Lekha Books

அதுவரை காத்திருந்த மீரா குறுக்கிட்டாள்.

"இனி நீ போகலாம். மதர் சொன்னது ஞாபகம் இருக்கட்டும்."  சொல்லிவிட்டு மீரா வேகமாக உள்ளே சென்று மறைந்தாள். அப்போது அவள் அறியவில்லை, விதியின் விளையாட்டு எப்படி திசை மாறும் என்று.

மீராவின் கட்டுப்பாடான, திடமான மனம் கொண்ட செயலைப் பார்த்த சிங்காரம்பிள்ளை திகைத்துப் போனார். தான் பெற்ற குழந்தை, கண் முன்னாடி இருபது வருட பருவப் பெண்ணாக முன்னால் வந்து நின்ற போதும், கோபத்தால் வார்த்தைக் கணைகளை வீசியபோதும் எப்படி எந்த சலனமும் இல்லாமல் பேசி விட்டு போக முடிகிறது இந்தப் பெண்ணால்? மீராவின் பேச்சும், நிதானமும் அவரை பிரமிக்க வைத்தன.

"மிஸ்டர் சிங்காரம்பிள்ளை, கவிதாவை நீங்க கூட்டிட்டுப் போங்க. இதுவரைக்கும் மீரா இவ்வளவு அதிகமா பேசியதே கிடையாது. கேட்கும் கேள்விகளுக்கு ஒற்றை வரியில் பதில் சொல்வாள். தானாக எதைப் பற்றியும், யாரைப் பற்றியும் பேசுவதில்லை. அவளோட மௌன விலங்கை உங்க பொண்ணு கவிதா உடைச்சுட்டா. ஆனா இன்னைக்கு மீரா பேசிட்டாள்ங்கறதுனால இதே வழக்கமா, கவிதாவோ, நீங்களோ மறுபடியும் வராதீங்க. அந்த நிபந்தனையிலதான் மீரா உங்களை சந்திக்க சம்மதிச்சா. மறந்துடாதீங்க." உறுதியான குரலில் பேசினார் மதர் சுப்பீரியர். அவரது வாயிலிருந்து வந்த வார்த்தைகளில் கண்டிப்பு தொனித்தபோதும் அவரது கண்களில் மின்னும் கருணை மட்டும் சிறிதும் குறையவில்லை.

"இவ்வளவு தூரம் எங்களுக்காக மீராவை சந்திக்க வச்சதே பெரிய விஷயம் மதர். இனிமேல உங்களை இது விஷயமா தொந்தரவு பண்ண மாட்டோம் மதர்." சிங்காரம்பிள்ளையின் கனிவான, பணிவான பேச்சில் மதர் சுப்பீரியரின் முகத்தில் புன்னகை தோன்றியது.

"மிஸ்டர் சிங்காரம்பிள்ளை, உங்க மனைவி ஏன் வரலை?"

"அவ மனசே சரி இல்லைன்னு எப்பவும் சோகமா இருக்கா மதர். கவிதாவுக்கு உண்மை தெரிஞ்சுடுச்சேங்கிற சோகம் அவளை பாடா படுத்துது. கவிதாவுக்கு உண்மை தெரியற வரைக்கும் எங்க வீடு சொர்க்கமா இருந்துச்சு."

"இப்பவும் உங்க வீடு சொர்க்கம்தான் மிஸ்டர் சிங்காரம்பிள்ளை. கவிதா எப்பவும் உங்க மகள்தான். இந்த சர்ச் கான்வெண்டுக்கும், பல கல்வி நிறுவனங்களுக்கும் நீங்க எவ்வளவோ தருமம் பண்ணி இருக்கீங்க. உங்க நல்ல மனசுக்கு ஒரு குறையும் வராது. நீர் அடிச்சு நீர் விலகாது" சிங்காரம்பிள்ளைக்கு மதரின் பேச்சு ஆறுதலாக இருந்தது.

"கவிதா... இருபது வருஷம் ஒரு குறையும் இல்லாம உன்னை அன்போடும் பாசத்தோடும் வளர்த்தவங்கதான் உனக்கு நிரந்தரம். அவங்க மனசு நோகாம நடந்துக்க மை சைல்ட். காட் பிளஸ் யூ.."

"சரிங்க மதர். தேங்க் யூ..."

"வா கவிதா" சிங்காரம்பிள்ளை கவிதாவை அழைத்துக் கொண்டு கிளம்பினார்.

9

"அம்மா... அம்மா..."

கவிதாவின் அழைப்பில் தன் துயரங்களை எல்லாம் மறந்தாள் விஜயா. 'என் மகள் மாறவில்லை. நான் பெறாத மகள் என்று அறிந்தும், பழைய கவிதா போலவே அன்பாக அழைக்கும் என் மகள் கவிதா மாறவே இல்லைங்க" சிங்காரம்பிள்ளையிடம் திரும்பத் திரும்ப இதையே சொல்லி மகிழ்ந்தாள் விஜயா.

"தாயிடம் கற்றுக் கொள்ளும் பண்புகள்தானே பிள்ளைகளிடமும் வரும்? கவிதா என்னிக்குமே நம்ம மகள்தான். கவலையே படாதே."

"அம்மா, நான் ஊருக்குப் போகப் போறேன்மா."

"காலேஜுல இருந்து போறீங்களாடா கவிம்மா?"

"இ... இ... இல்லம்மா... அ... ஆமாம்மா..."

"என்னம்மா, இல்லைங்கற... ஆமாங்கற..."

