Lekha Books

பாகீரதியம்மா மீண்டும் தன்னுடைய அறைக்குத் திரும்பி வருவாள். ஏற்கனவே படித்து வைத்திருந்த புத்தகத்தை மீண்டும் கையில் எடுப்பாள். படித்த புத்தகத்தையே மீண்டும் புரட்டுவாள். ஏற்கனவே படித்த வரிகளையே மீண்டும் படிப்பாள்.

சிறிது நேரத்தில் பகல் தூக்கத்தில் முழுமையாக அவள் ஆழ்ந்து விடுவாள்.

சாப்பிடுவதற்கோ, காப்பி குடிப்பதற்கோ, வேலை செய்பவர்களுக்கு காசு கொடுக்கவோ, வேறு எந்த விஷயத்திற்கோ அம்மு போய் அழைத்தால்தான் அவள் எழுந்தே வருவாள்.

அவளின் பிள்ளைகளும் பேரப் பிள்ளைகளும் எப்போதோ ஒரு முறைதான் அந்த வீட்டிற்கு வருவார்கள். அப்போது பாகீரதியம்மாவின் மனதில் உண்டாகும் சந்தோஷத்தை வார்த்தைகளால் விவரிக்க முடியாது. அவர்களைப் பார்த்ததும் அவள் குழந்தையாகவே மாறிவிடுவாள். பேரக் குழந்தைகளின் சினேகிதியாக மாறி அவர்களுடன் சேர்ந்து விளையாடுவாள். விளையாட்டு, சிரிப்பு, தமாஷ், பிள்ளைகளுக்கு தின்பதற்கு ஏதாவது தருதல்... என ஒரே ஆரவாரம்தான். ஆனால், அந்த மகிழ்ச்சி சிறிது நேரத்திற்குத்தான் கண்மூடி கண் திறப்பதற்குள் அந்த ஆனந்தம் அவளிடம் இல்லாமல் போய்விடும். காலில் வெந்நீரை ஊற்றிக் கொண்டு அவசர கோலத்தில்தான் எப்போதும் அவள் பிள்ளைகள், மருமக்கள், பேரக் குழந்தைகள் எல்லோரும் வருவார்கள். வந்தவேகத்திலேயே திரும்பிப் போக வேண்டும் என்ற அவசரத்தில் இருப்பார்கள் அவர்கள். வீட்டில் எவ்வளவோ வேலைகளை அவர்கள் விட்டு விட்டு வந்திருப்பார்கள். உடனே திரும்பி வருவதாக அங்கு சொல்லி விட்டு வந்திருப்பார்கள். இங்கு நிற்பதற்கு அவர்களுக்கு நேரம் இருக்காது.

“சரி... அப்படின்னா பேரப் பிள்ளைகளாவது ரெண்டு நாளு இங்கே இருக்கட்டுமே!”- பாகீரதியம்மா கேட்பாள். கேட்பாள் என்று சொல்வதை விட கெஞ்சுவாள் என்று கூறுவதே பொருத்தமாக இருக்கும்.

“அய்யோ... அது முடியாதும்மா!” - கறாரான - சிறிதும் ஈவு இரக்கமற்ற பதில் வரும்.

காரைக் கிளப்புவார்கள். பிள்ளைகளும், பேரப் பிள்ளைகளும் விடைபெற்றுக் கொண்டு அவளிடமிருந்து பிரிந்து செல்வார்கள். போய்க்கொண்டிருக்கும் காரையே பார்த்தவாறு, அதன் ஓசையைக் கேட்டவாறு, அதன் தோற்றம் கண்களில் கடைசியாகத் தெரியும் வரை நின்றுவிட்டு இறுதியில் தாங்கிக் கொள்ள முடியாத தன்னுடைய தனிமைக்குள் வந்து மீண்டும் அடைக்கலமாகிக் கொள்வாள் பாகீரதியம்மா.

“இந்த உலகத்தில் எல்லோரும் காலில் வெந்நீரை ஊற்றிக் கொண்டுதான் இருக்கிறார்கள் என்னையும் சேர்த்துத்தான்.’ - அவள் தனக்குத்தானே தேம்பியவாறு சொல்லிக் கொள்வாள். அவளின் துக்கம் அவளின் மனதிற்குள்ளேயே சுழன்று சுழன்று வலம் வந்து கொண்டிருக்கும்.

இரவில் குறுப்பு வீட்டிற்குத் திரும்பி வரும்போது மிகவும் தாமதமாகிவிடும். வரும்போதே மதுவின் போதையுடன்தான் மனிதர் வருவார். ‘தொழிற்சாலையில வேலை ரொம்பவும் அதிகம் வெளியேயிருந்து ஆட்கள் வந்திருந்தாங்க, பார்ட்டி நடந்துச்சு.” - இப்படி ஏதாவதொன்றை வந்தவுடன் கூறுவார். பெரும்பான்மையான நேரங்களில் அவர் பேசும் நிலையிலேயே இருக்க மாட்டார். அணிந்திருக்கும் ஆடையைக் கூட உடம்பிலிருந்து நீக்காமல் அப்படியே போய் படுக்கும் நிலையில் தான் அவர் வருவார்.

