Lekha Books

கடைசியில், ஒருநாள்- ஒரு திருவிழா நாளன்று கோவிலில் வாத்தியங்களின் இசை முழங்கிக் கொண்டிருக்கும் வேளையில் பாகியின் வீட்டு வைக்கோல் போருக்கருகில் இருட்டில் அந்தச் சம்பவம் நடந்தது. அப்படி நடந்திருக்கக் கூடாது என்று அவர்களுக்கு தோணாத- பின்பு எப்போதும் மனதில் தோன்றியே இராத அந்த உறவு என்பது கடந்த சில நாட்களாகவே அவர்கள் இருவர் மனதிலும் முகிழ்ந்து நின்ற, ‘என்றும் நிலை பெற்று நிற்கக்கூடியது’ என்று அவர்கள் முழுமையாக நம்பிய ஒரு ஆத்ம உறவின் உடல்ரீதியான வெளிப்பாடு என்றுதான் அவர்கள் இணைந்த அந்தச் சம்பவத்தைச் சொல்ல வேண்டும்.

அந்தக் கதை அப்படித்தான் ஆரம்பித்தது. எத்தனை நாட்கள் கடந்தாலும்- எத்தனைப் பருவங்கள் மாறினாலும் ஆகாயமே இடிந்து கீழே விழுந்தாலும் யாராலும் சிறிதும் அழிக்க முடியாத காதல் கதை அது.

அந்தக் கதை நாளும் தொடர்ந்து கொண்டேயிருந்தது. காலம் எவ்வளவு மாறினாலும் சூழ்நிலைகள் எவ்வளவு மாறினாலும் அந்தக் கதையின் உண்மையான ஓட்டத்திற்கு எந்தவொரு தடையும் உண்டாகவில்லை.

பாகீரதி கங்கையாக இருந்தாள். சொர்க்கத்திலிருந்து இறங்கி வந்தவளாக இருந்தாள். அவள் யாருக்கும் பயப்படவில்லை. யாருக்கும் வெட்கப்படவில்லை. தன்னுடைய ஓட்டம் சுதந்திரமானது என்பதை அவள் நன்கு உணர்ந்தே இருந்தாள். எந்த நிமிடத்திலும் அவள் சொர்க்கத்திற்குத் திரும்பச் செல்லலாம். ஆனால், பூமியோடும், பூமியில் உள்ள எல்லா உயிர்களோடும் கொண்ட அன்பாலும், ஈடுபாட்டாலும் அவள் திரும்பப் போகவில்லை.

குட்டன் அவளை முழுமையாக நம்பினான். அவளுடைய தைரியம் தன்னை எவ்வளவு பெரிய இக்கட்டான சூழ்நிலையிலும் உறுதியாகக் காப்பாற்றும் என்று திடமாக நம்பினான் அவன். அதனால் அவன் எதற்கும் பயப்படவில்லை. அவள்தான் தன்னை எப்போதும் காக்கக்கூடிய கோட்டை என்று அவன் நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறானே! இந்த அளவிற்கு நம்பிக்கைக்குரிய - உன்னதமான உறவு வேறு எங்கும் இருக்காது என்று அவன் மனதில் எண்ணினான். இந்த உறவைக் கெடுக்க உலகத்தில் உள்ள எந்த சக்தியாலும் முடியாது என்று உறுதியாக அவன் நினைத்தான்.

தேக்குக் காடுகளைக் கடும் காற்று அடித்து வீழ்த்தியபோதும் பெருமழை பண்ணையாறைக் கடலாக மாற்றியபோதும் அவன் சிறிது கூட கலங்கவில்லை. அவள் அவனுக்கு அபயமாக இருந்தாள். இந்த உலக வாழ்க்கையிலும் பரலோக வாழ்க்கையிலும் அவள் தன்னுடன் இருப்பாள் என்ற உறுதியான நம்பிக்கை அவனுக்கு இருந்தது.

தான் வெறும் ஆட்டக்களத்தில் அவறாச்சன் மட்டுமல்ல என்பதை அவன் நன்கு அறிந்திருந்தான்.

9

“நீங்க வருவீங்கன்னு எனக்கு நல்லாவே தெரியும்!” பாகீரதியம்மா குட்டன் என்ற அவறாச்சனின் கால்களில் விழுந்தாள்.

“எழுந்திரு பாகி..” - அவர் அவளைப் பிடித்து எழுப்பினார்.

“சாப்பிட ஏதாவது...?” - பாகீரதியம்மா கேட்டாள்.

“வேண்டாம்... குடிக்க ஏதாவது தா...”

மணிக்கணக்கான அமர்ந்து அவர்கள் ஊர் விசேஷங்களைப் பேசிப் பொழுதைப் போக்கினார்கள்.

கடைசியில் அவறாச்சன் விடைபெற்றுக் கொண்டு கிளம்பினார்.

அவர் நேராகச் சென்றது ஆட்டக்களத்தில் இல்லத்திற்குத்தான். முன்பக்க வாசலைத் திறந்து அவர் உள்ளே நடந்தார். அப்போது அங்கு பூட்டு, சாவி எதுவும் தேவையாக இல்லை.

முன்பக்கமிருந்த திண்ணைமேல் படுத்து உறங்கிக் கொண்டிருந்த ஒரு மனிதனை அவறாச்சன் காலால் தட்டி அழைத்தார்.

“ஏய்...”