"காலேஜுல இருந்து போகலைம்மா... அது வந்து... என் ஃப்ரெண்ட் ரங்கநாயகி அவங்களோட சொந்த ஊருக்குப் போயிருக்கா. அவ என்னை அங்கே கூப்பிட்டுக்கிட்டே இருக்கா. அவளுக்குக் கல்யாணம் நிச்சயமாயிடுச்சாம். அதனால அவ கல்யாணம் ஆகி வெளிநாட்டுக்குப் போறதுக்குள்ள என்னை அங்கே வந்து நாலு நாள் தங்க சொல்லியிருக்கா..."

பொய்களை உண்மை போல சொல்வதற்கு அதிகக் கஷ்டப்பட்டாள் கவிதா. ஆனால் அந்தப் பொய்களைக் கூறும் பொழுதே அவளுக்குள் ஒரு மின்னல் அடித்து அதன் பலனாய் ஒரு திட்டமும் அவளது மனதிற்குள் உருவானது.

"நீ போறதெல்லாம் சரிதாம்மா கவிதா. அப்பா எங்கயோ வெளியூர் போறதா சொன்னார். அவர் போயிட்டு வந்தப்புறம் அவரையும் துணைக்குக் கூட்டிட்டுப் போயேன். எனக்கு இந்த ப்ளட் ப்ரஷர் தொந்தரவு.. செக்கப்புக்கு போகற நாளாயிடுச்சு. இல்லைன்னா நானே உன் கூட வந்திருப்பேன்..."

"அம்மா... நான் என்ன சின்னக் குழந்தையா? ரங்கநாயகியோட ஊருக்குப் போயிட்டு வர்றதுக்கு எனக்கு துணை வேணுமா? பொண்ணுங்கள்லாம் வெளிநாட்டுக்கே தனியா போறாங்க. அங்கயே தங்கிப் படிக்கறாங்க. இதோ இங்க பக்கத்துல இருக்கற தஞ்சாவூருக்கு தனியா போயிட்டு வர முடியாதா?..."

கவிதா சற்று கோபமாகப் பேசியதும் பயந்து விட்டாள் விஜயா.

'இப்பத்தான் புதுசா முளைச்சிருக்கற பிரச்னையில இருந்து விடுபட்டிருக்கா. பழைய பாசத்தோட பேசிக்கிட்டிருக்கா. நான் பாட்டுக்கு அவ மனநிலையை மாத்திடக் கூடாது. கவனமா இருக்கணும். விட்டுத்தான் பிடிக்கணும். கொஞ்சம் விட்டுக் கொடுத்தும் போகணும்...’மனதிற்குள் எண்ணங்கள் எச்சரிக்க, அவசரமாய் பேச ஆரம்பித்தாள் விஜயா.

"நீ போயிட்டு வாம்மா கவிதா. ரங்கநாயகிக்குப் பிடிச்சமான ரவா லட்டு பண்ணித் தரேன். எடுத்துக்கிட்டுப் போ." விஜயா முழு மனசாய் சம்மதித்ததும் குஷியானாள் கவிதா.

"சரிம்மா.."

"அது சரி, நேத்து அர்ஜுன் உன்னைப் பார்த்தானாமே?"

"ஆமா.. பேசாம அவருக்கு அட்வைஸ் அர்ஜுன்னு பேர் வச்சுடலாம்னு பார்க்கிறேன். சரியான ரம்பம்."

"என்னடா கவி, கட்டிக்கப் போற மாப்பிள்ளையை இப்பிடியா சொல்றது? சரியான குறும்புக்காரிதான் நீ."

"அண்ணன் மகன் மருமகனாகறதுக்குள்ள ரொம்பத்தான் வக்காலத்துக்கு வரீங்க? டைம் ஆச்சும்மா. நான் போய் கொஞ்சம் புத்தகங்கள் எல்லாம் வாங்கணும். லாண்ட் மார்க் வரைக்கும் போயிட்டு வந்துடறேன்மா."

"சரிம்மா."

"துள்ளி ஓடும் புள்ளிமான் போல இருக்கற இந்தப் பெண் சில சமயம் சீறிப்பாயும் புலியா மாறிடறாளே, எல்லாம் சரியாகி, இவ கல்யாணம் நல்லபடியா நடக்கறதைக் கண் குளிரப் பார்க்கணும். தெய்வமே..." தெய்வ சிந்தனையில் லேசான பெருமூச்சுடன் அங்கிருந்து நகர்ந்தாள் விஜயா.

10

காரை விட்டு இறங்கிய கோபால், யாரோ தன்னை அழைப்பதைக் கேட்டு நின்று, திரும்பிப் பார்த்தார்.

"அட, கௌரி மதினி நீங்களா?"

"ஆமா, கோபால். ஒரு கல்யாணத்துக்காக சென்னைக்கு வந்தோம். என் மகன் அவினாஷ் ஏதோ ஷாப்பிங் பண்ணனும்னு சொன்னான். ஷாப்பிங் முடிச்சுட்டு ஊருக்குக் கிளம்பணும்..." அவள் பேசி முடிப்பதற்குள் கையில் ஏகப்பட்ட ப்ளாஸ்டிக் பைகள் தொங்கிக் கொண்டிருக்க, அங்கே நடமாடிக் கொண்டிருந்த பெண்கள் மீது கண்களை மேய விட்டுக் கொண்டே நடந்து வந்துக் கொண்டிருந்தான் அவினாஷ்.