Lekha Books

ஆனா ஒரு நம்பிக்கையோட அந்த வடிவத்தைத் தேடி இங்க வந்திருக்கேன். நாய்கள் கூட தன்னோட குட்டிகளை தேவதைகளா உணர்ந்து பாசம் வைக்குதுங்க. மனுஷங்க ஏன் இப்படி?..."

"நாய் அதோட குட்டிகளை குறிப்பிட்ட காலம் வரைக்கும்தான் தாய்மை உணர்வோட பார்த்துக்கும். அந்தக் குட்டிகள் கொஞ்சம் வளர்ந்ததும் தன் பக்கத்துலயே சேர்த்துக்காது. நம்மைப் பெற்ற தாய் அப்படிக் கிடையாது. தன் உயிர் உள்ளவரை தன்னோட குழந்தை நல்லா இருக்கணும்னு நினைப்பாங்க. உன்னைப் பெத்த தாயும் நீ நல்லா இருக்கணும்னுதான் நிச்சயமா நினைச்சிருப்பாங்க. தப்புன்னு நம்ம கண்ணு முன்னால நாம நினைக்கக்கூடிய சில விஷயங்கள் நம்ம அறிவுக்கு அப்பாற்பட்டு நியாயமானதாகவும் இருக்கும்."

"இருக்கலாம். ஆனா அந்த நியாயத்தை என்னை தன் வயித்துல சுமந்து பெத்து, இன்னொருத்தவங்க கையில தத்துக் கொடுத்துட்ட காரணத்தை என்னோட நிஜ அம்மா மூலமா தெரிஞ்சுக்கிட்டா நிம்மதியா இருக்கும்."

"நிம்மதி நமக்குள்ளேயே நம்ப மனசுலதான் இருக்கு. அத வெளியில எங்கும் தேட முடியாது கவி..."

"நான் தேடி வந்தது நிம்மதியை மட்டும் இல்லை அர்ஜுன். நிழலான ஒரு அம்மாவை ஏற்படுத்தின என்னோட நிஜ அம்மாவைத் தேடி இங்கே வந்திருக்கேன். ப்ளீஸ் இந்த விஷயத்துல நீங்க தலையிடாதீங்க. என் போக்குல என்னை விட்டுடுங்க..."

"பாவம் அத்தை. அங்கே அழுதுக்கிட்டிருக்காங்க."

"என் மனசுக்குள்ள நானும் அழுதுக்கிட்டிருக்கேன். நீங்க இப்ப இங்கேயிருந்து கிளம்புங்க..." அர்ஜுனிடம் சொல்லிக் கொண்டிருந்த கவிதா சற்று தூரத்தில் சர்ச்சின் ஆபிஸிலிருந்து சிங்காரம் பிள்ளை வந்து கொண்டிருந்ததைப் பார்த்தாள்.

மறுபடியும் அர்ஜுனிடம், "நீங்க இப்ப உடனே கிளம்புங்க" என்று கூறி அவனை அவசரமாக அனுப்பி வைத்தாள்.

கார் அருகே வந்த சிங்காரம்பிள்ளை கவிதாவை அழைத்தார்.

"கவிம்மா, உன்னைப் பெற்ற அம்மா இங்கேதான் இருக்காங்க..." அவர் சொல்லி முடிப்பதற்குள் கவிதா காரிலிருந்து துள்ளி குதித்தாள்.

"அவசரப்படாதேம்மா. ஒரு தடவை மட்டும்தான் நீ அவங்களை பார்க்க முடியுமாம். இந்த நிபந்தனைக்கு நீ சரின்னு சம்மதிச்சா மட்டும்தான், மதர் சுப்பீரியர் உன்னை கூட்டிட்டு வரச்சொன்னாங்க."

தன் அழகிய கண்களை ஒரு சுழற்று சுழற்றியபடி யோசித்தாள் கவிதா.

"சரிப்பா."

"வாம்மா உள்ளே போகலாம்."

இருவரும் மதர் சுப்பீரியரின் அறைக்குள் சென்றனர். சிங்காரம்பிள்ளை, மதர் சுப்பீரியரிடம், கவிதாவை அறிமுகப்படுத்தினார்.

"மதர், இவதான் எங்க கவிதா."

கவிதா, மதர் சுப்பீரியரை வணங்கினாள்.

"காட் பிளஸ் யூ மை சைல்ட்" மதர் சுப்பீரியர் கவிதாவை ஆசீர்வதித்தார்.

அப்போது மீரா மெதுவாக உள்ளே வந்தாள்.

"கவிதா, இவங்கதான் உன்னைப் பெத்த அம்மா மீரா."

மீராவை ஏறிட்டுப் பார்த்தாள் கவிதா. அந்த சாந்தமான முகத்தையும், தெய்வீகம் பொருந்திய கண்களையும் கண்ட கவிதா மனம் தடுமாறினாள். ஆனால் அத்தை கௌரி, தன்னை ஜாதி கெட்டவள், குலம் கோத்திரம் அறியாதவள் என்று மிகக் கடுமையாக பேசியது நினைவில் மோத, அவளுக்குள் கோபம் தீப்பொறியாய் கூட கிளம்பாமல், தீப்பிழம்பாய் எழும்பியது. அதன் விளைவாய் அவளது வார்த்தைகளிலும் கனல் வீசியது.

