிருந்து விடுபடாமலே இருந்தார்.

குறுப்பின் காரில் அவர்கள் எல்லோரும் ஒன்று சேர்ந்து நகரத்திற்குச் செல்லும் போது கைமள் சொன்னார்: "அவறாச்சனோட மனைவி அப்படியொண்ணும் மோசம்னு சொல்ல முடியாது இல்லியா?" அவரும் குறுப்பும் ஒருவரையொருவர் பார்த்து சிரித்துக் கொண்டார்கள்: "அப்படியொண்ணும் சொல்லமுடியாதுதான்..."

"கைமள், நீங்க அப்படி சொல்றதுக்குக் காரணம்?"- அப்போது மீன் குழம்பின் வாசனையை மறக்காமலிருந்த லம்போதரன் வெள்ளை மனதுடன் கேட்டார்.

"நீ சரியான மடையன்டா. யாரோ உன்னை நல்லா புரிஞ்சுதான் உனக்கு இந்தப்பேரையே வச்சிருக்காங்க!” - கைமள் அவரைப் பார்த்து கிண்டல் பண்ணினார்: "உன்கிட்ட இருக்குறுது இது ஒண்ணுதான். நீளமான பெரிய வயிறு. நீ எப்படி இந்த வக்கீல் படிப்புல தேர்ச்சி பெற்றேன்றதைத்தான் என்னால புரிஞ்சிக்கவே முடியல!" அதைக் கேட்டு குறுப்பு குலுங்கிக் குலுங்கி சிரித்தார்.

"ஓ... நீங்க என்னைப் பார்த்து கிண்டல் பண்றீங்க!"- லம்போதரன் பிள்ளை ஒரு சிறு குழந்தையைப் போல சொன்னார்: "நான் பி.எல்.ல. தேர்ச்சி பெற்றது முதல் வகுப்புலயாக்கும். புரியுதா?"

"அதுதான் கஷ்டமே! இது பல்கலைக்கழகம் வெட்கப்பட வேண்டிய ஒரு விஷயம். நீ வெட்கப்படுறதுக்கு இதுல என்ன இருக்க?"- கைமள் பயங்கரமாகச் சிரித்தவாறு சொன்னார்.

குறுப்பும் அவரின் சிரிப்பில் தன்னை இணைத்துக் கொண்டார்.

"குறுப்பச்சா, அங்கே ஏதோ ஒரு விஷயம் மறைஞ்சிருக்கு. என்ன... நான் சொல்றது சரிதானா?"- கைமள் குறுப்பைப் பார்த்துக் கேட்டார்.

"என் தங்க வக்கீல் ஸார்... தேவையில்லாதது எதையாவது பேசி என்னை வீண் வம்புல மாட்டி விட்டுடாதீங்க. இப்போ ஆளை விடுங்க... போதும்."

வழக்கு சமாதானமாக முடிந்ததை நகரத்தில் அவர்கள் கொண்டாடினார்கள். ஆட்டக்களத்தில் குடும்பத்திலிருந்து வர்கீஸ் ஆப்ரஹாம் அங்கு நடந்த விருந்தில் கலந்து கொண்டான். நள்ளிரவு நேரம் ஆனபிறகும் கூட விருந்து ஒரு முடிவுக்கு வருவதாகத் தெரியவில்லை. கடைசியில் குஞ்ஞராமக்கைமகளின் வற்புறுத்தல் காரணமாக மற்றவர்கள் விருந்து கொண்டாட்டத்தை முடிவுக்குக் கொண்டு வர சம்மதித்தார்கள்.

மது அருந்தி கட்டுப்பாட்டை இழந்த பொழுது புலரும் நேரத்தில் தன் வீட்டை அடைந்த குஞ்ஞுக்குறுப்பு தான் அணிந்திருந்த ஆடைகளைக் கூட கழற்றாமல் அப்படியே போய் படுக்கையில் விழுந்தபோது நாக்குக் குழைய அவர் சொன்னார்:

"அடியே... பாகீரதி, வழக்கு முடிஞ்சிடுச்சு..."

அதற்கு பாகீரதியம்மா எந்தப் பதிலும் சொல்லவில்லை. இனியாவது வழக்கை ஒரு முடிவுக்குக் கொண்டு வரவேண்டும் என்று சொல்லிக் கொண்டு ஆட்டக்களத்தில் குடும்பத்தைத் தேடி எப்போதும் போய்க் கொண்டிருக்கும் ஒரு வழக்கத்திற்கு ஒரு முற்றுப்புள்ளி விழுமே என்று அவள் மனம் நினைத்தது. ஆனால், வாய்திறந்து அவள் எதுவும் பேசவில்லை.

"அடியே பாகீரதியம்மா..."- உறக்கத்தை நோக்கிப் போய்க் கொண்டிருந்த குறுப்பு மீண்டுமொரு முறை அழைத்தார்.

"என்ன, சொல்லுங்க..."- பாகீரதியம்மா கேட்டாள்.

"அடியே பாகீரதியம்மா, அடியே மூதேவி"- குறுப்பு மீண்டும் மீண்டும் அழைத்துக் கொண்டே இருந்தார்.

அதற்குப் பிறகு அவர் வாய்க்குள் முனகுவது தெளிவில்லாமல் கேட்டது: "அவறா மாப்பிள்ளைக்கும் எனக்கும் இருந்த விஷயம் ஒரு முடிவுக்கு வந்தாச்சு. என்ன... அடியே!"

அடுத்த நிமிடம் அவர் உறக்கத்தில் ஆழ்ந்து போனார்.

"எல்லாம் முடிவுக்கு வந்திருச்சு. அப்படித்தானே?"- பாகீரதியம்மா மவுனமாகக் கேட்டாள். தொடர்ந்து அவள் தன் மனதிற்குள் சிரித்துக் கொண்டாள்.

அவள் எதற்காகச் சிரிக்க வேண்டும்?