தனக்கென்று ஒரு கணவன் இல்லாமற் போய் எவ்வளவோ காலம் ஆகிவிட்டது என்பதை பாகீரதியம்மா உணராமல் இல்லை. நீண்ட காலமாகவே தான் ஒரு விதவை என்ற உணர்வுதான் அவளின் மனதில் இருந்தது.

குறுப்பிடமிருந்து ஒரு கணவனிடம் கிடைக்கக் கூடிய சுகத்தை எந்தக் காலத்திலும் தான் பெற்றதில்லை என்பதை மிகுந்த கவலையுடனும், ஒருவித வெறுப்புடனும் அவள் நினைத்துப் பார்த்தாள். இந்த விஷயத்தில் தன்னிடம் ஏதாவது தவறு இருக்கிறதா என்பதைத் தன்னைத்தானே பலமுறை அவள் கேட்டுக் கொண்ட நிமிடங்களும் உண்டு. அந்தக் கேள்விக்கான பதில் அவளின் மனதில் உள்ளறைகளில் எங்கேயோ இருக்கும் ஒரு ரகசியப் பெட்டியில் யாருக்கும் தெரியாமல் பூட்டி வைக்கப்பட்டிருந்தது.

இரவில் தனியாக இருக்கும் நிமிடங்களில் நீண்ட நேரம் ஆனாலும் அவளுக்குத் துணையென்று இருந்தது. எத்தனை முறை திரும்பத் திரும்பப் படித்தாலும் சற்றும் அலுப்பைத் தராத பாகவதம்தான்.

நாணி கிழவி ஒருமுறை சொன்ன கதை- ஒரு பொய் கதை- அவள் தனியாக இருக்கும் நேரங்களில் பலமுறை அவள் மனதில் திரும்பத் திரும்ப வலம் வந்திருக்கிறது.

“தம்புராட்டி, நான் இப்போ சொல்லப் போறதை நீங்க நம்பாம இருக்கலாம். ஆனா, இது எங்க ஊர்ல நடந்த கதை. எங்க ஊர்னா என் புருஷனோட ஊர்ல. ஊரு பேரு பன்னிவெழ.”

அங்கு ஒரு பெரிய கிறிஸ்தவக் குடும்பம் இருந்தது. ஏராளமான சொத்துக்களைக் கொண்ட குடும்பமது. அந்தக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஒரு இளம் பெண்ணை ஒருவன் திருமணம் செய்து அழைத்துக் கொண்டு போனான். வடக்கில் ஏதோ ஒரு நகரத்தில் பெரிய ஒரு பதவியில் இருப்பதாக அந்த இளைஞனின் பெற்றோர்களும் திருமணத்தை ஏற்பாடு செய்த தரகரும் சொன்னார்கள்.

“பொண்ணுன்னா அந்தப் பொண்ணுதான் பொண்ணு. தம்பிராட்டி, தங்க விக்கிரகம் மாதிரி அவ இருப்பா. மாப்பிள ஜாதியைச் சேர்ந்தவளா அவ இருந்தா என்ன? இப்படியொரு அழகான பொண்ணை நான் வாழ்க்கையில பார்த்ததே இல்ல. சொக்கத் தங்கத்தோட நிறம்னு சொல்லலாம் அவள் நிறத்தை!” - நாணி கிழவி தொடர்ந்து சொன்னாள்: “நிலாவைப் போல வட்டமான முகம் அவளுக்கு. பனங்குலையைப் போல முடி... ம்... இதுக்கு மேல என்ன சொல்றது? பொண்ணுக்கு பணத்துக்கும் குறைவே இல்லை. சரி... என்னதான் நடந்தது? அவங்க சொன்ன எல்லா கதைகளையும் பாவம் அந்த தோமா மாப்பிளச்சன் முழுசா நம்பினாரு. கல்யாணம் நடந்து முடிஞ்சது. பொண்ணை அழைச்சிக்கிட்டு அந்தப் பையன் போனான். பேசினபடி பணம், பொன் எல்லாம கொடுத்து அனுப்பினாங்க. தம்புராட்டி, அதற்குப் பிறகு அவளை நான் பார்க்கவே இல்லை...”

அந்தப் பொண்ணைத் திருமணம் செய்து கொண்டு போன ஒரு இளைஞனுக்கு அவன் வேலை பார்த்த இடத்தில் ரகசியமாக ஒரு காதலி இருந்திருக்கிறாள். அவர்கள் இருவரும் தனியாக அமர்ந்து ரகசியமாகத் திட்டம் போட்டிருக்கிறார்கள். கொலை செய்யும் நபர்களுக்கு பணத்தைத் தந்து கிராமத்திலிருந்து திருமணம் செய்து கொண்டுபோன பெண்ணைக் கொலை செய்துவிட்டார்கள். இறந்துபோன பெண்ணின் பிணத்தை மறைத்து விட்டார்கள். இந்த விஷயம் யாருக்குமே தெரியாமல் போய்விட்டது. அவன் தன் காதலியுடன் சுகமாக வாழ்ந்தான். வியாபாரம் செய்தான். வளர்ந்தான். பெரிய மனிதனாக ஆனான். சமுதாயத்தில் குறிப்பிடத்தக்க ஒரு புள்ளியாக வளர்ந்தான்.

கதை அத்துடன் முடிந்து விடவில்லை. அதற்குப் பிறகுதான் சுவாரசியமான விஷயமே இருக்கிறது.