அடுத்த நிமிடம் அவன் வேகமாக எழுந்து நின்றான். அவறாச்சனைப் பார்த்தான். அடுத்த நிமிடம் “அய்யோ” என்று அலறியவாறு அவன் மயக்கமடைந்து கீழே விழுந்தான். அவறாச்சன் அவனின் முகத்தைப் பார்த்தார். குறுப்பின் டிரைவர் வேலப்பன் என்பதை அவர் தெரிந்து கொண்டார். அவறாச்சன் மேலே செல்லும் படிகளில் ஏறினார். படுக்கையறைக் கதவு அடைத்திருந்தது. அவர் கதவைத் தட்டினார். உள்ளேயிருந்து குரல் எதுவும் வரவில்லை.

மீண்டும் தட்டியபோது உள்ளேயிருந்து சாராம்மாவின் தூக்கக்கலக்கம் கலந்த- அவருக்கு ஏற்கனவே நன்கு பழக்கமாயிருந்த குரல் கேட்டது.

“யாரு?”

அவறாச்சன் எதுவும் பேசவில்லை. மீண்டும் கதவை சத்தம் வரும் வண்ணம் தட்டினார்.

“யார்டா அது? வேலப்பனா? உனக்கென்ன ஆச்சு?”

“யாரு சாராம்மா அது?” அவரின் நெருங்கிய நண்பரான குஞ்ஞுக்குறுப்பின் குரல்.

“அது... அது... அந்த வேலப்பனாத்தான் இருக்கும்.எதையாவது பார்த்து அந்த ஆளு பயந்திருப்பான். அதனாலதான் எதுவும் பேசாம இருக்கான். பயந்தாங்கொள்ளி...”

“சரி; எது வேணும்னாலும் இருக்கட்டும். கதவைத் திற!” - குறுப்பு கட்டளையிட்டார். அவர் சொன்னபடி ஆட்டக்களத்தில் அவறாச்சனின் மனைவி கதவைத் திறந்தாள். ஒரு புயலைப்போல வேகமாக அவறாச்சன் அறைக்குள் நுழைந்தார்.

“கடவுளே, பேய்!” - அவள் உரத்த குரலில் அலறினாள்.

“பேய் ஒண்ணும் இல்லடி உன் பழைய புருஷன்தான் ஆட்டக்களத்தில் அவறாச்சன்.”

அவர் சொன்னது சாராம்மாவின் காதில் விழவேயில்லை. அதற்கு முன்பே ஒரு பெரிய தேக்கு மரம் கீழே சாய்வதைப்போல அவள் தரையில் விழுந்து கிடந்தாள்.

அறையின் ஒரு மூலையில் பயந்தாலும் நம்பமுடியாமலும் நடுங்கிய உடலுடன் எந்தவித அசைவுமில்லாமல் நின்று கொண்டிருந்தார் பாட்டத்தில் குஞ்ஞுக்குறுப்பு.

“டேய், நான்தான். பயப்படாதே பூதமோ, பேயோ இல்ல. நானேதான்... அவறாச்சன்... தொட்டுப் பாரு. அப்போது தெரியும். பேயா மனிதனான்னு...” - அவறாச்சன் தன் கைகளை நீட்டினார். குறுப்பு அந்தக் கையைத் தொடவில்லை என்பது மட்டுமல்ல; - அவறாச்சனின் அருகில் வரவோ, நகரவோகூட செய்யவில்லை. அவரின் கண்கள் ஒரு செத்துப்போன மீனின் கண்களைப் போல அசைவற்று நிலைத்து விட்டன.

அவறாச்சன் அருகில் சென்று அவனைப் பிடித்து குலுக்கினார்.

“அவறாச்சா, நீங்க இறந்துபோயி எவ்வளவோ நாட்களாயிடுச்சே” - குறுப்பின் குரல் திக்கித்திக்கி அடிவயிற்றின் ஏதோ ஒரு மூலையிலிருந்து புறப்பட்டு வருவது மாதிரி மெதுவாக வந்தது.

“நீ என்னைக் கொன்னே!” - அவறாச்சன் சொன்னாள்: “நீயும் என் பொண்டாட்டியும் கூடிப்பேசி என்னைக் கொன்னுட்டீங்க. கோழையா இருந்ததுனாலயும் என்னை நேருக்கு நேராக சந்திக்கிறதுக்கான தைரியம் இல்லாததுனாலயும் என்னை நீ கொன்னுட்டே. நீ இந்த ஊர்ல இருந்த பல பெண்களைக் கெடுத்தது, அவங்களோட புருஷன்மார்களைக் கொலை செய்தது- எல்லாமே எனக்கு நல்லா தெரியும்ன்றதை நீ தெரிஞ்சிக்கிட்டே. எங்கே உன் ரகசியங்களை நான் வெளியே சொல்லிடுவேனோன்னு நீ பயந்தே. நீ உண்மையான ஆண்மைத்தனம் உள்ளவனா இருந்திருந்தா, என்கிட்ட நேர்ல வந்து சொல்லியிருக்கணும். அதைச் செய்றதுக்கான தைரியம் இல்லாததால, நீ குறுக்குவழி கண்டுபிடிச்சே. அந்த ரகசியங்கள் வெளியே தெரிஞ்சிடக்கூடாதுன்றதுக்காக மட்டும் என்னை நீ கொலை செய்ய நினைக்கலன்றது எனக்கு நல்லாவே தெரியும்.