"தோட்டத்துச் செடிகளுக்கு நடுவில் இருக்கற களைகளை வீசி எறியற மாதிரி உங்க வயித்துல சுமந்த என்னை வீசி எறிஞ்சிட்டீங்களே, அதுக்கு என்ன காரணம்? கொடிக்கு காய் பாரமாகுமா? நான் பிறந்தப்புறம் என்னைத் தூக்கிப் போட்டதுக்கு பதிலா நான் பிறக்கறதுக்கு முன்னாடியே என்னை அழிச்சிருக்கலாமே. உடலால எனக்கு உயிர் கொடுத்து பிறக்க வச்சு, இப்படி மனசால சாக வைக்கறீங்களே இதுக்கு என்ன காரணம்? ஏன் இப்பிடி செஞ்சீங்க?"

கவிதாவின் கோபமான வார்த்தைகள் மீராவை எந்தவிதத்திலும் சலனப்படுத்தவில்லை. அவளது மனம் உணர்ந்த உணர்வுகளை முகம் வெளிப்படுத்த வில்லை. பந்த பாசத்திற்கெல்லாம் அப்பாற்பட்டு வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் அவள், நீண்ட காலத்திற்குப் பிறகு பேச ஆரம்பித்தாள். அமைதியான அவளது பேச்சு அழுத்தமாக ஆரம்பித்தது.

"உன்னை களையாய் நினைச்சு பிடுங்கி எறியலை. ரோஜாவை பதியம் போடற மாதிரி இந்த சர்ச்ல மதர்கிட்ட உன்னை ஒப்படைச்சேன். உன்னோட அதிர்ஷ்டம் நீ ராஜா வீட்டு ரோஜா ஆயிட்ட. சிங்காரம்பிள்ளை, செல்வம் படைச்ச பெரிய மனுஷன் மட்டுமில்ல. உண்மையிலேயே குணத்திலயும் அவர் பெரிய மனுஷன்னு மதர் சொன்னாங்க. நல்ல குடும்பத்துல உன்னை மதர் சேர்த்திருக்காங்க."

"நான் சேர்ற இடம் தெரிஞ்சா என்னை மதர் கிட்ட விட்டீங்க?"

"இந்த மதர் கிட்ட ஒப்படைச்சா போதும். உன்னை இன்னொரு நல்ல மதர் கிட்ட சேர்த்துடுவாங்கங்கற நம்பிக்கை இருந்துச்சு. பணத்தையோ, செல்வாக்கையோ வச்சு நான் இதை சொல்லலை. அன்பான பெற்றோர் உள்ள பண்பான குடும்பத்துல நீ மகளா வளர்ந்துக்கிட்டிருக்க...."

"நான் வளர்ற இடத்தைப் பத்தி எனக்குத் தெரியும். நான் பிறந்த இடத்தை பத்திதான் கேட்கிறேன். அதை ஏன் ரகசியமா மறைச்சு வச்சிருக்கீங்க? என்னோட பிறப்பு புதிரானதா?"

"இல்லை புனிதமானது. இதப்பத்தியோ, என்னோட கடந்த காலத்தை பத்தியோ உன்கிட்ட சொல்ல வேண்டிய சூழ்நிலை ஏற்படும்னு நான் எதிர்ப்பார்க்கலை. இப்ப, அத சொல்ல வேண்டிய நிலைமைக்கு என்னை நீ ஆளாக்கிட்ட. மத்தவங்களைப் பொறுத்தவரைக்கும் என்னோட வாழ்க்கையில நடந்த சோகங்கள் எல்லாம் வெறும் சம்பவங்கள். ஆனா என்னைப் பொறுத்தவரை அது ஒரு சோக சரித்திரம். உன்னோட இதே வயசுலதான் என் வாழ்க்கையில சில சுகங்களையும், சோகங்களையும் சந்திச்சேன்.” மீரா மறந்திருந்த பழைய நினைவுகள் மறுபடியும் அலைஅலையாய் எழும்பின.

5

"அப்பப்பா... எவ்வளவுதான் பேசினாலும் இந்த பெண்கள் மனசுக்குள்ள என்ன இருக்குன்னு கண்டுபிடிக்கவே முடியாது. ரகசியத்தை பெண்களால காப்பாத்த முடியாதுன்னு சொல்லுவாங்க. ஆனா ரகசியத்தை தங்களோட இதயத்துக்குள்ள புதைச்சு வச்சுக்கறது பெண்கள்தான். இவ்வளவு நேரமா நான் என்ன கதாகாலட்சேபமா பண்ணினேன். நீ பாட்டுக்கு கதை கேட்கற மாதிரி உட்கார்ந்துக்கிட்டிருக்க. நான் கேட்ட கேள்விக்கு இப்படி பதில் சொல்லாம இருந்தா என்ன அர்த்தம்?" மீராவின் தோள்களைப் பிடித்து உலுக்கினான் குணா.

"ஸ்... ஆ... வலிக்குது. ஏன் உங்களுக்கு இவ்வளவு முரட்டுத்தனம்?"

"அய்ய.. சும்மா ரீல் விடற பாத்தியா? நான் இப்படித் தொட்டு பேசணும்னுதான நீ பேசாமலேயே உட்கார்ந்திருக்க. நான் சொல்றது சரிதானே?"

"ச்சீ... நான் ஒண்ணும் அதுக்காக பேசாம இருக்கல. நம்ப காதலை வீட்ல உள்ள பெரியவங்க ஏத்துக்கலைன்னா என்ன பண்றதுன்னு ரொம்ப சீரியஸா கேட்டீங்க. அதனால நானும் அதைப்பத்தி சீரியஸா யோசிச்சுக்கிட்டிருக்கேன்.